Παρτιτούρες για πολλά τραγούδια και το αυτί σου. Σαν δασκάλα πιάνου θα καταλάβεις γρήγορα ποιά είναι εύκολα για το χέρι σου και ποιά όχι και σιγά-σιγά πήγαινε στα πιο δύσκολα. Ριψοκίνδυνο αλλά στην περίπτωσή μου έπιασε.
Όταν πρωτοάγγιξα κιθάρα έπαιζα 9-9μιση χρόνια πιάνο και ήμουν στον καιρό που ένοιωθα πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο που θα μου αρέσει και θα είναι μια τεχνική πρόκληση ταυτόχρονα. Αγόρασα μία φτηνή κλασική κιθάρα που μέσα σε εννέα μήνες άλλαξα με μία αρκετά καλή ηλεκτρική, έβρισκα tabs στο internet (κάτι πιο δύσκολο για το μπουζούκι, γι'αυτό λέω να πάρεις βιβλία με παρτιτούρες) και ξαφνικά μέσα σε μια διετία είχα φτάσει από τους Nirvana στους αδερφούς Kulick (από τα Τρίγωνα-Κάλαντα στον Paganini). Αυτό που αποκόμισα πολύ γρήγορα στην κιθάρα είναι η ικανότητα να κάνω jamming ή να βρίσκω τις συγχορδίες από ένα τραγούδι που απλά έχω ακούσει και να παίζω κάτι στοιχειώδες με την πρώτη κίνηση, στο πιάνο δε θυμάμαι ποτέ να παίζω αντίστοιχου επιπέδου πράματα χωρίς να ασχοληθώ κανένα οχτάωρο μαζί τους πρώτα, κάτι που πιστεύω θέλεις και εσύ από το μπουζούκι.
Ξεκίνα να μαθαίνεις τραγούδια και τα άλλα έρχονται μόνα τους μέχρι ένα (ικανοποιητικό) επίπεδο. Απλά να ξέρεις σε τι κλίμακα και μέτρο είναι το τραγούδι μόλις ξεκινήσεις να το μαθαίνεις για να σου μένουν και κάποια θεωρητικά πράγματα. Μη φοβάσαι να "μεταφράζεις" μελωδίες από το πιάνο στο μπουζούκι, εγώ επειδή έπαιζα πλήκτρα από δω κι από εκεί και μόνο ήχο από πιάνο που δεν έβγαζα (μπουζούκια, κιθάρες, τρομπόνια, βιολιά και γενικά μελετούσα βιβλία για άλλα όργανα και μετά τα περνούσα στα πλήκτρα) το κάνω συνέχεια αυτό.
Ξαναλέω πως είναι ριψοκίνδυνο αυτό γιατί φτάνεις σε κάποιο επίπεδο έχοντας παραλείψει αρκετά πράματα τα οποία θα πρέπει να γυρίσεις πίσω και να καλύψεις τα κενά αν θέλεις να ανέβεις κι άλλο και αυτό είναι πάρα πολύ βαρετό.
