Καλέ μου orpheus μη με παίρνεις τόσο σοβαρά... Δεν ήθελα να σε πληγώσω, μια πλάκα είπα και γω να κάνω (και ένα μικρό λογοπαίγνιο)
Πάντως για να σοβαρευτώ και λίγο, είχα και γω μια φίλη που μικρή έπαιζε πιάνο. Κάποια στιγμή ήρθε μαζί μου στον όμιλο να αρχίσει τέννις (προφανώς της τα είχα πρήξει με το άθλημα). Από το πρώτο κιόλας μάθημα φάνηκε ότι είχε φοβερό ταλέντο. Εκπληκτική αντίληψη της μπάλλας, τρομερή αρμονία στις κινήσεις, τί να σας λέω. Έλα μου όμως που την σταμάτησε η δασκάλα της του πιάνου, γιατί λέει θα δυνάμωνε πολύ το δεξί της χέρι και θα της χάλαγε το συγχρονισμό ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Έτσι η Αλεξία δεν ευχαριστήθηκε ποτέ το τέννις (και ούτε μεγάλη σολίστ έγινε βέβαια, οπότε εγώ θα έλεγα κρίμα, αλλά τι να κάνουμε)...