...και έχω πάνω από χρόνο να πω ότι έχω άπλετο... 

Μου λείπουν πολλά πράγματα...

Μου λείπουν εκείνα τα λίγα -τα τελευταία χρόνια- πρωινά στο κρεβάτι... Να στριφογυρνάω προσπαθώντας να μην πνιγώ με το σεντόνι... Να αλλάζω πλευρό και αυτομάτως να αλλάζω και σκέψεις... Να ταξιδεύω μόνη μου μέσα σε αναμνήσεις και σκέψεις... Να ξυπνάω για τα καλά, να παίρνω ένα τηλέφωνο και μετά να ξανακλείνω τα μάτια μου...

Εκείνοι οι καφέδες στο μικρό σαλονάκι στη Νεάπολη. Το μικρό μπαλκονάκι που έβλεπε και λιγάκι από Λυκαβηττό... Οι κάκτοι μου, μιας που δεν είχα καταφέρει να κρατήσω ζωντανό τίποτα που να ήθελε περισσότερη προσοχή... Μόνο τους κάκτους μου και τον Πούμα...

Εκείνα τα απογεύματα που προσπαθούσα να σηκωθώ από τον δερμάτινο καναπέ για να βγω, αλλά τελικά με έπαιρνε ο ύπνος με το που έβγαινα από το μπάνιο και σηκωνόμουν χαράματα και σε έπαιρνα τηλέφωνο και ήσουν εκεί και με περίμενες για να βγούμε... Και τελικά ερχόσουν στο σαλονάκι μου και βλέπαμε Trainspotting ξανά και ξανά...

Οι ατελείωτες ώρες μουσικής και κατάθεσης φιλοσοφικών αποθεμάτων, μοναδική ευκαιρία να ικανοποιήσω την ψυχή μου....

Όλα αυτά μου λείπουν τόσο πολύ...

Αλλά παράλληλα νιώθω ακατανίκητα γεμάτη και ζωντανή... Μπήκαμε σε άλλες διαδικασίες... Και κάποτε θα απορούσα... Πώς είναι δυνατόν να τα καταφέρνουμε έτσι εμείς; Εμείς που κανείς δεν περίμενε να μεγαλώσουμε; Δε μεγαλώσαμε... Γι αυτό τα καταφέρνουμε! Γιατί όλα αυτά ήταν επιλογές μας και όχι διαταγές κοινωνικών στερεοτύπων... Και πλέον καταφέρνουμε να κρατήσουμε ζωντανό κάτι τόσο σημαντικό, όχι μόνο τους κάκτους μου... 

Και το Πουμάκι, αγέρωχος φρουρός, σαν βενετσιάνικο φρούριο γύρω από την ζωή μας... 

Μου λείπεις κι εσύ MusicHeaven, αλλά είμαι ακόμα εδώ 

Ήρθα πάλι... Μάλλον έρχομαι εδώ, όταν θέλω να φύγω από κάπου αλλού. Θέλω πραγματικά. Να σ'αφήσω. Δεν μπορώ. Όχι επειδή σε αγαπάω, αλλά επειδή είμαι τόσο πολύ ερωτευμένη μαζί σου. Θέλω να ξέρω τι κάνεις και πότε το κάνεις. Κι εσύ; Γιατί μου φέρεσαι καλά; Γιατί λες ότι καίγεσαι; Δεν καίγεσαι; Όλα βρεγμένο χώμα μετά την καταιγίδα είναι. Πώς να καίγεσαι όταν αράζεις υπομονετικά και περιμένεις να γυρίσω από το τριήμερο που πήγα με τους φίλους μου; Πώς καίγεσαι όταν δε στραβώνεις που μιλάω με τον Χ ή τον Κ; Πώς καίγεσαι όταν λέω ότι θα τα πετάξω όλα στη θάλασσα και απλά με κοιτάς με το βλέμμα του ψυχαναλυτική και με ρωτάς "Γιατί θες να το κάνεις αυτό;". 

Ήμουν η μοναδική... Έτσι είπες... Η μοναδική που άγγιξε την ψυχή σου και έκανες σχέδια. Η μοναδική που της επετράπη να ξυπνάει δίπλα σου. Η μοναδική που της ζήτησες να κάνετε ένα παιδί μαζί. Αλλά όλα αυτά στο μυαλό σου και στα μεγάλα σου λόγια, όποτε φέρνω καταιγίδα. Πού είναι οι παλιμπαιδισμοί; Οι ζήλιες; Οι φωνές; Οι καταστροφές; Πού είναι οι φουρτούνες σου; 

Και πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που με ακούει -κι ας μην κάνει τίποτα γι αυτά που λέω-;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που ξέρει πώς πίνω τον καφέ μου;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που ακούει τους δίσκους μου;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που μου πιάνει το χέρι κάθε φορά που προχωράμε δίπλα δίπλα στο δρόμο;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που μου λέει πάντα καλημέρα το πρωί και καληνύχτα πριν ξαπλώσει;

Πώς να φύγω από έναν άνθρωπο που λέει ότι είμαι τα πάντα του, αλλά δεν το απέδειξε ποτέ;

Γιατί όταν ένας άνθρωπος είναι τα πάντα σου, δεν είσαι χλυαρός, δεν τον αφήνεις να αλητεύει μόνος του, δεν κάνεις υπομονή. Όταν ένας άνθρωπος είναι τα πάντα σου, τον κάνεις δικό σου... Και μόνο δικό σου... Γιατί μόνο τότε είστε εσείς, μαζί, ένα... 

Όλα τ'άλλα είναι ευρωπαϊκές οδοί συμβίωσης... Κι εγώ δεν είμαι από αυτές μωρό μου... Εγώ τα καίω όλα και σκορπάω τις στάχτες τους ψηλά... 

Είχα μία κουβέντα πρόσφατα με μία φίλη... 40άρα, χωρίς παιδιά και μόνιμη σχέση. Χωρίς σχέση βασικά, πέρα από κάποια περιστασιακά κρεβάτια. Σε "καλή κατάσταση", όπως δηλώνει η ίδια. Με γκόμενους που απεγνωσμένα διαφημίζει ότι είναι κατά -τουλάχιστον- μία δεκαετία μικρότεροί της. Συζητούσαμε για έναν φίλο που παντρεύεται.

- Θα καταλάβει τη δυστυχία του κι αυτός...

- Είναι μαζί τόσο καιρό, γιατί όχι;

- Γιατί μετά θα κάνουν και παιδί ρε Χαρά.

- Ε, πού το πρόβλημα;

- Η Εύα θα γίνει μία κλασσική Ελληνίδα μάνα. Όταν η Ελληνίδα γίνεται μάνα, ξεχνάει ότι είναι και γυναίκα. Θα ασχολείται μόνο με το μωρό, θα είναι το μόνιμο πράγμα για το οποίο θα μιλάει και δε θα έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον. 

Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση αυτή με "άγχωσε" (αν και δεν είναι πολύ σωστή η επιλογή της λέξης) λίγο. Ναι, σίγουρα ένα παιδί τρώει πολύ χρόνο από την ζωή σου, αλλά σίγουρα δεν την σταματάει. Μία γυναίκα θα είναι πάντα όσο γυναίκα θέλει. Αν μία γυναίκα, ξαφνικά παρατήσει τελείως έναν ρόλο και αρπαχτεί από έναν άλλο, σημαίνει εξ αρχής ότι ο πρώτος της ρόλος, ήταν εκεί, μόνο σαν ένα κομμάτι low badget τηλεοπτικής σαπουνόπερας. Αν το να περιποιείσαι τον εαυτό σου, σταματήσει με το που θα έρθει ένα παιδί στην ζωή σου, σημαίνει πολύ απλά ότι ποτέ δεν είχες όρεξη να το κάνεις, απλά καταπιεζόσουν για να το καταφέρεις. Και η δική μου η μάνα έτρεχε από το πρωί ως το βράδυ για δουλειά, έχοντας και ένα παιδί στη μέση, αλλά ποτέ της δε σταμάτησε να είναι γυναίκα. Ίσως γι αυτό να είναι και ο πατέρας μου ακόμα δίπλα της. Γιατί τους ρόλους της τους έκανε ένα μεγάλο σύνολο στο πρόσωπό της, δεν τους παρατούσε για να γίνει κάτι άλλο. Όλο αυτό, ήταν η προσωπικότητά της, με διαφορετικές προτεραιότητες κάθε φορά, αλλά τους ίδιους πάντα ρόλους... Γυναίκα, σύντροφος και μάνα... 

- Τι θα κάνεις αν σου ζητήσει να τον παντρευτείς; Ο Μ. είναι σε ηλικία γάμου... Γιατί να μην το κάνει;

- "Ηλικία γάμου" χαχαχαχα! Ε τότε θα τον παντρευτώ.

- Είσαι σοβαρή ρε Χαρά;

- Ποια η διαφορά ρε Κ.; Μένουμε μαζί, κοιμόμαστε μαζί, ζούμε μαζί και έχουμε κρατήσει και τις προηγούμενες συνήθειές μας, χωρίς να έχει κανένας από τους δύο πρόβλημα. Επειδή δηλαδή τώρα θα λέει "εδώ με τη γυναίκα μου" αντί να λέει "εδώ με την κοπέλα μου"; Ποια σκατά είναι η διαφορά;

- Αυτή ακριβώς! Ότι τώρα έχετε και τις προηγούμενες συνήθειές σας! Εσύ βγαίνεις με μένα... Ο Κ. βγαίνει με τον Ν.... Αν παντρευτείτε τι θα γίνει;

- Ό,τι γίνεται και τώρα... (?)

- Και αν κάνετε ένα παιδί; 

- Ό,τι γίνεται και τώρα, αλλά εναλλάξ για να κρατάει κάποιος και το παιδί... (???)

Κακά τα ψέματα, δε βγαίνω όπως έβγαινα, δεν περνάω τόσο χρόνο με φίλους, όπως πέρναγα, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Πλέον δε με γεμίζει το να πάω σε ένα ημιάδειο μαγαζί και να ακούσω ένα μουσικό πρόγραμμα, πιο δεδομένο και από εκείνο το CD "Berlin 2003", το οποίο θυμάμαι και πότε πηδάει... Ίσως να φταίει η εποχή, ή το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μιζεριάσει πολύ περισσότερο. Ίσως να φταίει το ότι προτιμώ να κάτσω στο σπίτι μερικές φορές, να σκεπαστώ μέχρι τη μύτη και να δω μία καλή ταινία. Ίσως φταίει ότι θεωρώ μερικά ξενύχτια άσκοπα και εσύ καλή μου Κ. δεν έχεις την όρεξη να ανταλλάξεις το μισό μπουκάλι ποτό με έναν αραχτό καφέ κάποια ηλιόλουστη μέρα. Είσαι 40 χρονών και φοβάσαι μήπως βγει το συμπέρασμα ότι μεγάλωσες. Πρέπει να βγαίνεις για ποτό τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, να προσπαθείς να ρίξεις τον -το πολύ- τριαντάχρονο γκόμενο, να γκρινιάζεις για το πώς και πού ζεις και να λες στην 30χρονη κολλητή σου ότι γέρασε, επειδή δουλεύει 08.00-20.00 και στη 01.00 θέλει να κοιμηθεί, αντί να πάτε για ποτά. 

Η ζωή προχωράει με τρελούς ρυθμούς και καλό θα είναι να το αποδεχτούμε όλοι. Γνωρίζεις πράγματα, τα οποία σε γεμίζουν και αναγκάζεσαι να βγάλεις κάποια από την καθημερινότητά σου. Αυτό δε σημαίνει ότι θα βγάλεις και τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Όχι αυτούς που αξίζουν τουλάχιστον. 

Μία γυναίκα 40 ετών, που έχοντας χωρίσει εδώ και μία 5ετία από μία μακρόχρονη σχέση, υποστηρίζει ότι δε θέλει γάμους και παιδιά και πως όποια γυναίκα καταλήγει σε κάτι τέτοιο, θα καταστραφεί και θα μιζεριάσει. Μιλάς για τον εαυτό σου σαν κάποιο υπεράνθρωπο που έχει καταφέρει και έχει βρει τη χρυσή τομή, την ανώτατη φιλοσοφική ιδέα. Είσαι μόνη σου και σου αρέσει. Μαγκιά σου... Αλλά το να μιλάς τόσο απαξιωτικά για οποιονδήποτε επιλέγει να περάσει ένα κομμάτι της ζωής του με κάποιον άλλον, δείχνει ματαιοδοξία και όχι ικανοποίηση. 

Χθες στις 23.30 χτύπησε το τηλέφωνο...

- Έλα, πού είσαι;

- Σπίτι...

- Ωραία, να έρθω σε κανά δύωρο να πάμε για ποτά;

- Δεν το έλεγες πιο πριν... Μόλις βάλαμε ταινία και σε λίγο με κόβω να αποσύρομαι.

- Χριστέ μου! Πόσο γέρασες!!! Κάτσε εκεί να το παίζεις καλή νοικοκυρά... 

Πόσο ματαιόδοξα όλα... Αλλά κάποια στιγμή, από εκεί που λυπάσαι τον άλλον και δε μιλάς, θα γίνει το μπαμ και αυτό δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσει η ματαιοδοξία σου. Είναι επιλογή σου να ζεις όπως ζεις. Είναι επιλογή όλων μας να ζούμε όπως ζούμε. Δε θέλω να σε χάσω, αλλά δεν μπορώ να σηκώνομαι όποτε θες και να τρέχω να καλύψω τα κενά που μόνη σου δημιούργησες. Θέλω να είσαι καλά και σε όλες αυτές τις στιγμές που έρχονται στην ζωή μου, να είσαι δίπλα μου και να τις χαρούμε μαζί, όχι να είσαι δίπλα μου και να σχολιάζεις αρνητικά το οτιδήποτε συμβαίνει, μόνο και μόνο επειδή δεν (θα) το έκανες εσύ. Είσαι φίλη μου και σ'αγαπάω όπως είσαι, αλλά σε παρακαλώ, μη μου καταστρέφεις τις ωραίες στιγμές που επιλέγω να ζω, απλά και μόνο γιατί δεν είσαι η πρωταγωνίστρια...

Η Αφροδίτη απολάμβανε, ρουφώντας έντονα, τις πρώτες γουλιές του δυνατού καφέ που της έβαλε ο Σπύρος. 

"Χθες πρέπει να σε πόνεσα λίγο ε;" της είπε, κοιτώντας την δήθεν μετανιωμένος, αλλά με μία σπίθα λαχτάρας στο βλέμμα. 

Αυτή η ερώτηση επιβεβαίωσης, που κάποιοι άντρες δεν την κάνουν καθόλου και κάποιοι πρέπει να βρουν τρόπο να σιγουρευτούν. Το ίδιο και πολλές γυναίκες. "Σου άρεσε;". Λες να αγκομαχούσε δύο ώρες, χωρίς να του άρεσε, μόνο και μόνο για να σε κάνει να νιώσεις καλή στο κρεβάτι; 

Η Αφροδίτη απολάμβανε το σεξ με το Σπύρο, από την αρχή. Μου το είχε πει από την πρώτη μέρα που είδε την απορία μου όταν μου είπε ότι κοιμήθηκε μαζί του. Η Άφρο ήταν μία κοπέλα ψηλή και αρκετά όμορφη, χωρίς όμως υπερβολές σε οτιδήποτε. Ο Σπύρος από την άλλη, ήταν ένας άντρας μέτριος σε όλα. Μου είχε πει, ότι της άρεσε ο τρόπος που την διεκδίκησε. Και γιατί όχι; Πλέον κανείς δεν διεκδικεί κανέναν. Όλοι με μία λογική του "ό,τι κάτσει". Ο Σπύρος όμως την ήθελε την Αφροδίτη. Την ήθελε χρόνια, από τότε που η Αφροδίτη ήταν ακόμα με τον Πέτρο, κι ας μην της το παραδέχτηκε ποτέ. Κάποιες γυναίκες όμως, είναι πιο εγκεφαλικά πλάσματα. Δεν τους φτάνει κάτι άξιο προσοχής να μπαινοβγαίνει με σταθερό -ή όχι- τέμπο, στον κόλπο τους. Κάποιες γυναίκες πρέπει να τις κάνεις να νομίζουν ότι ζουν το όνειρο που είχαν στο μυαλό τους για να μπορέσουν να απολαύσουν το σεξ. Να τις ακουμπάς εκεί που ανατριχιάζουν. Να τις σφίγγεις σαν να φοβάσαι μη φύγουν και παράλληλα να τις κάνεις να θεωρούν ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή, να φύγεις εσύ. Έτσι την πάτησε και η Άφρο με το Σπύρο. Το Σπύρο που όταν τον είχαμε πρωτογνωρίσει και της το σφύριξα ότι μάλλον την γουστάρει, η ίδια είχε πει "Καλή παρέα μάλλον, αλλά δεν είναι για τίποτα παραπάνω". Το Σπύρο που έκανε τα πόδια της να τρέμουν και την ίδια να σκάει την ψυχή της, κάθε φορά που δε δίνει το παρόν. Ναι, είναι ο ίδιος Σπύρος και η ίδια Αφροδίτη. 

Και ξαφνικά... Αυτή η ερώτηση για το μαξιλαράκι της επιβεβαίωσης, η οποία έκανε θρύψαλα κάθε εγκεφαλικό παιχνίδι που είχε δημιουργηθεί στο μυαλό της Αφροδίτης. 

Χαμογέλασε και ρούφηξε λίγο καφέ ακόμα...

Γράφει η Πωλίνα Πανέρη:

Οι σχέσεις σε ολοκληρώνουν, σε γεμίζουν, σου δίνουν όσα σου λείπουν, σε συμπληρώνουν, κολλάνε τα σπασμένα σου κομμάτια, σε κάνουν ευτυχισμένο.

Υπάρχουν όμως κι αυτές οι σχέσεις που σε διαλύουν, σε κομματιάζουν, σε γκρεμίζουν, σε αδειάζουν, σε πονάνε, σε πληγώνουν. Σίγουρα καμιά σχέση δεν είναι τέλεια όπως και τίποτα στη ζωή δεν είναι μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο.

Πολύ πιθανό αυτός που σ’ αγαπάει να σε πληγώσει, όσο πιθανό να πληγώσεις κι εσύ κάποιον που αγαπάς.

Ας το πιάσουμε απ’ την αρχή. Θεωρητικά αγαπάς τον εαυτό σου, έτσι δεν είναι; Προσπαθείς να φυλαχτείς, να σε προστατεύσεις από ενδεχόμενες πληγές, να αποφύγεις τον πόνο, να μην πληγωθείς. Ουσιαστικά τι κάνεις γι' αυτό; Έχεις ποτέ σκεφτεί πόσες φορές έχεις αφήσει την ευτυχία σου, αυτή την κρυστάλλινη σφαίρα, να παίζει βίαια στα χέρια τρίτων; Έχεις συνειδητοποιήσει πως εσύ είσαι αυτός που τους την πρόσφερες;

Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν ψάχνουμε όλοι τα ίδια, ούτε αναζητούμε την ευτυχία και τη συναισθηματική πληρότητα και ολοκλήρωση στα ίδια σημεία.

Απαραίτητη και βασική αρχή λοιπόν αποτελεί η κοινότητα των προς αναζήτηση συναισθημάτων.

Άλλοι αναζητούν ένα κορμί να γεμίσει τα άδεια τους κρεβάτια και να γαληνέψουν τις διψασμένες τους ορμές, άλλοι αποζητούν μια σχέση δεκανίκι, άλλοι πάλι μένουν σε μια σχέση από συνήθεια που το μόνο που γυρεύουν είναι ηρεμία και κανονικότητα και άλλοι πάλι τρελοί, ονειροπόλοι και πλεονέκτες τα ζητάνε και τα απαιτούν όλα, ψάχνουν το τέλειο, το μοναδικό, το ασυμβίβαστο, τον αληθινό έρωτα.

Θα έπρεπε να υπάρχει ένας κανόνας λοιπόν που να απαγόρευε τις σχέσεις ανάμεσα στον «θέλω μόνο σεξ» και την «ψάχνω τον έρωτα της ζωής μου». Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο να μην έχει παράπλευρες απώλειες.

Κάπου εκεί το παραμύθι περιπλέκεται και οι μικροί μας ήρωες δεν είναι πλέον ευτυχισμένοι και το κυριότερο δεν ξέρουν πώς να γίνουν.

Αναλύουν και υπεραναλύνουν, αναζητούν λύσεις, τρόπους και τεχνάσματα να αποκτήσουν αυτό που θέλουν. Ξεχνάνε όμως πως το ζητάνε σε λάθος μέρος ή σωστότερα σε λάθος πρόσωπο.

Εσύ που θες να ξυπνάς κάθε μέρα στην αγκαλιά του, που ψοφάς για ρομαντισμούς και έρωτες πώς περιμένεις να βρεις ευτυχία πλάι σε κάποιον που έμαθε να κοιμάται, να ξυπνάει και να ζει μόνος; Θα επιχειρήσεις να τον αλλάξεις. Αναλογίστηκες πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις την πιο μικρή συνήθεια σου; Πώς περιμένεις να αλλάξεις έναν άνθρωπο; Τα πράγματα είναι απλά. Δεν είναι για σένα. Ή δεν είσαι για αυτόν, όπως θες πες το. Δεν σε πληγώνει αυτός, εσύ είσαι αυτή που σε πληγώνεις.

Αντίστοιχα, είσαι σε μια σχέση· σε καλύπτει, σου προσφέρει όμορφες στιγμές, είσαι καλά.

Ο καιρός περνάει, πολύς ή λίγος μικρή σημασία έχει· σε πληγώνει, σε πονάει, σε υποτιμά, παύει να είναι σκοπός του/της η ευτυχία σου, σε κομματιάζει, διαλύεσαι, και κάνεις αυτό που σιχαίνεσαι· συμβιβάζεσαι. Μένεις, πληγωμένη και ηττημένη, μένεις εκεί, δίνοντας ευκαιρίες, ελπίζοντας τα πράγματα να αλλάξουν. Περιμένοντας, δεν ξέρεις τι περιμένεις, απλά περιμένεις.

Έμαθες να ζεις δίπλα του, δεν έχεις την δύναμη να φύγεις, έτσι πιστεύεις. Που να πας; Πώς θα ξαναγαπήσεις; Μήπως μόνη σου δεν θα πονάς; Και μένεις· και σφίγγεις την θηλιά σου. Ποιος σε πληγώνει; Εκείνος που σε πλήγωσε μια φορά ή μήπως εσύ που σε πληγώνεις κάθε μέρα, σαν να ξεπληρώνεις κάποιο αμάρτημα που δεν έχεις κάνει;

Οι άνθρωποι που θα περάσουν απ’ την ζωή σου θα σε αγαπήσουν, θα σε μισήσουν, θα σε σηκώσουν, θα σε πατήσουν, θα σε κάνουν να κλάψεις από χαρά ή από δυστυχία, θα σε σπάσουν σε μικρά κομματάκια ή θα κολλήσουν όλα σου τα σπασμένα κομμάτια με μια σφιχτή αγκαλιά.

Ό,τι κ αν κάνουν αυτοί, ένα πρέπει να θυμάσαι.

Πως η ευτυχία σου βρίσκεται μέσα σου και εξαρτάται καθοριστικά αποκλειστικά και μόνο από σένα. Μόνο εσύ μπορείς να σε πληγώσεις, εσύ επιτρέπεις στους άλλους να σε πληγώνουν.

Δεν χρειάζεσαι κάποιον να σε σώσει, απλά κάποιον να είναι δίπλα σου όσο παλεύεις με τους δικούς σου δαίμονες, όσο πασχίζεις να σώσεις τον εαυτό σου.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/agapate_katallilous/item1303/Μην_ψάχνεις_κάποιον_να_σε_σώσει
Copyright © pillowfights.gr

Αν με ρώταγες πριν έξι μήνες, θα σου έλεγα ότι θα ήμουν αλλού... Εντελώς αλλού... Σε μία παγωμένη χώρα ίσως... Σκυμμένη πάνω από τα βιβλία μου ως συνήθως, σε μια προσπάθεια να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να διαβάσω εκείνο το ρημάδι που μου έκανες δώρο τα Χριστούγεννα... Φορτισμένη από την ανάγκη να επιλέξω ανάμεσα στο να ζούμε σε απόσταση και στο να ζω σε μία πόλη, που πλέον δεν αντέχω (Ω Αθήνα...). 

Αν με ρώταγες χθες; Ναι, ήμουν εδώ... Με ένα τεράστιο μπολ μακαρόνια με την πιο καυτερή σάλτσα που έχω φτιάξει ποτέ μου και με ένα κουτάκι capcakes στο ψυγείο, για το οποίο, αναγκάστηκες να γυρίσεις σπίτι μία ολόκληρη ώρα αργότερα για να φέρεις. Και όχι τίποτα άλλο... Έφαγα μόνο ένα τρομάρα μου. Γιατί έφαγα μόνο ένα; Πού πήγε η παλιά ανάγκη για ζάχαρη; Αυτή που είχα μέχρι τα 17 μου; Από τότε... Και ο καφές σκέτος και τα γλυκά δε με συγκινούσαν καθόλου και όλα ανάποδα!!! Το διάβασα το βιβλίο! "Ύστερος αστικός κόσμος"...  για να "ξεβολευτώ", όπως είχες πει τότε... Έκοψα το κάπνισμα για 94829572η φορά... Έκοψα το αλκοόλ για... πρώτη φορά... Και να 'μαι κάπου εδώ... Με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και μία Χαρά που την έχει δει ξαφνικά χαρωπή νοικοκυρά, στα 29 της... Και τώρα; Τώρα θα ξεβολευτούμε για τα καλά μωρό μου... Αλλά τουλάχιστον βρήκα λύση στο πρόβλημά μου... Δε θα ζούμε σε απόσταση και επιτέλους φεύγουμε από την Αθήνα... μαζί αυτήν τη φορά... Για να δούμε... Έμεινε κανένα capcake;

Και κάποια στιγμή έπρεπε να νιώσω την ζωή μου να ολοκληρώνεται, που έλεγε και η μάνα μου, τόσα χρόνια. Ευτυχώς, η μητέρα μου δεν ήταν από αυτές τις κλασικές ελληνίδες που σκούζουν "πότε θα παντρευτείς; πότε θα κάνεις παιδιά" κτλ... Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μία μεγάλη σχέση είχα κάνει όλη κι όλη και δε γνώρισε ποτέ κάποιον από τους συντρόφους μου (ούτε καν μίλαγα γι αυτούς). 

Δεν ξέρω αν θα νιώσω την ζωή μου να ολοκληρώνεται... Το μόνο που ξέρω είναι πως όλα αυτά έτυχαν σε μία ήδη μεταβατική περίοδο. Ωστόσο, αυτό αποφασίσαμε και πραγματικά πιστεύω ότι είναι η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσαμε να πάρουμε... Για να δούμε...

Πριν κάποιους μήνες, τελείωσε άδοξα μία σχέση που είχα για πέντε χρόνια. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Το συμπέρασμα ένα: "Δε θα ξανακάνω ποτέ κάτι περισσότερο, με έναν άνθρωπο που ήταν στο φιλικό μου περιβάλλον". Το θέμα είναι ότι πρώτον, δεν έχει μυστήριο το σκηνικό. Ξέρεις ήδη πάρα πολλά πράγματα για τον άλλον, οπότε χάνεις τη μαγεία του να ανακαλύψεις τον άλλον, μέσα από τα εμπόδια των πολλών συναισθημάτων. Το δεύτερο είναι ότι όταν αρχίζεις και βλέπεις ότι κάτι δε θα τραβήξει, κάθεσαι και το τραβάς από τα μαλλιά, αντί να το τελειώσεις όταν πρέπει. Υπάρχουν άλλα συναισθήματα που σε δένουν με αυτό το άτομο, τα οποία όμως, δεν ανήκουν σε μία φρέσκια ερωτική σχέση. Τέλος, κάποιος από τους δύο βλέπει τον άλλον πιο πολύ σαν φίλο, παρά σαν εραστή. Όλα αυτά είναι λάθος. Σε μία φρέσκια σχέση θα πρέπει να υπάρχει πάθος, θυμός, έρωτας, ανάγκη, αγωνία και όλα αυτά στο κόκκινο! Δε χωράνε ημίμετρα στη φρεσκάδα αυτή που πρέπει να ζήσεις. Σε αυτή τη σχέση θα πρέπει να ανοίγεις την πόρτα και ο άλλος να πέφτει πάνω σου, πριν καν προλάβεις να κλείσεις. Θα πρέπει να λείπεις για 5 μέρες και να φαίνονται αιώνες. Θα πρέπει να κάνεις χιλιόμετρα για να σβήσεις μία ξαφνική, σχεδόν εφηβική επιθυμία να τον δεις. Θα πρέπει να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, να είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα... Πρέπει να καίγεσαι και να καις τα πάντα γύρω σου... Αλλιώς δε θα κρατήσει. Γιατί αν τα κάνεις όλα αυτά μισά, όταν θα έρθει η ώρα να "αλλάξει" αυτή η μεταξύ σας σχέση (γιατί, προσωπικά, δεν πιστεύω ότι μπορεί να διατηρηθεί αυτή η φλόγα για πάντα, όσο κι αν προσπαθούν και οι δύο να κρατήσουν το μυστήριο και το πάθος ζωντανό, κάποια στιγμή γίνεται κάτι άλλο), αντί να αλλάξει σε κάτι όμορφο, γεμάτο φλογερές αναμνήσεις, θα αλλάξει σε κάτι βαρετό, με πίτσα μπροστά στην τηλεόραση κάθε παρασκευή βράδυ και διακοπές στο Δήλεση, μία εβδομάδα το χρόνο, στον κουμπάρο σας. 

Αν όμως έχει υπάρξει αυτό, τότε αλλάζει σε κάτι πολύ όμορφο... Δύο άνθρωποι με κοινές τις πιο έντονες αναμνήσεις τους. Δύο άνθρωποι που μοιράστηκαν τα πάντα... Δύο άνθρωποι που θυμούνται πώς είναι να κοιτάει ο ένας τον άλλον, από τα δύο άκρα ενός dancefloor και να σκάνε πυροτεχνήματα τριγύρω. Το είχα πει, πριν γνωρίσω τον Α. Αυτή τη φορά δε θα συμβιβαστώ. Έχασα πολύ χρόνο μεσα σε τύψεις και ενοχές. Και δε συμβιβάστηκα. Τα διέλυσα όλα! Έκανα άπειρα χιλιόμετρα για εκείνη την πρώτη μας φορά. Άλλαξα πόλη -πάλι-. Σταμάτησα τη δουλειά. Και όλα αυτά τελικά, μου βγήκαν σε καλό, από κάθε άποψη. Στην ζωή, πρέπει να δείξεις ότι έχεις περισσότερο τσαμπουκά από αυτήν, αλλιώς σε καταπίνει... 

(Πάλι βγήκα εκτός θέματος)... Όταν χωρίζεις λοιπόν με έναν άνθρωπο, μαθαίνεις διάφορα πράγματα, που δεν ήξερες πριν, γιατί οι άνθρωποι δεν ήθελαν να τα μοιραστούν μαζί σου... Ας πούμε, μία κοινή φίλη με ενημέρωσε ότι ο πρώην σύντροφός μου, της είχε εκμυστηρευτεί ότι ήθελε να μου ζητήσει να αρραβωνιαστούμε, αλλά φοβόταν ότι δε θα συμφωνούσα. Από όπου και να το πιάσω αυτό, μου φαίνεται μια μπούρδα... Α) Ποιος αρραβωνιάζεται εν έτη 2014; Β) Πώς γίνεται να θες να αρραβωνιαστείς κάποιος και να ΦΟΒΑΣΑΙ; Γ) Πώς γίνεται να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, όταν διανύετε μία εμφανώς άθλια περίοδο, με ελάχιστη σεξουαλική δραστηριότητα και μηδενικές διαπροσωπικές επαφές; 

Τέλος πάντων... Το θέμα είναι ότι ένα από αυτά που έρχονται όλοι να σου σχολιάσουν όταν χωρίζεις με έναν άνθρωπο, είναι ο/η επόμενος/η. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν, είχαμε τον Γ., ο οποίος χωρίζοντας, αντικατέστησε μέσα σε ελάχιστες μέρες την πρώην του, με κάποια που είχε το ίδιο καλούπι και διάφορα κοινά ενδιαφέροντα με την πρώην του. Πριν καν κλείσει μία εβδομάδα χωρισμένος, την εμφάνιζε παντού ως "κοπέλα του" και γέμισε κάθε social media με φωτογραφίες με φιλιά και καρδούλες. 

Από την άλλη, έχουμε τη Χαρά (ναι, εγώ δε χρειάζεται να γραφτώ με αρχικό μόνο), η οποία αρκετούς μήνες μετά το χωρισμό της και έχοντας η ίδια δηλώσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει αυτήν τη σχέση-παρωδία, γνωρίζει τον Α., έναν άνθρωπο που δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός από τον Γ. Δε θα πω ψέματα... Εκείνη την περίοδο, μου έλειπε αρκετά η σαρκική επαφή, οπότε ο πρωταρχικός στόχος της επαφής μου με τον Α. ήταν αυτός. Kαι πήρε αρκετό καιρό για να γίνει κάτι άλλο... Δε θα μπορούσε όμως αυτό, να μην είχε γίνει κάτι άλλο... Χωρίς φαντεζί δηλώσεις στα social media (στα οποία δεν έχουμε καν λογαριασμό), χωρίς καρδούλες να πέφτουν από το ταβάνι όποτε πετυχαίνουμε κοινούς φίλους και γνωστούς στο δρόμο, χωρίς να βγάζουμε την προσωπική μας ζωή στο σκαρί. Είμαστε μαζί και δε μας νοιάζει ποιος θα το ξέρει ή ποιος πρέπει να το μάθει. 

Μετά από όλα αυτά λοιπόν καταλήγω σε ένα συμπέρασμα... Και η Χαρά και ο Γ. πιέζονταν μέσα στη σχέση που είχαν και γι αυτό δε λειτουργούσε καθόλου όλο αυτό. Η Χαρά ήταν αυτή που έπρεπε να το πάρει πάνω της και το έκανε. Γιατί όμως η Χαρά; Γιατί όχι ο Γ.; Επειδή δεν είχε "what it takes" (που λένε και στο χωριό μου); Ή ίσως επειδή ο Γ. ήθελε τη Χαρά, γι αυτό βρήκε μία άλλη Χαρά, όσο πιο γρήγορα μπορούσε και προσπάθησε να πείσει τους πάντες, ότι είναι οκ; Από την άλλη η Χαρά, που είχε αυτό το "what it takes" (από τη Θεσσαλονίκη είμαι), γιατί έτυχε να βρει έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο, όχι απαραίτητα για να μην της θυμίζει τον Γ., αλλά γιατί ο Γ. δεν ήταν καθόλου αυτό που ήθελε... Ο Γ. ήταν ένας φίλος από μία μακρινή ανάμνηση... Τελικά, πάντα στις σχέσεις ο ένας θέλει κάτι περισσότερο από τον άλλον... Αν βρείτε αυτή τη μοναδική κατάσταση, στην οποία και οι δύο θέλετε το ίδιο, μην την αφήσετε να διαλυθεί...

Χθες είχα μία κουβέντα με μία φίλη, από αυτές τις αμετανόητες -από επιλογή (χμμμ)- εργένισσες... Μου έλεγε λοιπόν ότι θα έμπαινε σε μία σχέση μόνο αν όντως έβρισκε το άλλο της μισό, πράγμα που είναι απόλυτα σεβαστό, αν και λίγο ουτοπικό, μιας που δεν ξέρω πώς ορίζουμε το "άλλο μας μισό" και πώς θα το καταλαβαίναμε ότι είναι αυτό. Όταν αναρωτήθηκα λοιπόν, μου είπε "Είναι απλό... Αν βρεις ποτέ την αρσενική Χαρά, θα το καταλάβεις". Μπερδεύτηκα... "Δηλαδή το άλλο μου μισό, είναι ίδιο με το ήδη υπάρχον μισό;" ρώτησα με τα μάτια γουρλωμένα... "Ναι, βέβαια... Μόνο έτσι θα ξέρεις ότι θα είναι ο ένας και μοναδικός".

Πραγματικά μου προκάλεσε άγχος όλο αυτό. Δε θα μπορούσα να διαχειριστώ έναν άνθρωπο ίδιο με εμένα. Έναν άνθρωπο που όταν θα μούτρωνα εγώ, θα μούτρωνε κι αυτός και δε θα μιλάγαμε για εβδομάδες... Από χέρι, αν μιλάμε για μία ετεροφυλόφιλη σχέση, αυτός είναι άντρας κι εγώ γυναίκα... Η μεγαλύτερη διαφορά που θα μπορούσε να υπάρξει... Από την άλλη, κάθομαι και βλέπω τις "διαφορές" μας με τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και πραγματικά, αν δεν υπήρχαν, δε θα ήταν όλα τόσο... ιδανικά (;;;) :P Πραγματικά διαφέρουμε στα πάντα και είναι η πιο "υγιής" σχέση που είχα ποτέ, γιατί πολύ απλά καταλαβαίνουμε ότι ο καθένας θέλει το δικό του, προσωπικό χρόνο για να ζήσει αυτά τα διαφορετικά πράγματα... Αναπόφευκτα πάντα συγκρίνουμε με το παρελθόν μας... Για ένα μικρό διάστημα λοιπόν, ήμουν με έναν άνθρωπο, ο οποίος "έμοιαζε" φαινομενικά, σε όλα με εμένα... Πεθαίνω για καυτερά φαγητά... fan κι αυτός. Μου άρεσε να κάνω ποδήλατο... Πήρε ένα ποδήλατο για να κάνουμε μαζί... Έγραφα σε ένα webzine, ξεκίνησε κι αυτός... Διάβαζα Reich Wilhelm‎, με το που το τελείωσα το ξεκίνησε (να έχουμε κάτι να λέμε βρε αδερφέ)... Όλα αυτά, οδήγησαν εμένα στο τρελοκομείο. Δε γίνεται να είσαι ίδιος με έναν άνθρωπο. ΔΕ ΘΕΣ να είσαι ίδιος με έναν άνθρωπο. Ακόμα κι αν όντως είναι σύμπτωση, δε θα έχεις τίποτα να ανακαλύψεις. Δε θα υπάρξει φλόγα ποτέ... Δε θα αναρωτηθείς ποτέ "Τι να σκέφτεται;" όταν σε κοιτάει... Δε θα θες να είσαι σε σχέση με τον εαυτό σου, γιατί τότε πολύ απλά θα καθόσουν μόνος σου...

Τώρα, μαγειρεύω και ρίχνω τα πιπέρια μου στο πιάτο μου αντί για την κατσαρόλα... Διαβάζω Βαμβουνάκη και διαβάζει Νορμπέρτο Μπόμπιο... Κάνω ποδήλατο και βλέπει μπάλα... Γράφει σε webzine και το βρίσκω παντελώς αδιάφορο... Ακούω Sisters of Mercy και ακούει Dream Theater... Και μετά... Μετά καθόμαστε μαζί και μιλάμε για όλα αυτά, δεν κάνουμε απλά μια κριτική του ίδιου πράγματος από το πρωί ως το βράδυ. Δεν έχουμε παθολογικά προβλήματα του στυλ "Αν δεν κοιμηθείς εδώ, θα βγω να πιω όλα τα λεφτά μου, γιατί δεν μπορώ να κάτσω μόνος μου". Δεν έχουμε ψυχολογικά του στυλ "Τι θα κάνω μετά από σένα". Μετά από μένα θα εξακολουθεί να ακούει Dream Theater και να βλέπει μπάλα. Γιατί αυτά είναι η προσωπικότητά του και όχι μία κλεμμένη από κάποια τυχαία γκόμενα που βρέθηκε δίπλα του. 

Θεωρώ λοιπόν, ότι έχω κι εγώ μία αρκετά ισχυρή προσωπικότητα και η απάντησή μου στην ίδια αμετανόητη εργένισσα φίλη μου, είναι ότι δύο άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες, μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς να φαγωθούν με τα ρούχα τους (πράγμα που επίσης υποστήριζε). Το θέμα είναι να ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν πίσω και κυρίως το γιατί. Δε νομίζω κανένας να θέλει δίπλα του έναν κλόνο κάποιου άλλου, κυρίως όταν αυτό γίνεται από υποταγή και όχι από σύμπτωση. 

"Ξέρεις τι θα γίνει αν χωρίσετε; Έτσι όπως και οι δύο δε σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας;" 

Πρώτον, δε με νοιάζει τι θα γίνει αν χωρίσουμε... Αν χωρίσουμε, ούτε καν αυτή η κουβέντα δε θα έχει σημασία ξανά... Δεύτερον, όταν αποφασίζεις να επιτρέψεις σε κάποιον να μπει στην ζωή σου, τότε σηκώνεις αρκετές μύγες στο σπαθί σου, αρκεί να ξέρεις γιατί το κάνεις. Το κάνεις, πρώτα απ'όλα για σένα, και μετά για εσάς. Και τρίτον, who cares... Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε...

Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα μία σελίδα με πολύ όμορφα κείμενα από μερικούς πολύ όμορφους ανθρώπους. Σήμερα "γνώρισα" την Αγγελική Μαρμαγκιώλη. Την κοπέλα που έγραψε το κείμενο που θα παραθέσω ακριβώς από κάτω. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη σελίδα http://www.pillowfights.gr/ και συγκρίνοντάς το με αυτά που έγραψα πριν λίγη ώρα στο blog μου... έχω μείνει "πίσω" στον έρωτα... Κάπου μεταξύ σχολείου και ... σχολείου... Αλλά δυστυχώς, είμαι ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που κοντεύει τα 40 και υπακούει στα λεγόμενα του κειμένου της Αγγελικής.

Η πορεία του έρωτα ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Από τότε που ήμασταν παιδάκια στο δημοτικό και δίναμε όρκους αιώνιας αγάπης. Τότε που κοιτούσαμε στα διαλείμματα για να συναντηθούν τα βλέμματα μας με εκείνον τον ένα, νιώθαμε το παράξενο συναίσθημα που δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε. Το βαφτίζαμε λοιπόν αγάπη, γιατί έτσι ακούσαμε τους μεγαλύτερους να το λένε.

Κάπου εκεί, γύρω στα δεκαοχτώ με είκοσι, ο έρωτας πήρε σκυτάλη. Αισθήσεις στο κόκκινο κι εμείς, σε κάθε ευκαιρία, βρισκόμασταν και φιλιόμασταν λες και θα χανόμασταν ή θα μετακομίζαμε σε άλλη ήπειρο. Δίναμε ραντεβού και είχαμε γενική συνέλευση κολλητών στο σπίτι για το τι ρούχα θα φορέσουμε κι από το άγχος μας πονούσε το στομάχι.

Ήταν αγνός αυτός ο έρωτας, δε γνώριζε εγωισμούς, πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού ήταν η πρώτη φορά που μας συνέβαινε και δεν ξέραμε πώς να το διαχειριστούμε. Δεν ξέραμε ακόμη τι μας περιμένει έξω στην πραγματική ζωή, τα συναισθήματα είχαν ένα άλλο χρώμα, ένα άρωμα διαφορετικό, από εκείνα τα ακριβά που τα κρατούσαμε για κάποιες ιδιαίτερες στιγμές μας.

Γι’ αγάπη ούτε λόγος. Όλα ήταν έρωτας, δεν προλαβαίναμε να φτάσουμε στην αγάπη, βιαζόμασταν, ήμασταν ανυπόμονοι και στο τέλος τα καταστρέφαμε όλα.

Μεγαλώσαμε, φτάσαμε τριάντα κι αλλάξαμε. Γνωρίσαμε και ζήσαμε, ήμασταν πιο μαζεμένοι, λιγότερο ενθουσιώδεις, περισσότερο εγωιστές. Αφού σπάσαμε τα μούτρα μας, είπαμε ν’ αρχίσουμε το κρυφτό και το παιχνίδι της ανταλλαγής.

Δείξε μου για να σου δείξω, δώσε μου για να σου δώσω. Μεγάλη επιτυχία είχε, όπως επίσης και το κρυφτό. Σου δείχνω ότι δεν είμαι ερωτευμένη, για να δω τι θα κάνεις, αλλά μέσα μου σκάω.

Πιστεύαμε στον έρωτα, αλλά τον εκδηλώναμε διαφορετικά κι εστιάζαμε σε πράγματα απτά. Γιατί στα τριάντα μας, μάθαμε πως έρωτας ίσον πάθος, και το πάθος με τον καιρό ξεθωριάζει, χάνεται.

Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στα πάρκα και να φιλιόμαστε λες κι ο άλλος θα φύγει στον πόλεμο. Δεν κοιτούσαμε ατελείωτες ώρες τη ντουλάπα μας, ψάχνοντας για κείνο το ρούχο που θα τον κάνει να μας δει και να χάσει τη μιλιά του.

Σταμάτησαν και οι κόμποι στο στομάχι κάθε φορά που συναντιόμασταν, ήμασταν πιο άνετοι, πιο χαλαροί, κρατούσαμε περήφανα μια «πισινή», να φυλαγόμαστε από την υπέρμετρη συναισθηματική έκθεση.

Αισίως πια, φτάσαμε στα σαράντα, όπου ακούμε για έρωτες και μας πιάνουν τα γέλια. Απομυθοποιήσαμε πλήρως τον έρωτα, μάθαμε πια ν’ αγαπάμε, να εκτιμάμε και να μιλάμε για όσα νιώσαμε, γιατί έχουμε πλέον το δικαίωμα.

Καταλάβαμε πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ’ το να δείχνεις απερίφραστα αυτό που νιώθεις, χωρίς υπερβολές και δηθενιά. Βλέπεις στα σαράντα, καταλαβαίνεις πως ο χρόνος είναι τόσο λίγος για να τον χαρίζουμε στο φόβο και τον εγωισμό.

Κι αν τελικά, μερικοί τον πουλήσανε φτηνά, μείνανε με μισοτελειωμένες ιστορίες, απ’ αυτές που ακούς για χαμένες αγάπες, από πρόσωπα γεμάτα ρυτίδες. Γιατί ο χρόνος ωριμάζει τους ανθρώπους, τους δείχνει ποια χαρτιά έπαιξαν λάθος, τους μαθαίνει να ποντάρουν προσεκτικά, πιο μεθοδευμένα. Τους διδάσκει να ζουν μέσα από την εμπειρία και όχι τη λύσσα για ζωή.

Κι όταν σκάσει στο τραπέζι η ερώτηση για την ισχύ του έρωτα απέναντι στην αγάπη, εγώ έχω μόνο μια απάντηση.

Ας νικήσει ο καλύτερος.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/xoris_maska/item882/Αγάπα_με_αν_τολμάς
Copyright © pillowfights.gr

Τα βράδια κυλάνε ήρεμα... Ο χρόνος πολύς και μπορώ να τα απολαύσω... Σήμερα ήπια καφέ με την κυρία Τ. απέναντι από το πατρικό μου. Για την ακρίβεια, οι γονείς μου έλειπαν τη μισή μέρα στη θάλασσα και γύρισα μόνο και μόνο για τον καφέ που της είχα υποσχεθεί. Το βλέμμα της άστραψε όταν με είδε μπροστά στη μισοσκουριασμένη πόρτα. Άνοιξε βιαστικά, αφού σκούπισε τα χέρια της στο μακρύ της φόρεμα. Με ρώτησε τι ήθελα και της είπα πως αν έχει χρόνο, μπορούμε να πιούμε σήμερα εκείνον τον καφέ. Το βλέμμα της έγινε σαν βλέμμα παιδιού που δοκιμάζει πρώτη φορά σοκολάτα. "Αλήθεια για τον καφέ ήρθες;" "Εμ, δε σας το είπα την προηγούμενη φορά;" "Εεεε... Πού να το περιμένω... Νέα κοπέλα είσαι, τι να 'ρθεις να πιεις καφέ με μένα;"... Κάποιες φορές, κάποιες ιστορίες μένουν κρυμμένες τόσο καιρό, που απλά πρέπει να ακουστούν κάποια στιγμή... Η κυρία Τ. λοιπόν, γεννήθηκε το 1944, την Πρωτομαγιά (μην αγχώνεστε, δε θα ξεκινήσω την ιστορία από τόσο παλιά... Άλλωστε, δυο ώρες κάθισα μόνο.). Για την ακρίβεια, δε θα αναφερθώ καν στην ιστορία της. Το θεωρώ λίγο ψεύτικο να μοιραστώ κάποια τόσο προσωπικά πράγματα άλλων, με άγνωστους ανθρώπους. 

Καθίσαμε, μου έφτιαξε τον καλύτερο κουπάτο ελληνικό που έχω πιει ποτέ μου, μου προσέφερε 100 διαφορετικά πράγματα, τα οποία δε δέχτηκα γιατί το στομάχι μου ήταν κόμπος από χθες και ξεκινήσαμε και μιλάγαμε... Με ρώτησε άπειρα πράγματα, ενώ πραγματικά περίμενα ότι αυτή θα ήθελε να μιλήσει πιο πολύ από μένα. Μίλησα και μίλησε και αυτή... Σαν να ήμασταν οικογένεια... Και στο τέλος καταλήξαμε να υποσχεθώ ότι θα επιστρέψω και για φαγητό κάποια στιγμή, με την απάντηση στο τέλος "Τώρα, ξέρω ότι εσύ θα έρθεις.". Πραγματικά ήταν πολύ όμορφη παρέα. Μία γυναίκα χωρίς ψυχολογικά, χωρίς μίση, παρά την πίκρα με την οποία μίλαγε για διάφορα πράγματα. Μία γυναίκα που ζει μόνη της, αλλά δεν το ρίχνει σε κανέναν. Ένας τόσο συνειδητοποιημένος άνθρωπος... Κι εκεί που τελείωνα τον καφέ μου, γυρνάει και μου προτείνει... "Δεν το κάνω συνήθως, αλλά θέλω να σου πω το φλιτζάνι". Γέλασα, γιατί "δεν πιστεύω σε αυτά" που λένε όλοι και η ίδια απάντησε ότι αφού δεν πιστεύω, δε θα έχω και πρόβλημα να του ρίξει μια ματιά... Και κάπου εκεί η κυρία Τ. αρχίζει να διηγείται μία σειρά που θα μπορούσε να παίξει άνετα σε μία γλυκανάλατη εκδοχή του HBO... 

"Κάθεσαι εδώ μόνη σου. Πολλοί δαίμονες πάνω από το κεφάλι σου. Τα βλέπεις τα κέρατα; -γυρνάει το φλιτζάνι προς το μέρος μου, την κοιτάω και χαμογελάω-... Έχεις μεγάλο Σατανά πάνω από το κεφάλι σου... Οι δαίμονές σου είναι! Δικοί σου είναι! -εμένα μου λες κυρά Τ...- Ένας ψηλός άντρας σε κοιτάει από μακριά. Κοιτάει προς το μέρος σου. Δε φεύγει, ούτε έρχεται. Στέκεται εκεί και σε περιμένει. Σε κοιτάει όμως -βλέπεις το κεφάλι του που είναι στραμμένο προς εσένα;- Σε περιμένει κόρη μου... Να διώξεις τους δαίμονες! -παύση- Να τους διώξεις! Ζωή με δαίμονες μόνο προβλήματα φέρνει... -γυρνάει λίγο το φλιτζάνι, να "διαβάσει" την επόμενη σκηνή-. Κοίτα, κοίτα!!! Βλέπεις; Σε πιάνει από το χέρι και σε τραβάει και οι δαίμονες μένουν πίσω! Λύκοι, πολλοί λύκοι γύρω σας. Κάθονται και παραφυλάνε! Δεν κάνουν τίποτα. Δεν μπορούν να κάνουν. Αλλά είναι πάρα πολλοί και καραδοκούν! Ααααα... Έχει και σκυλί εδώ! Το σκυλί πιάνει το μεγάλο το λύκο και τον πατάει κάτω. Κάποιος σε προστατεύει! Έχεις καλούς φίλους; -με κοιτάει... "Έτσι νομίζω" της χαμογελάω-. Οι φίλοι είναι μεγάλη υπόθεση! Εγώ έμεινα τελευταία... -κατσουφιάζει-. Όλα αυτά θα γίνουν πολύ σύντομα... Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Γι αυτό να προσέχεις κόρη μου..." 

Χτύπησε το κινητό μου. Ήσουν εσύ... Πάντα το πρόσωπό μου αλλάζει όταν μιλάμε... Γαληνεύει και γλυκαίνει σαν μικρού παιδιού. Ξύπνησες και είχα φύγει, αλλά ήταν περίεργη η νύχτα και είπα να μην ξεκινήσω και τη μέρα έτσι. Θα πέρναγα όλη τη μέρα στους γονείς μου. Αυτές οι μικρές διακοπές είναι όμορφες πού και πού. Εξάλλου στο είχα πει και εκείνη τη φορά, που ήρθα ξημερώματα στην Αθήνα. Με ρώτησες, γεμάτος αγωνία τι ήθελα... "Θέλω όταν φεύγω να με ψάχνεις". Αυτό θέλω μόνο από έναν άντρα. Να χάνομαι και να μην ηρεμεί. Με σένα μπλέξαμε όμως, γιατί ξέρεις και πού να με βρεις (όσο δαμάζω τους "δαίμονες" που είπε και η κυρά Τ.). Θέλω να φεύγω για ένα βράδυ, να έρχομαι στους γονείς μου και την επόμενη μέρα όταν μπαίνω να μην προλαβαινω να βγάλω τα κλειδιά από την πόρτα και να με κρατάς τόσο σφιχτά, σαν να έρχομαι για πρώτη φορά... Και όταν τελειώσει αυτό; Γιατί όλα τελειώνουν... Όταν τελειώσει αυτό έρχεται η αγάπη λένε... Δε θέλω αγάπη με σένα... Ή μάλλον, δε με ενοχλεί να έρθει η αγάπη... Αρκεί να μην εκφυλίσσει τον έρωτα. Μπορεί να ζήσει ο έρωτας για πάντα; Κι ας μη φιλοσοφήσουμε το τι σημαίνει για πάντα; Για πάντα, για μένα, σημαίνει μέχρι να πεθάνω... Μπορεί ένας έρωτας να αντέξει δεκαετίες; Να είναι τόσο δυνατός; Να τα καίει όλα στο πέρασμά του; Κι ας είναι και μονόπλευρος... Αν θες να αγαπήσεις και να κάθεσαι ήρεμος σε μία κουζίνα να πίνεις καφέ, την ώρα που εγώ θα καίγομαι μέσα μου για ένα σου χάδι, δε με ενοχλεί... Εγώ θέλω να μείνω για ΠΑΝΤΑ ερωτευμένη μαζί σου... Να χτυπάει το τηλέφωνο και να χτυπάει η καρδιά μου σαν να έκανα σπριντ. Να σε βλέπω ανεβαίνοντας τις σκάλες και να σκύβω το κεφάλι για να μη φανεί ότι κοκκίνισα. Να σε βλέπω στο live και να σε ξεχωρίζω από τους εκατοντάδες ανθρώπους μες στο χώρο... Να ξυπνάω το πρωί, να με παίρνεις αγκαλιά και να είμαι έτοιμη να τα παρατήσω όλα γι αυτή και μόνο τη στιγμή... Αυτό... Γίνεται να το έχω για πάντα; Κι αν ναι... Πώς...; 

Χθες το βράδυ, ήταν από αυτά τα γλυκά βράδια, που μαζεύεστε σχεδόν τυχαία πάλι, οι τελευταίοι 5-6 φίλοι που έχετε μείνει, με αναμνήσεις που κρατάνε από πολύ πριν το θαυμαστό "New Millenium". Γελάτε, κλαίτε, θυμάστε καταστάσεις, ανθρώπους, ζωές... Αναπολείτε και όλα φαίνονται τόσο μακρινά... Τόσο "άκακα". Φιλοσοφείτε και υπόσχεστε... Πάνω απ'όλα, ζείτε στιγμές, μέσα από πράγματα που έγιναν ή πράγματα που πρόκειται να γίνουν... Τόσες υποσχέσεις, τόσες ελπίδες... Η παρέα που ζούσε για το τώρα, τώρα ζει για το χθες και το αύριο. Όλα είναι τέλεια... Δεν λέω! Αλλά δεν έχω μάθει να σκέφτομαι τόσο μακριά... Ένα live Motorhead - The Damned έκλεισα να πάω να δω το Νοέμβρη και με αγχώνει το γεγονός ότι είναι τόσο μακριά κι εγώ το έχω κανονίσει... Κι εσύ μου ζήτησες να σου φέρω μία μπλούζα από το live... Όπως μου ζήτησες να σε συνοδεύσω την άλλη βδομάδα σε μία "κοινωνική εκδήλωση" -όπως την βαφτίσαμε-. Δε με αγχώνουν όλα αυτά. Κάθε άλλο, με κάνουν και χαμογελάω. Ωστόσο και οι δύο είμαστε άνθρωποι που θα κανονίσουμε να βρεθούμε αύριο και εσύ μπορεί να δουλεύεις όλη την ημέρα και τη μισή νύχτα κι εγώ μπορεί να ξημερώσω στη Θεσσαλονίκη, αν πιω κι αυτό το καραφάκι. Η προσωποποίηση της λογικής, σε μία σχέση με την προσωποποίηση των αυθόρμητων αποφάσεων... 

"Θα κουραστείς". Αυτή ήταν η πρώτη μου κουβέντα όταν μετά από διάφορα βράδια, κρυμμένοι από όλους και απ'όλα, αποφασίσαμε να συζητήσουμε το "τι έχουμε". Με κοίταξες και γέλασες, με την υπόσχεση της απόλυτης...διαχείρισης. Βέβαια! Εσύ τα διαχειρίζεσαι όλα, εμένα δε θα διαχειριστείς; Εξάλλου, αν δεν είχα αυτό το θέμα με τις αυθόρμητες αποφάσεις, το πιο πιθανό είναι να μην ήμασταν καν μαζί... Εγώ για φαγητό στη Θεσσαλονίκη είχα βγει... Αλήθεια! Και κάπου στο τρίτο ή τέταρτο κέρασμα, τα μάζεψα, στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα και κατέβηκα Αθήνα. Και στις εννιά το πρωί ήμουν ήδη ξαπλωμένη δίπλα σου... Τόσο περήφανος γι αυτό που κατάφερες... Σε έκανε να αισθανθείς ότι έχεις το πάνω χέρι. Εγώ απλά σε ήθελα. Δεν το έκρυψα ποτέ. Δε με νοιάζει να κρύψω τίποτα... Ανοιχτό βιβλίο είμαι. Αλλά η φωνή της λογικής που εκπροσωπείς, δε σε αφήνει να απολαύσεις τίποτα... Κάνεις μακρινά σχέδια μεταξύ σοβαρού και αστείου και αγχώνεσαι όταν σε κοιτάω θολωμένη. Κι εγώ; Εγώ σου είπα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου... Δε χρειάζεται να κανονίσουμε διακοπές τον Αύγουστο του 2015 για να καταλάβεις τι εννοώ... Τον Απρίλη ζούσα στη Θεσσαλονίκη και το Μάιο στην Αθήνα... Πώς μπορώ να κάνω σχέδια; Πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή, γιατί αλλιώς κάποιος θα τα διαλύσει όλα. Η χρυσή τομή ήταν χθες. Που μετά από την βόλτα με την παλιά μου παρέα που σκεφτόταν πού θα είμαστε το 2020, έφυγα και ήρθα να σε βρω και εκείνα τα φιλιά, που μας έκαιγαν για ώρες ολόκληρες, είναι η χρυσή τομή... 

Όχι, δεν έρχομαι να σε βρω μόνο όταν πίνω... Αλλά, αν πίνω με άλλους και δεν πίνουμε μαζί, σημαίνει ότι κάτι μου λείπει, όπως και με τον καφέ το πρωί, που πλέον έχουμε κάνει σύμβαση να τον πίνουμε μαζί. Όταν κάτι μου λείπει, φουντώνει μέσα μου η θάλασσα... Και λίγο πριν με πνίξει, απλώνω το χέρι και αρπάζομαι από τη στεριά... Και τότε είναι που χτυπάω το κουδούνι σου και η θάλασσα ηρεμεί... Δεν έχει να κάνει με το αλκοόλ... Πάντα έτσι είναι μακριά σου...

Λατρεύω:

1. Τα μαλλιά μου και το δέρμα μου μετά τη θάλασσα.
2. Το βλέμμα σου το πρωί, πριν φτιάξεις καφέ.
3. Τους Pulp.
4. Το μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη.
5. Αυτήν ακριβώς την ώρα.

Μισώ: 

1. Τους άπειρους "γνωστούς" με τα fake χαμόγελα. 
2. Αυτούς που μισούν τα πάντα.
3. Τους πράσινους μαρκαδόρους.
4. Τα σταφύλια με κουκούτσια.
5. Τα ψέματα οποιασδήποτε προέλευσης.

Στα μέσα μίας ακόμα μετακόμισης, αποφάσισα επιτέλους να ελαφρύνω και τα ξεχασμένα μου συρτάρια, βρίσκοντας εκεί διάφορα "κουτάκια". Σε ένα από αυτά, είχα αρχίσει μία συλλογή. Έκλεβα ιστορίες και ρητά, τα χώριζα σε κατηγορίες και τα "αποθήκευα". Σήμερα θα σας δώσω μερικά από τα ρητά, σχετικά με τον έρωτα...

• Αν κατορθώσεις να κόψεις το κάπνισμα, το ποτό και τον έρωτα, δεν θα ζήσεις περισσότερο. Απλώς θα σου φαίνεται ότι η ζωή διαρκεί περισσότερο.
• Από αγάπη μπορεί και να πεθάνεις, από έρωτα μπορεί και να σκοτώσεις.
• Δεν υπάρχει πιο δυνατός πόνος απ' αυτόν που προκαλούν οι ερωτευμένοι ο ένας στον άλλον.
• Είναι πολύ δύσκολο να ερωτευθείς σήμερα. Όλοι φεύγουν γρήγορα. Αν βρείς λοιπόν κάποιον, να σιγουρευτείς ότι είναι σωστός. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρεις.
• Εκείνος που αγαπά δεν έχει ανάγκη να συγκρίνει. Όταν η σύγκριση μπαίνει από την πόρτα, ο έρωτας βγαίνει απ' το παράθυρο.
• Έρωτας είναι η ανιδιοτελής προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρο στον άλλο για να είναι όπως θέλει να είναι.
• Η ουσία του έρωτα είναι η αβεβαιότητα.
• Μεταξύ της αγάπης και του σεξ υπάρχει μεγάλη διαφορά: το σεξ αφαιρεί το αίσθημα της αμηχανίας, αλλά η αγάπη το γεννάει.
• Ο έρωτας ανήκει σε εκείνους που δέχονται να φτάσουν στα άκρα για χάρη του.
• Ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι γιατί κρύβουν απροσδιόριστα μέσα τους μιαν απειλή και μιαν ελπίδα. Όταν νομιμοποιηθούν δεν υπάρχουν.
• Ο έρωτας περιφρονεί κάθε τι που δεν είναι έρωτας.
• Ό,τι χρειάζεται είναι το θάρρος στον έρωτα.
• Οι ερωτευμένοι είναι οι μεγαλύτεροι επίορκοι. Ορκίζονται ότι μόνον ο θάνατος θα τους χωρίσει. Και τους χωρίζει συνήθως η ζωή.
• Όσο περισσότερο διαρκεί η αντίσταση, τόσο ισχυρότερη γίνεται η φωνή του έρωτα.
• Το δυνατότερο διεγερτικό του έρωτα είναι η αμφιβολία.
• Το θλιβερό στον έρωτα δεν είναι μόνο το ότι δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα αλλά και ότι οι γλυκές απελπισίες που προκαλεί ξεχνιούνται γρήγορα.
• Ο Έρωτας, λένε, είναι ο αδελφός του Θανάτου. Ενίοτε είναι ο Θάνατος αυτοπροσώπως.
• Οι μεγαλύτεροι έρωτες στη ζωή ειναι οι ανεκπληρωτοι. 

Δε μ'αρέσει η Δερβενίων... Μου θυμίζει τότε που ήμασταν και οι δύο παιδιά και ξεκινούσαμε από την Ίντριγκα πριν πάμε στο Dada. Δε μ'αρέσει! Δεν είμαστε πια παιδιά!!! Ούτε η Σοφία δουλεύει πια στην Ίντριγκα! Ούτε καν ο Βαγγέλης έχει πια το Dada (ούτε καν το τωρινό). Δε μ'αρέσουν πια τα Εξάρχεια... Βγάζουν μια μελαγχολία χαμένης δόξας. Δόξα... Ναι δόξα!!! Τι να θυμηθώ; Ότι πριν έντεκα χρόνια, μου κράταγες το χέρι ανεβαίνοντας την Ερεσσού και μου έλεγες ότι αν δε φύγω θα με παντρευτείς; Πού να πάω μωρέ; Πού θα μπορούσα να πάω; Πήγα 2 χρόνια στην Αγγλία... Γύρισα... Πήγα ένα χρόνο στη Γερμανία... Τσουπ! Πάλι εδώ! 

"Αν φτάσουμε τα 30 και δεν έχουμε παντρευτεί, θα σε παντρευτώ!!!" 

Χα! Η αγάπη άργησε μια μέρα αγαπημένε! Εσύ στα 33 κι εγώ στα 27... Κι αποφάσισες να σταυρωθείς! Σε εκείνο το μικρό δωματιάκι στη Νεάπολη... Ο κόσμος όλος το ήξερε πριν το μάθουμε εμείς... "Αν και ο χρόνος είναι λάθος, θα το πω... Δε γαμιέται... Το πολύ πολύ να γελάσεις... Ε, ωραία γελάς..." Σε κοίταζα όλο απορία, αφοσίωση κι εκείνο το δήθεν ψαγμένο ύφος που έφερα μαζί μου από το Βερολίνο...

- Εγώ τα 30 τα πέρασα... Αλλά εσύ δεν ήσουν εδώ... Εσύ τα 30 δεν τα έφτασες, αλλά βαριέμαι να περιμένω...

- ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ; (-μέρος του δήθεν ψαγμένου ύφους από την πέρα πλευρά του τοίχους και αυτή η αντίδραση-)...

- ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ! Λοιπόν... Βαρέθηκα... Θες να παντρευτούμε το φθινόπωρο;

- Ωραία είναι το φθινόπωρο στη Νεάπολη...

- Δε μπλοφάρω... Θέλω να είσαι η γυναίκα μου! Βαρέθηκα να με ρωτάνε τι παίζει και να μην ξέρω τι να πω...

- Πολύ εύκολα βαριέσαι...

- Κι εσύ... Γι αυτό το κάνω τώρα... Δε θα περιμένω 3 χρόνια...

- Ζητείται δήμαρχος! 

Το σπίτι στη Νεάπολη το πρωτονοικιάσαμε παρέα με την Α. το Δεκέμβρη του 2004. Είχε την πιο όμορφη θέα σε όλα τα Εξάρχεια... Κυρίως εκείνον τον Αύγουστο του 2009, λίγο πριν φύγω για πρώτη φορά... 

Όχι, δεν υπάρχουν πράγματα που είναι "meant to be". Ή επιμένεις, ή δεν επιμένεις... 

Nα επιμένεις... Να επιμένεις!

Υ.Γ. Και έφερα και το Puma μου μαζί :)