Ένας σκύλος χωρίς μάσκα

μες στα δακρυγόνα

στις κλωτσιές και στις βρισιές

μες στην αγανάκτιση,

ήταν αυτός

που έκανε τη διαφορά

που δε φοβήθηκε την ανθρώπινη βλακεία

ούτε τις μάσκες τις αυτοσχέδιες ή τις αντιασφυξιογόνες

ήταν αυτός που στάθηκε ανάμεσα

σε θέση μάχης , πάντα μπροστάρης ,

πάντα Μπροστά ...

Είτε Λουκάνικος , είτε Κανέλλος ,

είτε η μετεμψύχωση του Ντικ

του άλλου εκείνου του σκύλου του Ρίτσου ,

της ομάδας του Μούδρου που ,

"... Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
Δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
Να γαβγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση
Περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
Έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
Μια μικρή πινακίδα «κάτω οι τύραννοι»

ήταν καλός ο σκύλος μας

ο φίλος μας

ο Λουκάνικος ...

Ένας Σκύλος , ήταν αυτός , που έκανε τη διαφορά ...

Στεργίου Δημήτρης

Μπέμπης

"τα δικά μας δάχτυλα παίζουν όσο μπορούν, του Μπέμπη παίζουν όσο θέλει αυτός".

1927.- Γεννήθηκε στον στον Πειραιά.

Γιος του Σπύρου Στεργίου, ο οποίος έπαιζε βιολί, κιθάρα και μαντολίνο.

ο Μπέμπης όπως τον προσφωνούσαν από μικρό, πήρε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του που ήταν παράγοντας του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, κάτοχος γνώσεων κλασσικής μουσικής παιδείας.

Νίκος Μανιατάκης ήταν ο δάσκαλός του στο μαντολίνο, στο Ωδείο Πειραιά.

Σε ηλικία 13 χρονών πνίγεται ο πατέρας του ενώ σώθηκε ο ίδιος γιατί αρνήθηκε την τελευταία στιγμή να πάει μαζί του στη βάρκα για ψάρεμα.

 Κιθάρα η αδερφή του , μαντολίνο και μπουζούκι ο ίδιος, μέσα στον πόλεμο και στην ορφάνια, με σκοπό τον βιοπορισμό, παίζουν σε διάφορα στέκια και ταβερνάκια της εποχής.

Πρώτη επαγγελματική συνεργασία του με τον Τάκη Μπίνη και τον Μανώλη.

Πολλές οι κόντρες ανάμεσα στους δύο άντρες Χιώτη - Μπέμπη.

Μουσικές κόντρες, επαγγελματικές, αισθηματικές.

1974.- Αποχωρεί από τη ζωή , τρόφιμος Δαφνίου, καταπεσμένος και παραδομένος στο αλκοόλ ...

Μεγάλος μουσικός, σπουδαίος μπουζουξής, δεξιοτέχνης.

Ο Χιώτης έλεγε συχνά:

"τα δικά μας δάχτυλα παίζουν όσο μπορούν, του Μπέμπη παίζουν όσο θέλει αυτός".

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Ο ΧΑΡΟΣ (Οψές αργά 'ν επέρνουνα) (Ριζίτικο Κρήτης)

Οψές αργά 'ν επέρνουνα στου χάροντα την πόρτα
κι άκουσα τη χαρόντισα και μάλωνε το χάρο:

— Χάροντα δε σου τo 'λεγα, χάροντα δε σου τό 'ειπα,
κι οπού 'ναι πέντε παίρνε δυό, κι οπού 'ναι τρεις τον ένα
κι οπού 'ναι δυο και μοναχοί μην τσοι ξεζευγαρώνεις;

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ:

"Δημοτικά τραγούδια από τη Συλλογή της Μέλπως Μερλιέ"

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Ο ΔΙΓΕΝΗΣ ΨΥΧΟΜΑΧΕΙ

Ο Διγενής ψυχομαχεί
κ' η γης τόνε τρομάζει
κ' η πλάκα τον ανατριχιά
που θα τόνε σκεπάσει
γιατί 'ναι 'κειά που κοίτεται
λόγια 'ντρειωμένα λέει:

Νάχεν η γης πατήματα
κι ο ουρανός κερκέλια
να πάτουν τα πατήματα
να 'πιανα τα κερκέλια
ν’ ανέβαινα στον ουρανό,
να διπλωθώ να κάτσω
να δώσω σείσμα τ' ουρανού.

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ:

"Δημοτικά τραγούδια από τη Συλλογή της Μέλπως Μερλιέ"

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Μπιλικά, με τίτλο "Νο 9".

Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Την παρουσίαση εκτελούν οι,

Giorgos Bilikas & Ioulia Lymperopoulou,

οι κατά κόσμον musicheaven:

orfeus + ioulialibera.

(ο orfeus είναι λίγο βραχνιασμένος

κακή στιγμή

αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο).

https://www.youtube.com/watch?v=rpemg2GQpOw&list=UUXsV5vMmP3s0I2FcSP8cszQ

Το Παιδί Φάντασμα , ο Γκαούρ κι ο Ταρζάν , ο Μικρός Κάου Μπόι , ο Μικρός Σερίφης , ο Σούπερμαν , ο Μπάτμαν , τα Σούπερ Φυστίκια κι ακόμα ο Σούπερ Γκούφι .

Μας μεγάλωσαν , με τη σπουδαιότητα να ελπίζουμε , πως κάποιος άλλος , εξωπραγματικός , εξωγήινος ή και αλλοπρόσαλος γήινος , θα μας έλυνε , τα όποια , κοινωνικά προβλήματά μας .

Μας μεγάλωσαν , έχοντας σε κάθε γειτονιά , δύο και τρία γυμναστήρια , κλειστού ανθυγιεινού περιβάλλοντος , τις περισσότερες φορές , χωρίς καν ,τον αναγκαίο επαρκή αερισμό , ούτε καν , τον αναγκαίο φυσικό φωτισμό , όπου θα μπορούσαμε και μπορούμε , να αυξήσουμε τη μυική μας μάζα .

Ακόμα και σώματα που είχαν κι έχουν , τη μορφή προφηματικής σαρδέλας , μπορούσαν μπορούν και θα μπορούν , (χωρίς την επιτυχή ωφέλεια αυτής καθ’ αυτής της χρήσης των γυμναστικών οργάνων , των επαναλείψεων , των κοπιαστικών ατέλειωτων ωρών , προσπάθειας διόγκωσης ,) μπορούν να επιτύχουν αποτελέσματα , με σκευάσματα , νομιμότατα , που πωλούνται ελεύθερα , σε κάθε σιδεράδικο της Πόλης .

Τα σούπερ μάρκετ κ’ οι μπακάληδες δεν τα βάζουν αυτά τα προϊόντα , γιατί απαγορεύεται . Τα καταστήματα όμως που πουλάνε όλες αυτές τις μεταλλικές μηχανές εκγύμνασης , καθώς και τ’ ανέλεγκτα κέντρα γυμναστικής , έχουν το ελεύθερο να τα διαθέτουν .

Φτάνουμε λοιπόν στο επιθυμητό αποτέλεσμα .

Να οι Δικέφαλοι , να οι Τρικέφαλοι , να οι Τετρακέφαλοι .

Να οι κοιλιακοί , να οι ραχαίοι .

Να οι πρόσθιοι , οι πλάγιοι , όλοι οι μυς , ακμαίοι δυνατοί σπουδαίοι .

Τόσα χρόνια ο τάδε Ταρζάν , ο Δείνα Δημόσιος Κατήγορος , ο Άλφα Υπερασπιστής , ο Βήτα που έξω απ’ τα δόντια και χύμα τους τα λέει .

Τόσα χρόνια παρακολουθούμε πως , οι άλλοι , θα προασπίσουν τα μικρά μας ή τα μεγάλα μας συμφέροντα , ενώ εμείς οι ΑΘΩΟΙ οι ΑΣΠΙΛΟΙ κι ΑΜΟΛΥΝΤΟΙ , θα μένουμεΑΡΑΧΤΟΙ , στις αναπαυτικές πολυθρόνες μας , θαυμάζοντας τη ρητορική τους ικανότητα , την αμείλικτη δεινότητά τους , στο να μπορούν με κάμερες να παραβιάζουν οικογενειακά – ιδιωτικά – επαγγελματικά ΑΣΥΛΑ , δίνοντας με την ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΜΑΣ συμμετοχή , ακροαματικότητα θεαματικότητα ΚΑΙ υπόσταση .

Μας μεγάλωσαν με τρόπο θαυμάσιο . Επικροτήσαμε την ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ που διετελείτο επί σειρά δεκαετιών , μπρος τα μάτια μας , αφήνοντας να καταξευτιλίζονται είτε ΑΘΩΟΙ είτε ΕΝΟΧΟΙ , που όμως δεν είχαν κριθεί ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ .

Στο παρασκήνιο , με τη σειρά μας , μεγαλώναμε , τα παιδιά μας , που τα διδάσκαμε , πως να αφήνουν τις ελπίδες τους σε παραβιαστές της νομιμότητας ή σε εξωγήινους ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, που πιθανόν εμφανιστούν , να σώσουν τα δίκαια και τα δικά τους και των γονέων τους . ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΔΗΛΑΔΗ .

Στα πλάγια , αλλά δίπλα μας , συνυπήρχαν οι ναοί των ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΩΝ , όπου μία ή δύο ή τρεις γενικές κατηγορίες ατόμων , γυμνάζανε ασκόπως , επί σκοπόν , για προσωπικούς ή άλλους λόγους τους μυώνες τους . ΤΟΥΣ ΣΩΜΑΤΙΚΟΥΣ .

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ – ΟΥΤΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ...

Εμείς , η συμπεριφορά μας , οι αντιδράσεις μας , αποδείξαμε , πως είμαστε πολύ κατώτεροι των αναγκών μας , των δυνατοτήτων μας , της ουσίας της ΖΩΗΣ .

Εμείς αποδείξαμε πως μπορούσαμε με ΛΙΓΑ ή με ΠΟΛΛΑ δανεικά , με μία εύκολη υπογραφή ΥΠΟΘΗΚΗΣ ΜΑΣ , να περνάμε καλά και ν’ αδιαφορούμε για τα ΘΕΛΩ μας , αλλά και για τα ΠΡΕΠΕΙ των παιδιών μας .

Η καλή μας φιλενάδα , η τηλεόραση , δίδασκε με την ανοχή μας , τη σπουδαιότητα των χορευτών , των τραγουδιστών , των ηθοποιών . (Όχι αυτών που σπούδαζαν , των άλλων , της μιας νύχτας .)

Η καλή μας φιλενάδα , η τηλεόραση , δίδασκε με την ανοχή μας , τη σπουδαιότητα των όποιων σπουδαίων , μισοημιμαθών , που βομβάρδιζε επί εικοσιτετραώρου βάσεως , τα άλικα μυαλά , τις ημιτελείς , εγκεφαλικές κατασκευές των παιδιών μας . Όχι των Δασκάλων , των άλλων , των καλοπουλητάδων , των γενικώς ξεπουλητάδων .

Μας καθίζανε μια καρπαζιά στο κεφάλι , αδιαμαρτύρητα , αμέσως , περιμέναμε τον Ταρζάν , το Δημόσιο Κατήγορο , το δολοφόνο , να μας λύσει το πρόβλημα , να επιβληθεί στην αδικοπραξία υπέρ μας .

Μας καθίζανε τις καρπαζιές απανωτές , κι ανεχτήκαμε κ’ ίσως στηρίξαμε με τα σχόλιά μας , ομάδες , που δολοφονούσαν όποιον οποιονδήποτε αθώο , στο όνομα μιας ανούσιας αυτοδιαφημιστικής τους προβολής , αλλά ποτέ , κανέναν , πραγματικό ένοχο .

Οι καρπαζιές σε βάρος μας , παρ ‘ όλ ‘ αυτά , αυξάνονταν πλήθαιναν βάραιναν ...

Μαζί με τις καρπαζιές , αυξάνονταν κ’ οι καρπαζοεισπράκτορες ...

ΕΜΕΙΣ και τα ΠΑΙΔΙΑ μας , δηλαδή ...

Τα μεγάλα ΤΙΠΟΤΑ και τα μικρά ΤΙΠΟΤΑ ...

Ώσπου ένα πρωί , εμφανίζεται δια μαγείας , ένα νέο προϊόν , που κάνει θαύματα , που δια μιας αυξάνει τους όγκους όλων των μυώνων μαζί / ταυτόχρονα / ακαριαία , προσθέτει μπόλικο θράσος , καταπνίγει το καταρρακωμένο θάρρος , βγαίνει στους δρόμους , θρασίμι σωστό και σπάει καίει διαλύει ισοπεδώνει μαχαιρώνει κατσαβιδιάζει σκυλοδαγκώνει κατακρεουργεί μισοδολοφονεί εξευτελίζει ποδοπατά διαβάλλει ... (άτομα πολύ κατώτερα των δικών τους και των δικών μας απαιτήσεων , προοπτικών , κοινωνικών θέσεων , που με την κατάντια τους , μας κάνουν σε σιχαινόμαστε , την πιθανή μας αυριανή , δική τους κατάσταση .)

Το θρασίμι το σωστό , το δημιούργημά μας , μας δείχνει πως είναι πιο δυνατός τώρα , πως δεν είναι πια καρπαζοεισπράκτορας , πως μπορεί κι αυτό να καρπαζώνει , έστω κι αν με φύσημα ακόμα , το θύμα του , θα έπεφτε ξερό .

ΤΩΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΠΑΖΙΑΣ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ .

Το νέο προϊόν , θα μπορούσε να λέγεται , σουπερδυναμίνη , υπερανθρωπίνη , σουπερμαντολίνη ...

Οι καρπαζοεισπράκτορες του χθες , αυτοί που διαπαιδαγώγησαν μικρά ή μεγάλα τίποτα , ΕΜΕΙΣ , που αφήσαμε την τύχη μας , έρμαιο , σε αυτόκλητους κι ετερόκλητους παράγοντες και παραγοντίσκους , ΕΜΕΙΣ , που αφήσαμε αδιαμαρτύρητα επί σειρά ετών , ορατούς κι αόρατους , δολοφόνους αληθινούς και όσους άλλους καταπατητές , του ΔΙΚΑΙΟΥ κι ΑΓΑΘΟΥ , να βανδαλίζουν τη συναισθηματική μας ανάγκη , να μας διαπαιδωγούν στο βάθος την ηθική μας Αγωγή , να ποδηγετούν την κοινωνική ΑΞΙΑ , ΕΜΕΙΣ , σπρώξαμε στο δρόμο , στην αγκαλιά του επιτήδειου , τα ΠΑΙΔΙΑ μας .

Ο επιτήδειος , πήρε την ημιμάθεια και τα τίποτα , τα μπόλιασε με μπόλικη σουπερμαντολίνη , τα θράσεψε , τους έδωσε ΑΣΥΛΟ , ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ άσυλο , για να ικανοποιούν και αυτά με τη σειρά τους , πάλι , το ΑΙΣΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ , που τόσο μας λείπει , που τόσο έχουμε ανάγκη .

Για άλλη μία φορά , ΕΓΩ , ο ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΤΗΣ , βρίσκω το πόσο δίκαιο έχουν , το πόσες ανάγκες μου , μού καλύπτουν , το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά τους , να συμμετέχω  .

Τούτη τη φορά , η ανοχή μου , έχει ΑΣΥΛΟ .

Δεν είναι σαν τις άλλες τις φορές .

Τούτη τη φορά , δε με νοιάζει που κάποιοι άνθρωποι πάνε στο νοσοκομείο .

Τούτη τη φορά η ανοχή μου , κάνει κύκλο , δε βλέπει κουκούλες , δε βλέπει φανταστικούς ήρωες , έχει μπροστά του υπαρκτούς , χειροπιαστούς ΗΡΩΕΣ , που καθ ‘ ένας από ΕΜΑΣ , μπορεί ν ‘ αγγίξει . ΘΡΑΣΙΜΙ ΣΩΣΤΟ .

Τούτη τη φορά ...

Τούτη τη φορά οι καρπαζοεισπράκτορες , έχουν βρει τον ΑΓΓΕΛΟ τους ...

Τούτη τη φορά ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΟΥΠΕΡΜΑΝΤΟΛΙΝΗΣ .

ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ , ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ , ΤΩΝ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ , ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΤΙΣΤΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΑ ΠΟΥ ΕΛΛΕΙΠΕ ΚΑΙ ΛΕΙΠΕΙ Η ΕΠΑΡΚΗΣ ΟΞΥΓΟΝΩΣΗ ...

ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ , ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ , ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΧΕΚΤΙΚΗ ΟΨΗ , ΠΑΡ ‘ ΟΛΑ ΤΑ ΜΟΥΣΚΟΥΛΑ ΤΑ ΦΟΥΣΚΩΤΑ , ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ , ΚΑΧΕΚΤΙΚΗ , ΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΔΕΚΑ ΣΥΝΕΧΩΝ ΛΟΓΙΚΩΝ ΦΡΑΣΕΩΝ ...

ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ...

Σαν παιδί , μπορώ κι εγώ , να φαντάζομαι :

Το Παιδί Φάντασμα , τον Γκαούρ κι τον Ταρζάν , το Μικρό Κάου-Μπόι , το Μικρό Σερίφη , ο Σούπερμαν , τον Μπάτμαν , τα Σούπερ Φυστίκια κι ακόμα το Σούπερ Γκούφι .

κ ' ίσως ίσως να λύνονταν τα προβλήματά μου ...

κ' οι καρπαζιές βροχή , αυξήθηκαν , πιο πολλές γινήκανε ακόμη ...

Σαν παιδί , να σκέφτομαι , το βιοπορισμό μου , άνετο , ανέφελο , αληθινό , σαν όνειρο , σαν Καραγκιόζης , που βρίσκει λίγο σήμερα και μπόλικο απ ' το χτες ...

Σαν παιδί να σκέφτομαι ...

ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ...

χα χα χα σήμερα έβρισε μια γυναίκα...

χα χα χα σήμερα πάλι έβρισε, άλλη γυναίκα...

χα χα χα σήμερα έβρισε δύο μέλη...

χα χα χα σήμερα έβρισε άλλα δύο μέλη...

χα χα χα σήμερα έβρισε τις ηλικίες...

χα χα χα ...

χα χα χα σήμερα έκανε μπάχαλο με τις φωνές του μία ολόκληρη κοινότητα...

χα χα χα ...

και πάντα ένας χάχας πίσω του, ακολουθεί και χα χανίζει...

πως μου είπες λέγεται αυτό το κίνημα...

(λυπάμαι ειλικρινά τον ερωτικό του σύντροφο, τα παιδιά του, τη μάνα του και τον πατέρα του...

που δυστυχώς μπλοκαρισμένοι στη βία του, υπομένουν και το βουλώνουν...)

χα χα χα ...

τόσα όμως χρόνια η τηλεόραση γέμιζε τα προγραμμάτα της, με χάχες που φώναζαν, που έβριζαν,

που κατηγορούσαν χωρίς αποδείξεις...

με χάχες που μη έχοντας τι να πουν, έβγαζαν άπλυτα ανύπαρκτα, στη φόρα, κρυβόμενοι πίσω από τις όποιες ασυλίες, στάζοντας την αδίστακτη χολή τους, όπου κι αν βρίσκονταν, για όποιο λόγο...

και η χολή η μυθική φύτρωσε...

τόσα χρόνια οι δάσκαλοι, έμαθαν στα παιδιά, τα δίδαξαν, να είναι χάχες...

σήμερα, πίσω από την ασυλία της ανωνυμίας, ένας καλά εκπαιδευμένος χάχας,

βρίζει, αλλοιώνει, φωνάζει, γρυλίζει, απειλεί, λοιδωρεί...

και πάντα θα βρεθεί ένας άλλος χάχας να τον υποστηρίξει...

μέσα στους χάχες της βουλής υπάρχει ο αρχιχάχας που απειλεί τις μαύρες μέρες όλων τους...

κι ο χάχας, έτσι, με την ανοχή των ακολούθων του, συνεχίζει, κι άγεται, και πάει, και φέρεται...

μπρος στα μάτια μας δύο μήνες τώρα, βρίζονται άνθρωποι...

μπρος στα μάτια μας τώρα, ένας ανικανοποίητος κοινωνικά χάχας, περιφέρεται,

και τον παρακολουθούμε εκστασιασμένοι...

του βάζουμε και χεράκια καμιά φορά για πλάκα...

μικρέ μου ακόλουθε χάχα, δε διαφέρεις και πολύ από τους τους "χάχες" μαθητές,

στο ποστ του μπλογκ της: "Ο Δάσκαλος", της μαίρη όμικρον...

μόνο που δυστυχώς για σένα, εκείνα είναι παιδιά...

εσύ μεγάλωσες χάχα μου...

(παράκληση: μη βάζεται αρνητικές αξιολογήσεις σ' αυτό το ποστ,

εδώ μέσα είναι ο φυσικός χώρος του Βλακός... αφήστε το βλάκα να εκφραστεί...

κι εμένα ακόμα, μιας κι έπρεπε να έχω αντιδράσει νωρίτερα...)

χα χα χα σήμερα πάλι δεν έχω δουλειά να κάνω, θα κάνω μπάχαλο το Μ/Η...

και ξεκινάει ο χάχας απ' το πρωί, τεμπέλης άνθρωπος, πτυχιούχος ανεπάγγελτος,

δυστυχισμένος μίζερος, εραστής ανικανοποίητος, πολύξερος άΕργος, ΑΕΡΓΟΣ,

κόκκορας, με πολλά συμπτώματα ανύπαρκτου ερωτισμού, ένας προσωποποιημένος ήρωας του Αρκά,

που φωνάζει κάθε πρωί, κ' οι κότες του, πολλές, ξυπνάνε και χειροκροτούν...

ύστερα από κάθε συζήτηση για τον επιούσιο, ο χάχας, αποφασίζει να εντυπωσιάσει

τον ερωτικό του σύντροφο, με κάποια δήθεν κοκκορίστικη αεροπλανική παράσταση,

πράξη χα χαντρισμού...

χα χα χα, σήμερα, ο χάχας που μου έβαζε χεράκια έφαγε κι αυτός τις βρισιές του...

μία βουλή ολόκληρη, έστειλε ο χάχας εκεί...

μία βουλή ολόκληρη που κατατρομοκρατεί το λαό, είτε με φόρους, είτε με κλωτσιές, είτε με παγερή αδιαφορία...

μία μικρή μικρότατη μικρογραφημένη σύνοψη είναι κι αυτή η ΒΟΥΛΗ, αυτή η κοινότητα, του Μ/Η...

κι ο χάχας κάνει καλά τη δουλειά του...

κι ο χάχας ακόλουθος, ακολουθεί...

με μηδενική ανοχή, απέναντι στο χάχα, θα ήταν αλλιώς η ζωή μου;

η ζωή σου;

η ζωή μας;

με μηδενική ανοχή απέναντι στο βλάκα ;...

Καλημέρα στην παντοδυναμία σου ΧΑΧΑ...

εύχομαι κι αρχηγός κόμματος, με το σύντροφό σου, πλάι σου, να σε χειροκροτεί...

να σπας βιτρίνες, να κλωτσάς ανθρώπους, να κυβερνάς με τρόικα, (γιατί είσαι χάχας και μόνος δε μπορείς),

να τη στήνεις στις γωνίες, να μαχαιρώνεις χάχα μου... (είσαι πολύ ικανός γι αυτό, σε ξέρω πολύ καλά...)

καμάρι πες της μάνας σου, μονάχο πως σε έχει... (ξέρεις πως εσύ - με κλωτσιές)

ανδρουκλαρά μου εσύ, καμάρι του ερωτικού σου συντρόφου,

που χαίρεται ο δόλιος ή φοβισμένος ή πιο χάχας από σένα,

την εφήμερη κάθε φορά παλικαριά σου...

καλημέρα ευτυχισμένε χάχα...

πως είπες λέγεται εκείνο το κίνημα;...

πάντως όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο,

τον αλλάζει πρώτα δίπλα του...

ύστερα, του επιτρέπεται να κυνηγήσει κσι ανεμόμυλους...

απόσπασμα από το:

Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών στο Σύγχρονο Βίο - Ε. Λεμπέσης http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=27804&gotolast=1

Ας βοηθήσουμε όλοι μαζί για την ποιότητα

και το υψηλό επίπεδο του musicheaven.gr

...Και ξαφνικά... εκεί που καθόμουν αμέριμνος, ρεμβάζοντας στην άχλη μου, την ησυχία μου και ηρεμώντας την ψυχή μου, εμφανίζεται σα σύννεφο κονιορτού, ο αυτόκλητος υπερασπιστής μιας κοινωνίας που δεν ήθελε μάσκες...

Αν και το επάγγελμα του προσωπιδοπλάστη τείνει σ’ εξαφάνιση, λόγω της εμφάνισης του μέικ απ, αυτός με την κίνησή του, επέμεινε να βάλω μάσκα...

Στην αρχή δεν κατάλαβα καλά τι γινότανε...

Χωρίς όμως να θέλω και να μάθω, άρχισε να μου μιλάει για σκηνές, που έβλεπε, στα πέρα οράματά του, σε κάποιους ορίζοντες δικούς του, που μόνο αυτός περπάτησε και μόνο αυτός στο μέλλον θα πατάει...

Μιας και σε δημόσιο χώρο ήμασταν, τον άφησα να πει και είπε... και τι δεν είπε...

Για να πω την αλήθεια δε με υποχρέωσε να απαντήσω, όχι, κάθε άλλο, ήθελε μάλιστα να μου φορέσει μάσκα, τέτοια που το στόμα μου ερμητικά κλειστό να μένει...

Έλα όμως που όσα είπε, θέλανε απάντηση...

(και μάσκα γω δε φόρεσα, ποτέ μου στη ζωή μου, ούτε τη μάσκα κανενός προσπάθησα να βγάλω, ακόμα και σ’ αυτούς που μάσκα ήσαν μόνοι τους...)

Ποιος είσαι φίλε μου; Ποια η δουλειά που κάνεις;  τον ρώτησα. Μιλιά στην άλλη, την απέναντι πλευρά μου...  σε κουρνιαχτό ταράχτηκε ο κονιορτός...

Ξέρεις αυτό; ετούτο το γνωρίζει; για τ' άλλο πάλι, πες, τι γνώμη έχεις;;; κάμποσα ερωτήματα, απάντηση...(;)

Με τα πολλά, η ώρα πέρναγε και προσπαθώντας κάτι να συλλάβω από τη σκέψη του, διαπίστωσα, πως, το «φωνή εν τη ερήμω», ήταν πιο γόνιμη ιδέα διαλόγου, παρά μαζί του...

Με τα πολλά κι αφού μου έφαγε χρόνο, πολύτιμο,(γιατί το χρόνο μου θέλω να τον διαθέτω όπως εγώ επιθυμώ κι όχι όπως ο άλλος σουλατσάρει)...

Με τα πολλά λοιπόν κι αφού τα ερωτήματά μου έμεναν μετέωρα, -(και τα ερωτήματα δεν ήσαν αδιάφορα, είχαν το βάρος μέσα τους, του χρόνου, της απόδειξης και έχριζαν μιας κάποιας προσοχής...),- αποφάσισε να φύγει σαν κονιορτός που ήτανε, λίγο πιότερο σκονισμένος, λεκιασμένος κι ασύμφορος, αφήνοντας τις πιτσιλιές του, μαύρα αχαμνά σημαδάκια, που λέρωναν την όψη της δημοσιάς, που κακοστόλιζαν τη θέα, που είχα έρθει να απολαύσω...

Περάσανε οι μέρες, συννεφοσκορπίστηκαν τα πάθη, αλλάξαν πλεύση οι ώρες μου, καβαλλικεύοντας τον ατίθασο χρόνο μου, παίρνοντας μαζί μου κι εκείνο το δόλιο το παιδί, που κάποτε, βαθιά στα χρόνια πίσω, Ονειρευότανε και χαιρότανε με ό,τι και αν έκανα, όπως και όπου και όπως αν ζούσα...

...και ξαφνικά, στα αναπάντεχα, στ’ ανέλπιδα των πιο οικτρών μου σκέψεων, εμφανίστηκε πάλι ο κονιορτός, με την παιδαγωγική του τώρα χλαμύδα, τη μεγάλη, την πορφυρή, που 'χε τα πλούμια της βαριά, τραγκατρουγκώντας την, με κάποια ιδιωτική μεγαλοπρέπεια, τόσο ιδιωτική και τόσο μεγαλόπρεπη, που άλλο πια δεν είχε, παρά να διδάσκει στο πουθενά. το τίποτα τ’ απόλυτο. που πρέσβευε, σαν τον παπά που διώχνει καλλικάντζαρους, κι αυτοί να ξαναρχώνται...

είπε για θέματα, διάφορα, δίχως ταυτότητα, ποτέ, να δίνει για να ξέρω.

κρυβόμενος, (μια έννοια πια κι ο κρυβόμενος, που ξεπέρασε, της έννοια της την έννοια),δεν έχανε όμως για λεπτό, την όποια ευκαιρία, το κουφάρι του που περιφερότανε, ν’ αφήνει στίγμα διακονιάρη, που πίσω από λεβέντικες, αρχοντοχωριάτικες κινήσεις τάχα και δήθεν αδιάφορες, το κάτι τις του ζήταγε, το κατά πως του έδειχνε, κι όλος ντροπή κρυβότανε, μην τάχα τονε δούνε, μην τάχα τον ακούσουνε και δήθεν όλων πια αυτός, Ο Υπεράνω είναι...

Πήρε το σκήπτρο του, το σιδεροξύλινο, πήρε και τη βίτσα του, αρμένισε στης κάκητας τους πόντους, περπάτησε, στου πληγωμένου του εαυτού τα χωράφια, διάβασε κι αυτός σαν άλλος Σουσούς, την άκρη άκρη της αρχής και λίγο από το τέλος τέλος της μέσης, κουράστηκε, μα έφτασε στα κείμενα της λήξης, διάβασε λίγο κι από κει, την τελευταία παράγραφο, και πια σοφός ολόσοφος, βγήκε στη γύρα κι έφτανε, στα μέρη που εσύχναζα, για να με συναντήσει...

Τώρα δεν ήταν μόνος του, είχε μαζί του κι αυλικούς, την τελίτσα, που δεν ήξερε που να ξαποστάσει, που να γείρει να σταθεί, κι έμπαινε πάντα απρόσκλητη όπου δεν κόλλαγε, καθόλου μα καθόλου...

είχε μαζί του ο κονιορτός και τον παντεπιβλέποντα αυτοφώτιστο της μαύρης συμφοράς το γνωσιάρχη...

Κ’ οι τρεις μαζί, του κονιορτού εξάρχοντος, βγήκαν απ’ τα λημέρια τους, σαν αστακοί αρματώθηκαν, φορέσαν τις φαρέτρες τους, τα βέλη τους, τα βούτηξαν, μες την κακία την ολοζόφερη, πιάσανε τα τόξα τους, τις σπάθες τους, ασπίδες δεν κουβάλησαν, η αλαζονία έφτανε...

Οι οχετοί ποιος είπε πως μυρίζουνε;

Εδώ να δείτε μπόχα, εδώ βρωμιά να δείτε...

Πόδια μασχάλες βρωμερές, να γίνονται, ακόμα πιο τρομώδεις, νύχια γαμψά και μέλανα, (νύχια και φόβος παν μαζί), πολλές οι αντάρες της χολής κι αρχίσανε να ψέλνουνε την ανάγκη τους, να διαλαλούν το τίποτα, πραμμάτεια που διδάσκεται, στο πουθενά στο τίποτα τ’ απόλυτο, τους ίδιους που διέπει κι αυτόν τον πρώτο βασιλιά τους...

..............................

Τώρα ήτανε μια η συνταγή: κανείς ποτέ μην προσπαθεί, κανείς μην κάνει τίποτα, όλα είναι μαυροσκότεινα, για μείνε εκεί που είσαι, για κάτσε και στ’ αυγά σου, αφού ΕΓΩ δεν μπόρεσα ΕΜΕΙΣ που δεν μπορούμε, τότε κι εσύ διατάσσεσαι να μην μπορείς, τελείωσες...

......................

Πόσο βαθιά ψυχή μου ακόμα να χωθείς;

Πόσο βαθιά ω θλίψη μου κι εσύ να συμπονέσεις;

Άφες αυτοίς...

οίδασι τι ποιούσι, αλλ’ άφες αυτοίς...

Και οίδασι καλώς, συνειδητά...

.....................................

Ύστερα ήρθε η σειρά να πει και άλλα τάχα, να διαλαλήσει δήθεν μπόλικα, αφήνοντας την ώρα του, να χύνει πράσινα υγρά σε όλον τον περίγυρο, που ήξεραν ποιοι είναι, που ήξεραν τι θέλουν, που δε ντρεπόντουσαν για ό,τι και αν ήσαν, το γράφανε το δείχνανε, κι αυτός ο μόνος ο κρυφτός, που μόνος ήξερε, ποιος ήταν τι ζητούσε, κατακεραύνωνε υπογραφές και ιδιότητες, χρόνων πολλών ασχόλησες, πείρα κι εμπειρίες...

.........................

Μέχρι του τέλους της βροντής, δεν άκουσα ποιος είναι, δεν έμαθα τι θέλει, δεν έμαθα τι κάνει...

Αυτός δεν είχε όνομα, επάγγελμα δεν είχε, η μόνη του ιδιότητα να τον καλούν να φεύγει κι ακάλεστος, πάλι να γυρνά, μόνος, αποφασιστικός κι απρόβλεπτος...

..............................

{ποτέ δεν ντράπηκα ΜΑΣΚΑ, για τη δουλειά που κάνω, τη ζωή, τα χόμπι μου, τον ερασιτεχνισμό μου και την επαγγελαματικότητά μου – ποτέ δεν ντράπηκα να πω πως γράφω, πως ζω και απ’ αυτό, πως θέλω πάντα να γυρνώ στου κόσμου τα σοκάκια, οσμές τρελές να γεύομαι, μούσες να συναντώ, ήχους αλλούτερους και μουσικές τρελές, απ’ τις χορδές ν’ ακώ της φύσης, ποτέ μου δε φοβήθηκα τους ύπουλους, τους ύποπτους, κρυψίνους κ’ ημιμαθείς ανόητους, στο διάβα μου, όπου κρυμμένοι να ‘σαν... – τους Κύκλωπες μπορεί,ο Κανένας να νικήσει, αυτός ο Κανένας, που παίρνει όνομα βαρύ και γίνετ’ ΟΔΥΣΣΕΑΣ, όχι ο ανώνυμος, ο κρυφοζήτουλας, ο κρυφοδιακονιάρης που προσπαθεί σε ψίχουλα, ν’ αρπάξει πλάγιου τρόπου, χωρίς ποτέ το στίγμα του, να μην το φανερώνει, γιατ’ η φωλιά του βρώμισε, το ξέρει και ΦΟΒΑΤΑΙ, πίσω από τη μάσκα του, ιδροκοπά και σέπεται...}

...............................

Άρχισε δήθεν συμβουλές, Ο ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΟΣ, για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που μοχθούν, που δεν τα καταφέρανε, πως πρέπει να τα παρατήσουνε, να αποσυρθούν, να φύγουν απ’ την πιάτσα, γιατ’ είναι άχρηστοι κι αυτός μονάχα ξέρει κι αυτός δικάζει μόνος του και μόνο...

........................

Κλείνω τ’ απόσπασμα, καλώντας ανοιχτά να κάνουμε διάλογο, να βγεις απ’ την κακία σου, να σεβαστείς τον άλλον, ν’ ακούς το μεγαλύτερο, (ώχ μεγάλωσα εεε), να απαντάς που σε ρωτάν, και μακριά από τα παιδιά...

ΑΚΟΥΣ !!! ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΩΘΗΣΗ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΩΝ...

..............................

(να θυμάσαι πως ο δρόμος που ακολουθείς είναι πολύ επικίνδυνος, μη βαυκαλίζεσαι των ανοήτων ακολούθων σου, είν’ επικίνδυνος ο δρόμος π’ ακουλουθείς, (δεν τολμώ να πω ακολούθησες)...

Πάρε αλλιώς τη διαδασκαλία σου, τον τρόμο που σε διέπει και σε διακατέχει, είσαι αδύναμος πολύ, πάνω μας να ρίξεις, να τον ξεφορτωθείς...

Κάτσε και διάβασε, τράβα ξανά σχολείο, στο πρώτο, κείνο που ‘σουνα στην πλάτη με την τσάντα σου,

ν’ αφουγκραστείς, τη φτώχεια που χε δίπλα σου ο συμμαθητής σου, του δάσκαλου την αγωνία, για το νοίκι ή τη μετάθεση, να δεις ξανά, πόσα παιδιά δεν ψώνιζαν στο διάλλειμα να φάνε, πόσα παιδιά καθόντουσαν με πλάι τη μορφή τους και μια γωνία οξύτατη μ' αμβλεία, προς του ψωμιού τη γεύση, στης σοκολάτας την υφή...

κι αφού τα ξανακάνεις όλα σου, κι αφού το σκίρτημα, σου δώσει πάλι άνθρωπο, κι αφού για λίγο δάκρυσες, μη νιώσεις κάπως... άσχημα μη νιώσεις... τώρα είσαι καλά...

τώρα θα κατάλαβες γιατί τα παιδιά,

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΟΗΘΑΣ ΚΑΙ...

ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΩΘΗΣΗ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΩΝ...

...............................

Ο κουρνιαχτός κλεισμένος πια στο κιβούρι του, λυσσομανούσε αδιάκοπα, έβγαζε ήχους τσιριχτούς, προσπάθησε, τη συνοδεία παρεπιδημούντων, στη χώρα της κακίας, ακονίζοντας την ακμή της πρώτης ήβης τους, (κι αυτή η ήβη πια, ωραιοπαθής αγιάτρευτη, πια, κι ολοένα πιότερο), να τη χρησιμοποιήσουν κατά τρίτων κι όχι υπέρ εαυτών...

Ο κουρνιαχτός, αρνήθηκε ν’ απαντήσει, να συστηθεί, να αντιπαρατεθεί...

Ο κουρνιαχτός αφέθηκε στην ιδιότητά του:

σάρωμα αν μπορεί, καταστροφή αν δύναται, ξερίζωμα δέντρου απ’ τη σκιά, πάρσιμο στέγης αν βρεθεί, όχι για να τα οικειοποιηθεί, όχι, (για κάτι τέτοιο ανίκανος είναι), αλλά έτσι, μόνο και μόνο για να πει:

«τώρα θα λεν για μένα, τώρα για μένα λεν».

Κονιορτέ μου ξακουστέ και κουρνιαχτέ μου άμυαλε...

Μην κρύβεσαι, βγες να συζητήσεις, οι άνθρωποι σε αγαπάν, οι άνθρωποι σε θένε...

Σκέψη αντίθετη, δε σήμαινε, απόρριψη δική σου...

Σκέψη αντίθετη ήτανε, ήταν μια σκέψη μόνο...

Κονιορτέ, γιγάντωσε τα μέλη σου, άστα να γίνουν άνθρωπος κι έλα να μιλήσουμε, έλα να τα πούμε...

...................................

Αλλά σου λέω ακόμα μια φορά...

ΑΚΟΥΣ !!! ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΕΛΠΙΔΑ,

ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΩΘΗΣΗ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΩΝ...

........................................

αφιερωμένο:

με όλη μου την αγάπη,

σε όλους,

τους "ανεπάγγελτους" σουλατσδόρους...

.........................................

ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ

ΠΟΙΗΤΗΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΔΕΝΤΡΟ

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

...

ΤΑ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ...

ΠΑΤΗΣΙΩΝ - ΦΩΚΙΩΝΟΣ ΝΕΓΡΗ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ - ΠΛΑΚΑ... : ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΛΠΑΠ ΝΑ ΤΑ ΚΛΑΔΕΨΟΥΝ - ΝΥΧΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΚΟΠΗ ΝΥΧΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΤΕΨΗ ΜΕ ΔΑΦΝΕΣ (ΣΥΝΗΘΩΣ) - ΝΤΡΟΠΗ...
Ο ΔΗΜΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΑΓΝΟΙΑ - ΔΕΝ ΨΑΧΝΕΙ ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΑΝΕ ΣΤΗΝ ΗΛΠΑΠ - ΝΤΡΟΠΗ...

Αχαρνών, τα δέντρα αποδεκατίζονται, κόβονται νύχτα, ξεριζώνονται νύχτα...

στο Θέατρο Μποντγουαίη, Αγίου Μελετίου και Πατησίων, χτες ξεριζώσανε κι άλλο δέντρο...

ΠΛΑΚΑ 1 - ...

ΠΛΑΚΑ 2 -... ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΗ - ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑΚΙ... ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΟΝΤΑ

οι ανακαινίσεις κτιρίων, φέρνουν εικαστικά ξεριζώματα...

ενώ τα δέντρα έχουν 4 έως 6 μέτρα απόσταση μεταξύ τους, κοιτάξτε και μετρήστε αυτά που λείπουν...

όπου η φωτιά δεν μπορεί, υπάρχει το πριόνι...

Τα πολυκαταστήματα δεν έχουν δέντρα μπροστά τους για να φαίνονται...

η προσβολή της δημόσιας υγείας είναι τεράστια...

χάνεται και το μικρότερο σημείο ίσκιου και δροσιάς, το σχέδιο είναι ολοκληρωτικό...

ΠΑΤΗΣΙΩΝ - ΦΩΚΙΩΝΟΣ ΝΕΓΡΗ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ - ΠΛΑΚΑ... : ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΛΠΑΠ ΝΑ ΤΑ ΚΛΑΔΕΨΟΥΝ - ΝΥΧΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΚΟΠΗ ΝΥΧΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΤΕΨΗ ΜΕ ΔΑΦΝΕΣ (ΣΥΝΗΘΩΣ) - ΝΤΡΟΠΗ...
Ο ΔΗΜΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΑΓΝΟΙΑ - ΔΕΝ ΨΑΧΝΕΙ ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΑΝΕ ΣΤΗΝ ΗΛΠΑΠ - ΝΤΡΟΠΗ...

Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΤΕ ΤΟ

ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ ΘΕΣΗ...

αναδημοσιεύω ΑΠΛΩΣ τη ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ προσέγγιση του ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ, αλλά και την απάντηση του ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΗ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ, έχοντας γνώμονα την ΕΛΛΑΔΑ που εκπαίδευσε επί σειρά ετών τον ΕΛΛΗΝΑ, έτσι, που γαλούχησε και προώθησε επί σειρά ετών ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ, που ψήφιζε και ψηφιζόταν επί σειρά ετών ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, που εκπροσωπούσε και διαφήμιζε την ΠΑΤΡΙΔΑ...

Νίκος Δήμου: «Μια χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την Ευρώπη. Κι έχουμε το θράσος να τα βάζουμε με την τρόικα, τη Μέρκελ, τον Ράιχενμπαχ (τους νεοναζί του Στάθη), όταν επί χρόνια δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να κλέβουμε ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί το κράτος (δηλαδή, πάλι εμάς). Αναρωτιέμαι: εκείνοι που βρίζουν το μνημόνιο (και είναι η πλειονότητα) συνειδητοποιούν, άραγε, τη δική μας συμβολή που του άνοιξε την πόρτα; Αν δεν κλέβαμε, δεν εξαπατούσαμε και πληρώναμε τους φόρους μας, θα χρειαζότανε;»

αναδημοσιεύω ΑΠΛΩΣ και την απάντηση: μιας και η ιδιαιτερότητά της, θυμίζει λίγο ΕΩΣ πολύ, την αυθορμησία, με την οποία θα απαντούσε ο οποιοσδήποτε ΕΛΛΗΝΑΣ, γνωρίζοντας ή μη το ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ...

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ:

Το άνθος που κακού φύτρωσε και ανθεί στον δικό σας κόσμο… Στο δικό σα μπαξέ που τον πνίξανε τα ζιζάνια της απρέπειας, του θράσους και της ματαιοδοξίας… Αλισβερισοπουστριλίκια και κραυγές άναρθρες, ανάγωγες, αγράμματες… Αξεσουάρ εξυπνακισμού στο κουστούμι της μόνιμης μικρότητάς σας…  Σ’ αυτόν τον κόσμο ζείτε κι αυτόν τον κόσμο μόνο καταλαβαίνετε… Άλλος κόσμος για σας δεν υπάρχει…
Σ ’αυτόν τον όμορφο «καθωσπρέπει» κόσμο που «χτίσατε» εσείς οι Νίκοι Δήμοι, οι καταφερτζήδες… Οι επί των πραγμάτων, οι κόβω-ράφτες και αεροπουλητάδες!
Τι να κλέψει ο μεροκαματιάρης από τον άνεργο, ο Δεν-έχω-μία από τον Πανί-με-πανί;
«Χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την Ευρώπη» δεν είναι η δική μας Ελλάδα, «Χαβούζα με βοθρολύματα» είναι η δικιά σας Ελλάδα, η Ελλάδα του δήθεν και του κάπως έτσι…
Η Ελλάδα των μεσαζόντων, των νταβατζοδιαπλεκόμενων, των μιζοφακελαδόρων, των αρπαχτολιγδοπολιτικάντηδων, των νενέκων των εφιαλτών και των κουλτουριάρηδων του κώλου!
Η Ελλάδα του με λένε Δήμου και σας γράφω στο καυ#& μου!
Η δικιά μας Ελλάδα είναι η Ελλάδα των εργατών, των μαστόρων, των καλλιτεχνών, των ποιητών, των ερευνητών των κτιστάδων και των γραφιάδων… Η Ελλάδα του καθαρού μετώπου, της παλικαριάς και της ευθύνης… Η Ελλάδα που δεν είδατε και δεν ξέρετε…
Και τη δικιά σας πτωματική Ελλάδα με τους νεοταξικούς προστάτες, τις τρόικες, τις Μέρκελ και τους  Ράιχενμπαχ, πάρτε την και βάλτε την στον κώλο σας… Σα τη χαρίζουμε….

αναδημοσιεύω ΑΠΛΩΣ και τη ΘΕΣΗ του Strauss-Kahn του ΗΘΙΚΟΥ σαν ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΥΠΕΡ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ

Στρος- Καν: «Οι Ελληνες βρίσκονται βαθειά µέσα στα σκατά» ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ 10/03/2011, 08:33

Παρίσι 

«Οι Ελληνες βρίσκονται µέσα στα σκατά. Και µάλιστα πολύ βαθειά». Αυτή είναι η ακριβής φράση του επικεφαλής του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου Ντοµινίκ Στρος - Καν όπως ακούγεται στο ντοκιµαντέρ µε τον τίτλο «Με τον Ντοµινίκ Στρος - Καν µέσα στοΔΝΤ»που γυρίστηκε από τον γαλλικό τηλεοπτικό σταθµό Canal+.

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί την Κυριακή στη Γαλλία. Ο υποψήφιος, όπως όλα δείχνουν, για την προεδρία της Γαλλίας στις εκλογές του 2012 λέει πως «οι Ελληνες αισθάνονται ότι τους εξαπάτησαν και όµως είναι εκείνοι που µαγείρεψαν τα στοιχεία και που δεν πληρώνουν φόρους»!

Σημειώνει δε µε καταγγελτικό ύφος: «Η απάτη πάει σύννεφο», θεωρώντας ότι εάν δεν είχε ζητηθεί η παρέµβαση του ΔΝΤ η Ελλάδα «θα είχε πέσει στην άβυσσο».

Για τις ανάγκες του ντοκιµαντέρ που γυρίστηκε εν όψει της πιθανής υποψηφιότητάς του για τη γαλλική προεδρία, δύο δηµοσιογράφοι τον ακολούθησαν επί αρκετούς µήνες σε διάφορα ταξίδια του ανά τον κόσµο. Το συνεργείο ήταν εκεί όταν ο υπουργός Οικονοµικών κ. Γ.  Παπακωνσταντίνου τον επισκέφθηκε στο γραφείο του στην Ουάσιγκτον, την ηµέρα που η Ελλάδα ζήτησε επισήµως την ενεργοποίηση του µηχανισµού στήριξης.

Λίγο αργότερα ο Στρος - Καν δήλωνε: «Τα πρόσωπα είναι πολύ κατσουφιασµένα. Μας έχουν πει ότι έπρεπε να έχει γίνει κάτι εδώ και καιρό. Αλλά σήµερα το πρωί η ελληνική κυβέρνηση πήρε τη σύµφωνη γνώµη των ευρωπαϊκών χωρών για να ζητήσει βοήθεια από το ∆ΝΤ. Τα συναισθήµατα είναι πολύ έντονα επειδή, ξέρετε, όταν ένας υπουργός έρχεται να µας δει για να πει ότι υπάρχει η ανάγκη του ∆ΝΤ δεν είναι και πάρα πολύ ευτυχισµένος. Αναγνωρίζει την ανάγκη να βελτιωθεί η κατάσταση και ότι αυτό δεν είναι κάτι που έρχεται από µόνο του. Γνωρίζει ότι πρέπει να πάρει πολύ δύσκολες αποφάσεις».

Στο τελικό µοντάζ του ντοκιµαντέρ αφαιρέθηκαν οι δηλώσεις του επικεφαλής του ΔΝΤ σχετικά µε τις τηλεφωνικές επαφές που είχε τον Δεκέµβριο του 2009 µε τον Πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου, καθώς όπως διευκρίνισαν άνθρωποι της παραγωγής ζητήθηκε από εκπροσώπους του ΔΝΤ να κοπούν ώστε να δοθεί έµφαση στη ζωή και το έργο του Στρος - Καν και όχι στην Ελλάδα.

Ο πολιτικός που σύµφωναµε τις έως τώρα δηµοσκοπήσεις έχει τις περισσότερες πιθανότητες να διαδεχθεί τον Νικολά Σαρκοζί στην προεδρία της Γαλλίας, εµφανίζεται να θεωρεί πως εσφαλµένα οι Ευρωπαίοι είχαν την άποψη ότι κάθε χώρα θα πρέπει να λύσει µόνη της τα δικά της προβλήµατα.

«Η απάτη πάει σύννεφο»

«Γρήγορα», λέει, «συνειδητοποίησαν ότι δεν θα µπορούσαν να το κάνουν χωρίς εµάς. Και έτσι καθυστερήσαµε, χάσαµε πολύ χρόνο και γι’ αυτό η όλη υπόθεση έγινε πιο ακριβή και δύσκολη για τους Ελληνες. Οι προτάσεις που έγιναν για την Ελλάδα ήταν πολύ πιο ήπιες από εκείνες που έκανε η Ευρώπη στην αρχή, επειδή εµείς έχουµε την εµπειρία. ∆εν χρησιµεύει σε τίποτα να προσπαθείς να προχωρήσεις στο χάος. Είναι γελοίο, είναι κοινωνικά δαπανηρό, είναι άδικο και δεν έχει αποτέλεσµα. Εάν θέλουµε να λειτουργήσει είναι απαραίτητο το µεγαλύτερο κοµµάτι της χώρας να αντιληφθεί ότι η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη».

Ο Ντοµινίκ Στρος - Καν θεωρεί φυσιολογικές τις αντιδράσεις στην Ελλάδα. «Είναι αναπόφευκτο να µας κατηγορούν παρότι δεν φταίµε εµείς», τονίζει. «Η πραγµατικότητα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται µέσα στα σκατά. Και µάλιστα πολύ βαθιά. Οταν µια γυναίκα λέει πως δεν µπορεί πια να αγοράσει ψωµί, λέει την αλήθεια. Ολος αυτός ο θυµός είναι θεµιτός. Οι άνθρωποι στον δρόµο έχουν την αίσθηση ότι τους εξαπάτησαν. Κι ας είναι οι ίδιοι που µαγείρεψαν τα στοιχεία, που δεν έχουν πληρώσει φόρους, κάτι που είναι λίγο σαν εθνικό σπορ. Η απάτη πάει σύννεφο. Αν δεν είχαµε έρθει θα είχαν πέσει στην άβυσσο. ∆ύο εβδοµάδες αργότερα, η κυβέρνηση δεν θα µπορούσε πλέον να πληρώσει τους δηµοσίους υπαλλήλους, οι πολίτες θα είχαν αποσύρει όλες τις καταθέσεις από τις τράπεζες. Θα είχε επέλθει πλήρης κατάρρευση».

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ Ο ΗΘΙΚΟΤΑΤΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΕΡΒΕΡΟΣ ΞΕΣΚΕΠΑΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ...

ΤΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ (όπου λείπουν) ΔΙΚΑ ΣΑΣ...

ΚΑΙ

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ...

[(ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: παρακαλώ τους φίλους που γνώριζαν - γνωρίζατε τον ΠΟΙΗΤΗ, τον αξιοπρεπέστατο αυτόν Δον Κιχώτη της ΠΟΙΗΣΗΣ, είτε λίγο είτε πολύ, να αφήσετε τη μαρτυρία σχόλιό σας, στο μπλογκ του άρθρου... Ας συγκεντρώσουμε εμείς οι φίλοι του, οι γνωστοί του, οι αναγνώστες του, το βιογραφικό του... μιας και η μνήμη του τώρα αρχίζει...)]

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ...

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: Ο ΦΙΛΟΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ…

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ…

ΕΤΡΕΞΕ ΟΣΟ ΚΑΝΕΝΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ, ΜΕ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΠΑΠΑΚΙ ΤΟΥ-ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΒΕΝΖΙΝΗ,

ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ,

ΚΙΝΗΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ,

ΤΟΝ ΕΙΠΑΝ ΓΡΑΦΙΚΟ, ΤΟΝ ΕΒΡΙΣΑΝ, ΤΟΝ ΧΛΕΥΑΣΑΝ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ…

ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΤΕ…

21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ - ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΗΓΑΣΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ...

ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ...

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΠΟΛΥ…

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥ…

ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΙΑ ΜΥΡΣΙΝΗ (ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ)…

 ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΔΙΔΕΙ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΧΑΪ ΚΟΥ & ΧΑΪ ΚΑΪ - ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΩ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ - ΡΩΤΗΣΑ, ΑΛΛΑ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΘΕΝΑ... ΧΑΜΕΝΟΣ...

ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΑΚΟ...

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑ ΠΟΛΥ ΨΙΛΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟΥ ΥΠΗΡΞΕ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ...

ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ...

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΤΕ…

«Ρέκβιεμ» για έναν ποιητή
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

• Αφησε πίσω του μόνο χαρτόκουτα γεμάτα στίχους...

Πέθανε τελικά, πιστός ίσως στον τρόπο που διάλεξε ο ίδιος, αθόρυβα, και χωρίς να το μάθει σχεδόν κανείς ο γνωστός Λαρισαίος ποιητής Γιάννης Θεοχαρίδης.

Ο Γιάννης, παλιός Λαρισαίος, ακολούθησε χρόνια τώρα έναν τρόπο ζωής, έξω από τα συμβατικά δεδομένα, αρνούμενος να συμβιβαστεί - όπως λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά - με το «κατεστημένο».

Όλοι τον θυμούνται με το χαρακτηριστικό λευκό, μακρύ μαλλί του και μόνιμα με ένα μπεζ μπουφάν με πολλές τσέπες να περιφέρει σε μια παραφουσκωμένη τσάντα παντού τα χειρόγραφα ποιήματά του αναζητώντας έναν εκδότη για να του τα δημοσιεύσει και να του τα κυκλοφορήσει σε βιβλίο, έναν εκδότη που μάλλον δεν συνάντησε ποτέ...

Ο Γιάννης, που οι παλιότεροι σίγουρα θα θυμούνται ακόμα τη μητέρα του Μυρσίνη που ήταν γνωστή μαία, σε μικρότερη ηλικία βρέθηκε στο Παρίσι όπου έζησε αντισυμβατικά ακολουθώντας το πρότυπο των «κλοσάρ» έχοντας για σπίτι του τους δρόμους και τις γέφυρες του Σηκουάνα.
Στη Λάρισα, όταν επέστρεψε, και μη έχοντας στέγη, με εντολή του δημάρχου, βρέθηκε στο γηροκομείο.

Φίλος του ο γιατρός και διοικητής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Παναγιώτης Παπαγεωργίου που
του συμπαραστάθηκε πολλές φορές στις δυσκολίες του.

Με προβλήματα καρδιάς στον Γιάννη γίνεται πριν από χρόνια η πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας από τον καρδιοχειρουργό Παν. Σπύρου.

Ο Γιάννης που το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο ήταν «Πηνειάδης», πέθανε προχθές στο Γηροκομείο σε ηλικία 67 χρόνων χωρίς να ενοχλήσει κανέναν από τους φίλους που και αυτοί, όπως και εμείς, το μάθαμε τυχαία. Στο μικρό δωματιάκι του Γηροκομείου, άφησε πίσω του μόνο χαρτόκουτα, γεμάτα στίχους από ποιήματα που δεν εκδόθηκαν ποτέ...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010
σημ. δική μου: ο Γιάννης, μάλλον, επέλεξε αυτή τη μέρα, 21 Μαρτίου, ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, για να ΦΥΓΕΙ... είχε δώσει ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ... ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΣΗ... "21 ΜΑΡΤΙΟΥ" έλεγε "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ..."

φίλε Γιάννη, ΠΟΙΗΤΗ, στον ΠΗΓΑΣΟ σου, (το λάβαρο που είχες κεντήσει μόνος σου, με την αναπαράσταση του Ατίθασου Αλόγου, για να γίνει και η σημαία των ποιητών όλου του πλανήτη), δεν είσαι πια μόνος...

ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ Θ.

Δάκρυσες μπρος στην εικόνα.
-Ήταν ο φόρτος των πιθανών θαυμάτων
ήταν λίγο και το μεγάλο ψέμμα όμως …
(Απραγματοποίητες ελπίδες
που σακατεύτηκαν στης τιάρας το παγκάρι.)

Την ευαισθησία σου Γιάννη
δεν μπορεί να την έχει ο παχουλός παπάς

το ποίημα γράφτηκε Χειμώνα του 1989 σε ταβερνάκι της Αθήνας, με τον Γιάννη πάντα Υπερήφανο, πάντα να μιλάει με πάθος για την ποίηση, πάντα ευαίσθητο, πάντα με απορίες, πάντα με το δάκρυ στα μάτια... η συζήτηση ήταν σχετική...

Υ.Γ. κάποιοι από εσάς τον γνωρίζατε...

ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΓΙΑΝΝΗ...

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ...

Φυλλομέτρησα το ημερολόγιό μου και σε κάποιας

μέρας φύλλο είχα γράψει το όνομα μιας γυναίκας.

Της τραγούδησα ένα σιγανό σκοπό και ο λυγμός δεν

άργησε.

Κάπου απ’ έξω τα φρένα μιας νταλίκας έσβησαν το

σημάδι του αχναριού της

...θα την κουκουλώσουμε επειδή κάποιοι

καταχράσθησαν της εννοίας;

...η αγάπη είναι Αγάπη ωρή...

...Ωρή γυναίκα...

σ’ αγαπαώ ωρή...!

(βουκολικόν)

Περπάτησα. Ώρα πολλή. Ήπια νερό. Έφαγα ψωμί. Κράτησα ένα χέρι γυναίκας στο χέρι μου. Σφίχτηκε το δικό μου άθελά του, στο δικό της, (ακόμα ένα φανερό δήγμα), προσπαθώντας να αντέξω. Άντεξα, -ακόμα αντέχω.

μια γυναίκα μου κράτησε το χέρι, μια ελπίδα μου, χαρακώθηκε στο μέτωπό μου, που μια απλή μου καλημέρα στους δρόμους, δεν μπόρεσε να με κάνει να μην αντέξω.

Και μια γυναίκα χρώμα από το σύμπαν, γεμάτο μουσική βρίσκεται δίπλα μου κοντά μου και την ερωτεύομαι και με συνεπαίρνει, φλογερή, μοναδική, σαν ήχος μουσικής, ήσυχου γέλιου μιας θάλασσας παφλάζουσας σε έρημα νησιά, σαν άνεμος, στην ώρα της, Αιγαίου και Κυκλάδων.

Κάθε στροφή ανάλυση σε διήγημα

Γυναίκα μόνη της σε παλαβό χορό

στην πίστα χορεύει της ζωής

με πάθος με λατρεία με αγάπη

με πείσμα αληθινό ισότητας

που μετανάστης ήτανε.

Οι σχέσεις μας γίνονται αμφίρροπες.

Θέλεις μια γυναίκα,

θέλεις τα πικρά της και τα γλυκά της

και εις άλλα τυρβάζει

το πρέπον και το πρέπει.

η γυναίκα σου πρέπει μάλλον να σε σέβεται παρά να σε φοβάται. Δεν την πήρες για υπηρέτρια αλλά για σύντροφο. Επίκουρος.

αγαπήσαμε ποτέ πραγματικά κάποια γυναίκα αν αφού μετά τον χωρισμό μας δεν της συγχωρήσαμε ποτέ την νέα της χαρά;

Γνώρισε μία γυναίκα. Τον κοίταξε από ψηλά. Την κοίταξε από χαμηλά. Βρέθηκαν να κουβεντιάζουν, να ανταλλάσσουν απόψεις, να συμφωνούν. Να σκέφτονται το αύριο. Ακόμα και να το προγραμματίζουν.

Έπειτα, υπάρχει ο αντικειμενικός όρος, πως, η γυναίκα αυτή δεν είναι μόνη της. Δεν είναι μόνη της. Μπορεί να σημαίνει αυτό κάτι; Όταν…

Τότε αυτή η ίδια η καρδιά μου, αυτή η ίδια η γυναίκα, πως μου επιτρέπει να την ντύνω με τις σκέψεις μου, να της επιβάλλω το ψευδές, να αναγκάζεται να μην το βλέπει; Και να επιτρέπει στον εαυτό της να συνεχίζεται αυτό, το σε βάρος της, ζήτημα;

στη μοναδική μου πολυτέλεια: στη σκόνη των βιβλίων, μοναδική χαρά μου, το τοπίο, που με πλαισιώνει, στη θύμηση της μορφής σου

τώρα που τα γνωρίζεις όλα, -γιατί τα γνώριζες από καιρό, πώς να μην σου πω πως σ’ αγαπώ; Από εγωισμό; Έ λοιπόν όχι! Θα σου το πω: Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Πόσο θα ήθελα να είχα ψαρέψει κι εγώ σύννεφα.

Ακούς πατέρα; Μαζί σου. Να μ’ έπαιρνες, λέει,

(αν μπορούσες ν’ αφήσεις τη δουλειά σου, έτσι δεν έλεγες;),

να πηγαίναμε όχι μακριά, στον Άη Γιώργη,

ή αν δεν μπορούσες, στην παραλία έστω,

να πετάγαμε αετό, να τον πηγαίναμε ψηλά,

να μ’ άφηνες να τον κρατήσω, να ψαρέψω σύννεφα,

να κρατήσω με το σπάγκο τον ουρανό,

να είμαι δίπλα σου, να είσαι κοντά μου.

Αλλά γιατί παραπονιέμαι;

Ίσως δεν το μπορούσες αυτό να το καταφέρεις.

Ούτε κι εγώ μπόρεσα ξέρεις να τα καταφέρω ποτέ.

Με ταξίδεψες πατέρα, με το θέατρο

της Δευτέρας, της Τετάρτης, της Κυριακής.

Με το σινεμά... εσύ μου τα έμαθες.

Άθελά σου με δίδαξες όχι να ψαρεύω σύννεφα,

αλλά να ξαπλώνω επάνω τους αναπαυτικά

και να ταξιδεύω μαζί τους.

Πώς σκυφτός μπορούσες, να ακούς, να βλέπεις και να συμμετέχεις,

έτσι, παθητικά, χωρίς συμβουλές, στην ψυχολογία;

Μου αρέσει ξέρεις ακόμη.

Μήπως όμως θα ήταν καλλίτερα

να με μάθαινες να ψαρεύω σύννεφα,

από το να ξαπλώνω αμέριμνος;

Δεν τα κατάφερα πατέρα.

Δεν τα κατάφερα να ψαρέψω σύννεφα...

Ο Παναγιώτης Αν. Σεχρεμέλης, 11 χρονών τότε αφηγείται :

«Κατά τη σφαγή του Διστόμου βρισκόμουν μέσα στο χωριό, στο πατρικό μου σπίτι, μαζί με τον αδερφό μου Γιάννη, 14 χρονών, τον Λουκά Αν. Ανέστη, 11 χρονών, τη γιαγιά μου, την Ασήμω Σωτηρίου από το Στείρι. Οι γονείς μου έλειπαν στην Αθήνα όπου ο πατέρας μου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση στομάχου. Και τα τέσσερα άτομα βρισκόμαστε στο ανατολικό σωμάτιο του σπιτιού μας, απ’ όπου είδαμε την ομαδική εκτέλεση ολοκλήρου της οικογενείας Τσεκούρα ή Καραγιάννη, μαζί με άλλα άτομα, που βρίσκονταν εκεί γιατί ετοίμαζαν το μνημόσυνο (τα σαράντα) του γιου τους Όθωνα, που είχε φονευθεί από τους Γερμανούς στον Καρακόλιθο μαζί με τους 117 στις 24 Απριλίου 1944. Τότε η μακαρίτισσα η γιαγιά μας, Θεός σχωρέστην, μας πήρε και μας έβαλε κάτω από το εικόνισμα του σπιτιού μας και γονατισμένοι κάναμε το σταυρό μας για να σωθούμε. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα και ανοίγοντας βλέπω δυο Γερμανούς με προτεταμένα τα αυτόματα να μας λένε να βγούμε έξω. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και κατεβήκαμε στην αυλή όπου μας ανέμεναν άλλοι τρεις Γερμανοί. Τότε μας σπρώχνουνε όλους μπροστά στο φούρνο της αυλής μας. Η γιαγιά κατάλαβε ότι θα μας σκοτώνανε και μας τράβηξε προς το πλυσταριό, όπου βρισκόταν και το αποχωρητήριο. Ο καμπινές ήταν μια απλή γούρνα με δυό χοντρά ξύλα για να πατάμε. Γρήγορα η γιαγιά μου κάθεται στο μέρος και προσποιούμενη τη φυσική της ανάγκη με άρπαξε από το χέρι και με έβαλε μέσα στη γούρνα καλύπτοντας το εξέχον κεφάλι με το σώμα της. Αυτό και με έσωσε! Συγχρόνως ο αδερφός μου έτρεξε και μπήκε στο κατώι και κρύφτηκε κάτω από τα βαρέλια. Τον είδαν οι Γερμανοί, έτρεξαν κοντά του και τον φόνευσαν όπως ήταν κρυμμένος. Ο συνομήλικός μου Λουκάς Αν. Ανέστης, 11 χρονών, που οι γονείς του έλειπαν στον κάμπο, ακολούθησε και αυτός την γιαγιά μου και πριν εισέλθει στο πλυσταριό εδέχθη ριπή στο λαιμό που του έκοψε το κεφάλι. Αμέσως ο ναζιστής στρατιώτης στάθηκε στην είσοδο του πλυσταριού και πυροβόλησε εμένα και τη γιαγιά μου. Όλες τις σφαίρες τις εδέχθη το σώμα της γιαγιάς μου και το χοντρό ξύλο που πατούσε η γιαγιά μου. Εγώ τραυματίστηκα ελαφρώς στο χέρι, όχι από τη ριπή, αλλά από τη σφαίρα της χαριστικής βολής. Ευτυχώς που δεν μίλησα για να με ακούσουν και έμεινα σ’ αυτή τη θέση μέχρις ότου έφυγαν. Τότε εξήλθα και άρχισα να τρέχω μέσα στους δρόμους του χωριού βλέποντας παντού νεκρούς. Άκουσα παντού φωνές και κλάματα και είδα κόσμο πολύ να φεύγει τρέχοντας. Τους ακολούθησα και διανυκτερεύσαμε στα βουνά. Παρέμεινα εκεί έως ότου ήλθε ο Ερυθρός Σταυρός και μάζεψε τα επιζήσαντα παιδιά και μας πήγε σε διάφορα ορφανοτροφεία. Εγώ πήγα στην Κηφισιά. Την γιαγιά μου την έθαψαν την άλλη μέρα της σφαγής, στο Στείρι. Τον αδερφό μου τον βρήκαν μετά από 5 μέρες στο κατώι κάτω από τα βαρέλια και τον έθαψαν μπροστά στο Ιερό της εκκλησίας».

Εμείς οι Έλληνες

Εμείς οι Έλληνες
Που σε χαρούμενα νησιά έχουμε τόπο
Σε άμοιρη στεγνή γη
Που την υγραίνει ευλάβεια στον αιώνα
Η πλούσια ανάμνηση
Ο άφθονος ήλιος
Εμείς ίσαμε τώρα δουλοπάροικοι
Ξένων ξεμωραμένων εξουσιών
Που γέρασαν σαν δέντρα
Μελαγχολικά αγνάντια στον τάφο
Και με παράξενο με αλλόφρονα εγωισμό
Ακόμα μας κρατάν στην αγκαλιά τους
Πουλιά που κρυώνουμε
Και δεν νοιαζόμαστε να στήσουμε
Σε πιο πράσινο χώρο
Τη φωλιά μας
Εμείς πότε θα διαβάσουμε
Στην τύχη μας μια ώρα που δεν σβήνει
Στα χέρια μας στα νιάτα μας
Μια φούχτα δύναμη και θάρρος
Που τηνε χρειάζεται και χαιρετάει
Ο ζωντανός κόσμος
Η Δύση πού θα βρει καινούργιο δρόμο
Για τις ανθρώπινες ψυχές;

Γιώργος Σαραντάρης