14η θέση Διαγωνισμού: Η μπαλάντα της υπομονής (Δ.Καρράς)

Γράφει το μέλος vensonas
1 άρθρα στο MusicHeaven

Η μπαλάντα της υπομονής "γράφτηκε" μέσα στο μυαλό μου πάνω στη μηχανή, στην παραλιακή της Αθήνας, επιστρέφοντας στο σπίτι, Ιανουάριος του 2008. Είχα μια ζόρικη μέρα στη δουλειά και η επιστροφή ήταν κι αυτή ζόρικη λόγω του παραδοσιακού μποτιλιαρίσματος στους δρόμους. 

"με τις βλακείες που ακούω κάθε μέρα...θα τα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα".

Μου ρθε αυτό το συμπαθητικό στιχάκι και έφερε και τη μελωδία μαζί του. Φτάνω στο σπίτι που μέναμε, κατεβαίνω στη μάνα μου και της το τραγουδάω "ωραίο" μου λέει "να σου βάλω να φας τώρα;". Η ορμή ήταν τέτοια μέσα μου που έφυγα κατευθείαν για το μικρόφωνο και τον υπολογιστή.
Το στιχάκι αυτό έγινε αφορμή για να ανοίξω την ψυχή μου και να δω την αντίθεση ανάμεσα σ'αυτό που βίωνα ως παιδί και σ'αυτό που βιώνω ως "μεγάλος". Δύο κόσμοι πολύ διαφορετικοί. 

Η γειτονιά

Στη γειτονιά που έμενα τα πράγματα λειτουργούσαν πολύ απλά. Ήθελες να παίξεις? έβγαινες έξω απ΄το σπίτι και η αλάνα ήταν ήδη γεμάτη παιδιά. Ήθελες να φωνάξεις το φιλαράκι σου? πήγαινες έξω απ'το σπίτι του και φώναζες μέχρι να σου μείνει το λαρύγγι στο χέρι.

Οι μανάδες

Οι μανάδες μας, ήταν για μας ο παράδεισος και η κόλαση μαζί. Παράδεισος όταν πέφταμε στην πάντοτε ανοιχτή αγκαλιά τους, όταν μυρίζαμε το αχνιστό φαγητό που μας ετοίμαζαν ή όταν περιποιούνταν τα τραύματα από τις στενές επαφές μας με το χώμα και την άσφαλτο. Κόλαση όταν ήταν ώρα διαβάσματος ή όταν μας φώναζαν απ'τα μπαλκόνια να μαζευτούμε σπίτι γιατί βράδιασε ή όταν μας κατσιάδαζαν γιατί είχαμε φύγει με τα ποδήλατα και μας έψαχναν ή όταν... ή όταν... !

Το σχολείο

Ποτέ δεν εκτίμησα ιδιαίτερα τους δασκάλους μου. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά με τους περισσότερους. Όχι ότι δεν ήταν καλοί άνθρωποι ή ότι δεν έκαναν τη δουλειά τους. Αλλά διότι  απλά, έκαναν τη δουλειά τους χωρίς να μπαίνουν στον κόπο 1ον να καταλάβουν οι ίδιοι καλά το αντικείμενο της διδασκαλίας και 2ον να βρουν έξυπνους τρόπους να μεταδώσουν την γνώση τους και σε εμάς. (Ακόμα και στα πανεπιστημιακά χρόνια, θυμάμαι καθηγητές να μην μπορούν να απαντήσουν ικανοποιητικά στις εύλογες ερωτήσεις των φοιτητών.).

Η εποχή μας

Η εποχή μας είναι η εποχή της πλαστικής τυρόπιτας. Είναι η εποχή της αύξησης της ποσότητας και της μείωσης της ποιότητας. Είναι η εποχή που ταίριαξε τον όρο βιομηχανία με τον όρο μουσική και μας έφερε τη μουσικη βιομηχανία. Φοβερό? Είναι η εποχή που το fast food σου είναι έτοιμο πριν ακόμα πεινάσεις. Είναι εκεί, φρέσκο πλαστικό και σε περιμένει. Είναι η εποχή που 5 εκατομμύρια άνθρωποι κατουράνε στον Σαρωνικό κόλπο και το καλοκαίρι ορμούν με ανακούφιση στα νερά του. 

Τα ζάρια των πολιτικών

Πάντοτε αυτά τα ζάρια ήταν πειραγμένα. Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει το εκλογικό "σώμα" όταν τους τα δίνει στα χέρια με την ψήφο του. Ξέρει ότι έχουνε μόνο εξάρες, δηλαδή την εξουσία να αλλάζουν νόμους και καταστάσεις κατά το δοκούν. Απλώς ελπίζει ότι αυτή η εξουσία δεν θα γίνει αντικείμενο κατάχρησης (και τις περισσότερες φορές μένει με την ελπίδα δυστυχώς).

Τα όνειρα και οι προσευχές

Λείπουν τα όνειρα. Αφήσαμε πίσω τα πιο πολύτιμα και ωραία όνειρά μας και τρέξαμε να φτάσουμε τα νέα μας "ιδανικά" που συνήθως μετριούνται σε χρήμα.  Στο μεταξύ, γίναμε σαν εκείνα τα χαμστεράκια που γυρίζουν ασταμάτητα ένα γρανάζι...Ένα γρανάζι που μακριά στην άλλη άκρη του, γεμίζει κάποιου άλλου την τσέπη, φουσκώνει έναν εγωισμό, ικανοποιεί κάποιου άλλου τη ματαιοδοξία. 

Αυτά περί "γεννήσεως" του τραγουδιού...ευχαριστώ για την ανάγνωση!

(ο καλός μου φίλος Βασίλης Προκόπης έντυσε με ερασιτεχνικό μεν αλλά σαρκαστικό τρόπο το τραγούδι στο ακόλουθο βίντεο: )

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ

Αφιερώνω το "της υπομονής" στους διοργανωτές και ειδικότερα στον αγαπητό jorge για την ανεξάντλητη (σχεδόν) υπομονή που επέδειξε κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού. Την οποία υπομονή πιθανώς δεν θα χρειαστεί εάν στον επόμενο ληφθούν υπόψη κάποιες δίκαιες παρατηρήσεις που έγιναν :-)

Επίσης ευχαριστώ εκείνους που προσπάθησαν να γίνουν ακροατές όλων των κομματιών του διαγωνισμού για να ψηφίσουν δίκαια! Είναι αλήθεια ότι μόνο τα τραγούδια του τελικού για να τα ακούσει κάποιος όλα ήθελε σχεδόν δύο ώρες.

ΑΝΤΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

Για όσους είχατε το κουράγιο να φτάσετε μέχρι το τέλος του κειμένου:

Γεννήθηκα το 1981 στην Αθήνα. Η ζωή μου πλέον μοιράζεται ανάμεσα σε διάφορους τομείς όπως: προγραμματισμός, πωλήσεις, διαχείριση επαγγελματικών ιστοσελίδων, διδασκαλία κιθάρας και υπολογιστών, live με τους All Right (the Blues band) και live με προσωπικό μου υλικό.