Σεμνοτυφία, καθωσπρεπισμός και R&B κουνήματα

Γράφει ο Antreas (versous1)
2 άρθρα στο MusicHeaven

Η λογικότερη ερώτηση όποιου διαβάσει αυτό το κείμενο θα είναι (και δικαίως): τί μας το λες αυτό ρε φίλε;

Ο λόγος είναι απλός, όσα θα γράψω είναι κοινές αλήθειες που τις ζούμε στους μικρόκοσμούς μας, παρέες, οικογένειες, εργασιακούς χώρους. Αλήθειες κοινές που παρόλο τ’ ότι είναι γνώστες δημιουργούν προβλήματα, προβλήματα διαφόρων ειδών που στην περίπτωση μου καθώς και των ομοίων μου ονομάζονται προβλήματα έκφρασης.

Αισίως έκλεισα το 30ο έτος της ηλικίας μου καθώς και το 15ο έτος ακρόασης της εγχώριας hip hop σκηνής. Σε όλα αυτά τα χρόνια παρατήρησα κάτι αστείο που όσο περνά ο καιρός μετασχηματίζεται σε τραγικό… εδώ στην Ελλαδίτσα μας, την χώρα που το κοινότερο προσωνύμιο είναι το “μαλάκας”, εδώ που κανείς δεν χάνει ευκαιρία να βρίσει το Θεό και κάθε Άγιο επειδή άπλα και μόνο παραπάτησε, εδώ που οι χειρότερες βρισιές είναι τρόπος ζωής, εδώ κριτικάρουν χωρίς δεύτερη σκέψη την μουσική που ακούμε (και μερικοί από εμάς κάνουμε) λέγοντας ότι τους ενοχλούν οι βωμολοχίες.

Κάποτε γέλασα αλλά όχι πια, δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε τη διάθεση να εξηγώ, το hip hop είναι ένα είδος αστικής ποίησης και σκοπός του είναι να μεταφέρει στιχουργικά προβλήματα και ανησυχίες της μέσης και κατώτερης κοινωνικής τάξης. Με το να πεις σε έναν mc μη βρίζεις είναι σαν να λες στον απολυμένο να εκφράσει τον θύμο του παίζοντας μπάντμιντον, ή της γιαγιάς σου να σταματήσει να μουντζώνει στην τηλεόραση τον πρωθυπουργό που της έκοψε την σύνταξη, λέγοντας της, αντ’ αυτού να του στείλει μια επιστολή παραπόνων εκφράζοντας κόσμια τις απόψεις της … Στη τελική (ξέροντας ότι πιθανόν να φανώ υπερβολικός )είναι σαν να πιάνεις έναν ποιητή και να του λες πώς θα γράψει τα ποιήματα του.

Γνωρίζω πώς όποιος θέλει να υπεραμυνθεί της άποψης όσων θεωρούν πώς δεν υπάρχει λόγος βωμολοχίας στο hip hop θα αντιπαρατεθεί λέγοντας πως ακούνε και μικρά παιδιά αλλά η απάντηση είναι πληρωμένη και θα σας εξηγήσω τί θέλω να πω, αλλά πρώτα είναι σημαντικό να διευκρινίσω πως δεν έχω παιδιά οπότε θα μιλήσω σαν ο μεγαλύτερος αδελφός πολύτεκνης οικογένειας που αριθμεί 7 τέκνα καθώς και ως θείος δυο ανηλίκων και θα πω το εξής:

Τα παιδιά ζουν και μεγαλώνουν στην ίδια κοινωνία που ανέφερα στη τρίτη παράγραφο, πράγμα που καθιστά αδύνατο να μη γνωρίζουν τα βρωμόλογα που έλεγε και η γιαγιά μου. Επίσης σημαντικό θα ήταν να αναφέρω πως ουδέποτε στην ελληνική hip hop σκηνή δεν αναφέρθηκαν βρισιές προς τα θεία, που είναι κοινές στις γειτονιές που μεγαλώνουν τα παιδιά μας και κάτι ακόμα σημαντικότερο, ποτέ (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν υπήρξε υπερβολή ή για να είμαι ακριβέστερος δεν υπήρξε μη αναγκαία βωμολοχία όταν χρησιμοποιώ τον ορό αναγκαία αναφέρομαι στην ανάγκη της ακριβής στιχουργικής μεταφοράς του συναισθήματος.

Και εν τέλει, κάτι που είναι σημαντικό και το αναφέρω προς απόδειξη του καθωσπρεπισμού που διακατέχει μεγάλη μερίδα ακροατών, είναι πώς όταν κυκλοφόρησε το “πόσο μαλάκας είσαι” των Goin Through δεν είδα καμία, κανέναν να ωρύεται ούτε με τους Goin Through ούτε με όλα τα πιτσιρίκια που το τραγουδούσαν μανιωδώς. Επίσης, για να μην το υπεραναλύω, να πω πώς τα παιδιά κάνουν αγγλικά από την τετάρτη δημοτικού στα σχολειά τους και είναι τουλάχιστον αστείο να τα βάζουμε με την εγχώρια σκηνή που αν και βρίζει περνά και ένα θετικό μήνυμα, έστω και μέσα από τα άσχημα αυτά λόγια, ενώ ταυτόχρονα το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και όλα τα μουσικά κανάλια προβάλλουν ξένα hip hop και r&b κομμάτια που κατά κύριο λόγο προμοτάρουν την πορνεία και τα ναρκωτικά.

Τελειώνοντας θα ήθελα να καταλήξω λέγοντας τα εξής: είναι καλό να ακούμε πριν κρίνουμε και πιο συγκεκριμένα το καλύτερο θα ήταν να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας όταν ακούει ένα hip hop κομμάτι να μην κολλάει στη λέξη που θεώρει ότι δεν έπρεπε να υπάρχει, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο, την ουσία του συνόλου. Δεύτερον θα πρότεινα να αποδεχτούν (έμπρακτα) πως τα παιδιά τους δεν μεγαλώνουν σε μια αγγελικά πλασμένη κοινωνία, περιμένοντας να τα διαφθείρει το hip hop και να τα εμπιστευτούν να ακούνε ότι θέλουν, αφού πρώτα τα ενημερώσουν για το τι είναι καλό και τί όχι. Ανέφερα και παραπάνω ότι δεν έχω παιδιά αλλά κάτι λίγα τα ξέρω.

Τρίτον και σημαντικότερο καλό θα ήταν να γνωρίζουν οι μη σχετικοί φίλοι εκεί έξω πώς πλην ελάχιστων περιπτώσεων που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού (και πιθανόν να περισσεύουν και τέσσερα δάχτυλα) κανένας δεν βγάζει ούτε καν τα προς το ζην από αυτή την μουσική, οπότε ότι (ή σχεδόν) φτάνει στα αφτιά σας είναι καθαρά δουλειά παιδιών που σπαταλούν το χαρτζιλίκι τους ή το μεροκάματο τους σε στούντιο ηχογραφώντας κομμάτια που μοιράζονται δωρεάν με όλους μέσω του διαδικτύου, ξέροντας πώς πιθανότατα δεν θα έχουν ποτέ κέρδος. Γι’ αυτό τον λόγο θεωρώ πώς μια κάποια περισσότερη επιείκεια, επιβάλλεται. Ακούω και άλλα είδη μουσικής και έχω άποψη μα με σιγουριά μπορώ να πω ότι (στιχουργικά )μόνο στο hip hop ζει η ποίηση τα τελευταία 15 ( τουλάχιστον) χρόνια και για του λόγου το αληθές παραθέτω το παρακάτω κομμάτι με σκοπό να το συγκρίνετε με όποιο άλλο, όποιου είδους μουσικής και να διαπιστώσετε το δίκιο ή το άδικο μου.

Ανδρείκελος ft. Νικόλας (Razastarr) - Ημερολόγιο

"τί έγινε, που είμαι; δεν μπορώ άλλο
βγάλτε με εξωωωωωω"

θέλω να βγω να πετάξω τον κόσμο αλλάξω
θέλω να λύσω αυτά τα λουριά που με δένουν να κόψω
μα, ο κόσμος ξεμακραίνει μου κάνει σινιάλο
πίσω απ’ αυτούς τους τοίχους απ’τά τα ψηλά τους κάγκελα

Δεν αντέχω

ημερολόγιό μου, τώρα βλέπω πολύχρωμα φωτάκια
και διαμαντένιες άμαξες με αγαλματένιους χρυσούς καροτσέρηδες κοιτά
κοιτά τον ήλιο σε μένα γελά σε μια ακτίνα του ανεβαίνω
αυτές οι νεράιδες που ταξιδεύουν μαζί μου είναι οι ευχές του κόσμου
γιατί όλοι μ’ αγαπάνε εκτός απ αυτούς, αυτούς που με έκλεισαν εδω μέσα
αυτούς που με έκοβαν στραβά με τα ματιά τους σαν λεπίδες και πονούσα
κ'υστερα με κρύο παγωμένο νερό με βρέχαν δυνατά σ αυτόν τον άχρωμο κόσμο
μου παν πως θα με ντύσουν νοσοκόμο να βοηθώ μου βαλαν αυτή την άσπρη ποδιά με μακριά μανίκια
και τα δέσαν γύρω μου τώρα δε μπορώ να δω τα χεριά μου και αυτό, και αυτό με σφίγγει

λύστε το

δεν είμαι εγώ αυτός που ψάχνατε κάνετε λάθος
θα σπάσω το κλουβί θα σπάσω την πόρτα ρε τώρα θα δείτε
τους τοίχους, έχω τη δύναμη μπουλντόζας έχω τώρα θα δείτε
αφήστε με δε θέλω τίποτα άλλο ρε σεις
ωχ ωχ πάλι με τσίμπησαν μ αυτά τα σωληνοειδή πλαστικά έντομα του ύπνου
αφήστε θέλω άπλα.. να φύγω ελεύθερος
και δεν θα πω τίποτα για σας και ότι μαλακία κάνετε εδώ μέσα

καθώς περνούσε προς την πύλη του ύπνου του
έβλεπε το ημερολόγιο του να χει στόμα και μιλιά να λέει
όλα είναι περαστικά και κάνε λίγο υπομονή
ένα πρωί ελεύθερο πουλί θα ταξιδεύεις
αδέσμευτος θα τρέχεις σ αυτό που γυρεύεις
μα πως θα γίνει αυτό αφού εγώ είμαι κλεισμένος εδώ
μην ανησυχείς και θα το δεις πως κάποια μέρα και συ θα βγεις έξω

ημερολόγιο μου, σήμερα ξύπνησα στραβά
δεν ξέρω καν τι μέρα είναι
ψάχνω τον ήλιο και δεν τον βρίσκω πουθενά
έχω φαγούρα στο στόμα και δεν μπορώ να ξυθώ
έτσι δαγκώνομαι και τρέχει ένα κόκκινο υγρό το είπαν αίμα
κ εδώ έχει τόση σκοτείνια τι έκανα και με έκλεισαν πιο μέσα
ένα τσιγάρο ζήτησα πίσω απ τα κάγκελα μου και άπλα αρπάζοντας το χέρι αυτού που μου το δώσε

του ζήτησα βοήθεια και αμέσως έσκασαν οι ασπροντυμένοι φρουροί
και γω τους έλεγα πως δεν είμαι φτερό και θα με φτάσουν
και κάποιοι σκύλοι φίλοι μου καλοί τους φώναζαν πως μόνο αγάπη έχω
μα αυτοί δεν τους άκουγαν και τότε αποφάσισα να τους φανερωθώ
τους εξήγησα πως είμαι ο πρωθυπουργός της χωράς
και πως θα τους έκανα ιππότες συνόδους γαμπρούς
μα τότε γέλασαν ισχυρά και με έδεσαν δυνατά
πιο σφιχτά από πριν λέγοντας μου

τώρα σωθήκαμε

δεν βγάζω ρε εδώ είναι είναι όλοι τους τρελοί
όπως τότε στην πάτρα στο καρναβάλι φορώντας την φορεσιά μου την πριγκιπική
και από πάνω στολή βατράχου για να βρω λέει μια κοπελιά
και μόλις μια πανέμορφη ύπαρξη μ κάνε την χάρη εγώ βάλθηκα να κερδίσω το φιλί της και τα κατάφερα
κάναμε καλή παρέα της εξηγούσα πως ήμουν πρίγκιπας
για τ’ άλογα μου μίλαγα και τους τρανούς μου άθλους
όμως όταν την πήγα στο παλάτι
το γέλιο της καρφώθηκε στη μνήμη μου για πάντα

καθώς περνούσε προς την πύλη του ύπνου του
έβλεπε το ημερολόγιο του να χει στόμα και μιλιά να λέει
όλα είναι περαστικά και κάνε λίγο υπομονή
ένα πρωί ελεύθερο πουλί θα ταξιδεύεις
αδέσμευτος θα τρέχεις σ αυτό που γυρεύεις
μα πως θα γίνει αυτό αφού εγώ είμαι κλεισμένος εδώ
μην ανησυχείς και θα το δεις πως κάποια μέρα και συ θα βγεις έξω

"ει ψιτ έλα σήκω"
"μααα τι έγινε"
"σήκω βγαίνεις έξω"
"αλήθεια?"
"σήκω πάνω ρε...
σήκω"
"ημερολόγιο μου?"
"δεν είμαι το ημερολόγιο σου,
σήκω"

καθώς περνούσε πια την πύλη της εξόδου
έτρεχε και θυμότανε το ημερολόγιό του
"μη μιλάς σ’ όποιον να ναι και μη τους λες ότι βλέπεις, μ' ακούς?
να μοιραστείς ότι έχεις μόνο μ' ανθρωπους ικανούς"
κι’αυτός στ αλήθεια έβλεπε τον ήλιο πια
στ αλήθεια έβλεπε να του γελά
και άκουγε τη χορωδία των πουλιών να τραγουδά
χαρμόσυνα τραγούδια για αυτόν και να γλεντάνε
κι όνειρο του θύμιζε που γιν' αλήθεια
αγάπαγε τους ανθρώπους μ' όποια στραβή τους συνήθεια στα στήθια
στη δεξιά του τσέπη πάντα μ' ένα στυλό
το ημερολόγιό του τον καθοδηγούσε
αγαπώ αγαπώ τους ανθρώπους μη με λέτε τρελό
δε θα το πω γιατί εκεί μέσα δε θέλω να ξαναμπώ
την αλήθεια που σας πειράζει δε θα ξαναπώ
την αλήθεια την αλήθεια που σας πειράζει δεν θα ξαναπώ ε
μη με λέτε τρελό σας παρακαλώ.