Από μια τραγική εικόνα αρχίζει η ιστορία της ζωής μου. Δεν μπορεί να την πει κανείς ανάμνηση. Ήμουν δεν ήμουν τριών χρόνων. Δεν έχει αναμνήσεις ένα μωρό. Κάτι σαν κάδρο μοιάζει, που έχει κρεμαστεί στο ιερό της ψυχής μου.Ένα μεγάλο, κιτρινισμένο από τον χρόνο κάδρο, που βρίσκεται πάντα καρφωμένο εκεί, στην θέση του, κι έχει τη δύναμη τη μαγική να καθορίζει, λίγο έως πολύ, τη ζωή μου...Η εικόνα που χαράχτηκε στην ψυχή μου ήταν δύο άγνωστοι άνθρωποι να προσπαθούν να με πάρουν με το ζόρι από την αγκαλιά της μάνας μου κι ύστερα να με σπρώχνουν και να με χώνουν σ'ένα γυαλιστερό κόκκινο αυτοκίνητο.Έκλαιγα, τσίριζα, κλοτσούσα, "θέλω τη μαμά μου!" φώναζα κι αυτοί να παλεύουν να με ηρεμήσουν με γλυκόλογα και καραμέλες...Η άγνωστη γυναίκα μ'έσφιγγε στην αγκαλιά της κι εγώ ούρλιαζα."Μαμά μουουου, μαμά μουουου..."Περνούσε ο καιρός...Ο μπαμπάς Τάσος και η μαμά Αμαλία μου'καναν όλα μου τα χατίρια. Έσπευδαν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες μου, όσο παράλογες κι αν ήταν, τις περισσότερες φορές. Δεν υπήρχε κανένα όριο στα θέλω και στις απαιτήσεις μου. Κι επειδή τα παιδιά, ως γνωστόν, είναι φοβεροί εκμεταλλευτές, όπου καταλαβαίνουν ότι υπάρχει έδαφος, εγώ έπαιζα το ντέφι και η κυρία Αμαλία και ο κύριος Τάσος - ιδίως αυτός- χόρευαν κανονικά.Όμως... Υπήρχε κι ένα όμως σ' όλο αυτό το παραμύθι. Κάτι δεν κόλλαγε στην όλη ιστορία. Μπορεί να τα είχα όλα, αλλά έλειπε κάτι.Ένα αδιόρατο, ύπουλο, κρυμμένο πίσω από όλες αυτές τις απολαύσεις κάτι...Μπορεί να μ' αγαπούσαν πολύ οι "γονείς" μου. Μόνο που αυτή η αγάπη -κι εγώ σαν παιδί το διαισθανόμουν- δεν είχε πηγή μέσα στην ψυχή τους. Δεν έτρεχε σαν γάργαρο νερό. Έμοιαζε...κάπως σχεδιασμένη. Ένα ακόμα δώρο, αμπαλαρισμένο σε ακριβό, περίτεχνο περιτύλιγμα.Υπάρχει ένα μυθικό δέντρο που ο ονομάζεται Νάρα. Και λένε πως παίρνει νερό από τα έγκατα της γης. Ένα πανέμορφο, μεγάλο, ανθισμένο δέντρο...Έτσι πρέπει να είναι και η αληθινή αγάπη. Για να γίνει μεγάλη και πανέμορφη.Να παίρνει νερό από τα έγκατα της ψυχής.Κι εγώ δεν έπαιξα ποτέ, δεν άπλωσα τ'ατέλειωτα παιχνίδια μου κάτω από τον ίσκιο κάποιας Νάρας. Μια ατέλειωτη φυγή ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Καλό μήνα Καλή πρωτομαγιά, καλά να ΄μαστε όλοι !

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του». 

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς!

Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό.

Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη. Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη.

Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο.

Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου. Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα.

Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες.

Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις. Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε.

Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε.

Πώς να σου το πω; Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ…

Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ.

Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…

Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις.

Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς.

Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο. 

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Μ. Βαμβουνάκη, «Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη» (Εκδ. Ψυχογιός) – απόσπασμα

ΒΑΘΕΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΗ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΠΡΕΠΕΙΕΣ !!!! ΕΚΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΖΩΗ !! ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΗΝ !

Για όλους τους φίλους  που μας αγάπησαν ...συνεχίζουν να μας αγαπάνε ...αλλά και  γι αυτούς που θα κερδίσουμε την new seazon

Επίσημη 1η Δευτέρα 5 του Οκτώβρη στις 22.00 !

Φιλάκια ..τα λέμε !

Ο Άρης κι εγώ σας ευχαριστούμε πολύ για την παρουσία σας και την πολύ όμορφη παρεούλα χτες στο "Μουσικό Ονειροδρόμιο"

Η εκπομπή για όσους δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας σε επανάληψη ...

https://archive.org/details/2206MousikoOneirodromioArisKleidarasSillia

Πρώτος  καλεσμένος μας σήμερα στο "Μουσικό Ονειροδρόμιο" που βγαίνει στον αέρα μετά απο αρκετό καιρό θα είναι  ο Άρης Κλειδαράς 3η θέση στον Διαγωνισμό μας με το τραγούδι "Το Παραμύθι του Ονείρου"

Ήταν πολύ όμορφα χτες που βρεθήκαμε στο ραδιόφωνο του MusicHeaven και μετά απο αρκετό καιρό με την Μαίρη!Ακούσαμε τραγούδια του 4ου Διαγωνισμού απο περασμένους ομίλους τραγούδια που δεν πέρασαν τελικό !
Για σας που δεν είσαστε στην παρέα μας μπορείτε να μας ακούσετε στο παρακάτω λινκ  :)

Kαλή Ακρόαση :)

https://archive.org/details/Pempth1405MaziMeMairy

Mια φορά κι έναν καιρό ζούσαν ευτυχισμένοι ο μικρός Σκουφάκης με τους γονείς και τον παππού ... πατέρας του πατέρα του!

Να μην πολυλογώ τα χρόνια πέρασαν και ο μικρός Σκουφάκης έγινε ολόκληρο παληκαρόπουλο! Σπουδαγμένο τακτοποιημένο έμενε πάντα όμως με τους γονείς και τον παππού του λόγω οικονομικών δυσχερειών!

Ο παππούς περνώντας τα χρόνια βάραινε,τα παραμύθια και οι όμορφες ιστορίες που έλεγε στον εγγονό του λιγόστεψαν και αυξήθηκαν τα γκουχου γκουχου και τα συνεχόμενα μικροπροβλήματα που έρχονται με το πέρασμα του χρόνου!

Ένα βροχερό βράδυ ο βήχας του παππού είχε δυναμώσει και δεν άφηνε τους άλλους να κοιμηθούν ! Τόσο έντονος ήταν ! Μια ίωση τον βασάνιζε περίπου ένα μήνα με αποτέλεσμα να τον έχει ρίξει στο κρεβάτι !

Ο Σκουφάκης κάθε τόσο πήγαινε να δει αν θέλει κάτι ο παππούς μα να τον σκεπάσει ή να του προσφέρει λίγο νερό! Εκείνο το βράδυ ο βήχας είχε δυναμώσει και ο Σκουφάκης ανησυχούσε! Πήρε ένα βιβλίο κι άρχισε να το ξεφυλλίζει χωρίς να παίρνει το αυτί του απο το δωμάτιο του γέροντα!

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου και βλέπει τον πατέρα του !

- Πήγαινε παιδί μου στην αποθήκη πάρε μια κουβέρτα και στρώσε την στον στάβλο να κοιμηθεί εκει ο παππούς να ηρεμήσουμε λίγο!Ξημερώνει και ακόμα δεν έχουμε κλείσει μάτι !

-Αμέσως πατέρα λέει ο Σκουφάκης και σηκώθηκε να πάει προς την αποθήκη ! Γύρισε με την κουβέρτα μισή ! Έκπληκτος ο πατέρας του τον ρώτησε !

- Μα γιατί έσκισες την κουβέρτα στην μέση ? Γιατί την έφερες μισή?

Σκουφάκης....

-ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΤΗΝ ΦΥΛΑΞΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ !!! .................................................................................................

Παίζουμε με τις λέξεις ... Αναλγησία Αχαριστία Αναισθησία ....Παππούς!

Το παρόν αφιερωμένο στον κάθε ένα που κρύβει αυτά...... τα χαρίσματα !

Σε όλα ισχύει το "Κάθε αρχή έχει και το τέλος της"...

Κάπου εδώ κλείνει τον ραδιοφωνικό του κύκλο το "Μουσικό Ονειροδρόμιο"

Ένας κύκλος που χρειάστηκαν 8 χρόνια για να κλείσει !

Ευχαριστώ ΟΛΑ τα παιδιά για την στήριξη και την αγάπη τους όλα αυτά τα χρόνια !

ΟΛΑ τα παιδιά(κουκουτσάκια) για τις πολύ όμορφες ιστορίες τους στο παιχνίδι μας με τις λέξεις ...που έκανε και αυτό 3 κύκλους σύντομα θα έχουμε και τα άλλα 2 βιβλία στην ηλεκτρονική τους μορφή ....λίγη υπομονή!

Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ απο καρδιάς που έδωσαν τόση ομορφιά σε αυτό το ον αιρ αλλά και σε αυτό εδώ το blog ....δικό τους είναι !

Ευχαριστώ ΟΛΑ τα παιδιά που μέχρι και αυτήν την στιγμή που γράφεται το τέλος είναι κοντά μας !

ΟΛΑ τα παιδιά που πέρασαν απο το "Μουσικό Ονειροδρόμιο" σαν επισκέπτες ...την Αλκυόνη για τον Βορειά της

Δεν χρειάζεται να πω ονόματα ...Αυτοί ξέρουν

Ευχαριστώ το MH για το βήμα που μου έδωσε αυτά τα 8 χρόνια να μπορώ να εκφράζομαι να είμαι μαζί σας και να μοιραζόμαστε χρόνο ζωής !

Εύχομαι ο άνεμος αλλαγών στο ραδιόφωνο του ΜΗ να είναι ούριος και σύντομα να είναι στις πρώτες θέσεις ακροαματικότητας και γιατι όχι?Το καλύτερο ιντερνετικό ραδιόφωνο !

Καλή δύναμη και καλή συνέχεια στους παραγωγούς που με μεράκι και αγάπη το στηρίζουν !

Κλείνω με την ατάκα που πάντα σας καληνυχτούσα...

" Όπου κι αν βρίσκεστε σας στέλνω την αγάπη μου"

Να προσέχετε και να περνάτε όμορφα!

Φιλιά

Υ,γ Η εκπομπή της Τετάρτης 11/02/2015 εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους όσους μας αγάπησαν!

https://archive.org/details/SilliaOnAirRadioMusicHeavenMousikoOneirodromio1122015

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, Μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.

Κ.Καβάφης

Περιέργεια που την έχεις ...

Μα τι περίμενες ...?

Στα κοστούμια είμαστε !

Ανεβαίνουμε προσεχώς !

_Πως λέγεται το έργο?

_Μα δεν διάβασες?

_ΣΤΗΝ κουιντα ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ με  ..... ΐ

_Ρόλος?

_Άργησες...

_Είναι μοιρασμένοι !

_Ρίξε ένα γυάλισμα αν θες στο σανίδι ... και πέρασε στα παρασκήνια για την αμοιβή σου !

Εδώ ξεκινήσαμε...εδώ συνεχίζουμε ...κι εδώ θα μείνουμε!ΕΔΩ ανήκει το ΚουΚουτσοΧώρι ΜΑΣ!!!

Την αγάπη μου σε όλους τους φίλους /ες που το αγάπησαν και συνεχίζουν να το υποστηρίζουν με το ενδιαφέρον και την αγάπη τους !

Μια γιαγιά μπήκε ξυπόλητη στο λεωφορείο και βρήκε βοήθεια εκει που κανείς δεν περίμενε

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα…Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη… θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.

Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα.

Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.

Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δε φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο.

Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση.

Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δε μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.

Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.

Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».

Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δε θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοια τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλά’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουγε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε.

Πάγωσε.

Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.

«Γιαγιά, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα».

Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη. Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι.

Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία.

Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: «Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».

πηγη: postnow ...tromaktiko

Aποφάσισα να κάνω το Αύριο Σήμερα και ν' αρχίσω απο Τώρα !

Αν δεν το κάνω Τώρα ....πολύ γρήγορα θα γίνω ένα μαραμένο Χτες .... Και Αύριο θα είναι πολύ αργά για να διορθώσω !

Και Αύριο μέρα είναι θα πείτε ......ΝΑΙ....ΑΛΛΑ και ΣΗΜΕΡΑ μέρα Ήταν και πέρασε περιμένοντας...... το Αύριο !

Οσο τα 400 είναι ακόμα Τόσα δεν ανησυχώ .....

Tο τελευταίο χαρτί που ρίχνουμε μετράει σε μια παρτίδα αμφισβητούμενη και δύσκολη !

Η τελευταία λέξη είναι εκείνη που μένει ....αν δεν έχεις τον χρόνο με το μέρος σου να διορθώσεις ή να αλλάξεις ή να προσθέσεις ίσως ....κάποια που δεν είπες!

Αύριο ...

Ναι ...

Μακάρι να συναντηθούμε με το Αύριο !

Ευχή όλων μας !

......................................................................................