Στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, δημοσιεύθηκε μία
συνέντευξη που πήρα από τον Νίκο Πιτλόγλου, με αφορμή τις "Αμφίβολες Μέρες".
Την αναδημοσιεύω εδώ, για πάρετε μία καλύτερη γεύση.
Καλή επιτυχία Νίκο!
ΝΙΚΟΣ ΠΙΤΛΟΓΛΟΥ
Συνέντευξη στην Κατερίνα Πατεράκη
«Το τραγούδι αναπνέει. Ξεκινά απ’ την εσωστρέφεια και καταλήγει στο άπλωμα.»
Οι «Αμφίβολες Μέρες», η πρώτη προσωπική δουλειά του Νίκου Πιτλόγλου, είναι σα μια καθημερινή διαδρομή στο σύγχρονο αστικό τοπίο. Μουσική που αναπνέει τη ζωή της πόλης, στίχοι που δε θέλουν πια «την απαλότητα της βελούδινής τους εποχής», ματιά διεισδυτική στις αμφίβολες μέρες του σύγχρονου ανθρώπου. Τραγούδια που ρωτούν, κραυγάζουν, αλλά ελπίζουν. Τραγούδια ζωντανά.
Συναντηθήκαμε στο στούντιό του αργά το βράδυ. Μου έδωσε «την πρώτη του
συνέντευξη», όπως είπε, με ένα τεράστιο χαμόγελο, παρά την κούραση. Και μίλησε γι αυτή τη δουλειά και τους συντελεστές της με τόση αγάπη, που κατάλαβα, από πού πηγάζει όλη αυτή η ενέργεια τούτων των τραγουδιών. Αναμφίβολα.
Νίκο, οι «Αμφίβολες Μέρες», είναι ένας δίσκος πολύ ποικιλόμορφος μουσικά. Απλώνεται από μπλουζ και παραδοσιακά χρώματα μέχρι ηλεκτρονικό ροκ. Είσαι κι εσύ έτσι, λίγο από όλα? Και, που θεωρείς ότι βρίσκεται το μυστικό της ομοιογένειας στο άκουσμα?
Είμαι πολύ απ’ όλ’ αυτά, όχι λίγο! Ακριβώς επειδή ήταν ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος, ήθελα να ‘χει χρώματα απ’ ό,τι έχω αγαπήσει. Κι αυτά που έχω αγαπήσει είναι η παράδοση, η ροκ μουσική και η μπαλάντα. Έκανα την τρέλα μου μ’ αυτό το cd.
Πάντως, οι Αμφίβολες Μέρες, έχουν αρκετούς συνδετικούς ιστούς για όλες τις αποχρώσεις τους. Η ενορχήστρωση για παράδειγμα, παίζει έναν ενοποιητικό χαρακτήρα.
Αλλά πρώτος και κύριος συνδετικός κρίκος είναι ο στίχος του Ανδρέα Ταρνανά. Στίχος σαφώς αιχμηρός, κοινωνικός και βαθιά βιωματικός.
Πράγματι, έχει μια γραφή σύγχρονη, ελληνικότατη και οξεία. Αλλά και η θεματολογία του, απέχει από τον συνήθη ερωτικό στίχο, εδώ μιλάμε για κοινωνικό τραγούδι. Αυτό σε προκάλεσε, για να κάνεις κύκλο τραγουδιών ;
Βρήκα δικά μου βιώματα στο στίχο του Αντρέα, και έννοιες που μ’ έχουν απασχολήσει πολύ. Δεν απορρίπτω τον ερωτικό στίχο, άλλωστε έχω κάνει τραγούδια στο παρελθόν με ερωτικό θέμα, αλλά εδώ, νομίζω βρήκα πιο ουσιαστικά πράγματα. Ευτυχής συγκυρία!
Κι ο
Μανώλης Χατζημανώλης αποτέλεσε έκπληξη. Τον είχαμε συνηθίσει σε λαϊκό κυρίως ρεπερτόριο αλλά στο δίσκο αυτό, έγινε πραγματικά «αλλαγή δέρματος»! Εσύ, πως τον διάλεξες?
Δεν τον διάλεξα! Μου εδόθη! (γέλια!). Το εννοώ! Ήμουν τυχερός σ’ αυτό. Δούλευα δυόμιση χρόνια τα τραγούδια, ήταν έτοιμο το υλικό και γύρευα τον κατάλληλο ερμηνευτή. Θα φανταζόταν κανείς τραγουδιστή με ροκ καταβολές, αφού έχουν ροκ αποχρώσεις. Έτυχε όμως και γνώρισα το Χατζημανώλη, που ήταν πάντα μια φωνή που μ’ άρεσε αλλά δεν γνώριζα αυτή την πλευρά του. Όταν άκουσε τα τραγούδια, μου είπε ότι ένιωθε οικεία μ’ αυτά, είχε ροκ καταβολές ο ίδιος. Σε μία εβδομάδα τα είχε έτοιμα! Δεν προσπάθησα να τον αλλάξω, ήταν πραγματικά αποκαλυπτικός στο studio, βρήκαμε γρήγορα κοινούς κώδικες και το αποτέλεσμα βγήκε αβίαστα.
Θέλω όμως ν’ αναφερθώ και στις συμμετοχές του Βασίλη Λέκκα και της Μαρίας Φωτίου που, αν δεν υπήρχαν, κατά τη γνώμη μου, το cd θα ‘ταν ημιτελές. Έβαλαν πολύ όμορφες πινελιές με τις ερμηνείες τους και τους ευχαριστώ.
Διαβάζοντας στο site σου (www.arionmusic.gr) τις παλιότερες συνεργασίες σου, βλέπω ότι έχεις ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν με τους συντελεστές του δίσκου. Υπάρχουν σταθερά σημεία-πρόσωπα στο μουσικό σου παρελθόν. Λειτουργεί η «παρέα» στο χώρο του τραγουδιού?
Δεν νιώθω μέλος καμίας παρέας, υπό αυτή την έννοια τουλάχιστον. Φτιάχνω τις δικές μου μέσα από αμοιβαία αγάπη, αλληλεγγύη και κοινή αισθητική. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα και να συνεργαζόμαστε άνθρωποι, που ο ένας έχει να πει κάτι με τον άλλο, όχι στεγνά επαγγελματικά. Λειτουργώ σε προσωπικό επίπεδο, αλλά όχι με την έννοια «οι δικοί μου, οι άλλοι αποκλείονται». Είμαι πάντα ανοιχτός στο να δημιουργώ παρέες και γι’ αυτό το λόγο γράφω και μουσική. Για να επικοινωνώ.
Δεν λειτουργεί δηλαδή, πρωταρχικά σαν ανάγκη έκφρασης το τραγούδι;
Υπάρχει η ανάγκη ατομικής έκφρασης την ώρα της δημιουργίας, και αυτή είναι εντελώς προσωπική . Αλλά το τραγούδι αναπνέει. Ξεκινά λοιπόν απ’ την εσωστρέφεια και καταλήγει στο άπλωμα. Ένα τρίγωνο που όλο ανοίγει.
Στις Αμφίβολες Μέρες, ο ήχος είναι σύγχρονος αλλά δε λείπουν τα παραδοσιακά στοιχεία. Είναι, αυτό το συνταίριασμα, αποτέλεσμα του ότι, παρά την όποια προσπάθεια εξευρωπαϊσμού του τραγουδιού, η ρίζα παραμένει έντονη?
Η ρίζα υπάρχει στην ψυχή. Το δικό μου μοντέλο είναι ένας global ήχος, όχι εξευρωπαϊσμένος, αλλά αυτός που μπορεί ν’ αγγίζει τον κάθε άνθρωπο στη γη, οπουδήποτε αν ζει, οποιαδήποτε γλώσσα κι αν μιλάει. Γιατί, το κοινό στοιχείο στον ήχο αυτό, είναι η παράδοση του καθενός.
Στο παρελθόν, στο cd “ΑΝΤΙΔΩΡΟ” της
Χάρις Τσεκούρα, είχα διασκευάσει και ενορχηστρώσει παραδοσιακά τραγούδια αν και δεν είμαι ειδικός, ούτε το παίζω τέτοιος. Η Χάρις πρότεινε τα τραγούδια. Όταν μου τα τραγούδησε, πολλά δεν τα ‘χα καν ακούσει. Ήταν για μένα ενδιαφέρον να δώσω αυτό, που γέννησε μέσα μου ένας κόσμος, που είχα γνωρίσει μόνο από μακριά. Και ήταν πρόκληση να συνταιριάξω με αυτά τον ήχο μου, ανακαλύπτοντας έτσι νέους ορίζοντες.
Το λέει εύστοχα ο Ανδρέας στο «Απ τη Ροδόπη ως τον Αίμο»: «αλλά ο χτύπος μες στη φλέβα, ίδιο τραγούδι πάντα λέει».
Τελικά, τι θα θελες να εισπράξει κάποιος ακούγοντας τις «Αμφίβολες Μέρες»;
Αν και δικά μου τραγούδια, ακούγοντάς τα τώρα, ως ακροατής, αγγίζουν κάποιες ευαίσθητες χορδές μου. Αν, όποιος ακούσει το cd, πέρα από το μέρος «ωραίο κομμάτι, καλή ενορχήστρωση», νιώσει ότι τον αγγίζουν και μιλούν σε κάποιες ευαισθησίες του, τότε θα είμαι ευτυχής.
null
