317 online · 210.908 μέλη
|
*** Πρόταση:
1972: Roxy Music
1973: For Your Pleasure
1974: Stranded
*** Βιβλιογραφία:
1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)
*** Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση…
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #18388 / 07.05.2009, 09:21 / Αναφορά Μπράβο, Orfeus !!! Αυτό το γκρουπ αξίζει πολλά αφιερώματα... Καταλαβαίνω τους λόγους που δε σε ενθουσίασαν τα σόλο άλμπουμ του Ferry, αν κοιτάξεις όμως πίσω από την κουρτίνα, θα δεις ότι κρύβουν μπόλικο χιούμορ... Ακόμα και ο τρόπος που ερμηνεύει τις διασκευές ο Ferry είναι "tongue in cheek", υποβόσκει μια αμυδρή ειρωνία. Οι Roxy Music ήταν ανατρεπτικοί όταν εμφανίστηκαν, όχι μόνο για τον ήχο τους (το synth, όπως σωστά αναφέρεις, δεν είχε χρησιμοποιηθεί μ'αυτόν τον τρόπο στη ροκ. Ή, η ύπαρξη του σαξοφώνου ως κυρίως όργανο, δίπλα στις κιθάρες...). Αν σκεφτεί κανείς το ντύσιμο και το ύφος της ροκ στα 1972 - Led Zeppelin, Bad Company, Allman Bros, τζιν καμπάνες, σόλο ντραμς, κιθάρες που ξεχνούσαν να σταματήσουν... oi Roxy Music ήρθαν από το πουθενά, με αλλόκοτο look, παράξενα κομμάτια, κι έναν τραγουδιστή που παρέπεμπε ταυτόχρονα σε Elvis Presley, Jacques Brel, Humphrey Bogart.. Οι Βρετανοί του έβγαλαν το παρατσούκλι "Byron Ferrari". Τι γύρευε ένας δανδής σε ροκ συναυλία? Στην ουσία, ο Ferry απομυθοποίησε το ρόλο του ροκ τραγουδιστή. Η φωτογραφία στο εξώφυλλο του δεύτερου προσωπικού του άλμπουμ, με το σμόκιν, καλοχτενισμένος, στο "garden party" της υψηλής κοινωνίας, είναι όλα τα λεφτά! Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν, διασκεδάζω με τις ερμηνείες του στις διασκευές που επιλέγει... Μην ξεχνάμε ότι ο Ferry δεν ήταν παρά ένας δάσκαλος που μόλις είχε απολυθεί, επειδή ο διευθυντής τον συνέλαβε εν ώρα μαθήματος να χορεύει με την τάξη, δίπλα σε ένα κασετόφωνο που είχε φέρει στο μάθημα! Ακόμα και οι μουσικοί της γενιάς του δυσκολεύτηκαν να τον καταλάβουν στην αρχή. Στο τραγούδι ("Bitters End") που κλείνει το πρώτο άλμπου των Roxy, περιγράφει τα συναισθήματά του από την εμπειρία του με τους King Crimson. Έψαχναν τραγουδιστή, όμως τον απέρριψαν στην audition. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον, πάντως, εαν τον είχαν κρατήσει... Πώς θα ακούγονταν οι King Crimson? Να προσθέσω μερικά χρήσιμα στοιχεία... Ο Ferry ηχογράφησε κι άλλα άλμπουμ, όπως το "Boys and Girls", "Bette Noire", "Taxi", "Mamouna", κ.α. Αν διάλεγα όμως την προσωπική δισκογραφία κάποιου από τους Roxy Music, θα επέλεγα τον Phil Manzanera. Εκπληκτικός κιθαρίστας/συνθέτης! Υπέροχος στο ζωντανό άλμπουμ "801" (στο σχήμα και ο Brian Eno), κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια ενός όχι και τόσο γνωστού άλμπουμ του 1975, με τίτλο "Quiet Sun", όπου συναντιέται με τον Eno και κάποιους άλλους μουσικούς στο στούντιο - ένα τραγούδι (σύνθεση του ντραμίστα) και 6 ινστρουμένταλ με τρομερούς αυτοσχεδιασμούς, λες και οι Pink Floyd καταπίνουν αμφεταμίνες και προσπαθούν να παίξουν σαν τους Soft Machine... Φανταστικά κιθαριστικά θέματα, κάποια μονά μέτρα (7/4), τριπάτα σύνθια... Ωραίος δίσκος επίσης, το "Primitive Guitars", γνωρίζω κιθαρίστες που δεν το χορταίνουν. Έχει πολύ ιδιόρρυθμο ύφος ο Manzanera, κι αυτό οφείλεται στο ότι έχει ζήσει και στη Βρετανία αλλά και στη Λατινική Αμερική (μπαμπάς Άγγλος, μαμά Κολομβιανή)... Ροκ παίξιμο με λάτιν υπόηχους... Όχι όμως το ξενέρωτο, τουριστικό λάτιν που λατρεύει η μισή Ελλάδα. Για τον Eno, ας μη μιλήσω - θα χρειαζόμουν 50 αφιερώματα για να τον καλύψω... Θέλω όμως να αναφέρω το boxed set "The Thrill Of It All". Τρία CD που περιέχουν σεχδόν όλα τα άλμπουμ των Roxy Music, ενώ το τέταρτο περιέχει σίνγκλ, B' sides, 12" remixes, και την εκπληκτική διασκευή στο "Jealous Guy" του John Lennon. Ζούσα Νέα Υόρκη όταν δολοφονήθηκε ο Lennon και μου είχε κάνει εντύπωση ότι πριν περάσει καλά-καλά μια βδομάδα, η διασκευή/αφιέρωμα των Roxy παιζόταν στο ραδιόφωνο. Πήγαν αμέσως και το ηχογράφησαν... Για το τέλος άφησα ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο: "Unknown Pleasures" του Paul Stump, ουσιαστικά η βιογραφία των Roxy Music, με πλήρη δισκογραφία όλων των μελών στις τελευταίες σελίδες (μέχρι το 1998, τη χρονιά δηλαδή που τυπώθηκε το βιβλίο). Θα τελειώσω με τη φράση που ανοίγει το βιβλίο αυτό: "In 1972 style was something you climbed over in a muddy field to get to a pop festival. Then along slinked Roxy Music..." VIVA ROXY !!!!!!!!!! |
| #18389 / 07.05.2009, 09:52 / Αναφορά Για το "801" είχα review, αλλά τελικά δεν θυμάμαι γιατί το παρέλειψα... Thnx anyway... :) |
| #18391 / 07.05.2009, 12:34 Ευχαριστούμε Orfeus για την παρουσίαση αυτού του αγαπημένου συγκροτήματος, που πραγματικά .... κόμισε έναν καινούριο / φρέσκο ήχο στο χώρο της ροκ και ... συνδέθηκε με πολλές όμορφες στιγμές μας, ιδίως ημών που ... κοντεύουμε να "σαρανταρίσουμε" !!!! Τα τραγούδια τους Love Is A Drug και Let's Stick Together ακουγόντουσαν πολύ στα αθηναϊκά μπαράκια περί τα μέσα και τέλη των 80ς. Και ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή στα μπαράκια της Αθήνας υπήρχε και πίστα, όπου, αν είχες διάθεση, σηκωνόσουν και ... έριχνες και λίγο χορό !!! Έτσι, θυμάμαι τον εαυτό μου, σε ηλικία που ... μόλις άρχισε να "ξεπορτίζει" από το σπίτι και ... να βλέπει πώς είναι ο έξω κόσμος, να χορεύει με τα προαναφερόμενα άσματα στην πίστα του Sui Generis [περιοχή Χίλτον] ..... Το αξιοθαύμαστο που, κατά την ταπεινή μου άποψη, πέτυχαν οι R.M., ήταν το εξής : Ο ήχος τους ήταν μεν πρωτότυπος / πρωτοποριακός, πλην όμως .... μπορούσαν τα τραγούδια τους να ακουσθούν από ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ακροατή, είτε απλό, είτε εξειδικευμένο, είτε "ψαγμένο", είτε όχι. Κι αυτό, κατ' εμέ, αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα !!! Όπως, επίσης, σημαντικό θεωρώ και το γεγονός ότι τα τραγούδια τους αποπνέουν μια σπάνια ευγένεια, κάτι που οφείλεται στο ότι τα μέλη της μπάντας ήταν αρκούντως καλλιεργημένοι άνθρωποι. Τέλος .... αχ, αυτή η φωνή του Μπράιαν Φέρρι !!!! Χωρίς ο Μπράιαν να είναι Η φωνάρα, είναι τόσο τρυφερός, τόσο ευαίσθητος στο τραγούδισμά του .... Κι, επιπλέον, σού δίνει την εντύπωση ότι ... σού ανοίγει την καρδιά του και σού εξομολογείται, σε σένα προσωπικά, τις ιστορίες του [ιδίως τις ερωτικές]. Επίσης, η όλη του παρουσία και υπόσταση, καλλιτεχνική και μη .... άραγε υπάρχει άλλος ροκ τραγουδιστής που δικαιούται τον τίτλο του "ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ" ???? |
Πέτρος Βαγιόπουλος: Της ζωής μου το παιχνίδι!
Συνέντευξη του Νίκου Καλλίνη (Εκείνος+Εκείνος)
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
Πόση ισχύς ενισχυτή απαιτείται ανάλογα με το συγκρότημα μας; 
Martha
Οι Ελληνίδες!
Βαθμολογώντας το Abbey Road των Beatles!
Από το Ζενίθ στο Ναδίρ, σε Δευτερόλεπτα!
