Μικρό ακόμα, με πήγανε σε ωδείο αλλα ήταν οξυζενέ όπως λέει και ο Γιοκαρίνης στο "νοσταλγός του Rock n roll". Μου πήρανε αρμόνιο απο το Μινιόν, αλλα το χρησιμοποίησα σωστά και όπως έπρεπε 10 χρόνια αργότερα. Με ένα midi καλώδιο, και έναν υπολογιστή με Cakewalk. Μέχρι τότε ο μετρονόμος ήταν ένα βαρετό χαζό αντικείμενο που καθόταν πάνω απο το πιάνo και πήγαινε πέρα δώθε για να μου δυσκολεύει την ζωή ενώ προσπαθούσα να διαβάσω την παρτιτούρα. Δέν έπερνα τις νότες τόσο. Είχα αυτί. Φαγώθηκε η καθηγήτρια του ωδείου να μάθω εκείνο το Μπαχ το 31 κομμάτι απο τα μικρά πρελούδια και τις φούγκες. Επιμένανε να διαβάζω τον Μπάχ αντί να τον ακούω και να τον βγάζω νεράκι. Βρήκα στο τέλος τον άλλον με τον γλάρο Ιωάναθαν, και τον άλλο τον Μπάχ με τις σταγόνες που ηρεμείς. Καλύτεροι μου φανήκανε. Λιγότερο διάβασμα παρτιτούρας. Μέχρι που μιά μέρα ένας μουσικός Πειραιώτης ονόματι Βασίλης Πάλλης μου έδειξε την πεντατονική κλίμακα των blues. Μουσικάρα ο άνθρωπος. Να είναι καλά. Εκεί και κατάλαβα οτι τα blues είναι ο μουσικός προορισμός μου. Αγόρασα κιθάρα, αγόρασα σαξόφωνο και παράτησα το ωδείο. Ανακάλυψα έπειτα οτι δεν μου μάθανε ρυθμική αγωγή. Δέν μου είπανε ΠΟΣΟ σημαντικός είναι ο ρυθμός στην μουσική. Να μου δώσουνε ένα ντέφι ένα αυγό και να κάνω τρίηχα και τέταρτα ρυθμικά μέχρι να γίνω εγώ ο μετρονόμος και ο μετρονόμος να γίνει φίλος μου και όχι μια αναγκαστική πατέντα πάνω απο το πιάνο που κάνει έναν σπαστικό ήχο. Έπειτα ξεκίνησα multimedia και ηχοληψία πήρα και τα διπλώματα, και έγραψα και τα πρώτα μου κομμάτια. Εκείνη την εποχή (τέλη 98) γνώρισα μια blues φωνάρα (Τζένη Καπάδαη) που ήξερε να φωτογραφίζει φοβερά. Κόλλησα. Και απο την φωνή της και απο τις φωτογραφίες της. Αναρωτιόμουνα πώς μπορεί ένας άνθρωπος να συνδυάζει τόσα ταλέντα. Λίγο καιρό μετά μου κόλλησε μια φωτογραφία μιας φίλης φωτογράφου και είπα θέλω και εγώ να βγάλω μια τέτοια. Μέχρι που έπρεπε να αγοράσω μία φωτογραφική στη Σκωτία για να εκπληρώσω μια υπόσχεση σε μία φίλη που δουλεύαμε μαζί. Αυτό το 2004. Έκτοτε έκανα πολλούς ανθρώπους χαρούμενους και εμένα μαζί με αυτό μέσω της φωτογραφίας και της μουσικής. Η κιθάρα μου ακουγόταν καλά μόνο με δαχτυλίδι για slide, και τα μπλούζ μου είναι πλέον κυρίως ακουστικά δωδεκάμετρα. Όμως έχω το αυτί και την αντίληψη πλέον να κάνω μουσικές παραγωγές απ΄όσο φαίνεται πετυχημένα. Είναι θέμα χρόνου μέχρι να έρθει ο δικός μου ολοκληρωμένος δίσκος με blues σε ένα πολυπόθητο βινυλιάκι. Μέχρι τότε - μουσικά πάντα - ωριμάζουμε και περιμένουμε σαν το ουίσκι και τις τάπες των βαρελιών...Εντωμεταξύτονε λέμε και κανένα αστείο να περάσει η ώρα.
