error 991b
ελληνική μουσική
Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
αρχική > e-Περιοδικό > Φταίνε Τα Τραγούδια

Η ιστορία του «Electric Avenue» του Eddy Grant!

Ένα κάλεσμα κατά της ανισότητας, της αδικίας και των φυλετικών διακρίσεων

Η ιστορία του «Electric Avenue» του Eddy Grant!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
232 άρθρα στο MusicHeaven
Τρίτη 28 Ιαν 2025

Το «Electric Avenue» περιλαμβάνεται στον δίσκο του Eddy Grant «Killer On The Rampage», που κυκλοφόρησε το 1982.

Ο Eddy Grant γεννήθηκε το 1948 στη Γουιάνα, μια πρώην βρετανική αποικία στη Νότια Αμερική. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, οι γονείς του μετακόμισαν στο Ηνωμένο Βασίλειο χωρίς τον Eddy, αλλά έστελναν τακτικά χρήματα στη Γουιάνα για τη μόρφωσή του. Το 1960, ο Eddy μετανάστευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο για να συναντήσει τους γονείς του στο Kentish Town, στο βόρειο Λονδίνο, και η μουσική του καριέρα ξεκίνησε ως τρομπετίστας σε μια σχολική ορχήστρα στο Camden. Ως 16χρονος είδε τη ζωή του να αλλάζει την ημέρα που είδε τον Chuck Berry ζωντανά στο Λονδίνο. Ενθουσιασμένος, το 1965 σχημάτισε τους Equals, το πρώτο του συγκρότημα και μάλιστα πολυφυλετικό, με το όνομα να είναι σαφώς συμβολικό (The Equals = Οι Ίσοι). Οι Equals είχαν στην Αγγλία οκτώ επιτυχίες σε δύο χρόνια, τρεις εκ των οποίων μπήκαν στο βρετανικό Top 10. Η μεγαλύτερή τους επιτυχία ήταν το ελαφρύ «Baby Come Back» (1968) που ανέβηκε στην κορυφή των βρετανικών charts, αλλά οι Equals καταπιάστηκαν και με κοινωνικά ζητήματα σε τραγούδια όπως το «Police On My Back» (1967).

Ο Eddy έγραψε και έκανε την παραγωγή σε τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των Ethiopians, και το 1971, μετά από ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα και ένα καρδιακό επεισόδιο, έφυγε από τους Equals για να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην παραγωγή. Το 1974 δημιούργησε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, Ice Records, ωστόσο επέστρεψε ως σόλο καλλιτέχνης. Τη δεκαετία του 1980 έγινε ένας από τους αγαπημένους αστέρες του Ηνωμένου Βασιλείου έχοντας ένα καλό σερί επιτυχιών, συμπεριλαμβανομένης και της No 1 επιτυχίας «I Don’t Wanna Dance» μετά από την οποία ακολούθησε το «Electric Avenue».

Το «Electric Avenue» είναι ένα εξαιρετικό, σχεδόν πρωτόγονο, funk/Reggae/Rock/new wave τραγούδι, το οποίο έγραψε ο ίδιος ο Eddy Grant. Αναφέρεται σ’ ένα πραγματικό μέρος στο νότιο Λονδίνο και αφηγείται την ιστορία ενός φτωχού που βλέπει τα πράγματα που δεν θα μπορούσε να πετύχει στη ζωή του. Το αριστουργηματικό αυτό τραγούδι εμβαθύνει σε θέματα ρατσισμού, ανισότητας και κοινωνικής αδικίας με τρόπο που προκαλεί σκέψη.

Στην πραγματικότητα η Electric Avenue είναι το παρατσούκλι που δόθηκε στην Brixton High Street, τον κεντρικό δρόμο στο Brixton του νότιου Λονδίνου. Την αποκαλούσαν έτσι επειδή στα τέλη του 19ουαιώνα έγινε ο πρώτος δρόμος της περιοχής που απέκτησε ηλεκτρικά φώτα. Οι καταστηματάρχες της εποχής μπορούσαν να περιπλανηθούν κάτω από τη λάμψη αυτού του νέου τεχνολογικού θαύματος καλυμμένου από κομψό σφυρήλατο σίδερο και γυάλινο θόλο.

Τις επόμενες δεκαετίες το Brixton υπέστη βαθιές αλλαγές. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν το επίκεντρο του Brixton και ο δρόμος με όλες τις χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε ζημιές από βόμβες και αστική παρακμή που εκδηλώθηκε κατά τα μεταπολεμικά χρόνια. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, οι πρώτοι μετανάστες από την Καραϊβική κατέφτασαν στο Ηνωμένο Βασίλειο με το καράβι Empire Windrush. Μερικοί από αυτούς στεγάστηκαν σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον: ένα πρώην καταφύγιο κάτω από τον υπόγειο σταθμό Clapham South. Όταν αναζήτησαν δουλειά, κάποιοι κατευθύνθηκαν στο κοντινό Brixton και πολλοί από τους νέους μετανάστες άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή, όπου η στέγαση ήταν σχετικά φθηνή. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το Brixton, όπως πολλές άλλες υποβαθμισμένες περιοχές στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν σε ερειπωμένη κατάσταση. Οι μετανάστες από την Καραϊβική και τα παιδιά τους που ζούσαν στην περιοχή, άρχισαν να αγανακτούν από την προκατειλημμένη και σκληρή αστυνόμευση.

Αλλά πώς ένα αγόρι που γεννήθηκε στη Γουιάνα και μετανάστευσε στο βόρειο Λονδίνο κατέληξε να γράψει για μία οδό στο νότιο Λονδίνο;
Ο Eddy Grant ενημερώθηκε για την ύπαρξη της Electric Avenue την εποχή που θήτευσε ως ηθοποιός στο Black Theatre του Brixton κατά τη δεκαετία του 1970. Ο Grant αποκάλεσε το Brixton «πρωτεύουσα της μαύρης ζωής στο Λονδίνο, ίσως ακόμα και στην Αγγλία», αλλά το έβλεπε επίσης ως κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Άλλωστε η θεατρική εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν ήταν περήφανα πολυφυλετική και λεγόταν Dark and Light Theatre πριν μετονομαστεί το 1975 σε Black Theatre of Brixton.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η περιοχή, ήδη γνωστή για τον μεγάλο αριθμό μεταναστών από την Καραϊβική, ήταν παρόμοια με τις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης ή του Σικάγο. Ήταν ρημαγμένη, βρώμικη και περιοχή υψηλής εγκληματικότητας. Τον Απρίλιο του 1981, η οικονομική ύφεση, οι εντάσεις εξαιτίας της ανεργίας, του ρατσισμού και του υψηλού επίπεδου φτώχειας, που επιδεινώθηκαν από τη ρατσιστική και μεροληπτική στάση της αστυνομίας, κορυφώθηκαν με τις ταραχές που ξέσπασαν στους δρόμους του Brixton μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών. Οι ταραχές αυτές εξαπλώθηκαν και σε άλλες περιοχές -κυρίως μαύρων- της χώρας. Οι Specials προσέφεραν και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση με τη ζοφερή επιτυχία τους «Ghost Town». Στο Brixton, η Electric Avenue είναι κάτι περισσότερο από ένα ορόσημο. Είναι η παλλόμενη καρδιά της περιοχής. Στις ταραχές του 1981 παρέμεινε ανέγγιχτη ενώ οι παρακείμενοι δρόμοι κάηκαν. 

Ο Grant βίωσε από πρώτο χέρι τη φυλετική ένταση και τις διακρίσεις και έγραψε ένα τραγούδι ως μία μουσική δήλωση με αφορμή το διήμερο εμπρησμών και λεηλασίας που εκτυλίχθηκε στο Brixton. Λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, έφυγε από την Αγγλία για να πάει να ζήσει στο Μπαρμπάντος και να δημιουργήσει ένα νέο στούντιο, αλλά η αεροπορική εταιρεία έχασε όλες τις αποσκευές του, οι οποίες περιείχαν πολλά τραγούδια πάνω στα οποία δούλευε για τον επόμενο δίσκο του. Το «Electric Avenue» ήταν ένα από τα τραγούδια που έγραψε αμέσως μετά για να αναπληρώσει το χαμένο υλικό. Ο ίδιος υποστήριξε ότι επέλεξε τις λέξεις «Electric Avenue» ως βάση του κύριου στίχου επειδή οι συλλαβές ακολουθούν εύκολα το μέτρο, δίνοντάς του κάθε είδους δυνατότητες τραγουδοποιίας.

Ο εναρκτήριος στίχος «Now in the street there is violence» αναφέρεται στις ταραχές του Brixton. Αυτός ο στίχος είναι σημαντικός και δίνει τον τόνο για το υπόλοιπο τραγούδι. Ο Grant επισημαίνει τη βία και την ανασφάλεια που υπάρχει στους δρόμους της γειτονιάς  μετά τις ταραχές και τις κοινωνικές αδικίες που οδήγησαν σ’ αυτές.
Ο επόμενος στίχος «and, and a lots of work to be done» είναι μια έκκληση για δράση και μια πρόσκληση για συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στο status quo και στον αγώνα για μια κοινωνία όπου όλοι είναι ίσοι.

Ο στίχος «and I can’t blame all on the sun, oh no» μπορεί να έχει διπλή έννοια. Εκτός από τον πραγματικό ήλιο, η λέξη «sun» μπορεί να σημαίνει και την ομώνυμη βρετανική εφημερίδα δεξιών πεποιθήσεων. Η Sun αποτελεί την επιτομή αυτού που συχνά αναφέρεται ως «κίτρινος τύπος» και έχει ένα ιστορικό άρθρων όπου οι μαύροι, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες απεικονίζονται με υποτιμητικό τρόπο. Ενδεχομένως, λοιπόν, ο Grant εννοεί ότι οι ταραχοποιοί δεν μπορούν να κατηγορούν αποκλειστικά τα μέσα ενημέρωσης γι’ αυτά που συμβαίνουν -πρέπει ν’ αναλάβουν κι αυτοί κάποια ευθύνη.

Το ρεφρέν «we gonna Rock down to electric avenue / and then we'll take it higher» είναι μια δήλωση πρόθεσης και μια κραυγή για αλλαγή προς το αληθινό πνεύμα που θα έπρεπε να έχει το Brixton. Η δε φράση «take it higher» είναι εμβληματική της φιλοδοξίας για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον όπου άνθρωποι κάθε φυλής και υπόβαθρου μπορούν να συνυπάρχουν και να ευδοκιμούν επί ίσοις όροις. Ο δημιουργός, λοιπόν, ενθαρρύνει τον αγώνα μέχρι να γίνουν πραγματικότητα οι θετικές αλλαγές στην Electric Avenue. 

Η δεύτερη στροφή υπογραμμίζει την απογοήτευση από την έλλειψη δέσμευσης και την αδυναμία της κυβέρνησης να βοηθήσει τις κοινότητες. Μιλάει για το πόσο σκληρά εργάζονται οι «πολίτες κατώτερης τάξης» για τόσο μικρή αμοιβή, όπως σίγουρα απασχολούνταν οι κάτοικοι της περιοχής του Brixton, και στην αδυναμία τους να βγάλουν αρκετά χρήματα για ν’ αγοράσουν βασικά είδη και πολύ λιγότερο τα ακριβά αγαθά που διαφημίζονται στην τηλεόραση. Ωστόσο, αυτοί οι πολίτες παρουσιάζονται συχνά από τα μέσα ενημέρωσης ως τεμπέληδες, μια ιδέα που είναι γελοία καθώς κάνουν όλη τη βαριά σωματική εργασία με μικρή αμοιβή. Ο δε στίχος «deep in my heart, I am warrior» πιθανότατα αναφέρεται στις φυλετικές εντάσεις της εποχής, που ως επί το πλείστον ήταν ανείπωτες αλλά προφανώς παρούσες.

Στην τρίτη στροφή, ο στίχος «Dealing in multiplication / and they still can't feed everyone» θα μπορούσε να αναφέρεται στη δυσαρέσκεια για τους ανθρώπους της ανώτερης τάξης που χειρίζονται τις συναλλαγές τους συγκεντρώνοντας μεγάλα ποσά, ενώ οι φτωχότεροι άνθρωποι γύρω τους εξακολουθούν να αγωνίζονται για να ταΐσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεδομένου ότι το Λονδίνο συγκεντρώνει όλες τις τάξεις μαζί, με τους πλουσιότερους να ζουν συνήθως κοντά στο Westminster ή στα προάστια του Windsor/Eton, είναι εύκολο για τις εργατικές τάξεις που ζουν στις εξωτερικές ζώνες του Λονδίνου (όπως το Brixton) να δουν τη διαφορά στον πλούτο και να δυσφορήσουν μ’ αυτούς που βγάζουν περισσότερα. Εν κατακλείδι, το ρεφρέν και οι στίχοι των κουπλέ συνεργάζονται τέλεια και μεταφέρουν ένα μήνυμα ενδυνάμωσης σε όσους αισθάνονται ότι τους μεταχειρίζονται άδικα. Σε αντίθεση με την αρνητική εικόνα που παρέχουν τα μέσα ενημέρωσης για τους ταραχοποιούς, ο Eddy Grant τούς απεικονίζει διαφορετικά. Τους παρουσιάζει ως φτωχούς, άνεργους αλλά εργατικούς ανθρώπους που προσπαθούν τόσο σκληρά να ταΐσουν τις οικογένειές τους.

Με τον αριστοτεχνικό χειρισμό του, ο Eddy Grant συνέλαβε την ουσία της Electric Avenue σε στίχους που ακούγονται σαν μια σειρά από κρυφές συζητήσεις και φράσεις που θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει περπατώντας σ’ έναν πολυσύχναστο δρόμο της γειτονιάς -το μόνο που λείπει είναι οι κραυγές των πλανόδιων- και παροτρύνει τον ακροατή να προβληματιστεί και όχι να αποδεχθεί ή να καταδικάσει απερίσκεπτα. 

Ο Eddy Grant ηχογράφησε το «Electric Avenue» το 1982 στο στούντιο Blue Wave, που δημιούργησε ο ίδιος στο Μπαρμπάντος, με παραγωγό τον ίδιο (πολλοί καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων και των Rolling Stones, ηχογράφησαν στο στούντιο του Eddy Grant). Το «Electric Avenue» τονίζεται από τον σφιχτό, δυνατό και επίμονο funk-Rocky ρυθμό των 122bpm. Το ζωηρό synthesizer προσθέτει έναν αέρα απειλής αλλά, παράλληλα, δίνει στο τραγούδι και μια ζωηρή λάμψη, σαν να βαδίζεις στην αγορά της πόλης. Με το τραγούδι αυτό, ο Eddy Grant αποτυπώνει τον θόρυβο και τον παλμό αυτής της ζωντανής περιοχής του Brixton. Οι στίχοι, βέβαια, κάθε άλλο παρά ενθουσιώδεις είναι, γιατί ακόμα κι αν περπατήσει κάποιος στην Electric Avenue θα διαπιστώσει ότι ο δρόμος περιβάλλεται από φτώχια, βία και μιζέρια. Οπότε, ναι μεν οι στίχοι είναι πιασάρικοι και αντηχούν στον χορευτικό ρυθμό της μουσικής, αλλά το μήνυμα απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ελαφρύ. Οι στίχοι ανοίγουν ένα παράθυρο στη ζωή του Grant μεταφέροντας τις εμπειρίες του και τον προβληματισμό του για τις κοινωνικές συνθήκες και τη βία. Παράλληλα, το τραγούδι περνάει το μήνυμα για τον αγώνα που πρέπει να δίνει η μαύρη κοινότητα σε καθημερινή βάση και είναι ένα κάλεσμα για την καταπολέμηση της ανισότητας, της αδικίας και των φυλετικών διακρίσεων.

Eddy Grant: Η βρετανική κοινωνία τη δεκαετία του 1960 δεν ήταν αρκετά έτοιμη για το πρώτο μου συγκρότημα, τους Equals, που είχε μία πολυπολιτισμική σύνθεση από τρία μαύρα αγόρια και δύο λευκά. Οι DJs έσπαζαν τους δίσκους μας ζωντανά στον αέρα, αλλά με κάποιο τρόπο συνδεθήκαμε με τη νεολαία. Το «Baby Come Back» πήγε στο No 1 και αγοράσαμε αυτοκίνητα Aston Martin για να δείξουμε σε άλλους νέους ότι όλα είναι πιθανά. Ένα βράδυ πάρκαρα το αυτοκίνητό μου, ξάπλωσα στο κρεβάτι και… μπουμ! Ξύπνησα στο νοσοκομείο. Ήμουν 23 ετών και είχα πάθει καρδιακή προσβολή λόγω γενετικής πάθησης. Ήμουν τόσο συγκλονισμένος που έφυγα από το συγκρότημα. Μετά την αποχώρησή μου από τους Equals, είχα πολύ λίγα πράγματα να κάνω. Ασχολήθηκα με μια σειρά από παράξενες δραστηριότητες όπως η υποκριτική και ο χορός με κλακέτες. Έμαθα να χορεύω και προσπάθησα να κάνω καριέρα απ’ αυτό, αλλά τότε ο σπουδαίος Norman Beaton -ο πρώτος μαύρος τηλεοπτικός αστέρας του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος ήταν από τη Γουϊάνα όπως κι εγώ- με ώθησε στην υποκριτική. Με πήρε υπό την προστασία του, καθώς ήταν υπεύθυνος του Black Theatre of Brixton, που τότε ονομαζόταν The Dark and Light, και μάθαινα λίγο υποκριτική. Ένα βράδυ, στον δρόμο για το σπίτι, είδα το Electric Avenue σε μια πινακίδα του δρόμου και αμέσως σκέφτηκα: «Χριστέ μου, τι υπέροχος τίτλος για τραγούδι!». Εκείνη την εποχή, σκεφτόμουν σοβαρά να φύγω από τη Βρετανία για να επιστρέψω στις Δυτικές Ινδίες. Πριν φύγω, ο αδελφός ήθελε να συναντηθώ με τον Derek Chinnery, τον ελεγκτή του BBC Radio 1. Ο κ. Chinnery είπε ότι είχε μόνο 10 λεπτά στη διάθεσή του, αλλά τελικά έμεινα για 3 ώρες. Μιλήσαμε για πολλά θέματα, συμπεριλαμβανομένου του τι συνέβαινε στο Brixton εκείνη την εποχή. Αν και υπήρχαν πολλές άλλες περιοχές όπως αυτή, το Brixton προσωποποίησε τη ζωή και την κουλτούρα των μαύρων στην Αγγλία. Αυτό προκάλεσε το ενδιαφέρον απ’ όλο τον κόσμο, συχνά με κακό συναίσθημα. Μέρος του προβλήματος ήταν η κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης, που έκαναν τον κόσμο να σκέφτεται αρνητικά τον τόπο. Και τότε, φυσικά, συνέβη αυτό που φαινόταν ότι θα ερχόταν με τη μορφή ταραχής ή κάποιου είδους αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Όλα αυτά κελάρυζαν στο μυαλό μου εκείνη την εποχή. Μόλις είχα μια επιτυχία με το «Do You Feel My Love?» (1980) και έπρεπε να γράψω έναν νέο δίσκο. Είχα αρκετά τραγούδια έτοιμα αλλά τον Νοέμβριο του 1981 αποφάσισα να φύγω από τη Βρετανία για το Μπαρμπάντος. Πέταξα με την British Airways και χάθηκαν όλες οι βαλίτσες μου, συμπεριλαμβανομένων των τραγουδιών που είχα σχεδιάσει για τον νέο δίσκο. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, μπήκα αμέσως σε κατάσταση πανικού γιατί με πίεζε η δισκογραφική εταιρεία να παραδώσω και νόμιζαν ότι είχα πάρει τα χρήματα και το έβαλα στα πόδια. Οπότε έπρεπε να βιαστώ και να γράψω ένα εντελώς νέο υλικό. Όταν έφτασα στο Μπαρμπάντος, το νέο μου σπίτι δεν είχε τελειώσει ακόμα. Νοίκιασα εναλλακτικά καταλύματα και δούλεψα επί τόπου χωρίς τη σύζυγο και την οικογένειά μου, απλά περιτριγυρισμένος από εργάτες. Τελικά, αναγκάστηκα να γράψω τον δίσκο σε ένα στούντιο που δεν είχε ακόμα κατασκευαστεί. Έπρεπε να ανασύρω από τη μνήμη μου τίτλους τραγουδιών και ένας από αυτούς ήταν ο τίτλος «Electric Avenue». Είχα σκεφτεί το μέρος αυτό και είπα «γιατί να μην κάνω αυτό το τραγούδι για να επαινέσω την Electric Avenue;». Μέχρι τότε, τα μισά από αυτά για τα οποία είχα μιλήσει στον κ. Chinnery είχαν ήδη αρχίσει να συμβαίνουν στην Αγγλία. Δημιούργησα, λοιπόν, στο μυαλό μου ένα σενάριο. Αυτό το σενάριο είναι αρκετά καλά διατυπωμένο στους στίχους του «Electric Avenue». Τα μεγάλα μου τραγούδια, όπως το «Electric Avenue», τείνουν να έρχονται γρήγορα. Είναι σαν να επισκέπτεσαι το μπάνιο -πρέπει πραγματικά να πας. Λίγο πριν φύγω από την Αγγλία, είχα παρακολουθήσει τις ταραχές στο Brixton στην τηλεόραση. Είχα δει τις ταραχές στο Notting Hill μερικά χρόνια νωρίτερα. Έγραψα: «Now in the street there is violence» και το τραγούδι απλά κύλησε από κει. Μιλούσα με πολιτικούς και κόσμο σε υψηλό επίπεδο για την έλλειψη ευκαιριών για τους μαύρους και ήξερα τι συνέβαινε. Η γενική στάση ήταν: «Έλα, Eddy, εννοείς ποτάμια αίματος;». Εγώ ο ίδιος μπορεί να ήμουν επιτυχημένος, αλλά θα μπορούσα εύκολα να είμαι ένας από αυτούς τους τύπους χωρίς ελπίδα και ήξερα ότι όταν οι άνθρωποι ένιωθαν ότι έμειναν πίσω, υπήρχε πιθανότητα βίας. Το τραγούδι προοριζόταν ως κλήση αφύπνισης. Όλο το τραγούδι γράφτηκε, ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε στις αρχές του 1982 στα Blue Wave Studios, το στούντιο μου στο Μπαρμπάντος, με ξυλουργούς παντού. Εκείνη την εποχή, ηχογραφούσα τη Marcia Barrett που ήταν στους Boney M. Ήταν το πρώτο άτομο που χρησιμοποίησε το νέο στούντιο. Εκτός απ’ αυτό, μόνο εγώ και ο Frank Agarrat, ο ηχολήπτης μου, ήμασταν παρόντες. Έπαιξα όλα τα όργανα και τραγούδησα όλες τις φωνές ως συνήθως. Δεν φτιάχνω demos: προσπαθώ να ηχογραφήσω τα πάντα σε μία λήψη. Μπορεί να μην αποκτήσεις την τελειότητα, αλλά παίρνεις μία αίσθηση επείγοντος. Στη ζωή μου προσπαθώ να μην κάνω πρόχειρα βήματα. Αντίθετα, επιλέγω μελωδία, ρυθμό, αρμονία και όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του ένας τραγουδοποιός για να βοηθήσει να κάνει το μήνυμα όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο ώστε να το καταπιεί ο κόσμος. Η μουσική είναι ένας φανταστικός μηχανισμός έκφρασης. Θέλεις να πάρεις ένα σοβαρό χάπι; Πιες πολύ νερό και θα πέσει σε κάποιο βαθμό. 

Frank Agarrat (μηχανικός ήχου): Ήρθα στην Αγγλία από το Τρινιντάντ όταν ήμουν παιδί. Έκανε τόσο κρύο όταν κατεβήκαμε από το πλοίο στο Southampton, που ο πατέρας μου φορούσε δύο παλτά. Γνώρισα τον Eddy μέσω της αδελφής μου. Ήταν τραγουδίστρια και μου είπε ότι ο Eddy ήθελε λίγη βοήθεια για να φτιάξει ένα στούντιο. Βρήκαμε ένα παλιό στούντιο κάτω από μία παμπ στο Stamford Hill του βόρειου Λονδίνου και το χρησιμοποιήσαμε για να στήσουμε το Coach House, το πρώτο στούντιο ηχογράφησης στην Ευρώπη με μαύρο ιδιοκτήτη. Στη συνέχεια, όταν ο Eddy μετακόμισε στο Μπαρμπάντος, έκανα την καλωδίωση και τα ηλεκτρονικά για τα Blue Wave, όπου κάναμε το «Electric Avenue». Ο Eddy έπαιξε κάθε όργανο σ’ αυτό. Έβαλε ένα κομμάτι drum machine, έφτιαξε τη μελωδία και μετά έβγαλε το drum machine και έπαιξε αληθινά drums στη θέση του. Το ρεφρέν –«Rock down to Electric Avenue»- υποδήλωνε αυτοκίνητα ή μοτοσικλέτες, έτσι επανέλαβα έναν τυμπανισμό στο ταμπούρο και τον παραμόρφωσα ώστε να ακουγόταν σαν μοτοσικλέτα που μαρσάρει. Ηχογραφήσαμε το βράδυ, όταν οι εργάτες είχαν σταματήσει και πριν το στούντιο ηχομονωθεί. Όχι ότι ο θόρυβος ήταν πρόβλημα -οι μόνοι γείτονές μας ήταν μαϊμούδες- αλλά είχαμε προβλήματα με τη δυσλειτουργία των μηχανών. Η ταινία εκτοξευόταν ξαφνικά από το μηχάνημα χωρίς λόγο. Μια νύχτα, τίποτα απολύτως δεν λειτούργησε. Τελικά αποδείχθηκε ότι ένας αρουραίος είχε μπει στο σύστημα κλιματισμού και έφαγε τα καλώδια κάτω από το πάτωμα. Περάσαμε το υπόλοιπο της νύχτας τρέχοντας γύρω από το στούντιο προσπαθώντας να το πιάσουμε. Ήμουν με τον Eddy στο Μπαρμπάντος πρόσφατα όταν μου είπε ότι επρόκειτο να επισκεφτεί την Electric Avenue. Δεν ήξερα ότι ήταν πραγματικός δρόμος.  

 

Το «Electric Avenue» κυκλοφόρησε σε single στις 18 Απριλίου 1983 και ήταν το δεύτερο single που βγήκε από τον δίσκο «Killer On The Rampage». Κυκλοφόρησε επίσης και σε maxi single. Οι περισσότεροι ακροατές δεν διάβασαν ιδιαίτερα τους στίχους αλλά, σύμφωνα με τον Eddy Grant, το «Electric Avenue» μεταφέρει ένα σοβαρό μήνυμα για τη φυλή και την ισότητα.

Το τραγούδι έφτασε στο No 2 των Η.Π.Α. και του Ηνωμένου Βασιλείου. Υπάρχει και μία ενδιαφέρουσα χρονική συγκυρία πίσω από την επιτυχία του τραγουδιού: ενώ έφτασε στο No 2 των βρετανικών charts τον Ιανουάριο του 1983 (πίσω από το «Down Under» των Men At Work), στις Η.Π.Α. πήρε τον χρόνο του καθώς έφτασε στην ίδια θέση τον Ιούλιο. Η Reggae βέβαια δεν ήταν ποτέ είδος που τύχαινε μεγάλης αποδοχής στις Η.Π.Α. αλλά το timing, όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, είναι το παν. Ο λόγος πίσω από την επιτυχία του τραγουδιού, και μάλιστα με αυτή τη χρονική διαφορά των έξι μηνών, είναι το… MTV. Στα πρώτα χρόνια του, το MTV πρόβαλε μουσικά βίντεο σχεδόν αποκλειστικά από λευκούς καλλιτέχνες και επικρίθηκε από διάσημους μουσικούς, όπως ο David Bowie, επειδή δεν είχε μαύρους καλλιτέχνες στο πρόγραμμα. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του «Thriller» του Michael Jackson, το MTV εξακολουθούσε να λογίζεται από κατηγορίες ότι έκανε διακρίσεις σε βάρος των μαύρων καλλιτεχνών μέχρι που το κανάλι ανακάλυψε -αν είναι δυνατόν- ότι οι λευκοί δεν θα άλλαζαν κανάλι αν έβλεπαν για 4 λεπτά έναν μαύρο καλλιτέχνη. Κι αυτό διαπιστώθηκε όταν προβλήθηκε το «Billie Jean» και γνώρισε επιτυχία. Με όλα τα βλέμματα στραμμένα στον Michael Jackson, το MTV έγινε πιο δεκτικό στην προβολή και άλλων μαύρων καλλιτεχνών κι έτσι, την κατάλληλη στιγμή, εμφανίστηκε ο Eddy Grant.

Το βίντεο του «Electric Avenue» γυρίστηκε στο Μπαρμπάντος με σκηνοθέτη τον Steve Barron και δείχνει μηχανάκια να κόβουν βόλτες τη νύχτα. Σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα φαίνεται αδύναμο και χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά τράβηξε την προσοχή του νέου καναλιού MTV.
Eddy Grant: Τα βίντεο του Steve Barton για το «Electric Avenue» και το «Billie Jean» του Michael Jackson έσπασαν τον χρωματικό πήχη του MTV και το βίντεο έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να γίνει το τραγούδι μου παγκόσμια επιτυχία. Γυρίζοντάς το στο σκοτάδι, έκανε το Μπαρμπάντος να μοιάζει με δρόμο στο Brixton. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ότι το «Electric Avenue» έχει κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν: Εκείνους που ενδιαφέρονται για τους στίχους και εκείνους που ασχολούνται με την οπτικοποίηση και την εικονογράφηση.  

Μόλις προβλήθηκε το μουσικό βίντεο του «Electric Avenue», δεν άργησε το τραγούδι ν’ ανέβει στα αμερικανικά charts φτάνοντας τελικά μέχρι το No 2, με δύο διαφορετικά τραγούδια να του στερούν την κορυφή: το «Flashdance… What A Feeling» της Irene Cara και το «Every Breath You Take» των Police. Επιπλέον, το τραγούδι έγινε No 1 στον Καναδά, No 2 στην Αυστραλία, No 3 στο Βέλγιο και την Ιρλανδία, No 6 στην Αυστρία και την Ελβετία, No 8 στην Ολλανδία, No 9 στη Γερμανία, Νότια Αφρική και Σουηδία, No 20 στη Δανία, No 32 στη Νέα Ζηλανδία και No 37 στη Γαλλία.

Το «Electric Avenue» έγινε, λοιπόν, παγκόσμια επιτυχία και το βαθύ μήνυμά του απέκτησε μεγάλη εμβέλεια. Έτσι έγινε ύμνος για τους καταπιεσμένους και όσους αγωνίζονται ενάντια στην αδικία παγκοσμίως, παρόλο που πολλοί ακροατές αγνοούσαν εντελώς τι είχε πυροδοτήσει τους στίχους του τραγουδιού ή ότι η Electric Avenue ήταν ένα πραγματικό μέρος στο Λονδίνο. Άλλωστε το θέμα του τραγουδιού δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρο. Οι στίχοι φαίνονταν σε μεγάλο βαθμό αισιόδοξοι, αλλά μέσα στην ασάφειά του το τραγούδι ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχόλια σχετικά με το Brixton. Ο κοινωνικός σχολιασμός του Grant άφηνε πάντα άφθονο χώρο για ερμηνεία, επιτρέποντας σε οποιονδήποτε να αισθάνεται ότι τον αφορά. Ο Grant πέτυχε τη σωστή απόχρωση αισιοδοξίας για να δώσει στα μηνύματα του τραγουδιού τη μαζική απήχηση που απαιτείται για μια παγκόσμια επιτυχία, χωρίς να μειώσει το συναίσθημα.

Το «Electric Avenue» ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy στην κατηγορία του καλύτερου R&B τραγουδιού, αλλά έχασε από το «Billie Jean» του Michael Jackson.
Το 2001, ο Peter Black έκανε ένα remix του «Electric Avenue» (Ringbang Remix), το οποίο κυκλοφόρησε στις 28 Μαΐου 2001 φτάνοντας στο No 5 του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το «Electric Avenue» είναι μακράν η μεγαλύτερη επιτυχία του Eddy Grant, ο οποίος όμως είχε κι άλλα τραγούδια που γνώρισαν επιτυχία παγκοσμίως. Όμως το συγκεκριμένο σηματοδότησε τη γέννηση της electro-Reggae, μιας σκηνής που ήταν ταυτόχρονα φουτουριστική και αστική στη ζεν προοπτική της. Όπως όλα τ’ άλλα τραγούδια του Eddy Grant, έτσι και το «Electric Avenue» δεν είναι διαθέσιμο σε μουσικές πλατφόρμες streaming, καθώς ο Grant αρνήθηκε να επιτρέψει τη μουσική του σ’ αυτού του είδους τις ιστοσελίδες λόγω της απέχθειάς του ως προς τον τρόπο που αυτές οι πλατφόρμες πληρώνουν τους καλλιτέχνες. Οι μόνες διαθέσιμες εκδόσεις του τραγουδιού αφορούν δεύτερες εκτελέσεις.

Το «Electric Avenue» ακούγεται στις ταινίες «Money Talks» (1997, στην εκτέλεση των Refugee Camp All Stars), «Η Εκδίκηση Των Losers» (The Benchwarmers, 2006) και «Φούντα Εξπρές» (Pineapple Express, 2008), ενώ ακούστηκε και στις τηλεοπτικές σειρές «The Simpsons» (2008) και «Outer Banks» (2021). Χρησιμοποιήθηκε επίσης σε διαφημίσεις των ηλεκτρικών ειδών Currys (2007) και συμπεριλήφθηκε στο «80’s Karaoke Hits Volume 4».

Το 2020, ο Eddy Grant υπέβαλε μήνυση για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων εναντίον του Donald Trump και του επιτελείου του, αφού το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε σ’ ένα βίντεο για την προεκλογική εκστρατεία του Trump. Στο διάρκειας 54 δευτερολέπτων βίντεο κινουμένων σχεδίων, που δημοσιεύτηκε στο Twitter, η μελωδία του «Electric Avenue» παίζει καθώς ένα τρένο υψηλής ταχύτητας, που φέρει το λογότυπο Trump-Pence, προσπερνά σαν βολίδα τον αντίπαλό του, Joe Biden, ο οποίος σέρνεται με μία παλιομοδίτικη χειράμαξα στις ράγες. Ο νομικός σύμβουλος του Eddy Grant, Wallace E.J. Collins, έστειλε επιστολή παύσης και αναστολής στο επιτελείο του Trump. Το βίντεο βέβαια είχε ήδη αποσυρθεί από το Twitter.
Eddy Grant: Επιδίωξαν να ενσωματώσουν την πνευματική μου ιδιοκτησία σε μία υποτιμητική πολιτική ρητορική, που περιλάμβανε επιπλέον μία παραγωγή βίντεο που μπορεί να εκληφθεί στην καλύτερη περίπτωση ως κακή, προκαλώντας μου έτσι σημαντικό συναισθηματικό πόνο.

Ο δικηγόρος του Eddy Grant είπε: «Προτιμούμε να επιλύσουμε αυτήν τη διαφορά γρήγορα, προκειμένου να αποφύγουμε χρονοβόρες και δαπανηρές δικαστικές διαμάχες και την αρνητική δημοσιότητα που μπορεί να περιβάλλει την άνευ αδείας χρήση μίας τέτοιας εμβληματικής μουσικής σύνθεσης, ειδικά όταν η χρήση υποδηλώνει θεμελιώδη παρανόηση του ίδιου του νοήματος του υποκείμενου έργου. Ο Eddy υπερασπίζεται την ειρήνη και τη δικαιοσύνη και αυτή η διαφήμιση δεν συνάδει με τα ιδανικά που ο Eddy υποστήριζε και τραγουδούσε για χρόνια». Ο Eddy Grant ζήτησε αποζημίωση ύψους 300.000$, με τους δικηγόρους του πρώην προέδρου να υποστηρίζουν ότι το τραγούδι δεν χρησιμοποιήθηκε για τη διάδοση ή την πώληση μουσικής αλλά για έναν κωμικό, πολιτικό σκοπό, δηλαδή για έναν διαφορετικό και μεταμορφωμένο σκοπό από αυτόν του αρχικού τραγουδιού, ότι η διαφήμιση ήταν σάτιρα και εξαιρείται από τη νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων και επιπλέον ότι ο Trump δεν μπορεί να μηνυθεί λόγω προεδρικής ασυλίας. Οι ισχυρισμοί του επιτελείου του Trump περί δίκαιης χρήσης απορρίφθηκαν από το ομοσπονδιακό δικαστήριο. Στις 15 Σεπτεμβρίου 2024, το ομοσπονδιακό δικαστήριο έκρινε ότι ο Trump είχε παραβιάσει τα πνευματικά δικαιώματα του Grant για το τραγούδι και είναι υπεύθυνος για την αποζημίωση καθώς και την κάλυψη των νομικών εξόδων του τραγουδοποιού.

Το 2022, το «Electric Avenue» χρησιμοποιήθηκε σε μία ξεκαρδιστική διαφήμιση της ηλεκτρικής BMW iX με πρωταγωνιστές τον Arnold Schwarzenegger στον ρόλο του Δία και τη Salma Hayek ως Ήρα και με σκηνοθέτη τον Bryan Buckley. Στη διαφήμιση αυτή, που παρουσιάστηκε στο Super Bowl, το… θεϊκό ζεύγος συνταξιοδοτείται και εγκαταλείπει τον Όλυμπο για μια ήρεμη ζωή στο Palm Springs της Καλιφόρνιας. Όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζαν. Η διαφήμιση δείχνει τον γενειοφόρο Arnold Schwarzenegger να προσπαθεί να χαλαρώσει στην πισίνα (επάνω σε ένα φουσκωτό καρπούζι) αλλά και στο γήπεδο του γκολφ. Ωστόσο, η μονοτονία της ζωής του συνταξιούχου πολύ σύντομα αρχίζει να κουράζει τον Δία, ο οποίος εκνευρίζεται που δεν μπορεί να καταλάβει πώς χρησιμοποιούνται οι διάφορες γήινες οικιακές συσκευές. Επιπλέον, οι θνητοί φίλοι του τον ενοχλούν συνέχεια αφού τού ζητάνε να φορτίσει τις μπαταρίες τους. Η Ήρα, που τα καταφέρνει καλύτερα, του παίρνει δώρο μία ηλεκτρική BMW για να κινείται ο Δίας άνετα, κάτι που κάνει τον Έλληνα θεό να ξαναβρεί το κέφι του. Η διαφήμιση τελειώνει με το ευτυχισμένο ζευγάρι να κάνει βόλτα με το αυτοκίνητο στη λεωφόρο, τραγουδώντας το «Electric Avenue», και τον Δία να χρησιμοποιεί την ηλεκτρική του δύναμη για ν’ αλλάζει τα φανάρια σε πράσινο.

Το 2023, ο Doug Ford, πρωθυπουργός της καναδικής επαρχίας του Οντάριο, δήλωσε το «Electric Avenue» ως το νέο θεματικό τραγούδι του Οντάριο και στη συνέχεια χόρεψε το τραγούδι κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Oshawa όπου ανακοίνωσε τη δημιουργία δύο νέων ηλεκτρικών λεωφορείων.

Όσον αφορά την αυθεντική Electric Avenue είναι πλέον πεζοδρομημένη, αποτελεί μέρος της πολυσύχναστης Brixton Market και έχει γίνει ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Επιπλέον, οι ντόπιοι αισθάνονται περήφανοι που ο δρόμος ενέπνευσε το τραγούδι. Ο Eddy Grant έλαβε αντίγραφο της πινακίδας του δρόμου από την τοπική αρχή και, μετά από μία ανακαίνιση ύψους 1.000.000 λιρών, το όνομα του δρόμου γράφεται τώρα με μεγάλα πολύχρωμα γράμματα από νέον, τα οποία ενεργοποιήθηκαν τελετουργικά το 2016 από τον εμφανώς συγκινημένο Eddy Grant.

Eddy Grant: Είναι τεράστιο προνόμιο να επιστρέφω στο Λονδίνο, την πόλη όπου μεγάλωσα, και να είμαι ο επίτιμος καλεσμένος για το άνοιγμα των φώτων στην Electric Avenue, τον δρόμο που έχει μεγάλη πολιτιστική σημασία, όχι μόνο για την έμπνευση του τραγουδιού μου. Προσκλήθηκα ν’ ανάψω τα νέα φώτα του δρόμου για να σηματοδοτήσω την ολοκλήρωση ενός νέου έργου ανακαίνισης ύψους 1.000.000 λιρών. Επέστρεψα στην Electric Avenue για ν’ ανάψω τη νέα τους φωτεινή πινακίδα, με τον δήμαρχο, και ο κόσμος βγήκε σωρηδόν στη βροχή. Υπάρχει νέα ενέργεια στην Electric Avenue και είναι υπέροχο που οι άνθρωποι θα φύγουν από αυτήν με μια διαδικασία σκέψης. Αντί να είναι μια αναλογική πινακίδα, τώρα είναι ένας φωτεινός ψηφιακός φάρος για τη γειτονιά. Ο δρόμος έχει επιστρέψει πραγματικά στην παλιά του αίγλη και θα είναι ένας μεγάλος κόμβος για την τοπική κοινωνία. Ο ίδιος ο δρόμος μιλάει. Δημιουργεί ένα αρχείο μαύρης κουλτούρας, ακριβώς στην καρδιά του Brixton. Μια πολύ όμορφη και πολύ βρετανική κατασκευή. Μου έδωσαν ακόμα και την πινακίδα της Electric Avenue που ενέπνευσε το τραγούδι. Από τότε ανακάλυψα ότι υπάρχουν Electric Avenues σε όλο τον κόσμο: στην Αντίγκουα, στην Καλιφόρνια, στη Νότια Αφρική… υπάρχει μία ακόμα και στο Harrogate.

Σήμερα το «Electric Avenue» θεωρείται ένα διαχρονικό κλασικό τραγούδι που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και έχει γίνει ύμνος για την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την αλλαγή.
Κύριλλος Ρούσσος (γιος του Ντέμη Ρούσσου, συνέντευξη στο Athens Voice): Είναι λίγο δύσκολο να θυμηθώ το πρώτο τραγούδι που με άγγιξε σαν παιδί, αλλά με θυμάμαι να ακούω το «Electric Avenue» του Eddy Grant όταν κυκλοφόρησε στο Λονδίνο, δεν θα ήμουν μεγαλύτερος από 5-6 χρονών εκείνη την περίοδο και αυτό το τραγούδι πραγματικά μου «τίναξε» τα μυαλά, ακόμα το αγαπώ.

Άλλες εκτελέσεις: 

  • Malvaho (1983, με τίτλο «Avenida Electrica» στον δίσκο «Humanidad». Αν και έχει ισπανικό τίτλο, αυτή η εκτέλεση είναι στα αγγλικά).
  • Gefilte Joe and the Fish (1984, με τίτλο «Fairfax Avenue» στο EP «Kosher Club». Στίχοι: Harold Bronson, Richard Foos).
  • Anal Cunt (1994, στο άλμπουμ «Everyone Should Be Killed»).
  • Refugee Camp All Stars feat. Pras & Ky-Mani Marley (Αύγουστος 1997, σε single με τίτλο «Avenues» για τις ανάγκες της ταινίας «Money Talks». Η εκτέλεση αυτή έφτασε στο No 35 των Η.Π.Α. Επίσης έφτασε στο No 2 στη Νορβηγία, No 4 στη Νέα Ζηλανδία, No 7 στη Σουηδία, No 12 στη Φινλανδία, No 14 στην Ολλανδία No 32 στο Βέλγιο και No 51 στη Γερμανία).
  • Raggadeath (1997, στο άλμπουμ «Raggadeath»).
  • Servotron (1998, στο single «The Inefficiency Of Humans» και στο άλμπουμ «Fer Shure – A Tribute To The Valley Girl Soundtrack»).
  • WC Experience (1998, δανική εκτέλεση με τίτλο «Elekterieze Stoel» στο άλμπουμ «Ja Wè Nou!». Στίχοι: Richard Verschuren).
  • Stars At Studio 99 (2001, στο άλμπουμ «Lost In The 80s»).
  • Mask (Μάιος 2003, στο άλμπουμ «Let’s Hear It For The 80s – Vol. 1»).
  • Tait (Νοέμβριος 2003, στο άλμπουμ «Lose This Life»).
  • The Starlite Singers (2006, στο άλμπουμ «Hits Of The 80’s»).
  • Velvet (2006, ως sample στο τραγούδι «Rock Down To (Electric Avenue)»).
  • Sharkey & C-Rayz Walz (2007, στο άλμπουμ «Monster Maker»).
  • Skindred (Σεπτέμβριος 2009, ριζική αναθεώρηση του τραγουδιού με βαριές κιθάρες, στο άλμπουμ «Shark Bites And Dog Fights». Ο πατέρας του τραγουδιστή Benji Webbe ήταν μετανάστης από την Τζαμάικα και κατέφτασε στην Αγγλία με το καράβι Windrush).
  • Crew 7 feat. Men Of Honor (2009, ως sample στο τραγούδι «Avenue»).
  • International Yoyo Orchestra (2009, στο άλμπουμ «Golden Instrumentals, Vol. 2»).
  • Woodhands (2009, στη συλλογή «The Seven Year Itch – Anniversary Covers»).
  • Vains Of Jenna feat. Frukwan (Απρίλιος 2011, στο άλμπουμ «Reverse Tripped»).
  • Powerman 5000 (Αύγουστος 2011, σκοτεινή εκτέλεση με έναν παλλόμενο disco-metal ρυθμό στο άλμπουμ «Copies, Clones & Replicants»).
  • The Jamaican Reggae Band (Φεβρουάριος 2012, στο άλμπουμ «Las 50 Mejores Canciones De Los 80’s»).
  • Lazlo Bane (2012, στο άλμπουμ «Guilty Pleasures The 80’s [Volume 1]»).
  • Systema Solar (2013, με τίτλο «El Pikó Electrikó» σε single).
  • Rock N’ Roll Baby Lullaby Ensemble (2014, στο άλμπουμ «Totally 80’s Lullaby Arrangements Volume 5»).
  • Gavin Mendonca (Απρίλιος 2016, στο άλμπουμ «Creole Rock – The Beginning»).
  • Bag Of Donuts (Αύγουστος 2016, στο άλμπουμ «Superpop»).
  • 8 Bit Universe (Σεπτέμβριος 2016, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «8 Bit Invasion Vol. 3»).
  • Chief Keef, CeeLo Green & Tone Trump (2016, ως sample στο τραγούδι «Violence»).
  • Sebastian Komor feat. Lis Van Den Akker (Νοέμβριος 2017).
  • Who Fucking Cares (2018, ως sample στο τραγούδι «D WN2»).
  • The Hood Internet (2019, ως sample στο «1982»).
  • Insane Clown Posse (2019, ως sample στο τραγούδι «West Vernor Ave»).
  • TVVIN_PINEZ_M4LL (2019, ως sample στο τραγούδι «Take It To The Next Level»).
  • The Brains (Απρίλιος 2020, στο άλμπουμ «Satana Tarantula»).
  • Shaggy (2020, στο άλμπουμ «Hot Shot 2020»).

 
Οι στίχοι:

Now in the street there is violence
And, and a lots of work to be done
No place to hang out our washing
And, and I can't blame all on the sun

Oh no we gonna Rock down to electric avenue
And then we'll take it higher
Oh we gonna Rock down to electric avenue
And then we'll take it higher

Workin' so hard like a soldier
Can't afford a thing on TV
Deep in my heart I am warrior
Can't get food for them kid

Good God we gonna Rock down to electric avenue
And then we'll take it higher
Oh we gonna Rock down to electric avenue
And then we'll take it higher

Oh no (x4)
(Chorus)

Who is to blame in one country
Never can get to the one
Dealin' in multiplication
And they still can't feed everyone

(Chorus)
Out in the street
Out in the street
Out in the playground
In the dark side of town
(Chorus)

Oh we gonna Rock down to electric avenue
(Rock it in the night) And then we'll take it higher (electric avenue)
(Rock it, Miami mama, meh) We gonna Rock down to electric avenue
(Whoa, in a Brixton) And then we'll take it higher (electric avenue)


Tags
Μουσικά Είδη:ReggaeRockΚαλλιτέχνες:Michael JacksonChuck BerryDavid BowieGrammyΜουσική Γενικά:συνέντευξηΕταιρίες:Martin



Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο


Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε