Ζηλεύω! Δεν ξέρω γράμματα!!!Στη μέση μια ξυλόσομπα,σε σπίτι από χαρτόνι,τοίχος με κάδρο έμορφα,στο φως από λουξάκι,Λάσπη και είναι τόπος σου,σε καταπατημένα οικόπεδα,με τα παιδιά να παίζουμε,κρυπτό μες τα λασπόνερα,Έχεις για πάτωμα χαλιά,Με χρώματα ανατολίτικα,και με μπιτόνια κουβαλάς,νερό απ τα τσιμεντάδικα.Ζηλεύω!Δεν ξέρω γράμματα!Λες και είναι η ζωή μου,Κρεμάμενη ως κι ο βιός μου,πάνω σε συρματόπλεγμα,Ανάθεμα σε τα παιδιά,τα θέλω ευτυχισμένα!Ψέματα λέω στην καρδιά!Αρνήθηκα κι εμένα!Βαρέθηκα άλλο να ζωκι εγώ μέσα στη λάσπη,στης κάθε μέρας σκέψη,μήπως και ξαναβρέξει!Για τη φαμίλια λίγο γη ,άσυλο να δανειστείς,με αγωνία του διωγμού,οικόπεδα καταπατείς!Με νέο καραβάνι,τη γη θα αρμενίσεις,ακόμα που δεν ξέρεις ,πως να καλλιεργήσεις!Οικογενειακή αποστολή,να λες έχεις τσαντίρι,ευτυχισμένη καρτερείς,χωρίς νερό να ζήσεις.Ζηλεύω!Δεν ξέρω γράμματα!Νομάς ζωή με πάθοςκαι στου φλαμένκο το ρυθμό ,σε χώρο πολλών χρήσεων,να είναι ένα δωμάτιο.Φόβο να έχω στα [τυφλά],της νύχτας το σκοτάδι,μόνο το γέλιο με κρατεί,όνειρο απ τα ανθισμένα,και ένας κήπος με παιδιά,να είναι ευτυχισμένα...!..... στα λασπόνερα.!Zηλεύω!Δεν ξέρω γράμματα σου λέω!...dimitris aspiotis
