Δεν είναι η Λιζέτα της «Σαλώμης» του Λουδοβίκου των Ανωγείων. Ούτε η Λιζέτα των συναυλιών του Σωκράτη Μάλαμα. Σίγουρα δεν είναι η Λιζέτα του Γιώργου Καζαντζή και του «Ήτανε αέρας» αλλά ούτε και η Λιζέτα του Μιχάλη Χανιώτη με τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου στους «Παραβάτες», ή μόνο του Θανάση στον «Βραχνό προφήτη». Είναι όλα αυτά μαζί. Όπως λέει και η ίδια στους στίχους που έγραψε ειδικά για αυτόν τον δίσκο «Είμαι του κόσμου οι φωνές που διόλου δεν ορίζω…» Ας ανέβουμε λοιπόν μαζί της στο ηλιοβασίλεμα που διάλεξε να «σκαρφαλώσει παντοτινά» κι ας αφεθούμε στην βελούδινη μελαγχολική φωνή της. Είναι η Λιζέτα του σήμερα. Μετά από τις συνεργασίες της με σπουδαία ονόματα της ελληνικής μουσικής συναντά και τον Χρίστο Τσιαμούλη στον νέο δίσκο με τίτλο «Αφύλαχτη σκοπιά». Με στίχους δικούς τους αλλά και άλλων. Του Ηλία Κατσούλη αλλά και των Αρ. Αποστολόπουλου, Ελ. Περινού, Σ.Θωμοπούλου και Γ.Τσουρούλα. Όσο για την πολύ σημαντική συμμετοχή, είναι η φωνή του Μανώλη Λιδάκη που ντύνει δύο τραγούδια ενώ σε άλλο ένα τραγουδά μαζί με την Λιζέτα. Μοναδικά «χειροποίητα» τραγούδια από την μουσική γραφή του Χρίστου Τσιαμούλη που είναι ικανή να μας συγκινήσει ξανά όπως παλιά. Μιλήσαμε μαζί της για την παραγωγή που θα μας πάει μια βόλτα «Εκεί που σμίγουν οι φωνές ανθρώπων και αγγέλων...»
Πώς θα χαρακτηρίζατε το δίσκο;
Ζητούμενο είναι τραγούδια που θα καταφέρουν να τραγουδηθούν από τον κόσμο γιατί αυτό νομίζω ότι λείπει πια. Μπήκαν πολλοί έμποροι και επεδίωξαν το τέλος της σχέσης δημιουργού – ακροατή ή ακόμα χειρότερα, την υποταγή της στην εμπορική αναγκαιότητα. Τα περισσότερα τραγούδια της εποχής μας δεν συντροφεύουν ουσιαστικά τον άνθρωπο στην ζωή του. Ο ακροατής καταναλώνει τραγούδια όπως καταναλώνει γενικά. Και βαριέται. Ο κόσμος βαριέται εύκολα πια το τραγούδι γιατί δεν έχει την δύναμη να κερδίσει την καρδιά του. Είναι πραγματικά άσχημο θέαμα αυτό. Αντί να μιλάνε με την καρδιά τους, να την στύψουνε, να την δώσουνε στον κόσμο, τρέχουνε στα γυμναστήρια και στους στυλίστες... Εμείς προσπαθήσαμε να γράψουμε και να πούμε τραγούδια της καρδιάς. Γιατί οι καρδιές μιλάνε. Ακούγεται ίσως μελό σε πολλούς, όμως πριν το μελό οι καρδιές μιλάνε και τραγουδάνε. Λίγο πριν γίνουνε «καψούρες», δηλαδή καρικατούρα συναισθηματική. Γιατί η καρδιά ξέρει να σκέφτεται, και πολλές φορές γίνεται πιο αυστηρή και από την στενή λογική. Συγχωρεί, αλλά ρωτάει σαν παιδί. Και τότε τι απαντάς;
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τον Χρήστο Τσιαμούλη;
Γνώριζα και θαύμαζα τον Χρίστο μέσα από τη δουλειά του από παλιά. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά με αφορμή μια σειρά εμφανίσεων με την Μαριώ πριν από μια εξαετία περίπου. Του έδωσα κάτι στίχους, περισσότερο για να επικοινωνήσουμε και του έλεγα την ιστορία τους. Πέρασαν χρόνια, τα είχα ξεχάσει και πέρυσι με πήρε και μου είπε ότι τα είχε μελοποιήσει. Όταν τα φόρεσα ήταν γάντι. Πολύ σύντομα αρχίσαμε να δοκιμάζουμε την κοινή μας συνύπαρξη στοχεύοντας σε δισκογραφία. Από τη μεριά μου ένιωσα πως και οι στίχοι και η φωνή μου έβρισκαν στις μουσικές του τον κατάλληλο χώρο έκφρασης.
Γιατί ‘αφύλαχτη σκοπιά»;
Γιατί η ζωή είναι άνοιγμα κι όχι κλείσιμο. Αλληλοκατανόηση. Αλληλεπίδραση. Συνεργασία. Αφύλακτη σκοπιά, είναι χώρος για συνάντηση, είναι αίσθημα εμπιστοσύνης. Μου αρέσουν αυτές οι έννοιες. Με οδηγούν στην ελευθερία. Και η ελευθερία μας είναι μακριά από την ύλη. Γιατί η ύλη πια έγινε ταβάνι και μας έπνιξε...
Τα τραγούδια αναφέρονται στον έρωτα. Πόσο σημαντικός είναι για σας ο έρωτας;
Ο έρωτας είναι υπέρβαση. Και η ζωή θέλει συμμόρφωση για να μη γίνουμε τέρατα, αλλά και υπέρβαση της κονσέρβας που υπάρχει παντού. Αυτό κάνει ο έρωτας. Μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί στο δρόμο της επιθυμίας. Μόνο ερωτικά μπορώ να δω τη ζωή, διαφορετικά είναι κατάθλιψη.
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με τον Μανώλη Λιδάκη;
Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Συμμετείχα σε συναυλίες του Μανώλη Λιδάκη στο παρελθόν. Μου άφησε την αίσθηση μιας γόνιμης δημιουργικής σχέσης που ελπίζω να συνεχιστεί και στο μέλλον. Ήδη τραγουδήσαμε σε δύο διήμερα στην ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ με τα τραγούδια της Βάσως Αλλαγιάννη και περάσαμε πραγματικά συγκινητικές στιγμές.
Από τον προηγούμενο προσωπικό σας δίσκο μέχρι σήμερα μεσολάβησαν επτά χρόνια. Γιατί;
Μιας και σπούδασα παιδαγωγικά, θα αναφερθώ σ’ αυτό που έλεγε ο Ρουσώ στον «Αιμίλιο»: «Προτέρημα καλής αγωγής είναι το παιδί να μάθει να χάνει χρόνο, όχι να τρέχει». Θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει ότι επτά χρόνια είναι πολύ. Όμως σε αυτά τα χρόνια το παιδί μου μεγάλωσε και έγινε 12 χρόνων. Κάποιες επταετίες είναι μυστήριες. Μοιάζει να διανύεις αποστάσεις εν στάση. Ήταν πραγματικά μια περίοδος για να επαναπροσδιορίσω τις θέσεις μου. Μια φουρτούνα που με δυνάμωσε. Είχα όμως και φίλους σε αυτή την φουρτούνα που με τις συμμετοχές μου στους δίσκους τους έμενα πάντα εδώ και ανανέωνα με κάποιον τρόπο την σχέση μου με το κοινό...
Παρότι είσαστε “low profile”, και παρά την αρκετά μεγάλη δισκογραφική απουσία σας, υπάρχει ένα σταθερό φανατικό κοινό που σας ακολουθεί. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Ίσως στις λίγες φορές που συναντηθήκαμε να υπάρχουν καλές αναμνήσεις. Ίσως να με συναντήσουν και μέσα από την απουσία μου. Εμένα μου συμβαίνει να με ελκύουν άνθρωποι όχι μόνο από αυτά που κάνουν αλλά και από αυτά που δεν κάνουν ταυτόχρονα. Μπορεί με κάποιους ανθρώπους να συναντήθηκαν οι αλήθειες μας. Οι ανάγκες μας.
Αν θα σας δινόταν η δυνατότητα να συνεργαστείτε με όποιον καλλιτέχνη επιθυμούσατε, ποιον θα επιλέγατε;
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που με συγκινούν και που ίσως αυτό που κάνουμε δεν φαίνεται να συναντιέται άμεσα. Όπως η Σαββίνα Γιανάτου, ο
Μιχάλης Σιγανίδης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης… Σίγουρα είναι και άλλοι. Μου αρέσει πάντως οι συνεργασίες να προκύπτουν από έμπνευση και αλήθεια. Να μην είναι εμπορικά «τρικ».
Από το διεθνές ρεπερτόριο ποιος δίσκος ήταν αυτός που σας επηρέασε περισσότερο, και ποια είναι η φωνή που θαυμάζετε;
Στο μεγάλωμά μου άκουγα πολύ
ξένη μουσική. Έφτασε στα αυτιά μου ο απόηχος της καλής ροκ. Αγάπησα κλασσικούς δρόμους των Doors, των Jethro Tall, των
Genesis,, των Pink Floyd… Αλλά και δίσκους με μικρότερη εμπορική εμβέλεια στη συνέχεια όπως το “it will end in tears” των This mortal coil, μου άρεσαν πολύ οι δίσκοι της αγγλικής δισκογραφικής εταιρείας 4AD. Από φωνές όμως, λάτρεψα την Φεϊρούζ και φυσικά την Φλέρυ Νταντωνάκη. Κάποτε με ρώτησαν ποιο τραγούδι δεν θα άγγιζα ποτέ – δεν θα προσπαθούσα να το τραγουδήσω και είπα το «Summertime», όπως το τραγούδησε η Φλέρυ Νταντωνάκη.
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το πιο δυνατό στοιχείο του χαρακτήρα σας, και πιο το πιο αδύναμο;
Το πιο δυνατό στοιχείο είναι ότι έχω αδυναμίες. Αυτές τραγουδάω και στη δημόσια και στη προσωπική ζωή μου. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να έχω πάντα παράθυρο στην Ελευθερία και στην Αγάπη. Όχι απλώς να νιώθω λιγάκι ελεύθερη και να έχω δίπλα μου αγαπημένα πρόσωπα. Ελευθερία και αγάπη με κεφαλαία εννοώ. Να έλκομαι από το απόλυτο. Να μην ξεχνιέμαι και να κολλάω εδώ, στα φθαρτά, στα σχετικά. Εύκολο να το λέμε και δύσκολο να το κάνουμε, γιατί δεν μας αφήνουν να βλέπουμε ουρανό. Το αληθινό κέρδος είναι η συνείδηση ψηλά και η καρδιά ζεστή...
Σχεδιάζετε να παρουσιάσετε ζωντανά την «Αφύλαχτη Σκοπιά»;
Όχι απλά να την παρουσιάσω αλλά να κάνω έφοδο σε αυτήν μαζί με πολύ καλή παρέα.
Συγκεκριμένα στις 17, 18 και 19 Μαρτίου θα μαζευτούμε όλες οι γενιές του τραγουδιού στη μουσική σκηνή Another στην Αθήνα. Θα είναι μαζί μου η μικρή
Αρετή Κετιμέ, ο νεαρός
Γιάννης Χαρούλης, φυσικά ο Χρίστος Τσιαμούλης, η φωνή που κρύβεται πίσω από τα «Ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», ο
Νίκος Δημητράτος καθώς και η
Δόμνα Σαμίου. Όλοι μας θα τραγουδήσουμε για το ελληνικό τραγούδι που δεν έχει τέλος...
* Το cd «Αφύλαχτη σκοπιά» του Χρήστου Τσιαμούλη και της Λιζέτας Καλημέρη κυκλοφορεί από την Libra Music ενώ η νέα μουσική σκηνή An-other βρίσκεται στην Αθήνα, Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, τηλ. 210-3305056.
FUN CLUB ΛΙΖΕΤΑΣ ΚΑΛΗΜΕΡΗ
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: vouliakis on 14-03-2005 19:38 ]
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: VAGHALF on 14-03-2005 21:42 ]
