Οι Αμερικάνοι: Eagles

*** Εισαγωγή:

Δεν ήταν σούπερ μπάντα, αλλά ήταν αγαπημένη. Δεν ήταν Beach Boys ούτε Bee Gees, αλλά είχαν πολύ καλές φωνητικές αρμονίες. Δεν ήταν Beatles, αλλά είχαν πολύ όμορφες μελωδίες.  Η "συμμορία" όμως των Frey, Henley & Walsh έπεσε θύμα της ίδιας της δημοτικότητάς της.

Όταν στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 70, η μουσική βιομηχανία πρότεινε μπάντες στο στυλ των Sweet ή των Aerosmith, οι Eagles παρουσίασαν έναν υπέροχο συνδυασμό και κάλυψαν ένα κενό. Το στυλ της μουσικής τους, συμφιλίωνε τους παλαιότερους με τους νεότερους και γεφύρωνε το μεταξύ τους μουσικό χάσμα. Αυτό, είναι ένας λόγος για την τεράστια επιτυχία τους. Ένας άλλος είναι ότι το 'Take It Easy' ή το "One of These Nights" ή το 'Hotel California' ή το "New Kid In Town" παιζόταν κατά κόρον από τα παγκόσμια ραδιόφωνα, από το κάθε σπίτι, από το κάθε player, από το κάθε αυτοκίνητο, από το κάθε μπαρ κλπ. Ναι, αλλά όταν όπου πηγαίνεις έχεις στα αυτιά σου συνεχώς αυτά τα τραγούδια, ε κάποια στιγμή θα κορεσθείς και θα θέλεις κάτι άλλο. Κάποια στιγμή θα πεις "Αρκετά πια. Φτάνει, δεν αντέχω άλλο" και -προκειμένου να ξεφύγεις- θα αναζητήσεις ένα καταφύγιο στην άλλη –ίσως- άκρη, σε έναν άλλο διαφορετικό ήχο όπως των Kiss ή των Ramones. Εντάξει… μην παραπονιέσαι. Αν είσαι διανοούμενος, θα αναζητήσεις Jethro Tull, ή Brian Eno ή Gabriel/Genesis.

Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να ανησυχείς αγαπητέ μου διανοούμενε. Έτσι κι αλλιώς, οι Eagles ήταν προορισμένοι να "σωπάσουν" και να εξαφανιστούν κάποια στιγμή από τους παγκόσμιους αναμεταδότες. Όπως όμως και να το κάνουμε, ανήκουν στην εποχή τους, ανήκουν πάρα πολύ σ’ αυτήν και ίσως να μας φαίνεται ότι ανήκουν μόνο σ’ αυτήν, επειδή κάλυψαν όντως τότε ένα κενό και σήμερα θεωρούνται εκτός τόπου και χρόνου. Οι τότε νέοι που σήμερα είναι μεγαλύτεροι, το καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτό, αλλά από την άλλη μεριά σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που εξαφανίστηκαν εντελώς. Θα μου πεις ότι δεν γίνεται διαφορετικά, γιατί εξέφρασαν μία συγκεκριμένη εποχή και το σημερινό κλίμα δεν τους σηκώνει και εγώ θα συμφωνήσω. Αλλά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ήταν όλοι τους σωστοί επαγγελματίες, πολύ καλοί οργανοπαίχτες, πολύ καλοί μελωδοί και σίγουρα ήταν πολύ καλύτεροι από τα χιλιάδες "σκουπίδια" του ενός μηνός που μας σερβίρει σήμερα η παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Και αν με ρωτήσεις γιατί σήμερα ακούω Byrds πιο συχνά από ότι ακούω Eagles, θα σου απαντήσω ότι οι Byrds με τη διαχρονικότητά τους, ήταν το σχολείο που σπούδασαν μπάντες όπως οι Eagles και οι R.E.M. Εδώ όμως δεν μιλάμε για τους Byrds, αλλά για τους Eagles. Πάμε… 

*** Βιογραφία:

Οι Eagles σχηματίστηκαν στα 1971 στο Los Angeles και από τα μέσα μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 70 συγκαταλέγονται ανάμεσα στις δημοφιλέστερες παγκοσμίως μπάντες. Στα τραγούδια τους, που είχαν ένα καθαρό Rock χρώμα, συνδύαζαν folk & country και θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε σαν συνεχιστές άλλων παλαιοτέρων συγκροτημάτων όπως π.χ. οι Poco και οι Flying Burrito Bros, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το "σχολείο" που σπούδασαν, ήταν –όπως είπα- οι Byrds. Ξεπήδησαν από τη folk και την country της Νότιας Καλιφόρνιας και παρ’ όλο που κανείς από τα ιδρυτικά μέλη δεν ήταν από κει, είχαν εγκατασταθεί εκεί λόγω των ευκαιριών που προσέφερε η περιοχή στους μουσικούς.

* Glenn (Lewis) Frey (Νοέμβριος 1948, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή)

Μεγάλωσε στο Detroit, αλλά μετακόμισε στο Los Angeles. Προσπαθώντας να κάνει προσωπική καριέρα, έκανε μία audition στον David Geffen (πρόεδρο της Geffen Records και μάνατζερ της Joni Mitchell και των Crosby, Stills, Nash & Young) ο οποίος τον συμβούλεψε να ξεχάσει την προσωπική καριέρα και να φτιάξει συγκρότημα. Ο Glenn τότε, σύχναζε στο μπαρ Troubadour και εκεί γνωρίστηκε με τον…

* Don (Donald Hugh) Henley (Ιούλιος 1947, Τύμπανα, Φωνή)



Παρακολουθούσε μαθήματα στο Κολέγιο Linden του Texas. Στο γυμνάσιο είχε φτιάξει τους Shiloh, αλλά δεν κατάφερε τίποτα μαζί τους και άρχισε και αυτός να συχνάζει στο Troubadour που ήταν κάτι σαν στέκι των μουσικών. Στο μεταξύ ο Frey, ακολουθώντας τη συμβουλή του Geffen, έγινε μέλος στο συγκρότημα της Linda Ronstadt αλλά δεν είχαν ντράμμερ και έκανε πρόταση στον Don που είχαν γίνει πλέον φίλοι, να πάρει τη θέση.

* Randy (Herman) Meisner (Μάρτιος 1946, Μπάσο, Κιθάρα, Φωνή)



Έπαιζε σε διάφορες μπάντες στην Καλιφόρνια και συμμετείχε ως session σε ηχογραφήσεις διαφόρων καλλιτεχνών. Γνωρίστηκε έτσι με τον Jim Messina των Poco, τον Rick Nelson των Stone Canyon και τον Bernie Leadon που έπαιζε στο σχήμα της Linda Ronstadt. Όταν ο John Boylan (μάνατζερ του Rick Nelson) εγκατέλειψε τους Stone Canyon και βρέθηκε σε αναζήτηση μπάντας, ο Randy Meisner του σύστησε τους Glenn Frey & Don Henley. Έτσι οι τρεις τους, πήραν για σόλο κιθάρα τον…

* Bernie (Bernard) Leadon (Ιούλιος 1947, Κιθάρα, Μπάντζο, Μαντολίνο, Φωνή)



Ο Bernie έπαιζε σε διάφορες μπάντες και έχοντας ήδη γνωριστεί –όπως είδαμε πιο πάνω- με τον Meisner, πήρε και αυτός την ταυτότητα του Eagle.

* Don (Donald William) Felder (Σεπτέμβριος 1947, Κιθάρα, Φωνή)



Ήταν συμμαθητής του Leadon και συνάντησε τους υπόλοιπους Eagles στη Νέα Υόρκη στα 1974. Τον προσκάλεσαν (μέσω του Leadon) να παίξει slide guitar σε ένα τους τραγούδι και την επόμενη ημέρα του έκαναν επίσημα την πρόταση να γίνει μέλος της μπάντας. 

* Joe (Joseph Fidler) Walsh (Νοέμβριος 1947, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή)



Έγινε μέλος των Eagles στα 1975 και "έδεσε" το κιθαριστικό section. Ήρθε από τους James Gang αντικαθιστώντας τον Leadon που αποχώρησε.

* Tim (Timothy Bruce) Schmit (Οκτώβριος 1947, Μπάσο, Φωνή)



Ο Tim αντικατέστησε τον Meisner δύο φορές. Η πρώτη ήταν στα 1970 που τον αντικατέστησε στους Poco και η δεύτερη στα 1977 στους Eagles.

Όπως οι Band απέκτησαν υπόσταση σαν μπάντα συνοδεύοντας τον Bob Dylan, έτσι λοιπόν και οι Eagles απέκτησαν υπόσταση συνοδεύοντας τη Linda Ronstadt, ξεκαθαρίζοντας όμως από την αρχή, ότι είχαν τη δική τους προοπτική. Οι Boylan & Ronstadt παρ’ όλο που δεν ήθελαν να τους αποχωριστούν γιατί είχαν καλή συνεργασία, αποφάσισαν να μη σταθούν εμπόδιο στα σχέδιά τους και κατάφεραν να πείσουν τον Geffen να τους αναλάβει. Ο Geffen τους έδωσε μία γενναία προκαταβολή για να βελτιώσουν τα όργανα και συνεπώς τον ήχο τους και τους έστειλε στη Βρετανία για την ηχογράφηση του πρώτου τους album που το ανέλαβε ο Glyn Jones (παραγωγός των Who, των Rolling Stones και των Led Zeppelin). Η συνεργασία αυτή του 1972, απέδωσε το "Take it Easy" και το album The Eagles που είχε ευνοϊκή αποδοχή.

Στο δεύτερο album που έκαναν πάλι με τον Glyn Jones, θέλησαν να δώσουν μια νοηματική συνέχεια ανάμεσα στα τραγούδια με θέμα την άνοδο και την πτώση της συμμορίας των Doolin-Dalton στην Άγρια Δύση και έτσι έκαναν το Desperado (1973) το οποίο λόγω της χλιαρής αποδοχής του, κλόνισε την εμπιστοσύνη της εταιρίας για την αξία τους και σκόρπισε φήμες για διαφωνίες μεταξύ της μπάντας και του Glyn Jones. Το αποτέλεσμα ήταν να τα μαζέψουν και να επιστρέψουν στο Los Angeles για να συνεχίσουν εκεί τις ηχογραφήσεις τους με παραγωγό τον Bill Szymczyck. Στο μεταξύ, προσθέσανε στη σύνθεσή τους και τον κιθαρίστα Don Felder και έγιναν πέντε.

Ακολούθησαν τα albums On The Border (1974) & One Of These Nights (1975) που πήγαν πάρα πολύ καλά, αλλά αμέσως μετά, ο Leadon τους ανακοίνωσε την παραίτησή του κουρασμένος –όπως είπε- από τις συνεχείς περιοδείες και την πίεση του να είναι κανείς μέλος των Eagles. Τον αντικατέστησε ο εξαιρετικός κιθαρίστας Joe Walsh (ex-James Gang) ο οποίος τους ανέβασε ακόμα πιο ψηλά. Το album Hotel California (1976) έκανε μεγαλύτερη επιτυχία από όλα τα προηγούμενα και το ομώνυμο τραγούδι έγινε κλασικό γνωρίζοντας μάλιστα και πάρα πολλές διασκευές από διάφορους καλλιτέχνες. Την επόμενη χρονιά παραιτήθηκε και ο Meisner για να ακολουθήσει προσωπική καριέρα και πήρε τη θέση του ο Tim Schmit (ex-Poco).

Με αυτή τη σύνθεση κυκλοφορούν το Long Run (1979) που πήγε και αυτό καλά, αλλά στις αρχές του 1980, οι Frey & Henley δήλωσαν ότι θέλουν ακολουθήσουν προσωπική καριέρα και άρχισαν να ηχογραφούν τους προσωπικούς τους δίσκους. Τον Μάιο του 1982, ο μάνατζερ Irving Azoff ανακοίνωσε επίσημα τη διάλυσή τους. 

*** Μετά τη Διάλυση (1980-1994)

Τι έκαναν αυτά τα 14 χρόνια;

* Joe Walsh: Δεν είχε κανένα πρόβλημα καθώς ήταν ήδη καθιερωμένος πριν ακόμα γίνει μέλος των Eagles. Έκανε επιτυχημένα albums και έπαιζε ως session μουσικός σε δίσκους καλλιτεχνών όπως ο Steve Winwood και οι Emerson, Lake & Palmer. 

* Don Henley: Με τα προσωπικά του albums I Can’t Stand Still, Building The Perfect Beast & The End Of The Innocence, είχε την περισσότερο επιτυχημένη καριέρα από τους υπόλοιπους.

* Glenn Frey: Έκανε τα albums No Fun Aloud, The Allnighter και συνεργάστηκε στα Soundtracks των ταινιών Beverly Hills Cop, Miami Vice, Ghostbusters II & Thelma and Louise.

* Don Felder:
Έκανε ένα προσωπικό album και συνεργάστηκε στο soundtrack της ταινίας Heavy Metal.

* Tim Schmit:
Συνεργάστηκε φωνητικά με τους Crosby, Stills & Nash και έλαβε μέρος σε περιοδείες άλλων καλλιτεχνών.

*** Reunion (1994-Έως σήμερα)



Στα 1993 κυκλοφόρησε το tribute album The Songs Of The Eagles και με τη σύνθεση του Long Run συμφώνησαν να πάρουν μέρος σε ένα video για το Take It Easy. Το reunion ήταν ήδη στα σκαριά και την επόμενη χρονιά, το έκαναν πράξη με ένα live που το ηχογράφησαν και έκαναν το album Hell Freezes Over.

Στα 1999 έπαιξαν στο Los Angeles όπου και ανακοινώθηκε ότι ο Don Felder θα έπαιζε με τη μπάντα για τελευταία φορά. Η συναυλία αυτή ηχογραφήθηκε και αποτελεί μέρος του τετραπλού Selected Works. Ο Felder απολύθηκε στα 2001, αλλά τους έσυρε  στα δικαστήρια καταθέτοντας μήνυση εις βάρος της Eagles Ltd. California Corporation. Η διαφορά του Felder με τα υπόλοιπα μέλη αφορούσε σε αμοιβές και πνευματικά δικαιώματα από συναυλίες και δίσκους της περιόδου 1994-1999 και η υπόθεση αυτή έληξε τελικά με συμβιβασμό στα 2002, αλλά βέβαια βρήκε τον Felder για πάντα εκτός μπάντας.

Οι υπόλοιποι συνέχισαν με περιοδεία και κυκλοφορίες διαφόρων συλλογών για να φτάσουμε στα 2007 που κυκλοφόρησε το διπλό album Long Road Out Of Eden που είναι το πρώτο με καινούργιο υλικό από την εποχή του Long Run (1979) και ο Henley δήλωσε ότι είναι μάλλον το τελευταίο album για τους Eagles.

Το 2008 το υποστήριξαν με μία περιοδεία και τον Δεκέμβριο του 2009 ανακοίνωσαν ότι από το καλοκαίρι έως το φθινόπωρο του 2010, θα συμμετάσχουν σε περιοδεία στην Ευρώπη και στην Αμερική μαζί με τους Fleetwood Mac.

*** Δισκογραφία (Studio Albums):

1972: Eagles
1973: Desperado
1974: On The Border
1975: One Of These Nights
1976: Hotel California
1979: The Long Run
2007: Long Road Out Of Eden (2 CD)

** Eagles (Το Καλύτερο, 1972)



* Tracks: 1) Take It Easy, 2) Witchy Woman, 3) Chug All Night, 4) Most Of Us Are Sad, 5) Nightingale, 6) Train Leaves Here This Morning, 7) Take The Devil, 8) Earlybird, 9) Peaceful Easy Feeling, 10) Tryin'.

Ε λοιπόν αυτό το album, είναι το καλύτερο που έκαναν ποτέ. Αν γυρίζαμε πίσω στα 1972 θα έλεγα ότι θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξανακάνουν κάτι τέτοιο και πραγματικά δεν έκαναν κάτι παρόμοιο μέχρι τώρα. Και λέω μέχρι τώρα, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Είναι πάρα πολύ καλοί, με φιλικότατο Country Rock ήχο, αυθεντικοί, με αξιομνημόνευτες μελωδίες.

Το 'Witchy Woman' δεν είναι ακριβώς Country Rock, ή δεν είναι καθόλου και αυτό είναι ένα "πρόβλημα" για τους Eagles. Ότι κάνουν, έχει ξαναγίνει στο παρελθόν πολλές φορές, αλλά παρ’ όλα αυτά, το album κυλάει πολύ ευχάριστα και είναι απολαυστικότατο. Έπειτα –και μη σας εκπλήξει- οι Eagles ξέρουν πώς να ροκάρουν και το κάνουν π.χ. με το 'Witchy Woman'. Του δίνουν μία μυστικιστική ατμόσφαιρα μαζί με μία υπέροχη μελωδία.

Το 'Chug All Night' δεν είναι και τόσο καλό, γιατί δεν έχει κάτι ξεχωριστό και το 'Tryin' που κλείνει, θα μπορούσε να μην υπάρχει και το ξεχνάω εντελώς. Νομίζω ότι δεν κολλάει εδώ μέσα.

Μπαίνουν με το 'Take It Easy' και το κομμάτι είναι πανέμορφο σαν αμαρτία. Όλα εδώ, ηχούν τέλεια. Από το τραγούδισμα του Frey μέχρι τις φωνητικές αρμονίες και τις κιθάρες, όλα φωνάζουν "το κάναμε αυτό για σας" και όχι "το κάναμε επειδή μας άρεσε".

Το 'Witchy Woman' και το 'Peaceful Easy Feeling' το συναγωνίζονται με πολύ άνεση και θα μπορούσαν να λέγονται  'Take It Easy' Vol. 2 & Vol. 3. Αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου, είναι το 'Most Of Us Are Sad', ενώ το  'Earlybird', είναι καταπληκτικό και είναι καλύτερο από το 'Nightingale'.

* Σχόλιο: Πολύ καλό ντεμπούτο. Είναι η καλύτερη εισαγωγή για να προσεγγίσεις τους Eagles και το "κλειδί" για να αντιληφθείς το μέγεθος της επιτυχίας τους.

* Να το πάρω; Σαφέστατα ναι, αλλά 'Take It Easy' μ’ αυτή τη 'Witchy Woman'.

** Desperado (Το Concept, 1973)



* Tracks: 1) Doolin-Dalton, 2) Twenty-One, 3) Out Of Control, 4) Tequila Sunrise, 5) Desperado, 6) Certain Kind Of Fool, 7) Doolin-Dalton, 8) Outlaw Man, 9) Saturday Night, 10) Bitter Creek, 11) Doolin-Dalton/Desperado (reprise).

Με το Desperado προσπάθησαν να κάνουν ένα concept για τους παράνομους Bill Doolin & Bill Dalton. Αν και αποπνέει "χλωμάδα", είναι –εν μέρει- εντυπωσιακό και έχει σαφώς τα ξεχωριστά του κομμάτια, αλλά είναι μόνο τρία.

Το 'Doolin-Dalton' μπαίνει με φυσαρμόνικα μελαγχολικά (όλη του η ατμόσφαιρα συνηγορεί σ’ αυτό) αποπνέοντας άρωμα western. Το 'Twenty-One' κυριαρχείται από το banjo σε έναν γρήγορο country και το 'Out Of Control' σε εκπλήσσει με το δυναμισμό του, αλλά από την άλλη μεριά, έτσι θα έπρεπε να είναι αφού εκφράζει τη ζωή των παρανόμων που με τα εξάσφαιρά τους σημαδεύουν τα μπουκάλια μέσα στο saloon. Έτσι είναι και το 'Outlaw Man'. Αυτά τα τρία κομμάτια σε κάνουν να ξεχνάς το  άδειασμα που σου κάνει το 'Certain Kind Of Fool' που έχει το χειρότερο τραγούδισμα του δίσκου.

Από δω ξεχώρισε το 'Tequila Sunrise', αλλά εγώ δεν του βρίσκω τίποτα το εξαιρετικό. Όλα βρίσκονται σε πολύ χαμηλή στάθμη. Και η μελωδία, και το τραγούδισμα και τα όργανα. Όσον αφορά δε στην slide κιθάρα, ο Leadon μπορεί να μην είναι master όπως ο George Harrison, αλλά δεν τα καταφέρνει και γι’ αυτό σε λίγο θα προσλάβουν τον Felder.

To "Desperado", δεν είναι επίσης κάτι το εξαιρετικό. Το ίδιο συμβαίνει και με το 'Saturday Night', ενώ το 'Bitter Creek' είναι "ελαφρά" καλύτερο.

Τα concept albums αποτελούν συχνά μία παγίδα για τους τραγουδοποιούς που δικαιολογημένα, ασχολούνται περισσότερο με τα στιχάκια θέλοντας να "δέσουν" τα τραγούδια μεταξύ τους και παραμελούν τη μελωδία. Σαν concept album δεν είναι πάντως ικανοποιητικό. Τα στιχάκια δεν είναι όσο πρέπει "δυνατά" και νομίζω ότι "κολύμπησαν στα βαθιά" με αυτή την ιδέα.

Το album κλείνει με την επανάληψη των 'Doolin-Dalton' & 'Desperado' και νιώθεις πραγματικά ευτυχής γι’ αυτό (που κλείνει δηλαδή). Θα ήταν καλύτερα να κλείνει χωρίς το 'Desperado' για να σου αφήνει σαν γεύση την όμορφη μελαγχολική μελωδία του 'Doolin-Dalton', αλλά τι να πω εγώ; Η  έμπνευση του δημιουργού απαιτούσε να κλείσει με το 'Desperado'.

* Σχόλιο: Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα και οι φανατικοί, μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτό.

* Να το πάρω; Μα καλά… είσαι εντελώς 'Out Of Control'?

** On The Border (1974)



* Tracks: 1) Already Gone, 2) You Never Cry Like A Lover, 3) Midnight Flyer, 4) My Man, 5) On The Border, 6) James Dean, 7) Ol' 55, 8) Is It True?, 9) Good Day In Hell, 10) The Best Of My Love.

Το On The Border είναι καλό. Όμορφα τραγούδια, άψογα, ιδανικά και γεμάτα συναισθήματα. Νοσταλγία, Μελαγχολία, Θυμός και Αγάπη. Όλα είναι καλοδεχούμενα. Εδώ σημειώνουμε και δύο αλλαγές. Την είσοδο του Don Felder στο lineup της μπάντας και την αλλαγή του παραγωγού Glyn Johns με τον Bill Szymczyk.

Στο On The Border υπάρχει ένα πολύ μεγάλο τραγούδι. Πρόκειται για το 'My Man' που είναι tribute στον εκλιπόντα Gram Parsons. Η αποχώρηση του Leadon από τους Eagles, δεν τους αφαίρεσε κάτι, αλλά στο 'My Man' τον παραδέχομαι. Παίζει slide σαν τον Harrison και κάνει ένα πολύ καλό τραγούδισμα.

Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια μπορεί να μην είναι αριστουργηματικά, αλλά είναι εξαιρετικά εκτός ίσως από το 'Best Of My Love', που κλείνει. Δεν είναι άσχημο, αλλά είναι λίγο…βαρετό.

Τα υπόλοιπα είναι σαφώς πολύ καλύτερα. Το 'You Never Cry Like A Lover' έχει τόσο όμορφες κιθάρες που δεν σε αφήνουν να προσέξεις την αλλαγή που κάνει σε στυλ arena-Rock.

Το 'Ol' 55' μοιάζει σα να βγήκε από το τσεπάκι του Brian Wilson και το 'Midnight Flyer' δίνει την ευκαιρία στον Leadon να δείξει για τελευταία φορά τις ικανότητές του στο banjo.

Το 'James Dean' είναι ένας φόρος τιμής για τον παλιό ηθοποιό του Hollywood και δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Ροκάρει βέβαια, αλλά δεν καταλαβαίνω. Ζήλεψαν το 'My Man' του Leadon και αποφάσισαν να κάνουν και οι υπόλοιποι ένα tribute? Όπως και να έχει, το 'My Man' είναι σούπερ κομμάτι.

Τα 'Already Gone', 'Good Day In Hell' και το ομότιτλο, έχουν τις δικές τους εξαιρετικές στιγμές. Με το 'Already Gone', είναι σα να προσπάθησαν να κάνουν άλλο ένα 'Take It Easy', αλλά δεν τους "έκατσε". 

* Σχόλιο: Καλός και –από τους fans- αγαπημένος δίσκος. Ίσως γιατί μετά από τις φήμες ότι δεν αξίζουν, έκανε total recall στην ελπίδα για μια καλή συνέχεια.

* Να το πάρω; Yes "My Man".

** One Of These Nights (1975)



* Tracks: 1) One Of These Nights, 2) Too Many Hands, 3) Hollywood Waltz, 4) Journey Of The Sorcerer, 5) Lyin' Eyes, 6) Take It To The Limit, 7) Visions, 8) After The Thrill Is Gone, 9) I Wish You Peace.

Όσες φορές προσπαθούσαν να γράφουν στιχάκια με "νόημα" όπως έκαναν π.χ. στο Desperado, δεν τα κατάφερναν. Αντίθετα, όσες φορές έγραφαν ότι τους ερχόταν στο μυαλό τα πήγαιναν πολύ καλύτερα και αυτή είναι η περίπτωση του One Of These Nights.

Στα 1975, έχουν πάψει πια να είναι country-Rock και έχουν μετασχηματιστεί σε κάτι που μοιάζει με "λουστραρισμένο soft-Rock". Προσπαθούν να "πιάσουν" τον ακροατή με το "έμπα" του δίσκου και το αποτέλεσμα είναι εντελώς αντίθετο. Απομακρύνονται. Η φιλικότητα και ο ενθουσιασμός έχουν μάλλον εξαφανιστεί και δείχνουν ότι έχουν ξεχάσει ακόμα και να ροκάρουν.

Τα 'Too Many Hands' & 'Visions', υποτίθεται ότι ροκάρουν αλλά αυτό είναι το μόνο που δεν κάνουν. Μήπως τα έγραψαν "με την τσίμπλα στο μάτι"; Το 'Witchy Woman' ή το 'Out Of Control' ήταν άψογα από αυτή την άποψη. Το 'Hollywood Waltz' είναι ένα μέτριο country βαλσάκι και το 'Take It To The Limit' δεν δείχνει να έχει κάτι να μας πει.

Άρα, έχουμε τα υπόλοιπα πέντε κομμάτια που θα προσπαθήσουν να μας φτιάξουν τη μέρα. Το ομότιτλο παίχτηκε βέβαια κατά κόρον από τα ραδιόφωνα και το άξιζε γιατί και το μπάσο είναι εξαιρετικό, αλλά και το τραγούδισμα του Henley είναι ιδανικό. Το 'I Wish You Peace' με πάει προς το Extra Texture του George Harrison και το 'After The Thrill Is Gone' προς το Harvest του Neil Young. Δεν είναι άσχημες πάντως αυτές οι μπαλάντες. Είναι όμορφες και καταφέρνουν να σώσουν το album. 

Υπάρχει βέβαια και το επίσης πολυπαιγμένο 'Lyin' Eyes', όπου επιδεικνύουν μεγάλο ταλέντο στην ενορχήστρωση. Το 'Journey Of The Sorcerer' δεν μοιάζει με τίποτα και με κανένα άλλο κομμάτι από εδώ. Είναι ένα ατμοσφαιρικότατο instrumental που ειλικρινά θα του άξιζε να έχει πάρει στα ραδιόφωνα τη θέση των πολυπαιγμένων "One Of These Nights" & "Lyin’ Eyes".

* Σχόλιο: Κομμάτια Rock που δεν ροκάρουν και country που το βαριέσαι. Έχει όμως όμορφες μπαλάντες και εδώ που τα λέμε, με 5 όμορφα κομμάτια στα 9 δεν είναι άσχημο.

* Να το πάρω; Εάν πρόκειται να το ακούσεις "One Of These Nights", να το πάρεις.

** Hotel California (Το Εμπορικό, 1976)



* Tracks: 1) Hotel California, 2) New Kid In Town, 3) Life In The Fast Lane, 4) Wasted Time, 5) Wasted Time, 6) Victim Of Love, 7) Pretty Maids All In A Row, 8) Try And Love Again, 9) The Last Resort.

Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, το Hotel California είναι ένα μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο, ανεξάρτητα από το εάν αξίζει ή όχι.

Ο Joe Walsh από τους James Gang, έχει γίνει μέλος των Eagles παίρνοντας τη θέση του Leadon και αυτό είναι ένα συν. Όχι δηλαδή ότι ο Joe τους έφερε την "επανάσταση", αλλά το παίξιμό του και η τραγουδοποιία του ταίριαξαν με τη μπάντα πάρα πολύ.

Το album ηχογραφήθηκε σε οχτώ μήνες και ειπώθηκε ότι "οι Eagles είναι οι Beatles των 70’s". Τα περισσότερα τραγούδια αυτού του "αριστουργήματος" των Eagles, κινούνται σε ένα γενικό πλαίσιο, με τετριμμένες ακολουθίες ακόρντων, με banal ενορχηστρώσεις, προσποιητή ενέργεια, βαρετά στιχάκια, παίξιμο χωρίς έμπνευση και οι Eagles είναι οι Beatles των 70’s??? Όποιος το σκέφτηκε αυτό, με προσβάλλει.

Αγαπητέ –όποιος και αν είσαι, ότι και αν είσαι και σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρίσκεσαι- καλύτερα να κάτσεις πρώτα και να σκεφτείς ότι το Please Please Me του 1963 ηχογραφήθηκε σε 16 ώρες και ηχεί ακόμα και σήμερα πιο φρέσκο από το  Hotel California και οι Eagles είναι οι Beatles των 70’s??? Δεν έχουμε καμία σοβαρότητα;

Το ομότιτλο βέβαια κομμάτι, που είναι το πιο πολυπαιγμένο από όλα όσα κάνανε στην ιστορία τους, κατέχει –είτε το θέλουμε, είτε όχι- μία ξεχωριστή θέση σε όλη τη δεκαετία του 1970 και κανένα άλλο κομμάτι του δίσκου δεν το πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο, αλλά τι αξίζει από εδώ για οχτώ μήνες ηχογραφήσεων; Το σολάρισμα του φινάλε, είναι όντως –χάρη στον Walsh φυσικά- καταπληκτικό και ανεπανάληπτο, αλλά ούτε αυτό αξίζει για οχτώ μήνες.

Να μου έλεγες για το 'A Day In The Life' να πω "ναι έχεις δίκιο. Είναι σπουδαίο κομμάτι και όντως αξίζει τους οχτώ μήνες", αλλά όχι το Hotel California. Εννοείται φυσικά ότι ούτε στον ύπνο μου δεν συγκρίνω τους Eagles με τους Beatles. Έπειτα για κάτσε και σκέψου λίγο πριν ανοίξεις το στόμα σου και πεις την ανοησία σου –γιατί περί ανοησίας πρόκειται- εάν οι Eagles κατάφεραν να μνημονεύονται αιωνίως, το κατάφεραν μόνο με αυτό το κομμάτι και με κανένα άλλο. Έτσι δεν είναι; Για να μη σου πω δηλαδή ότι αυτή η περίφημη ακολουθία των ακόρντων είναι copy & paste από το "We Used To Know" των Jethro Tull που γράφτηκε επτά χρόνια νωρίτερα.

Ιδού και ένα απόσπασμα από μία συνέντευξη του Ian Anderson που μιλάει για την περιοδεία των Tull του 1972 που είχαν τους Eagles για support band. 

Ian: It was a piece of music that we were playing around the time… I believe it was late ’71, maybe early ’72 when we were on tour and we had a support band αnd they were indeed the Eagles. Τhey probably heard us play the song and introduced that chord sequence into their famous song “Hotel California” sometime later. But, you know, it’s not plagiarism. It’s just the same chord sequence.

Στο link που ακολουθεί, μπορείς να ακούσεις τον Ian Anderson να λέει στο κοινό του για τη συγκεκριμένη περίπτωση: "If the Eagles sign to give me the royalties from "Hotel California", I want you to know, that I’m going to take you all out for dinner".

http://my.wpxi.com/_The-origin-of-34Hotel-california34-We-used-to-know/audio/624403/6702.html

Πάμε τώρα στα υπόλοιπα. Το 'New Kid In Town' έχει όμορφη μελωδία, είναι μελαγχολικό και τα 'Life In The Fast Lane' & 'Victim Of Love' ροκάρουν πολύ καλύτερα από το υλικό του One Of These Nights. Αυτό βέβαια οφείλεται στον Walsh που είναι πολύ καλός μάστορας, αλλά ….οχτώ μήνες; Μου "κάτσανε" αυτοί οι οχτώ μήνες.

Το 'Wasted Time' έχει κι αυτό πολύ όμορφη μελωδία, αλλά δεν χρειαζότανε η επανάληψή του και ας είναι μικρότερη σε διάρκεια. Το 'Try And Love Again' είναι καλό κομμάτι, αλλά το 'Pretty Maids All In A Row' του Walsh δεν λέει πολλά πράγματα και είναι βαρετό στο στυλ του 'Take It To The Limit'.

Τέλος το 'Last Resort', είναι νομίζω η χειρότερη επιλογή για να κλείσει το δίσκο με τα επτά βαρετά λεπτά που διαρκεί. Σας πήρε οχτώ μήνες ρε παιδιά για να δείτε πώς θα κλείσετε το δίσκο;

Μπορεί να θεωρήσεις έκπληξη που τα γράφω όλα αυτά για έναν αγαπημένο δίσκο, αλλά αν το καλοσκεφτείς, το Hotel California δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Το πιο σπουδαίο που έχει, είναι η εμπορικότητά του γιατί στην ουσία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν δίσκο που κατάφερε να κάνει τεράστια εμπορική επιτυχία.

* Σχόλιο: Η εμπορικότητα, της εμπορικότητας, ω εμπορικότητα!

* Να το πάρω; Να το πάρεις, αν και "We Used To Know" ότι δεν χρειάζεται να το ακούς για …οχτώ μήνες!

** The Long Run (Το Υποτιμημένο, 1979)



* Tracks: 1) The Long Run, 2) I Can't Tell You Why, 3) In The City, 4) The Disco Strangler, 5) King Of Hollywood, 6) Heartache Tonight, 7) Those Shoes, 8) Teenage Jail, 9) The Greeks Don't Want No Freaks, 10) The Sad Café.

Εάν το Hotel California τους πήρε οχτώ μήνες για να το ηχογραφήσουν, το Long Run τους πήρε τρία χρόνια. Εδώ έχουμε τον Tim Schmit που μπαίνει στο lineup και παίρνει τη θέση του Meisner.

Πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη τους παραγωγή και ασχολούνται με διάφορα πράγματα, που άλλα "λειτουργούν" και άλλα όχι. Pop Rock, Blues Rock, μπαλάντες, Disco &  retro 50’s, τα βρίσκεις όλα εδώ προσεγμένα στο έπακρο. Το μόνο κομμάτι που -συγκριτικά με τα υπόλοιπα- υστερεί, είναι το 'Heartache Tonight' και το καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί άμα το παιδεύεις τρία χρόνια το πράμα, ε…κάπου θα το χάσεις.

Το ομότιτλο είναι το καλύτερο από όλα και ξεχωρίζει αμέσως. Ο Walsh είναι εδώ πιο "δυνατός" με το 'In The City', το 'Teenage Jail' έχει μία αίσθηση …Alice Cooper και το 'Greeks Don't Want No Freaks' που δεν ξέρω πώς τους ήρθε, είναι 50’s.

Τα Disco Rock έχουν και αυτά κάποιο ενδιαφέρον. Το 'Disco Strangler' έχει "βρώμικο" τραγούδισμα και το 'Those Shoes' είναι το δεύτερο τραγούδι που ξεχωρίζει. Είναι λίγο ενοχλητικό το ρομποτικό του στυλ, αλλά είναι καλό κομμάτι, όπως είναι καλό και το μινιμαλιστικό 'King Of Hollywood', αλλά και το "Sad Cafe" που κλείνει το δίσκο.

* Σχόλιο: Καλή παραγωγή με τη διαφορετικότητα –ως επί το πλείστον- να λειτουργεί. 

* Να το πάρω; Θες να είσαι στην …τρεχάλα;

** Long Road Out Of Eden (Το Come Back, 2007)



* Tracks CD 1: 1) No More Walks in the Wood, 2) How Long, 3) Busy Being Fabulous, 4) What Do I Do with My Heart, 5) Guilty of the Crime, 6) I Don't Want To Hear Any More, 7) Waiting in the Weeds, 8) No More Cloudy Days, 9) Fast Company, 10) Do Something, 11) You Are Not Alone. 
* Tracks CD 2: 1) Long Road out of Eden, 2) 3) I Dreamed There Was No War, 4) Somebody, 5) Frail Grasp on the Big Picture, 6) Last Good Time in Town, 7) I Love to Watch a Woman Dance, 8) Business as Usual, 9) Center of the Universe, 10) It's Your World Now.
* Bonus Tracks: 1) Hole in the World *, 2) Please Come Home for Christmas.

* Σχόλιο: Καλό είναι αυτό. Δεν ξεφεύγει φυσικά από το γνώριμο στυλ των Eagles και γι’ αυτό έχει μία νοσταλγικότητα. Την αυθεντικότητά τους την έχουμε ήδη γευτεί από τα πρώτα τους albums και εδώ δεν την έχουμε. Τα ξέρουμε ήδη όλα. Και τον ήχο και το ύφος και το στυλ.* Το τραγούδι αυτό το έγραψαν για την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους.

* Να το πάρω; Αν το θες πολύ, δεν θα σου χαλάσω το χατήρι. Όλα όμως τα μονοπάτια που θα σε περπατήσουν σ’ αυτό το Long Road δεν  βρίσκονται Out Of Eden και σου είναι γνώριμα.

*** Δισκογραφία (Live Albums):

1980: Eagles Live
1994: Hell Freezes Over

* Σχόλιο: Το live του 1980, έχει περισσότερη αυθεντικότητα.

*** Δισκογραφία (Compilation Albums):

1976: Greatest Hits (1971-1975)
1982: Greatest Hits (Vol.2)
1985: The Best of Eagles
1994: The Very Best of The Eagles (1994)
2000: Selected Works (4 CD, 1972-1999)
2001: The Very Best of The Eagles
2003: The Very Best of Eagles (2 CD)
2005: Eagles Catalog (CD Album Box)

* Σχόλιο: Το Selected Works του 2000 έχει ενδιαφέρον όχι μόνο επειδή αποτέλεσε αιτία δικαστικής διαμάχης μεταξύ του Felder και των υπολοίπων, αλλά και επειδή περιέχει κομμάτια "κομμένα" και "παραλειπόμενα" από τα sessions του Long Run.

*** Ποιο album να πάρω τελικά;

1) Εμπορικά: Hotel California (1976)
2) Αντικειμενικά: Eagles (1972), On The Border (1974) & One Of These Nights (1975).
3) Μια κι έξω για να ξεμπερδεύω: Selected Works (2000)

*** Βιβλιογραφία/Πηγές:
1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)
5: Ian Anderson (Interview) http://www.songfacts.com/blog/interviews/ian_anderson_of_jethro_tull/

*** Ακουστικά Βοηθήματα:
1: Eagles (Discography)
2: Jethro Tull (Live)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…