Ενας αλλος Καζαντζακης...
Το "'Οφις και Κρίνο" ήταν το πρώτο βιβλίο του Ν. καζαντζάκη. Εκδόθηκε το 1906 στην Αθήνα με το πρώτο φιλολογικό του ψευδώνυμο "Κάρμα Νιρβαμή"!
Το λατρευω αυτο το βιβλιο!!!!!!!!!!
Αποσπασματα
"... Μου φαίνεται πως κάποιος είναι στον αέρα και με παρατηρεί.
Ένα μάτι μεγάλο που δεν γνωρίζει ύπνο, που δεν γνωρίζει δάκρυα.
Με κοιτάζει μέσα και μέσα στην ψυχή. Θαρρώ πως τ' ακλουθώ εγώ.
Όπου πάω με σέρνει πίσω του μαγνητισμένον, άψυχο, χωρίς θέληση και μ' απαρηγόρητους πόθους.
Και μια αγανάκτηση φρενιάζει μέσα μου και δεν θέλω να γίνω παιχνίδι των αόρατων Δυνάμεων εγώ και δεν θα επιτρέψω πλειά στην ψυχή μου να γίνεται περίγελο στο αόρατο Μάτι..."
"... Μη με κρατείς δεμένο.
Το αίνιγμα δεν είναι στις Λαγόνες Σου κρυμμένο, μηδέ στα μεγάλα Σου μάτια.
Και τα χέρια σου είναι μικρά κι αδύνατα και δεν αγκαλιάζουν όλη μου την ψυχή.
Πάνω απ' τ' 'αστρα ένας μαγνήτης στέκεται και με σέρνει.
Και το κορμί μου όλο φρίσσει μαγνητισμένο από τη Μεγάλη Νοσταλγία και τον Μεγάλο Πόθο.
Κάποιος απ' τ' άστρα με σέρνει.
Μη με κρατείς δεμένο.
Πάνω από την αγάπη κι από τη χαρά της ζωής είνε εκείνο που ζητώ..."
"... Τώρα μόλις έφυγε κουρασμένη μα και λυπημένη γιατί την έδιωξα. Όταν έσκυψα απάνω της κι έθεσα το μέτωπό μου στη μέση των στηθιώ της κι ένοιωσα κάτι σαν ευτυχία κι ωσάν λησμονιά να γλυστρά μέσα μου και να μερώνει τον πόνο μου, ένας θυμός πελώριος με συνετάραξεν όλον.
Μου φάνηκε ξάφνου πως Κάποιος αποπάνω μου μού πέταξεν αυτόν τον όγκο των σαρκών κι αυτά τα μάτια και τα κόκκινα χείλη και την απαλάδα της φωνής για να με κοιμίσει - καθώς δίδουν στα μωρά ένα παιχνίδι να μην κλαιν.
Και κάτι σηκώνεται μέσα μου σαν περιφρόνηση κι ωσάν ειρωνεία και σαν κύμα και μ' έρχεται να πατήσω το ψύχουλο αυτό που ρίχνουν σε μένα που πεθαίνω από την πείνα...
Όχι, όχι, κάτι άλλο ζητώ, κάτι άλλο, κάτι άλλο..."
"Γιατί νάμαστεν αιώνιοι;
Γιατί τόσον εγωισταί;
Σαν μερικά έντομα γεννηθήκαμε για να φιλήσουμε και να πεθάνουμε...
Η σκόνη μας σκορπισμένη χάμου θα θρέψει και θα γενεί στοιχείο του δένδρου και του βράχου και του πουλιού που τραγουδεί και του ρυακιού που κλαίει...
Η σκέψη μας απαράλλαχτα θα γίνει στοιχειό της σκέψης των άλλων γενεών.
Και θα περάσουν αιώνες αμέτρητοι..."
"...Εμάδησα τα κρίνα και ζήτησα τα χείλη της. Θέλω την κοινωνία του κορμιού σου απόψε. Το άδυτο και άγιο βήμα της σάρκας σου ποθώ. Λειτουργός του αληθινού Θεού θα προσφέρω θυσία απόψε και θα 'ναι ναός το σώμα σου και ύμνοι τα παραληρήματα μας κι έκσταση θρησκευτική και υπερκόσμια η κομάρα μετά την ηδονή μας. Θα μεταλάβω όλων σου των κινημάτων και όλων των μυστηρίων του κορμιού σου. Και όταν εξαντλημένη γύρεις μές στα λευκά σεντόνια και αποκάμουνε τα μπράτσα σου να σφίγγουν θαλθώ να γονατίσω μπροστά σου, ώ αγία τράπεζα της ηδονής - και θα σμίξω τα χέρια μου και θα προσευχηθώ.
Και θ' ανοίξω έπειτα τα μάτια σου και θα διαβάσω μέσα εκει στα γαλανά των βάθη το μυστήριο που μου κρύβεις..."