Παρασκευή Μεγάλη ήρθες στον καφενέ

ψοφούσες για μασάλι και για ναργκιλέ

φορούσες μια τραγιάσκα, παρήγγειλες καφέ

σε μεγάλη τσάσκα, μας έκανες σεφτέ.

Ήθελες να μιλήσεις, μα ακόμη αδειανό

ήταν το μαγαζάκι, κηδεύαν τον Χριστό

η μέρα ήταν κρύα με σύννεφα πολλά

όλοι στην εκκλησία, οι δρόμοι μια ερημιά.

Κάθησες στο τραπέζι στην είσοδο μπροστά

το έργο αυτό που παίζει το είχες δει ξανά

Χριστούγεννα και Πάσχα και η ζωή περνά

είκοσι πέντε Μάρτη, παράτες και λοιπά.

Αυγούστου δεκαπέντε, Νοέμβρη δεκαεπτά

του Αγίου Δημητρίου και η Πρωτοχρονιά

έτσι είναι όλα φίλε μου, τρελά σαν πανηγύρι

μελίσσι όλοι που τρέχουμε για της ζωής τη γύρη.

Το μέλι όμως δεν βλέπουμε, το τρώνε οι μεγάλοι

εμείς μόνο δουλεύουμε, άλλοι έχουν το κουτάλι

μας μένει μόνο η κούραση, μαζεύουμε ρυτίδες

μα είμαστε αισιόδοξοι και έχουμε ελπίδες.

Το κενό σου μη ψάχνεις να κλείσεις με πράξεις κενές

κάνε κάτι που αλήθεια αξίζει και πολύ θα το θες

τη ζωή μην ξοδεύεις με χαζές στιγμές αδειανές

σ΄ αγαπάνε τριγύρω οι ανθρώποι, πρόσεξε, δες.

Ενοχή,

μη νοιώθεις ενοχή

βγάλε τη δύναμη

που΄χεις κρυφή.

Το κορμί σου μη φθείρεις, μην έχεις συνήθειες κακές

μη στις νύχτες σου κάνεις τρελές καταχρήσεις πολλές

μια χαρά είσαι εσύ, έχει ο κόσμος μεγάλες πληγές

βρες πιο όμορφο δρόμο, διώξε πια τις ενοχές.

Με μεταχειρισμένο ποδήλατο παλιό

πέρασα τα νιάτα μου κι ακόμη το κρατώ

έλεγα η ζωή μου θ΄ αλλάξει πιο μετά

πριν μέρες το ομόρφυνα με μια λαδομπογιά.

Τη σέλα του την άλλαξα

μα τη ζωή μου, όχι

ψαράκι μες τη θάλασσα

πιασμένο στην απόχη.

Λάστιχα του πέρασα

λάδωσα τα πετάλια

μεγάλωσα και γέρασα

με μια ποδηλατάδα.

Δεν πήρα αυτοκίνητο, που τόσο λαχταρούσα

στη σχάρα του τα ψώνια μου πάντοτε κουβαλούσα

σαν μεγαλώσουν τα παιδιά, σαν ξεχρεώσω σπίτι

αν πάρουν το πτυχίο τους, άμα γυρίσει η τύχη.

Πόσες φορές τα μάτια μου τρέξανε σε σελίδες

βιβλίων τα γραφόμενα, που ήταν σαν ηλιαχτίδες

και μακρινά ξεκίνησα ταξίδια με τη σκέψη

βασίλευα και ανέβαινα χωρίς καμία στέψη.

Ξεχάστηκα, ταξίδεψα, τα είχα για οδηγό μου

αγάπησα το άνοιγμα που κάναν στο μυαλό μου

σελιδοδείχτες χάρτινοι φρέναραν παραγράφους

μάθαινα ποια ήταν τα σωστά και ποια ήταν του λάθους.

Φράσεις και σκέψεις που άλλαξαν τον τρόπο της ζωής μου

που ξήλωσαν τα κάγκελα στους τοίχους της φυλακής μου

τον πόνο που απάλυναν στο τραύμα της καρδιάς μου

ζέσταναν την ατμόσφαιρα μιας βαρυχειμωνιάς μου.

Πολύχρωμα εξώφυλλα, οσμή από μελάνι

στην παραλία, σε διακοπές, στο πάρκο, στο ντιβάνι

ο κόσμος τους απέραντος, ποτέ δεν τελειώνει

καθένα τους με έβγαζε στο πιο όμορφο μπαλκόνι.

Λένε στην πόλη πως θα γίνουν αλλαγές

πως θα θελήσουνε πολλοί εδώ να μείνουν

θ΄ ανοίξουν δρόμοι και πολλές - πολλές δουλειές

και τα ενοίκια απλησίαστα θα γίνουν.

Δε θα περνούν μες απ΄την πόλη φορτηγά

θαρθούνε τραστ και εταιρίες με λεφτά

πενήντα αν είμαστε χιλιάδες μοναχά

σε δέκα χρόνια θα περνάμε τις διακόσιες.

Αν είναι τώρα έστω και ένας χωματόδρομος

κι αυτός με άσφαλτο θα κλείσει φυσικά

η εξέλιξη του τόπου είναι μονόδρομος

μα που θα παίζουν σβούρα - μπίλιες τα παιδιά.

Θα απαγορεύεται μια βόλτα στο λιμάνι

κάγκελα ετοίμασαν και φύλακες θα μπουν

από μακριά των πλοίων το ντουμάνι

τα παιδάκια των παιδιών μας θα κοιτούν.

Αχ ... που είναι η πόλη που μεγάλωσα μικρός

πούναι ο γαλάζιος ο παλιός μου ουρανός

μας έχει πάρει κι εδώ ο πολιτισμός

κι είναι απάνθρωπος - απαίσιος - στυγνός.

Στην πετρογκαζ ήταν γαλάζια η φωτιά

κόχλαζε το νερό στην κατσαρόλα

με τις πιάστρες το μετέφερε η μαμά

σε αλουμινένια λεκάνη αστραφτοβόλα.

Με λίγο κρύο στο τσαγερό το έσπαζε

να χλιαρίνει για να γίνει πιο ανεκτό

την πόρτα το μπουρνούζι την σκέπαζε

ήτανε Σάββατο για λούσιμο να μπω.

Με μαστραπά βρέξιμο λίγο στο κεφάλι

σαπούνι πράσινο σε πλάκα για αφρό

έκανα ξέπλυμα και δεύτερο χέρι πάλι

να νοιώθω ήθελα το σώμα καθαρό.

Τα σαπουνόνερα πετούσα στη λεκάνη

στο μωσαϊκό μία πετσέτα είχε απλωθεί

τα πλακάκια υδρατμούς είχανε κάνει

τον καθρέπτη θαμπώνανε οι ατμοί.

Άσπρα εσώρουχα, απαλά σιδερωμένα

αφού φορούσα και δυο ρούχα καθαρά

στο σύρμα έξω άπλωνα τα βρεγμένα

και μέσα στα άπλυτα πέφταν τα παλιά.

Στη τζαμαρία με μια βούρτσα να γυαλίσω

τα παπούτσια απο λάσπες και βρωμιά

λίγο κολώνια στο λαιμό να πασπαλίσω

και για καφέ μετά στα στέκια τα γνωστά.

Έτσι ήταν το Σάββατο εδώ στην επαρχία

ήρεμα κι ανθρώπινα, γεμάτο ευτυχία

μια βόλτα ως τη θάλασσα, κουβέντες, ησυχία

περπάτημα, χαμόγελα και σόμπα για τα κρύα.

Ένα ξυλάκι με σχισμές κρατά στο χέρι

υπόσχεται τύχη σε όποιον συναντά

με χιόνια, βροχές, με ήλιο το καλοκαίρι

σε δελεάζει, πως κρατάει τα τυχερά.

Με λίγα μόνο ποσοστά αυτός δουλεύει

μα τα χιλιόμετρα που κάνει είναι πολλά

αν πάρεις ένα, για πεντάδα παζαρεύει

λέει η ζωή σου, θα αλλάξει για καλά.

Τσαντάκι κρέμεται λοξά πάνω στον ώμο

τα λαϊκά του σφηνωμένα στις σχισμές

ας είναι μόνος του, μιλά μέσα στο δρόμο

τα περιθώριά του πάντα οι Κυριακές.

Και ποιος δεν έχει συναντήσει τέτοιο τύπο

σε μια πλατεία, σε παγκάκι, σε στενά

αύριο κληρώνεται, λέει, νοιώθεις κτύπο

φωνάζει ο λήγοντας, θα είναι στο επτά.

Μια φιγούρα ανθρώπου, της πόλης γραφική

όπου και να πας, θα τον βρίσκεις μπροστά σου

μη ξεχνάς, για όλους έχει μέρα τυχερή

τη Δευτέρα αυτή, ίσως είναι η σειρά σου.

Είχε προβλέψει ο Κωνσταντίνος το κακό

οι δρόμοι γύρω από την Πόλη λιγοστεύαν

πήρε αποφάσεις ο Μωάμεθ και στρατό

φλόγες αλώσεως τα όνειρά του καίγαν.

Δεκαοχτώ του Απρίλη ορμάει, ξεκινά

τεράστια δύναμη, καράβια , πυροβόλο

ο Κωνσταντίνος, αρχιστράτηγος μπροστά

δεν τα φοβάται τα φουσάτα και το στόλο.

Θέλουν τον κόλπο τον Κεράτιο πολύ

απ΄την ξηρά οι Γενουάτες σπρώχνουν πλοία

επτά του Μάη, ξανά ο Μωάμεθ προσπαθεί

δεν πετυχαίνει και προτείνει συμφωνία.

Ο Αυτοκράτορας περήφανα απαντά :

" πως είναι έτοιμοι οι πάντες να πεθάνουν

αυτοπροαίρετα και δίχως τσιγκουνιά

γι΄αυτή την Πόλη τις ζωές τους, ας τις χάνουν ".

Μεταλαμβάνει, προσεύχεται, αρχινά

πάει στο φρούριο, παλεύει σαν λιοντάρι

μα από μια πύλη που '' ξεχάσαν '' ανοιχτά

μπαίνουν στην Πόλη να της σβήσουν το λυχνάρι.

1453 του Μαϊού είκοσι εννιά

εχθροί λεηλάτησαν και άλωσαν την Πόλη

μα λέει ο θρύλος για μια κόκκινη μηλιά

όπου και πάλι εκεί θα ζήσουν τούτοι όλοι.

Στο σφαιριστήριο του Παράσχου κάθε μέρα

με χρεωμένη στέκα παίζαν γαλλικό

βάζοντας στοίχημα χυμό και μια φλογέρα

τ΄ αγαπημένο τυλιγμένο τους γλυκό.

Πιτσιρικάδες με μουστάκι σκέτο χνούδι

που αν τους ρωτούσες πάντα λέγαν δεκαοχτώ

με λαϊκό στα χείλη έτοιμο τραγούδι

κι όλο κοπάνες στ΄ αγγλικά και το σχολειό.

Από εφηβεία μάθαν τζόγος τι θα πει

και το πακέτο να το κρύβουνε στην κάλτσα

ποιο απ΄τα μπουρδέλα είχε φέρει μια καλή

που θα πηγαίναν όταν τέλειωναν τα φάλτσα.

Ζωή ανέμελη - αλήτικη - ωραία

μέσα στη σάκα του σχολειού μια πετονιά

μαλλιά αχτένιστα - ακούρευτα - μοιραία

κλωτσιές σε όλα τα κουτιά στη γειτονιά.

Έναν προς έναν τους θυμάμαι σαν τους βλέπω

με τα κοστούμια στις δουλειές τις τωρινές

στα πεζοδρόμια της πόλης όταν τρέχω

για να ξεμπλέξω της ζωής μου τις θηλιές.

Γεια σου, με λίγους ανταλλάσσουμε πια τώρα

είναι του αγώνα ο λαβύρινθος μακρύς

εχθροί αόρατοι φωνάζουνε προχώρα

τ΄ αδιεξόδου να΄ βρεις πόρτα για να βγεις.

Είχα μια πίπα σκαλιστή κι όπου έφευγα

πρώτη μου έγνοια ήτανε μη την ξεχάσω

να τη χτυπώ ή να τη βρέχω το απέφευγα

θα νοιώθω,είπα,λείπει δάχτυλο αν τη χάσω.

Ήταν δώρο της μικρής που πρωτοαγάπησα

μ΄αξεσουάρ κι άσπρα βουρτσάκια συρματένια

μ΄αυτήν καπνό σακούλας πρωτοκάπνισα

φυσώντας χρόνια, μου κιτρίνισαν τα γένια.

Στο καφετί το στόμιο πουν΄ καψαλισμένο

κουβέρτα Απάτσι η παλάμη μου συχνά

εκεί υπάρχει κι ένα αρχικό γραμμένο

που τώρα βρίσκεται από δω πολύ μακριά.

Πόσες φορές με ζέστανε, βραδιές που΄χα παγώσει

αυτό το ξύλο από μικρή τριανταφυλλιά

μ΄αυτήν την μοναξιά μου είχα αποδιώξει

ζέστη μου έστελνε απ΄το χέρι στην καρδιά.

Την ψευτοκόλλησα χθες βράδυ που μου έσπασε

σαν από λάθος τραγικό μου έπεσε κάτω

μαύρο πέπλο τη ματιά μου αμέσως σκέπασε

δεν θα γευτώ ξανά ταμπάκο μυρωδάτο.

Μάγκες μου κάντε στη γωνιά

βαρώ το μπαγλαμά μου

για να΄βγουν πίκρες και καημοί

μέσα από την καρδιά μου.

Μην ομιλείτε , προσοχή

τώρα, ενω  οδηγάω

την πένα μου στα σύρματα

και πικρογρατζουνάω.

Θα σφάξω τα προβλήματα

με μουσικά μαχαίρια

τα μαύρα μου τα σύννεφα

να γίνουνε αστέρια.

Θα κουνηθείτε απ΄τα σκαμπό

σαν δείτε και χτυπάω

ένα φινάλε δυνατό

και πως την κοπανάω.

Ένα χάρτη της Γης,

αν ανοίξεις και δεις

θ΄ αντικρίσεις τη χώρα του Δία

απ΄ τα νησιά θα χαθείς

κι αν τύχει να΄ ρθεις

δεν θα ξέρεις ποιο απ΄ όλα να βρεις.

Ελλάδα κομματάκι του χάρτη

ρητόρων χώρα - πολέμων - νεκρών

Ελλάδα από Ρόδο ως Θράκη

στο στόχαστρο τόσων πολλών.

Ιστορίας πηγές, μέλλον τόσο ασαφές

μετανάστες στα πλάτη του κόσμου

μικρές εκκλησιές, προγόνων μορφές

μυρωδιές πεύκων - κρίνων και δυόσμου.

Δεν έχουμε τίποτα !

Τίποτα δεν μας ανήκει.

Ημέρες ξοδεύουμε

φιλοξενούμενοι της Γης.

Κουκκίδες του απείρου

ήρθαμε και θα φύγουμε

σαν μια βροχή,

σαν πουλάκια στο φράχτη,

επισκέπτες του πουθενά.

Γιατί τόσος κόπος;

τόσα πρέπει;

τόση κακία;

Δεν έχουμε τίποτα

προσωρινοί κάτοχοι στο κάθε τι.

Γιατί λέμε " δικό μου " ;

Τι θα πει " δικό μου " ;

Εμείς τίποτα !

Μόνον η Γη !

Αυτή έχει τη δύναμη,

δύναμη να μας αντέχει πάνω της,

δύναμη να μας πάρει αγκαλιά,

δύναμη να μας κρατήσει

και υπομονή να μας κάνει ένα

με ό, τι για χρόνια πατούμε.

Είσαι φτωχός, γιατί ασχολείσαι με το χρήμα

κι όσοι είναι δίπλα σου μιλάνε για λεφτά

μπήκες στη λούμπα να μαζεύεις και είσαι θύμα

και σένα τέσσερις θα πάνε σηκωτά.

Πόσοι νομίζεις είναι δίπλα σου απ΄αγάπη

πόσοι γουστάρουν όσα θέλεις κι όσα λες

η αθανασία είναι απάτη - οφθαλμαπάτη

εδώ είναι η φάση, η ζωή, ο τζερτζελές.

Έχεις τη βίλα, τη μερσέντες, την πισίνα

εξοχικό, κοστούμια, χρήμα κι ΄οτι, τι θες

του κόσμου η φτώχια, η μιζέρια και η πείνα

ούτε που φέρνουν στην ψυχή σου αναλαμπές.

Γουρούνι κυριλέ

η θάλασσα είναι μπλε

το δάσος είναι πράσινο

και τα καλτσόν φιμέ.

Γουρούνι καπιτά

τα γράφω τα λεφτά

εκεί που πάνω η πένα μου

δε πιάνει ούτε ΛΑ.

Είσαι ρομπότ, είσαι ηλίθιος και βλήμα

σέρνεσαι μέσα στη χλιδή σαν τα ερπετά

όλα στα μάτια σου φαντάζουνε σα χρήμα

όλες οι σκέψεις σου ν΄αρπάξεις πιο πολλά.

Γιατί δεν παίρνεις στον Παράδεισο ένα κτήμα

άμα πεθάνεις να το σπέρνεις αγγουριές

απ΄το κονάκι του Άγιου Πέτρου ένα βήμα

να΄χεις στα σύννεφα ωραίες γειτονιές.

Το σάβανό σου ν΄ανεμίζει στους αιθέρες

να σε προσέχουν αγγελάκια - δουλικά

να΄χεις πανέμορφες ουράνιες ημέρες

αφού το χρήμα σου έχει μέχρι και ουρά.

Θα σ΄αφήσω μόνη

σαν κερδισμένο πιόνι

της σχέσης η σκακιέρα

τελειώνει κάπου εδώ.

Έστω κι αν βγεις στους δρόμους

σηκώνοντας πλακάτ

σ΄αυτήν εδώ τη σχέση

σου έχω κάνει ματ.

Πολλές φορές μπλοφάρισες

και μου΄ γινες μπελάς

στο σκάκι όμως φαίνεται

ποιος μένει Βασιλιάς.

Οι τρόποι που ακολούθησες

μ΄ανηφοριές και πτώσεις

στο σκάκι αυτό της σχέσης μας

είχανε επιπτώσεις.

Δεν είχες μια στρατηγική

μαζί μου για να παίξεις

χαθήκανε τα πιόνια σου

και τώρα πως θ΄αντέξεις;