Το μέλος assasinos στις 11-06-2006 στις 06:43 έγραψε...
Παράθεση:
Πάντως μου έχει πει το παιδί πως ξεχωρίζει τον πιανίστα από τον βιρτουόζο!
|
|
Ο φίλος σου μάλλον υπερβάλλει.
Το "Πέταγμα" (για πιάνο) είναι ένα κομμάτι μέτριας δυσκολίας, όπου το μόνο απαιτητικό που έχει είναι οι χρωματικές του, κι εκείνες μόνο στο δεξί. Κανένα μεγάλο άνοιγμα, καμία εσωτερική φωνή. Το αριστερό χέρι δεν κάνει απολύτως τίποτα το εξαιρετικό. Είναι μια καλή άσκηση για το δεξί, προκειμένου να εξοικειωθεί με τις χρωματικές σε μεγάλη ταχύτητα. Τίποτα παρά πέρα όμως. Δεν μπορεί να συγκριθεί π.χ. με καμιά Σπουδή Chopin, ούτε σαν δυσκολία ούτε σαν κέρδος για τον πιανίστα.
Πολλές φορές επηρεαζόμαστε από την ταχύτητα και χάνουμε την ουσία. Συχνά, και ο κινηματογράφος παίζει ρόλο. Ίσως ο φίλος σου να επηρεάστηκε από τον "Σολίστα" και τη σκηνή στο εστιατόριο, όπου ο Geoffrey Rush (υποδύεται τον πιανίστα David Helfgott) παίζει το Πέταγμα και όλοι μένουν με ανοιχτό το στόμα.
Όπως και να 'χει, μπορεί να είναι εφφετζίδικο, όμως σε καμιά περίπτωση το Πέταγμα δεν είναι το κομμάτι που θα ξεχωρίσει τον πιανίστα από τον βιρτουόζο.
Υ.Γ.: Μουσικά, η διασκευή του Ραχμάνινωφ είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την -απλή- μεταγραφή του Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Να παρατηρήσει ο φίλος σου τις "πειραγμένες" συγχορδίες που έχει προσθέσει ο Ραχμάνινωφ με τα αυξημένα διαστήματα, είναι το αλατοπίπερο στο κομμάτι.
Καλή μελέτη!
