Στην Αθήνα ζούμε, στη Θεσσαλονίκη γράφουμε. Επιστροφή για λίγο στη βόρεια βάση. Λίγο το ήθελα αυτή τη φορά και ας προσποιήθηκα ότι έπρεπε. 

Από πού να ξεκινήσω όμως; 

Ανοίγω τις σημειώσεις στο κινητό, από τις σκόρπιες σκέψεις που μάζευα τόσο καιρό, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχει αποθηκευτεί τίποτα παρά μόνο αυτό : 

" Κάποιες πόλεις και κάποιους ανθρώπους είναι καλύτερο να τους ονειρεύεσαι παρά να τους ζεις" 

Δε θυμάμαι γιατί και πώς, τί με στεναχωρησε τόσο.. Οπότε "κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν' αρχινίσει" θα σου πω τι όντως θυμάμαι από τον τελευταίο ενάμιση μήνα... 

Εκείνον να μου τραβάει το τελευταίο ποτήρι ουίσκι απο το χέρι, το κερασμένο από την μπαργούμαν και να με σηκώνει με το ζόρι από το μπαρ. Μεθυσμένοι, εντελώς, εγώ λίγο περισσότερο να περπατάμε στην Ιερά Οδό το ξημέρωμα και δε θυμάμαι καν γιατί πού και πώς, μόνο να τον ακολουθώ μεθυσμένη και όχι από το αλκοόλ. 

Ένα βράδυ μέρες μετά, λίγο κατηφής στεκόταν απέναντι μου σε εκείνο στο κουτούκι στον Κεραμεικό και μόνο στο περάσμα μίας γάτας χαμογέλασε και με ντροπή θα πω ότι ζήλεψα τη γάτα, που τον έκανε να χαμογελάσει ενώ εγώ δεν το κατάφερα. Νομίζω ότι αν μπορούσα θα γινόμουν γάτα εκείνη τη στιγμή με ένα ραβδί, ή οποιαδήποτε άλλη μεταμόρφωση, αρκεί να τον έβλεπα να χαμογελά. 

Βόλτες, πολλές βόλτες, πολύ περπάτημα και αν ήξερε πόσο σιχαίνομαι να περπατάω ίσως καταλάβαινε τι μου έχουν κάνει τα μάτια του. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από το να νομίζεις ότι ερωτεύτηκες κάποιον για κάποια χαρακτηριστικά του και τελικά να τον γνωρίζεις και να είναι σαν να ανοίγεται ένας νέος κόσμος μπροστά σου. Να αποκαλύπτεται ένας εντελώς άλλος άνθρωπος από αυτόν που φαντάστηκες και να είναι ακόμα πιο καταπληκτικός από ό,τι φαντασιωνόσουν. Μάλλον κάτι τέτοιο σκεφτόμουν όταν έγραψα στο κινητό μου τη σημείωση. Ήμουν καλύτερα όταν τον φανταζόμουν παρά τώρα που βρέθηκα σε μετωπική σύγκρουση με την ψυχή του, την καλοσύνη του και όλα αυτά που δυστυχώς δε φθείρονται όπως η όψη. 

Και όταν μπορείς να έχεις αυτή την ψυχή κάθε μέρα, να ξυπνάς και να κοιμάσαι μαζί της καλώς. Όταν αυτό δε γίνεται εάν είσαι μικρός ίσως καψουρεύεσαι λίγο παραπάνω, εάν είσαι όμως μεγάλη γυναίκα μένεις να πονάς, να παίρνεις τους δρόμους, να ξεκινάς χόμπι, να είσαι σαν την τρελή του χωριού ψάχνοντας στο οτιδήποτε λίγη ντοπαμίνη ίσα να ξεχάσεις πόσο ευτυχισμένη ήσουν 3 βράδια πριν.

(Μία συμβουλή προς νεότερους : εάν αγαπάτε πολύ ένα μέρος ή ένα φαγητό μη βιαστείτε να το μοιραστείτε με τον νέο έρωτα που μπήκε στη ζωή σας. Εγώ αγαπώ το σούσι πχ πάρα πολύ και χωρίς να σας πω λεπτομέρειες θα αναφέρω απλά ότι βρέθηκα να κλαίω σε κάποια φάση πάνω από το shrimp roll.) 

Τις ημέρες που πέρασα μόνη, παίρνοντας ένα διάλειμμά από την απίστευτη επιρροή του πάνω μου ανακάλυψα όλα τα vegan φαγάδικα του κέντρου της Αθήνας καθώς αυτή η Άνοιξη με βρήκε να νηστεύω πρώτη φορά καθ΄όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής. Όποιος σας πει ότι η νηστεία διαρκεί 40 ημέρες ψέματα θα είναι. 48, σαράντα οκτώ ημέρες  παρακαλώ (θα) απέχω από γάλα και κρέας, αλκοόλ και άλλες ηδονές μήπως και εξαγνιστώ γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. 

Το παρόν γράφτηκε ενώ στα ακουστικά παίζει το Παγκράτι της Μαρίνας Σπανού. Ένα τραγούδι που έγραψε πριν δύο χρόνια και ανακάλυψα τώρα που έγινε χαμός με το "Ταξίδι" της.  Παραφράζω " Ένα μπαρ στον Κεραμεικό έχει κάτι από μας. Ας μην το πούμε πουθενά"