Έχετε να μου προτείνετε βιβλία...καταθλιπτικά?

Οι περισσότεροι από εμάς μοιάζει να αναζητούμε όλο και συχνότερα τρόπους για να ξεσκάσουμε, να διασκεδάσουμε, να χαλαρώσουμε, να «ξεχαστούμε». Δεν έχω καμία πρόθεση να κρίνω, πολύ περισσότερο δε να κατακρίνω, κάποιον που αισθάνεται έτσι. Μιλώ για το γεγονός ότι η διάθεση αυτή εξαπλώνεται σε όλο και περισσότερους τομείς της ζωής μας.

Όσον αφορά στο θέμα της ανάγνωσης βιβλίων, οι περισσότεροί μας φαίνεται να προτιμούν τα ευχάριστα και διασκεδαστικά αναγνώσματα, τα βιβλία δράσης και άλλα ανάλογα. Γι΄αυτό και στις προθήκες των περισσοτέρων βιβλιοπωλείων  φιγουράρει τέτοιου είδους βιβλιογραφία. Γιατί, όμως, να μας «τρομάζουν» τα πιο «δύσκολα» θέματα και τα αντίστοιχα συναισθήματα που πυροδοτούν; Γιατί -όπως και στην περίπτωση του συγκεκριμένου μέλους- να ηχήσουν άμεσα οι σειρήνες της απειλής και της υποψίας «κινδύνου» και να γίνουν ζοφεροί συνειρμοί; Αν ήθελε το συγκεκριμένο μέλος να αυτοκτονήσει, θα της ήταν απαραίτητη προϋπόθεση οι βιβλιογραφικές μας προτάσεις; Και αν ναι, σε περίπτωση που δεν ανταποκρινόμασταν στην επιθυμία της αυτή, δεν θα μπορούσε να βρει αυτό που χρειάζεται αλλού; Μία απλή επίσκεψη σε οποιοδήποτε καλό βιβλιοπωλείο και θα της πρότειναν εκατοντάδες σχετικούς  τίτλους.

Φυσικά και δεν εννοώ πως όλοι θα πρέπει να διαβάζουν συνεχώς βιβλία δυσνόητα ή που προκαλούν επώδυνα συναισθήματα (ούτε κι εγώ το κάνω) αλλά θεωρώ τραγικό να αρκούμαστε σε πίτσα, κόκα κόλα, σαπουνόπερες και  κάθε είδους τηλεοπτικά σκουπίδια ή ανούσια και «ανώδυνα» βιβλία, μόνο και μόνο για να μη χρειαστεί να σκεφτούμε πως υπάρχει και ο θάνατος, η ασθένεια ή η δυστυχία, που καραδοκούν ανά πάσα στιγμή δίπλα μας…

Προσωπικά, χαίρομαι για κάθε ερέθισμα που θα μου προκαλέσει το οποιοδήποτε έντονο και αυθεντικό συναίσθημα, όσο δυσάρεστο ή ευχάριστο κι αν είναι. Χάρηκα, επίσης, για ένα νέο άτομο που δεν ενδιαφέρεται μόνο για τη ροζ και κρεμ καραμελέ πλευρά της ζωής αλλά θέλει να μελετήσει και όχι να γυρίσει την πλάτη στις πιο γκρίζες και σκοτεινές πτυχές της, προσποιούμενη πως δεν υπάρχουν…

Όπως ήδη έχω πει, ΔΕΝ κρίνω ΚΑΝΕΝΑΝ που αρέσκεται στην επαφή μόνο με τα πιο επιφανειακά ή ανώδυνα στοιχεία της ζωής. Μόνο να αναρωτηθεί κάποια στιγμή γιατί να φοβάται/αρνείται τόσο την εξίσου υπαρκτή και σημαντική αντίθετη πλευρά της…

@ Sven

Στην δεύτερη παράγραφό σου αντιπαραθέτοντας επιχειρήματα κατάρριψης είναι σαν να υιοθετείς ότι υπάρχει σαν ελοχεύουσα η "τάση" που κάποιοι κακώς διέκριναν μέσα στο θέμα.

Zήτησα ξεκάθαρα να μείνουμε όλοι αυστηρά σ΄αυτό που ζητήθηκε (απ΄την δημιουργό του θέματος) χωρίς επί πλέον αναφορές...  κι εσύ το αγνόησες!

-----------------

Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.. (Αlbert Camus)

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 13-11-2011 13:00 ]

Μαίρη,

δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση να διαγραφεί   το σχόλιό μου, αν κρίνεις πως «δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» και πως αυτή ήταν η πρόθεσή μου.

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που θέλησα να σχολιάσω το συγκεκριμένο ποστ ήταν η διάθεσή μου να επιστήσω την προσοχή σε μια διαφαινόμενη «παρεξήγηση» που αδικεί τόσο αυτόν που ανήρτησε το ποστ όσο και τους σχολιάζοντες σε αυτό το μήκος κύματος.

Θα ήταν καλό, όμως, να επιδεικνύεται η ίδια ευαισθησία και σε δεκάδες δεκάδων άλλων και πολύ χειρότερων «παρεκτροπών»…

Προσωπικά, διακρίνω μόνο θετικά στοιχεία στη τοποθέτηση του φίλου Sven... η δυνατότητα διαχείρισης των "μαύρων" και δύσκολων (αλλά πάντα ανθρώπινων) πλευρών της Ζωής, είναι αυτή που μας ενδυναμώνει, μας ωριμάζει και μας εξελίσσει ως άτομα και ως κοινωνία...και αυτή η "δυνατότητα διαχείρισης", επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη γνώση όλων των πλευρών-παραμέτρων της Ζωής (και μέσα από το διάλογο φυσικά) και όχι μέσα από το στρουθοκαμηλισμό ή την υπεκφυγή...

-----------------
"During times of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act” --George Orwell

ΥΓ. τώρα είδα το πόστ του διαχειριστή...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : o-Zone στις 13-11-2011 12:33 ]

Σάββα, αντελήφθηκα τις προθέσεις σου αναγνωρίζοντας οτι άπτεται και της ειδικότητάς σου, γι αυτό και δεν διεγράφη πριν, ούτε και τώρα καθ΄υπόδειξίν σου. Η εμπειρία μας ως τώρα λέει οτι ακολουθούν συμφωνίες/διαφωνίες από άλλα μέλη και διαρκής ανακύκλωση, κι αυτό ακριβώς θέλησα να προλάβω, δεδομένου οτι εκτός της "λεπτότητας" είναι και εκτός του ζητούμενου. Νόμισα οτι θα το καταλάβαινες.

Ας περιοριστούμε στο θέμα.

Ποια αυτοκτονία ρε παιδιά?Τι λέμε τώρα?? 

Αν σκόπευα να αυτοκτονήσω δε νομίζω ότι θα μου χρησίμευαν ιδιαίτερα τα λογοτεχνικά βιβλία.Για να σοβαρευτούμε λίγο!

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις προτάσεις σας μέχρι τώρα,αλλά αν πρόκειται να νομίζετε ότι θα μου προκαλέσετε κακό με αυτή τη συζήτηση καλύτερα να το κλείσουμε το θέμα!

Spartan-Werewolf, ευχαριστώ για τη συμβουλή σου,αλλά νομίζω ότι θέλω να μπω σ' αυτό το λούκι.Όπως πολύ σωστά είπε κι ο φίλος sven "χαίρομαι για κάθε ερέθισμα που θα μου προκαλέσει το οποιοδήποτε έντονο και αυθεντικό συναίσθημα, όσο δυσάρεστο ή ευχάριστο κι αν είναι".Νομίζω ότι είναι υγιές για όλους μας να ερχόμαστε σταδιακά σε επαφή και με δυσάρεστα συναισθήματα.Η ζωή δυστυχώς δεν είναι παραμυθάκι για να γίνεται η κολοκύθα άμαξα όποτε μας συμφέρει!

Επίσης,έχω ανοίξει θέμα με τίτλο "Βιβλίο για το συσχετισμό μουσικής & μαθηματικών?".Ανυπομονώ να ακούσω τι άλλο παίζει με μένα!

-----------------
Towards the moon she gazes,a lonely tear runs down her face for all she lost in life,buried so deep inside...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : TheDarkSideOfTheMoon στις 13-11-2011 17:47 ]

Παίρνοντας αφορμή από την  διαπίστωση της dark_side_of_the_moon: "Η ζωή δυστυχώς δεν είναι παραμυθάκι για να γίνεται η κολοκύθα άμαξα όποτε μας συμφέρει!" θα προτείνω ένα βιβλίο-γροθιά στο στομάχι- το οποίο, αν και δημοσιογραφικά γραμμένο, γεννά έντονα συναισθήματα (ίσως και κατάθλιψη, που είναι και το ζητούμενο...) απέναντι στη πραγματικότητα και σε ένα κατεστημένο το οποίο κατατρώει οτιδήποτε Ανθρώπινο και θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του ύψιστου κέρδους.

Το "No Logo" της Naomi Klein.

Εδώ παρουσίαση του βιβλίου για όσους δε το γνωρίζουν ήδη.

Well για το οποιοδήποτε mood αυτοκαταστροφής :Φερνάντο πεσσόα-το βιβλίο της ανησυχίας :) χεχεχε

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : XarakiFreeSoul στις 14-11-2011 00:48 ]

'Εχω την εντύπωση πως χθες ο συμφορουμίτης NikosRoman (αν κάνω λάθος ας με διορθώσει) ,σε μια απάντησή του που σβήστηκε-απαντούσε σε άσχετη με το θέμα ερώτηση μιας συμφορουμίτισας-έγραφε στο τέλος κάτι σαν

"από τα πιο μαύρα που έχω διαβάσει ειναι ο Καραγάτσης"...

Νομίζω  πως ήταν σχετικό με το θέμα...Σαν φανατικός καραγατσικός δεν συμφωνώ με την άποψη του συμφορουμίτη(ο Καραγάτσης είναι απαισιόδοξος μεν άλλά όχι και η.... απόλυτη μαυρίλα)

Σαν πρόταση είναι πολύ καλή πάντως...

Ένα από τα διηγήματά του που μου άρεσαν πάρα πολύ το διάβασα στα ιταλικά.Εκεί ο τίτλος αποδιδόταν σαν ''Ο άνθρωπος με το πνευμόνι'' κάπως έτσι...Δεν πρέπει να έιναι όμως ο κανονικός τιτλος γιατί δεν είχα καταφέρει να το εντοπίσω στα ελληνικά όταν το έψαξα...

http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=65827

http://dimosiefseis.blogspot.com/2008/07/blog-post_14.html

http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?19730-%CC.-%CA%E1%F1%E1%E3%DC%F4%F3%E7%F2

http://www.triaridis.gr/keimena/keimA010.htm

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : optiras στις 15-11-2011 09:29 ]

Το βιβλίο θεωρείται η βίβλος αυτών που εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση...Έχει όμως δεχθεί αρνητική κριτική -ουκ ολίγη- και δεν θεωρείται αυτό που λέμε αντικειμενικό...Έχει και λάθη....

@ optiras

Δε διαφωνώ για την "αντικειμενικότητα" της Κλάϊν. Εξάλλου, και το review (δες το λινκ που παρέθεσα) αναφέρεται στο θέμα αυτό. Η Κλάϊν είναι ακτιβίστρια και έγραψε αυτό το βιβλίο (όπως και το "Δόγμα του Σόκ") με στόχο να ταρακουνήσει και να ενημερώσει το κόσμο.

Πάντως, για την ακρίβεια και την αξιοπιστία των στοιχείων που επικαλείται , κανείς (από όσο γνωρίζω) δε την έχει κατηγορήσει και δεν την έχει διαψεύσει.

Δεν υπάρχουν 'καταθλιπτικά' βιβλία. Υπάρχουν καταθλιπτικοί αναγνώστες που ψάχνουν μέσα στα βιβλία την προσωική τους λύτρωση, την πνευματική παρηγοριά.

Το βιβλίο αποτελεί από μόνο του ελπίδα. Είναι ένα δημιούργημα, ένας τρόπος έκφρασης που βρίσκει ένας άνθρωπος ώστε να ξεφύγει από το μηδέν της ατομικής του ύπαρξης προς το άπειρο της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της κοινωνίας παιδείας και αγάπης. Οποιοδήποτε βιβλίο αποτελεί κίνηση δημιουργίας, κι επί τούτου είναι προϊόν πνευματικής δραστηριότητας, ενεργητικό κι αισιόδοξο.

Ακόμα κι ο μηδενιστής Νίτσε, αποζητούσε τον υπεράνθρωπο του Όλου, που θα γεννιόταν μέσα από τον 'ανθρωπάκο', ο οποίος αρκείται να ζει κοντά στο πνευματικό μηδέν.