Το «
Tango Seduction» είναι μια παράσταση που ζωντανεύει την ιστορία του πιο αισθησιακού χορού όλων των εποχών, του Αργεντίνικου
Tango και υπερβαίνει όλες τις προηγούμενες παραγωγές. Έξι υπέροχα χορευτικά ζευγάρια, ανάμεσα τους και ο διάσημος χορευτής Gustavo Russo, θα μας μαγέψουν με το ταλέντο και το πάθος τους για το
Tango. Η παράσταση
Tango Seduccion από διαφορετικές σκηνές που εκφράζουν διαφορετικές πτυχές της κουλτούρας και της ιστορίας του
Tango:
Η
πρώτη πράξη αρχίζει με μία κωμική σκηνή που αφηγείται την
ιστορία της γέννησης του Tango. Περιγράφει το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε. Μέσα από την αντικουλτούρα των «σπιτιών της χαράς» και των ιδιαίτερων χαρακτήρων, (καλλιτέχνιδες ελαφρών ηθών και άνθρωποι του περιθωρίου), σκιαγραφείται η νυχτερινή ζωή των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων στο Μπουένος Aιρες του 19ου αιώνα. Οι ποικίλοι χαρακτήρες παρουσιάζονται εδώ με χιούμορ και τρυφερότητα.
Στη συνέχεια, μ΄ ένα
Tango show, γίνεται μια αναδρομή στους δεξιοτέχνες του είδους. Οι χορογραφίες παρουσιάζουν διαφορετικές καλλιτεχνικές προσεγγίσεις και τεχνοτροπίες του παραδοσιακού χορού και της μουσικής του
Tango, αποδίδοντας φόρο τιμής στους καλλιτέχνες που το έκαναν παγκοσμίως γνωστό-συνθέτες, χορευτές και τραγουδιστές. Επίσης, ερμηνεύονται κλασικά κομμάτια
Tango όπως η Cumparsita, El Choclo και άλλα, μέσα από μια ποικιλία παραδοσιακών
Tango -από την πρώιμη εκδοχή του μέχρι τους σύγχρονους τρόπους έκφρασης του.
Η δεύτερη πράξη ονομάζεται "Tango Seduction" και αποτελεί μια συλλογή μικρών ιστοριών ή επεισοδίων ενός ονείρου, περιγράφοντας τη μυστηριώδη δύναμη της σαγήνης του
Tango. Περιλαμβάνει διαφορετικές ιστορίες συνδυάζοντας τρία διαφορετικά στυλ χορού – το παραδοσιακό
Tango, το σύγχρονο και το κλασικό μπαλέτο. Όλες οι ιστορίες, αρχικά σκηνοθετημένες μέσα από τη μουσική του Astor Piazzola, αντανακλούν την πολύπλοκη φιλοσοφία του
Tango με όλα του τα συναισθήματα – μοναξιά, πόθος, προδοσία, πάθος, ζήλια, εκδίκηση, ευτυχία και αγάπη.
Σκηνές της δεύτερης πράξης
Η δεύτερη πράξη περιλαμβάνει μια χορογραφία που περιγράφει διαφορετικές ιστορίες αγάπης και αποπλάνησης που σχετίζονται με το
Tango. Πρόκειται για σκηνές που αποτελούν τη μοναδική εμπειρία ενός ταξιδιού με
Tango.
Ο χορευτής και ο χρόνος 1(Tanguera) (M.Mores)
Ο χορευτής, που ζει τη ζωή του σε μια συνεχή κίνηση, οδηγείται ενδόμυχα σε μια μάχη με τον αιώνιο αντίπαλο χρόνο. Μετά από χρόνια έκφρασης, κάθε μοναδικού συναισθήματος, κινώντας το σώμα του, ο χορευτής ξαφνικά αισθάνεται το δριμύ ψύχος να διαπερνά τα κόκαλά του. Αυτή είναι η θλιβερή διαπίστωση της παρουσίας του χρόνου στο κορμί του, δημιουργώντας τις αναπόφευκτες αλλαγές στη φυσική ανθρώπινη δύναμη. Η τελική μάχη τώρα αρχίζει…
Ο χορευτής και ο χρόνος 2 (Pandemonium) (Cosentino)
Οι μέρες της μπαλαρίνας έφτασαν στο τέλος τους. Ο χρόνος ξανά, δείχνει πολύ καθαρά την παρουσία του στο κορμί της. Αλλά ξαφνικά, μια πόρτα άνοιξε και η μπαλαρίνα δέχεται μια δεύτερη ευκαιρία. Μπορεί να κάνει τώρα μια επιλογή – μπορεί να διαλέξει μεταξύ των πουέντ της και των ψηλών τακουνιών, τα πιο θηλυκά παπούτσια του
Tango. Έχει τώρα την ευκαιρία να ζήσει και να χορέψει μεταξύ σε περιόδους και μεταξύ δύο κόσμων και γλωσσών- το μπαλέτο και το
Tango. Τελικά, ο διάλογος της με το χρόνο την οδηγεί στο συμπέρασμα και στην απόφαση για το που θέλει να ανήκει. Είναι το μέρος που μόνο το
Tango υπάρχει, που ο χρόνος δεν είναι πια απειλητικός, αλλά που μπορεί να ζήσει τις φωτεινότερές στιγμές πάθους χορεύοντας πέρα από το φόβο.
Los cielos mas altos (S. Conentino)
Έχουμε μπροστά μας άλλη μια τυπική διήγηση
Tango. Οι άνθρωποι συχνά αφήνουν να τους γλιστρήσει η αληθινή αγάπη, παρασύρονται από την αποπλανητική λάμψη των περαστικών ερωτικών περιπετειών. Τελικά, το μόνο που μένει είναι μια απατηλή φαντασίωση, ενώ η κατανόηση της αξίας της αληθινής αγάπης έρχεται πολύ αργά.
Bendita Buenos Aires (F.Marzan)
Αυτή η σκηνή απεικονίζει την δεσποτική γυναίκα. Μια γυναίκα που χρησιμοποιεί τους άντρες για δική της ευχαρίστηση, τους χειρίζεται σαν μαριονέτες που την υπακούουν πιστά. Εδώ, επίσης, το μέλλον επιφυλάσσει ένα ειρωνικό γύρισμα.
Gallo Ciego (A.Bardi)
Gallo Ciego σημαίνει τυφλή χήνα, αναφέρεται μεταφορικά στην εθελοτυφλία του ανθρώπου. Αυτή η μεταφορά αναφέρεται στην άρνηση του ανθρώπου να δει αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια του και ζει πίσω από ένα μανδύα φόβου και προκαταλήψεων, δημιουργώντας ρίζες στην απόλυτη μοναξιά. Μέσα στην τύφλωση, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την αλήθεια, το φως και την αγάπη. Η ύπαρξη του αφήνεται να οδηγηθεί από μια αιφνίδια χαοτική ορμή, χωρίς να είναι ικανός να επιλέξει το δρόμο του και να αφήσει χώρο στην αγάπη. Η εμπειρία της αλλαγής ρόλων, τη μία φορώντας ένα μαντήλι στα μάτια και την άλλη βγάζοντας το, προσπαθεί να προσφέρει μια εναλλακτική. Μπορεί ο άνθρωπος να εμπιστευτεί το βαθύτερο εαυτό του και να ανοίξει τα μάτια του; Μπορεί να βρει τη δύναμη ν΄ αφήσει κάποιον να τον ακολουθήσει αληθινά σ’ αυτή την πορεία; Θ΄ αφήσει χώρο στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη;
Ο στραγγαλισμός της γυναίκας
Liber
Tango (A.Piazzolla)
Το liber
Tango είναι το
Tango της απόλυτης ελευθερίας. Αυτός ο χορός επιδεικνύει πράξεις επίθεσης από έναν άντρα προς μια γυναίκα, σε μια άθλια και βίαιη σχέση.
Carmina Burana (C. Orff)
Αυτός ο χορός συνεχίζει την αποκάλυψη του ονείρου της ελευθερίας. Στη σκέψη της ή στο όνειρο, αυτή η γυναίκα μπορεί να δει γυναίκες που έχουν περισσότερη εξουσία και δύναμη. Αυτή η δύναμη ζει μέσα της επίσης και είναι αδιαίρετη με την ύπαρξη της. Το σύμβολο μιας εκκλησίας και της μουσικής της Carmina Burana αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα αυτών των κρυμμένων δυνάμεων της γυναικείας φύσης, αιώνιες δυνάμεις που δεν μπορούν να συρρικνωθούν. Όταν αντιληφθεί αυτή την αλήθεια, η ανθρώπινη βία δεν μπορεί να τη φοβίσει επειδή οι λύσεις βρίσκονται μέσα της.
Η αποπλάνηση
Tangata del Alba (A.Piazzolla)
Η ιστορία του πάθους, της ζήλιας και της προδοσίας είναι κοινή στο περιβάλλον του
Tango. Ένας άντρας που σκοτώνει για να εκδικηθεί μια προδοσία ή μια χαμένη αγάπη… Μια γυναίκα που θα κάνει οτιδήποτε για να κερδίσει έναν άντρα… Αλλά μέσα σ΄ αυτό το αφηγηματικό πλαίσιο, ο χορός της αποπλάνησης υπερέχει πολύ περισσότερο. Πως μπορεί η ομορφιά να επηρεάσει την απόφασή μας; Πως μπορεί η ψευδαίσθηση και η αποπλάνηση να μετακινηθούν από την αληθινή ευτυχία; Όταν η αποπλάνηση κατορθώνεται, τι απομένει; Σε ένα διάλογο πάθους, αποπλάνησης και στραγγαλισμού, μπορεί η αγάπη να γεννηθεί και να επιζήσει μετά από όλα αυτά;
Ο
Gustavo Russo, γεννήθηκε στο Μπουένος Αϊρες το 1970 και ξεκίνησε χορό στα 17 του χρόνια. Από τον πρώτο χρόνο ξεχώρισε ως ένα από τα πλέον υποσχόμενα ταλέντα στο αργεντίνικου
Tango. Γρήγορα άρχισε μία διεθνή καριέρα συμμετέχοντας στα πιο σημαντικά
Tango shows του κόσμου, σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα. Διακρίθηκε αποσπώντας βραβεία και ίο 1992 εμφανίστηκε στο παγκοσμίας φήμης θέαμα «
Tango Passion», στο οποίο κράτησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο έως το 1999. χρονιά που ίδρυσε τη δική του ομάδα, η οποία με τις παραστάσεις του «
Tango Seduction» έχει εμφανιστεί στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.
Η ομάδα που αποτελείται από έξι υπέροχα ζευγάρια μαζί με τον διάσημο Gustavo Russo έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου και τους εγκυρότερους κριτικούς παγκοσμίως. Το πρόγραμμα της είναι μαγευτικό, εντυπωσιακότατο κι ενθουσιάζει το κοινό οπουδήποτε παρουσιάζεται. Η ερωτική ενέργεια που εκπέμπουν οι χορευτές και η μουσική είναι μία μοναδική εμπειρία για τα μάτια και τα αυτιά. Τα εντυπωσιακά κοστούμια συμπληρώνουν μαζί με το φωτισμό το άρτιο αποτέλεσμα.
Για πρώτη φορά η συναρπαστική ιστορία του
Tango παρουσιάζεται στην πιο αυθεντική εκδοχή της, με τρόπο μοναδικό. Η διαδρομή του Aργεντίνικου
Tango, από την γέννησή του μέχρι σήμερα, από την πιο παραδοσιακή μέχρι τη πιο σύγχρονη μορφή του, μία καταιγιστική εναλλαγή τεχνοτροπιών, αλλά και συναισθημάτων, σε μία παράσταση που ξεχώρισε για την άψογη τεχνική των καλλιτεχνών, για τις ευρηματικές χορογραφίες και την υψηλή αισθητική της.
Πρόκειται για ένα φαντασμαγορικό θέαμα που προετοιμαζόταν για δύο περίπου χρόνια, με συνεργάτες μερικά από τα πιο "δυνατά" ονόματα του χώρου -χορευτές, τραγουδιστές, μουσικούς, αλλά και σκηνογράφους, ενδυματολόγους, φωτιστές και ηχολήπτες. Ο Gustavo Russo αντλεί υλικό από την παράδοση, το οποίο δένει, όμως, αρμονικά με νέες ιδέες και θέματα, συνδυάζοντας τεχνικές από διαφορετικά είδη χορού – παραδοσιακό τάνγκο, μοντέρνο χορό και κλασικό μπαλέτο.
Η ορχήστρα του
Tango Seduccion ερμηνεύει μοναδικά περισσότερα από 35 αγαπημένα μουσικά κομμάτια τάνγκο, από την Cumparsita μέχρι το El Choclo, αποδίδοντας φόρο τιμής σε όλους εκείνους τους συνθέτες και μουσικούς που έκαναν παγκοσμίως γνωστό το τάνγκο, όπως στους V. Greco, G. Rodriguez, A. Bardi, A. Villoldo και φυσικά στον Α. Piazzolla, στον οποίο είναι αφιερωμένο και όλο το δεύτερο μέρος.
«Το
Tango έχει μια αιώνια φωτιά. Αυτή η φωτιά γεννιέται από τον εσωτερικό διάλογο των δύο αρχέγονων χορευτών, από το ανεξέλεγκτο πάθος ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα. Είναι η φωτιά που δημιουργεί τη σαγήνη του τάνγκο». Gustavo Russo.Το
Tango δεν είναι απλώς ένας χορός. Λέγεται ότι το
Tango είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, μια φιλοσοφία. Το
Tango γεννήθηκε από τις ρίζες της ανθρώπινης φύσης, γι’ αυτό η γλώσσα του θα έπρεπε να είναι κατανοητή από όλους.
Η ιστορία του Tango
Το
Tango είναι το αγκάλιασμα δύο ανθρώπων. Είναι ένα συμβόλαιο που υπογράφουν με τα κορμιά και τις ψυχές τους. Η απόσταση μεταξύ τους εκμηδενίζεται, διευθύνει το διάλογο τους, υπερβαίνει την ατομικότητα και τα δύο κορμιά γίνονται ένα. Ανάμεσα στις πολλές ερμηνείες της λέξης
Tango υπάρχει μία που συνδέει τη λέξη
Tango με το λατινικό ρήμα tangere που σημαίνει αγγίζω.
Η ιστορία του Τango αρχίζει γύρω στο 1870, με τη συγκέντρωση χορών και τραγουδιών διαφορετικής προέλευσης από τα προάστια του Μπουένος Αιρες. Δέχτηκε επιρροές από τους αφρικανικούς χορούς (candombe) με το ρυθμικό παλμό, τα Cuban Habanera και τα Payadas των gauchos (αυτοσχεδιαστικά τραγούδια με συνοδεία κιθάρας) που δίνουν μορφή στο δημοφιλή ¨μαύρο¨ χορό milongas.
Το
Tango γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αιρες (arrabales), όπου οι ευρωπαίοι μετανάστες (πολλοί από αυτούς Ιταλοί και Ισπανοί) ενσωματώθηκαν με τους ντόπιους. Αυτοί οι νεοφερμένοι ακολουθούσαν το όνειρο μιας πολλά υποσχόμενης ζωής στη νέα γη, βρέθηκαν όμως αντιμέτωποι με μία διαφορετική πραγματικότητα. Η ελπίδα τους έσβηνε στα εργοστάσια που αναγκάστηκαν να δουλεύουν σαν εργάτες και στις άθλιες συνθήκες που ζούσαν μακριά από τις οικογένειες τους. Έτσι, οι πρώτες φωνές του
Tango γεννήθηκαν μέσα από την απογοήτευση, τη μελαγχολία και τη νοσταλγία.
Το
Tango λέγεται ότι προέρχεται από τα ¨academias¨ (χαμαιτυπεία) και τα λούμπεν στοιχεία των σκοτεινών κακόφημων δρόμων του Μπουένος Αιρες. Εκεί όπου μία σερβιτόρα θα μπορούσε να ακολουθήσει έναν άντρα είτε για ένα χορό, είτε για ένα όνειρο, είτε για μια ερωτική νύχτα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το
Tango έγινε ένας χορός αναγνωρισμένος σαν μία έκφραση λυσσαλέας επιθετικότητας. Σιγά-σιγά και μέσα από πολλές εναλλαγές αυτός ο αισθησιακός χορός πήρε δομή και ουσία.
Υπήρχαν πολλοί τρόποι με τους οποίους ο νέος χορός μετακινήθηκε έξω από τις φτωχογειτονιές. Πολλοί νέοι καλών οικογενειών (portenos), επισκέπτονταν τα απόκεντρα γειτονικά χαμαιτυπεία , για να ξεκινήσουν έναν καυγά ή για να μάθουν να χορεύουν
Tango. Αυτός ήταν ένας από τους τρόπους διάδοσης του, έτσι το
Tango δεν παρέμεινε περιορισμένο στα περίχωρα του Μπουένος Αιρες. Αντιθέτως, σταδιακά εισήχθη στις αίθουσες χορού κατά τη διάρκεια των αρχών του 20ου αιώνα. Τότε, ο χορός εγκατέλειψε τη βιαιότητα του και έγινε πιο ευγενικός και μαλακός.
Κάποιοι από εκείνους τους νέους ταξίδεψαν στο Παρίσι και έφεραν τον εξωτικό χορό. Η ¨πόλη του φωτός¨ τον αποδέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό στις αίθουσες χορού. Ο αισθησιασμός του
Tango παρείχε μια δικαιολογία για τη στενή επαφή με τον παρτενέρ κι έτσι υιοθετήθηκε αμέσως από τους Παριζιάνους, που του έδωσαν έναν πιο ανάλαφρο χαρακτήρα.
Η Ιταλία, η Γερμανία και η Βρετανία δεν ήθελαν να μείνουν πίσω και σιγά σιγά υιοθέτησαν τη νέα μόδα. Οι αργεντινοί δάσκαλοι εγκαθίδρυσαν ακαδημίες
Tango σε όλη την Ευρώπη. Αλλά παρά τη δημοτικότητα του, υπήρχαν πολλοί επικριτές που ακόμα θεωρούσαν το
Tango ως άγριο και πρωτόγονο χορό. Ωστόσο, μετά την επιτυχία στο Παρίσι, το
Tango επέστρεψε στην Αργεντινή, έγινε περισσότερο αποδεκτό και μετακινήθηκε από τα χαμαιτυπεία, στα καμπαρέ στο κέντρο του Μπουένος Άιρες . Τελικά, το
Tango έζησε τη χρυσή εποχή του από το 1920-1940.
Τη δεκαετία του 50 το
Tango επισκιάστηκε από ένα νέο χορό, το rock n’ roll.
Η αναγέννηση του
Tango σημειώνεται στη δεκαετία του 80, όταν παρουσιάζεται στο Broadway και σε ολόκληρο τον κόσμο. Κατακτά τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη.
Σήμερα, το
Tango χορεύεται και λατρεύεται σε ολόκληρη την υφήλιο, από την Ιαπωνία ως τις ΗΠΑ, από τη βόρεια Ευρώπη ως το Μπουένος Αιρες.
Η ιστορία της μουσικής του Tango
Υπήρχαν τρεις τύποι
Tango: το
Tango- milonga, ένας ρυθμικός, γρήγορος χορός, το
Tango-romanza, μια μελωδία χωρίς στίχο και το
Tango-cancion.
Τα κλασικά όργανα για τη μουσική
Tango είναι τα εξής: το φλάουτο, το βιολί, η άρπα, η κιθάρα, το κλαρινέτο και το μπαντονεόν. Το μπαντονεόν είναι ένα γερμανικό όργανο που συγγενεύει με το ακορντεόν και ταυτίζεται με τη λύπη, τη νοσταλγία και την αποπλάνηση που γέννησε το
Tango.
Αρχικά, υπήρχε μια σταθερή αλληλεπίδραση μεταξύ της μουσικής και του χορού. Οι μουσικοί προσάρμοζαν το ρυθμό και τη μελωδία στις απροσδόκητες κινήσεις των χορευτών.
Guardia Vieza (παλιός φύλακας), ήταν το όνομα για ένα μουσικό
Tango στη διάρκεια των χρόνων 1880-1920. Μια τυπική ορχήστρα αποτελούνταν από βιολί, πιάνο και βέβαια μπαντονεόν. Μεταξύ των μουσικών ήταν οι Roberto Firpo, Augustin Bardi, Francisco Canaro και ο Eduardo Arolas. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν αυτοδίδακτοι. Αυτοσχεδίαζαν με τα όργανά τους και ανήκαν στην πρώτη γενιά Ιταλών μεταναστών. Στόχος τους ήταν να βοηθήσουν το
Tango να καταξιωθεί και να αναπτύξουν τη δημοτικότητά του.
Στα 1924, όταν ο Julio de Caro δημιούργησε το σεξτέτο με ένα πιάνο, δύο βιολιά, δύο μπαντονεόν και ένα κοντραμπάσο η Guardia Nueva (Νέος φύλακας) εγκαθιδρύθηκε. Η πολυφωνία και το μέτρημα εισήχθησαν. Πρακτικά δεν υπήρχε πλέον χώρος για αυτοσχεδιασμούς. Τη δεκαετία του 30 οι ορχήστρες έγιναν μεγαλύτερες και οι ερμηνευτές τους (Juan D’ Arenzio και άλλοι) έγιναν δημοφιλείς μέσω των ραδιοφώνων και των δίσκων γραμμοφώνων. Τα
Tango τους είναι περισσότερο εύθυμα, ρυθμικά και εύκολα. O Carlos Di Sarli ήταν ένας πολύ σπουδαίος πιανίστας, συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας στα τέλη του 1940. Έδινε έμφαση κυρίως στη μελωδία χωρίς να θυσιάζει το ρυθμό. Η δεκαετία του 40 ανήκε στον Anibal Troilo, ένα διαχρονικό μπαντονεϊστα, διευθυντή ορχήστρας και σπουδαίο συνθέτη καθώς και στον Osvaldo Pugliese, ένα δραματικό πιανίστα με μια αξιοσημείωτη εξελικτική συνολική πορεία.
Ένα άλλο αργεντίνικο σύμβολο με επιρροή είναι ο διάσημος τραγουδιστής και κινηματογραφικός αστέρας, Carlos Gardel. Το
Tango χάρη στον Gardel δεν ήταν πια μόνο μουσική και χορός αλλά και τραγούδι. Στα 1953, στην ακμή της καριέρας του, ο Gardel βρήκε τραγικό θάνατο σε μια μοιραία αεροπορική σύγκρουση, τόσο απροσδόκητα ώστε αμέσως έγινε μύθος.
Στα 1950, οι μεγάλες ορχήστρες αντικαταστάθηκαν από μικρότερα γκρουπ, και οι μουσικοί άρχισαν να δίνουν κονσέρτα
Tango. Είναι η εποχή του avant-garde, που καθοδηγήθηκε κυρίως από τον Astor Piazzolla. O Piazzolla σκανδάλισε το παραδοσιακό
Tango με μια δύσκολη μουσική που δε σήμαινε «διασκεδάζω» αλλά «κάνω τους ανθρώπους να σκεφτούν». Ο Piazzola επαναπροσδιόρισε το
Tango δίνοντας του μια οριστικά νεωτερική μορφή εισάγοντας πολυρυθμικές και «αυθάδικες» αρμονίες. Στα 1960 ανακάλυψε το Quinteto
Tango (μπαντονεόν, πιάνο, βιολί, ηλεκτρική κιθάρα και κοντραμπάσο), που έγινε το ιδανικό του σύνολο. Με τον Piazzolla το
Tango μπήκε στις αίθουσες κονσέρτων και διάσημοι ερμηνευτές συμπεριλαμβάνουν τη μουσική του στις συναυλίες τους, μέχρι σήμερα. Οι συνθέσεις του Piazzolla δεν διατηρούν απλώς ζωντανό το
Tango, αλλά το καθιστούν ικανό να εξελιχθεί.
Παραστάσεις: Από 25 Ιανουαρίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και για 3 παραστάσεις 9-11 Μαρτίου στο Ράδιο Σίτυ
Περισσότερα:
Tango seduccion
Πηγή:City Portal
__________________________________
Εγώ πάντως ψήνομαι πολύ να πάω...
μοντερέιτορ 
