Live Review: Βικτωρία Ταγκούλη – Gazarte (+videos)

Γράφει ο Παναγιώτης Κοτσώνης (travelogue)
45 άρθρα στο MusicHeaven

Ο χώρος που φιλοξένησε τη βραδιά ήταν το GAZARTE στο Γκάζι . Όμορφα στολισμένος, με πάμπολλα αναμμένα κεριά να λειτουργούν μυσταγωγικά στην κατανυκτική ατμόσφαιρα των ημερών, για όσους τουλάχιστον την αισθάνονται έτσι. Δεν είχα παρακολουθήσει ιδιαίτερα την πορεία της Βικτωρίας. Τη γνώριζα απλώς από τη συνέντευξη που είχε δώσει προ διμήνου στη Δέσποινα Κοντογιάννη για τη μουσική μας κοινότητα. Οπότε, θεώρησα ιδανική την ευκαιρία για να διαπιστώσω ως αυτήκοος μάρτυρας, αν πράγματι πρόκειται για την ερμηνεύτρια με την κρυστάλλινη φωνή.

Το μουσικό ταξίδι ξεκίνησε λίγο μετά της 9 το βράδυ, με το «Σ΄αγαπώ» της Μυρτιώτισσας από το Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου. Κι αφού διανύαμε εβδομάδα με έντονο θρησκευτικό και πνευματικό χρώμα, η συνέχεια με τη «Σωτηρία της ψυχής» του Κραουνάκη, ήρθε να δώσει κίνητρο πίστης σε όλους. Με παρεμφερές ύφος, ήρθε η συνέχεια, λίγο μεταφυσικά, λίγο υποτονικά, πολύ ταξιδιάρικα φτάνοντας μέχρι το γιο του φεγγαριού των Mecano (Hijo de la luna), δίνοντας τη σκυτάλη στο πρώτο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη και χαρίζοντας λυρισμό σε μία «Νύχτα μαγικιά».

Η συνέχεια ήρθε με το μελοποιημένο ποίημα της Λένας Παππά από τους Χάρη & Πάνο Κατσιμίχα με τίτλο «Το δωμάτιο» του μέσα κόσμου μας, στο οποίο αφηγηματικά μας ξενάγησε η Βικτωρία.  Τα πρώτα τραγούδια ήταν αρκετά. για να διαπιστώσω πως πράγματι η Βικτωρία διαθέτει κρυστάλλινη φωνή. Έτσι νόμιζα, τουλάχιστον. Όμως, η ερμηνεία της στην πρώτη άρια της βραδιάς με τίτλο «Vissi d' arte» από την Tosca του Giacomo Puccini, ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου, θέλοντας με πραγματικά «να ζω για την τέχνη, να ζω για τον έρωτα, χωρίς να βλάψω ποτέ κανέναν». Μία μικρή ηλεκτρική ανάσα με τον Κώστα Νικολόπουλο στην κιθάρα  να διασκευάζει τον «Κόσμο που αλλάζει» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, αποτέλεσε τη γέφυρα για τη δεύτερη άρια της βραδιάς με τίτλο «Casta Diva» από την όπερα Norma του Vincenzo Bellini.

Η μουσική πορεία μας συνεχίστηκε περνώντας μέσα από το «Μυστικό τοπίο», του Διονύση Σαββόπουλου για να μας πορφυρώσει με «Της αγάπης αίματα» του Θεοδωράκη σε ποίηση Ελύτη, το πρώτο μισό του οποίου ερμήνευσε η Βικτωρία a capella. Αν απομονώσουμε όλη την εξέλιξη της θρησκείας και την ιδρυματοποίησή της μέσα από την εκκλησία, τότε θα δούμε απογυμνωμένη την έννοια της διδασκαλίας του Χριστού. Ακριβώς με αυτήν την απλότητα στη μουσική και τα λόγια, έχει αποδοθεί το ανθρωπιστικό νόημα αυτής, στο τραγούδι που απέδωσε εξαιρετικά η Βικτωρία με τίτλο «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη & μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Το πρώτο μέρος έκλεισε με μία προσευχή σε στίχους Αγαθής Δημητρούκα και μουσική Μάνου Χατζιδάκι από το δίσκο «Αντικατοπτρισμοί» με τίτλο «Προσευχή του ακροβάτη», που προσπαθεί δια της ακροβασίας να ισορροπήσει ψυχικά.

Μετά από μία μικρή κουβέντα με την ερμηνεύτρια και τους παρευρισκόμενους ραδιοφωνικούς παραγωγούς του «Μελωδία», Δημήτρη Βραχνό και Ξενοφώντα Ραράκο, οι οποίοι φρόντιζαν για την απευθείας μετάδοση της συναυλίας από τα ερτζιανά, ξεκίνησε το δεύτερο μέρος με το παραδοσιακό «Τζιβαέρι» να μας ταξιδεύει πίσω σε πικρές στιγμές ξενιτεμού και αποχωρισμού, με μία παράλληλα ευθύβολη ματιά που είναι αναγκαία στο σήμερα. Για τη συνέχεια, δύο τραγούδια που θα μπορούσαν να είναι αφιερωμένα στη σχέση μάνας – γιου, μία σχέση που λειτουργεί απολύτως συμβολικά την περίοδο του Πάσχα. Το ένα με τίτλο «Σε πότισα ροδόσταμο» σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και το άλλο με τίτλο «Μανούλα μου» σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.

Η απλότητα στη μουσική πάντα λειτουργεί ενωτικά για τα διάφορα είδη. Οπότε, ανάμεσα στα τραγούδια του κλασσικού ρεπερτορίου ως φυσική συνέχεια ήρθε «Η σιωπή» των Ξύλινων Σπαθιών με την χορωδιακή και φωνητική υποστήριξη, από εδώ και στο εξής, από τους δευτεροετείς φοιτητές της δραματικής σχολής της Δήμητρας Χατούπη.  Εξίσου φυσικά, έγινε το πέρασμα στο τραγούδι των Madredeus, «O pastor». Ένα δυναμικό τραγούδι που η Βικτωρία το απέδωσε με μία εξίσου δυναμική ερμηνεία. «Μια παναγιά», όχι τυχαία, αυτή των Γκάτσου και Χατζιδάκη «αγίασε» το φιλοθεάμον κοινό, όπου έκτοτε ευλαβικά μυήθηκε ακούγοντας το «Wa habibi», ύμνο των Μαρωνιτών (δηλαδή, των Χριστιανών του Λιβάνου), και τα εγκώμια επιταφίου της Μεγάλης Παρασκευής «Αι γενεαί πάσαι» και «Ω, γλυκύ μου έαρ».

Για το τέλος, και κατά απαίτηση του κοινού, η Βικτωρία μας χάρισε ένα ολόφρεσκο τραγούδι από τον δίσκο που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέχρι τέλος Μαΐου σε στίχους Μιχάλη Γελασάκη και μουσική Χρήστου Θεοδώρου, τα «Κίτρινα φώτα», του Leonard Cohen, με απόδοση των στίχων στα ελληνικά από τη Λίνα Νικολακοπούλου και το «L’ hymne a l’ amour» της Edith Piaf, που μάλλον είναι και η αγαπημένη της καλλιτέχνιδα. Η βραδιά έκλεισε οριστικά με το νανούρισμα από το δίσκο «Τα μυστικά του κήπου» σε μουσική Νίκου Κηπουργού και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, με τίτλο «Βλέφαρό μου», η πρώτη ερμηνεία του οποίου ανήκει στον μεγάλο Χρόνη Αηδονίδη.

Δεν ξέρω πόσοι από τους παρευρισκόμενους είναι πιστοί με τη στενή έννοια του όρου και σε τί ακριβώς. Προσωπικά, βγήκα έξω ενώ είχε βραδιάσει, περπατούσα και μέσα μου διαμορφωνόταν η πίστη ότι η Βικτωρία Ταγκούλη, θα μας χαρίσει πολλά μουσικά ταξίδια στο μέλλον.

Σημειώσεις:

1. Ενδιαφέρον έχει να διαβάσετε εδώ τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει η Βικτωρία Ταγκούλη στη Δέσποινα Κοντογιάννη.
2. Τα βίντεο των τραγουδιών Hijo de la luna, Vissi d’ arte, O pastor, ανήκουν στο χρήστη του youtube με ψευδώνυμο yannis kor.