Αλεξία μου, έχω περάσει κι εγώ από κει που είσαι εσύ τώρα και μάλιστα στην ίδια ηλικία (και αργότερα φυσικά)... Θα συμφωνήσω σχεδόν με όλους όσους έγραψαν πριν από μένα και ιδιέτερα ίσως με την Κατερίνα.
Εγώ κάποια στιγμή έκλεισα (ή προσπάθησα να κλείσω) την καρδιάμου από κάθε αίσθημα έρωτα (ή αγάπης αν θές) για οποιονδήποτε άντρα που μπορεί να μου άρεσε και προσπάθησα να λειτουργήσω μόνο λογικά, για να μην πονέσω ξανά. Έχασα τον εαυτό μου... Χίλιες φορές προτιμώ τον πόνο του να χάνω κάποιον ή να με απορρίπτει παρά τον πόνο που δημιουργεί αυτό το κενό από συναισθήματα... Τώρα φοβάμαι πάλι πως θα πληγωθώ, αλλά το ζω και θα μπορούσα να πω ότι το χαίρομαι, γιατί είμαι και πάλι η Αθηνά!
Δεν ξερω αν μπορείς να καταλάβεις στη φάση που είσαι (καλά κάνεις και το συζητάς) ή αν σε βοηθάω καθόλου, το ελπίζω όμως...
"Έρωτας είναι θα περάσει..."
Εις Υγείαν!
