Η συναυλία συμπαράστασης πιστεύω σε γενικές γραμμές τα πήγε καλά.
Ο κόσμος ήταν πάρα πάρα πολύς, δεν περίμενα κάτι τέτοιο με τίποτα. Γινόταν πραγματικά χαμός. Το θέατρο Πέτρας ήταν γεμάτο, δεν έπεφτε καρφίτσα. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο, γιατί σημαίνει ότι η συναυλία πέτυχε τον πρώτο της στόχο, που ήταν να μαζευτούν χρήματα για να χτιστούν σχολεία στην «Τσιάπας».
Υπήρχαν τραπεζάκια με φωτογραφικό υλικό από τις ζαπατίστικες κοινότητες του Μεξικού, από τα σχολεία και τη ζωή των ιθαγενών, υπήρχαν πληροφορίες και έγγραφο υλικό για το εκπληκτικό εγχείρημά τους να αυτονομηθούν ένοπλα και να φτιάξουν μια κοινότητα πλήρους ισότητας και δικαιοσύνης, χωρίς κοινωνικούς διαχωρισμούς και οικονομικές ανισότητες, όπου όλοι δουλεύουν για όλους αρμονικά και διαχειρίζονται οι ίδιοι τις ζωές τους.
Στην αρχή ειπώθηκαν κάποια ποιήματα και διαβάστηκαν κάποιες αράδες των Ζαπατίστας.
Ύστερα, ο Σωκράτης ο Μάλαμας ήταν πολύ καλός, όπως και ο
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, είπαν και κάποια τραγούδια μαζί, γενικά άρεσαν πολύ.
Ύστερα ήρθε ο Γιάννης Αγγελάκας, διά μέσου έντονων επιδοκιμασιών από το κοινό.
Αξιοσημείωτο είναι, ότι κατά τη διάρκεια της συναυλίας, υπήρχαν σλάιντς και βίντεο για τους Ζαπατίστας, για τη ζωή τους, για τις εκδηλώσεις και τα έθιμά τους, για την οργάνωση της κοινωνίας και τις υποδομές τους, που με τόσο κόπο τις φτιάχνουν, καθώς και για το ένοπλο τμήμα τους, που τους προστατεύει από τον μεξικάνικο στρατό, και που δίνει μάχες καθημερινά με αρκετές απώλειες.
Τώρα αρχίζουν και τα αρνητικά όμως της εκδήλωσης.
Ο Αγγελάκας ίσα ίσα που λέει δυο-τρία τραγούδια και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Αυτό εξόργισε το κοινό, που δεν σταματούσε να φωνάζει εν χωρώ «ω, ειν’ ωραία στον Παράδεισο», περιμένοντας εναγωνίως ν’ ακούσει έστω ένα τραγούδι των «Τρυπών» (ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο κιθαρίστας τους ήταν επίσης εκεί), εις μάτην όμως.
Κάπου εκεί φάνηκε και η άρνηση πολλών μουσικών να έρθουν να βοηθήσουν για την περάτωση της συναυλίας. Πχ δεν υπήρχε ντράμερ, και ούτε μπασίστας (τη δουλειά την έκανε ένα κοντραμπάσο, πάλι καλά). Η δικαιολογία ήταν ότι «είχαν ανειλημμένες υποχρεώσεις». Αυτό δείχνει ότι δεν υπήρχε η παραμικρή επιθυμία αυτών των μουσικών να παίξουν έστω και 10 λεπτά χωρίς να πληρωθούν, για να βοηθήσουν για την ανθρωπιστική αποστολή της συναυλίας.
Κάπου εκεί ήρθαν και κάτι εκνευριστικοί τύποι που πήραν το μικρόφωνο χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, και λέγαν τις μπούρδες τους, κάνοντας κατάχρηση της επιλογής των διοργανωτών να μην έχουν «σεκιουριτάδες».
Τέλος πάντων. Το χειρότερο είναι αμέσως μετά, μια κοπελίτσα ανεβαίνει στη σκηνή προσπαθώντας να απαγγείλει ένα υπέροχο ποίημα που έστειλαν οι Ζαπατίστας, και ένα μεγάλο κομμάτι των θεατών, επηρεασμένοι από το απρόσμενο φευγιό του Αγγελάκα, άρχισαν να τη γιουχάρουν. Η κοπέλα προσπαθούσε να πει το ποίημα, και οι «υπερώριμοι» νεολαίοι φώναζαν συνθήματα, φώναζαν «ω, ειν’ ωραία στον Παράδεισο» και εκστόμιζαν βρισιές εναντίων της, με αποτέλεσμα η κοπέλα να κατέβει κάτω, μην μπορώντας να συνεχίσει.
Εδώ φαίνεται και η βλακεία των διοργανωτών, που δεν οργάνωσαν καλά τα πράγματα, έτσι ώστε να βάλουν όλα τα «πεζά» (τα ποιήματα και τις ομιλίες) στην αρχή, και όχι στη μέση, και κυρίως όχι τη στιγμή που θα αποχωρούσε ο Αγγελάκας πρόωρα, γιατί το πλήθος θα ήταν προφανώς «εξαγριωμένο». Ίσως να υπερεκτίμησαν το επίπεδο του κοινού οι διοργανωτές...
Μετά ήρθαν οι «αλτσχάιμερ μπιτ» ένα συγκρότημα εναλλακτικής ατμοσφαιρικής instrumental μουσικής με έθνικ, αλλά και σαϊκεντέλικ και χάουζ στοιχεία. Όμως η μουσική τους δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να δώσει στη συναυλία, δεν είχε ούτε το δυναμισμό, ούτε το χορευτικό ρυθμό για να μπορέσει να κρατήσει το κοινό που άρχισε σιγά-σιγά να αποχωρεί.
Αυτά. Αν κάποιος έχει κάποια άλλη εντύπωση ή έχει να προσθέσει κάποια σχόλια για τη συναυλία, καλό θα ήταν να εκφραστεί.