Γεια χαρα σε ολους.
Ημουν γειτονας με καποιον Ρομπερτο απο το 2004 εως το 2007.
Τον εβλεπα συχνα-πυκνα για δυο χρονια περιπου, χωρις ποτε να μου περασει απο το μυαλο οτι αυτος ειναι καποια γνωστη προσωπικοτητα, μιας και οι δυο μεναμε σε μια βρωμερη πολυκατοικοια-εκτρωμα στην αθλιοτερη περιοχη γκετο του Amsterdam, την Bijlmermeer για οσους γνωριζουν.
Το σπιτι του ηταν παντοτε, πρωι και βραδυ γεματο κοσμο, μεχρι τo μπαλκονι και τους διαδρομους της πολυκατοικοιας, οι ουσιες, οι φωνες, οι μουσικες τα γελια και οι καυγαδες εδιναν και επερναν σε εκνευριστικους βαθμους θα ελεγα, μερα νυχτα.
Μια μερα ενας φιλος εφερε μια ηλεκτρικη κιθαρα για να ηχογραφησουμε στο μικρο στουντιακι-σαλονι του σπιτιου μου, οταν τον ειδε ο Pομπερτο που τοτε εμπενε στο διαμερισμα του, του φωναξε: "Ελπιζω να παιζεις δυνατα για να σε ακουμε σπιτι μου"!
Οταν ο φιλος μου μου ειπε πως αυτος ειναι ο Bobby των Boney-M δεν πιστευα στα αυτια μου!
Ο Ρομπερτο, ο μεσηληκας που κουβαλαγε σακουλες του σουπερμαρκετ, με το μεταχειρισμενο παλιο ποδηλατο, με την κοτσιδα τα μαλλια διχως αφρο αφανα και λαμπερα ρουχα, συχνα αξυριστος, λιτος μα ΠΑΝΤΟΤΕ με ενα μεγαλο χαμογελο στα χειλη, ηταν ο Θεος Bobby, με τις προ-break Dance φιγουρες του, τις παλλακιδες που του χορευαν στην σκηνη, τα τραγουδια του που με μεγαλωσαν και με μεγαλωνουν ακομα?
Το μικροασικο μιζερο διαμερισμα στα νοτιοανατολικα περιχωρα του Amsterdam -που σε επερναν τα ντουμανια οταν περναγες απο εξω- ηταν τελικα ο ναος των Boney-M?
Ποιος θα το φανταζοταν?
Βεβαια αν και εγω ειχα αλλαξει μουσικες προτιμησεις και τους θεωρουσα πολυ καρεκλαδες για τα δικα μου γουστα, που μετα απο το Disco, Rock, Punk, dark, acid, goa μουσικο ταξιδι μου ειχα κατασταλαξει για λιγο στο Drum&bass, παρολα αυτα δεν επαυαν να ειναι ενα απο τα πιο μεγαλα, αν οχι το μεγαλυτερο Disco συγκροτημα της δεκαετιας του 70-80.
Το τελευταιο εξαμηνο πριν μετακομισω βρεθηκαμε μαζι τεσσερις-πεντε φορες μεσα σε συννεφα Ολλανδικου καπνου να τα λεμε. Μιλησαμε λιγο για μουσικη αλλα πιο πολυ για την ζωη γενικοτερα.
Τα γραφω ολα αυτα για να σας πω πως ο τυπος δεν ηταν ουτε κατα διανοια σνομπ, μεγαλομανης η εγωιστης, ηταν ενα απλο, πονεμενο, καθημερινο ανθρωπακι που ακουγωντας τον να σου εξιστορει τι περασε στην ζωη του, ηταν να τον λυπασαι πραγματικα.
Ενω εγω περιμενα να ακουσω ιστοριες φημης, δοξας, εκατομμυριων, οργιων και διαφθορας μου ειπε οτι αρχισε να δουλευει απο τα δεκαπεντε του σαν χορευτης Go-Go στην Αρουμπα, σε ενα αμφιλεγομενο και κακοφημο κλαμπ. Σταματησε το σχολειο στα δεκαξι και αργοτερα, σχεδον αγραμματος ταξιδεψε ολο τον κοσμο με τους Boney-M, διχως μαθηματα χωρου, ορθοφωνιας η μαρκετινκ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΗ ΜΙΑ (!) απο τις πωλησεις των δισκων, μιας και ο Γερμανος παραγωγος τoυς με τον εναν η αλλο τροπο καταφερε να μην τους πληρωνει, παρα μονο οτι εβγαζε απο τις ζωντανες εμφανισεις.
Δεν θεωρουσε τον εαυτο του ουτε χορευτη, ουτε τραγουδιστη, ουτε καλλιτεχνη λεγοντας μου το φοβερο: "I'm nothing, just a piece of shit", αποκτησε εναν μικρο εθισμο στο γνωστο αναψυκτικο και τωρα (τοτε) γερασμενος αλλα με πολυ γυμνασμενο σωμα, απολαμβανε την ζωη του.
Ο θαυμασμος μου για την απλοτητα του και ο σεβασμος που αναβλιζε η παρουσια του δεν μου επετρεψαν ποτε να του κανω οποιαδηποτε νυξη για μουσικη συνεργασια, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ.
Μεγαλο πραγμα το γνωθι σαυτον.
Πρεπει να του ειπα γυρω στις χιλιες φορες οτι οι Boney-M ηταν η πρωτη μου κασσετα, στο πρωτο μου κασσετοφωνο, στο πρωτο μου παρτυ κι αυτος παντα γελωντας καθως εστριβε ενα ακομα, μου ελεγε " Remember? " λες και ηταν κι αυτος εκει.
Μιλαγαμε και για την Ελλαδα, την οποια για καποιο αγνωστο λογο αγαπουσε. Η αγαπημενη του Ελληνικη λεξη ηταν σιγουρα η οδοντογλυφιδα που την προφερε "ugly dog with fever" δειχνοντας προς τα δοντια του και σκαγαμε στα γελια. Το "Ελα εδω" και "κατσε κατω" τα ειχε μαθει και μου τα ελεγε, μιας και με ακουγε να τα λεω συνεχεια στον σκυλο μου, που τον ειχα παντοτε μαζι μου.
Ονειρευοταν να ζησει για λιγο σε ενα μικρο Ελληνικο νησακι μακρια απο την βαβουρα του Amsterdam (!) διπλα στην παραλια, ψαρευωντας και καλλιεργωντας εναν μικρο "κηπο", ο οποιος "κηπος" επαιζε γενικα σε ολες του τις φανταστικες ιστοριες, αλλα και στην πραγματικοτητα σε μια γωνια του μπαλκονιου του.
Αν δεν τον γνωριζα, ακουγωντας σημερα την ειδηση του θανατου του, θα τον φανταζομουν οπως κι εσεις, να κλεινει τα ματια του μετα απο μια πλουσιοπαροχη, ανετη και λαμπερη ζωη, σ' ενα χρυσοστολιστο κρεββατι με τους κληρονομους τρυγυρω να μαλωνουν χαμηλοφωνα για το ποιος θα παρη την ολοκαινουργια του Bentley και ποιος την τιποτενια Porche ενω ανηφοριζει προς τους ουρανους για να καθησει διπλα στον Ελβις και τον Αλ Καπονε.
Τωρα βεβαια που ειχα την τυχη να τον γνωρισω, ξερω οτι ο Ρομπερτο αποκτησε πολυ περισσοτερο σεβασμο απο ολους οσους τον γνωρισαν, γιατι καταφερε να παραμεινει ενας απλος χαρουμενος ανθρωπος.
Η σοφη συμβουλη του που θυμαμαι ακομα να μου δινει ειναι: "Fuck them all man, do what you like and it will come back to you" που την μεταφερω φιλικα και σε εσας.
Να' σαι καλα ρε Ρομπερτο τα λεμε συντομα man.
