Γνωρίστε τους D'Callaos

Την άνοιξη του 2004 μία παρέα φίλων από την Terrassa (Καταλωνία) αποφασίζει να ενώσει τις δυνάμεις της για να δημιουργήσουν όλοι μαζί μία νέα μουσική πρόταση. Όλα ξεκινούν από την ανάγκη τους να εκφράσουν τις μουσικές τους ανησυχίες, να πειραματιστούν και να εξελιχθούν, ενώ παράλληλα συνεχίζεται η ατέρμονη εκμάθηση του μουσικού ιδιώματος. Δεν υπάρχει τίποτε προκαθορισμένο, τίποτα προμελετημένο, κανένας στόχος ή όριο… Και ίσως αυτό να είναι ένας από τους λόγους που, με το πέρασμα του χρόνου, οι D'Callaos έχουν καταφέρει να αποκτήσουν έναν τόσο προσωπικό ήχο με τον οποίο το κοινό τους, που καθημερινά μεγαλώνει, να νιώθει ότι ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο.

Οι μουσικές τους επιρροές καλύπτουν ευρύ φάσμα, ωστόσο ο βασικός άξονας περιστροφής που ενώνει όλες τις διαφορετικές συνιστώσες είναι το Flamenco. Από κλασικές πλέον αξίες όπως ο Camarón de la Isla και ο Paco de Lucía, περνώντας στους πιο καινοτόμους όπως οι Lole y Manuel και ο Enrique Morente, φτάνοντας μέχρι την εχγώρια ροκ σκηνή (Rock con Raices) όπως οι Triana, Alameda και Pata Negra. Το Flamenco είναι η κλωστή με την οποία οι D'Callaos υφαίνουν τα μουσικά τους ενδύματα, αλλά τα υπόλοιπα συστατικά αποτελούνται από μία πλειάδα διαφορετικών στοιχείων (Rock, Jazz, Latin, Reggae, κτλ.).

Ήδη από την αρχή της πορείας τους σπέρνουν τις μουσικές τους ζωντανά και θερίζουν τους καρπούς τους με συναυλίες και συμμετοχές σε φεστιβάλ τόσο στην Ισπανία όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα, ανήκουν σε μια γενιά που γνωρίζει πως οι τρόποι πρόσβασης στη μουσική έχουν αλλάξει, έτσι εκτός από την συμβατική πώληση των δίσκων τους, επιλέγουν να την προσφέρουν δωρεάν μέσω διαδικτύου (www.decallaos.com) ώστε να φτάσει σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται.

Όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ οι D'Callaos απολαμβάνουν παράλληλα την υπεροπτική νιότη τους, μια και ο μέσος όρος των μελών του συγκροτήματος είναι γύρω στα 25 έτη. Ένα βασικό χαρακτηριστικό που ορίζει το πνεύμα των D'Callaos είναι η απόφασή τους να χαρίζουν τη μουσική τους μέσω του διαδικτύου, δίνοντας μέγιστη προτεραιότητα στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Γι' αυτό συνεργάζονται με τον μουσικό παραγωγό τους, Pedro Javier Gonzalez, αναγνωρισμένο κιθαρίστα και συνθέτη με εμπειρία 20 χρόνων στα μουσικά δρώμενα της Ισπανίας που έχει ήδη δουλέψει με καλλιτέχνες όπως οι Joan Manuel Serrat, Manolo García (El Ultimo de la Fila), Alejandro Sanz.

Με τον πρώτο τους δίσκο "D'paso" (προηγουμένως είχαν εκδώσει δύο μακέτες) σημείωσαν περισσότερες από 20.000 διαδικτυακές μεταφορτώσεις. Ακολούθως με τον επόμενο δίσκο τους "Desde mi balcón", ο οποίος επίσης προσφέρεται δωρεάν μέσω μίας Creative Commons άδειας ήδη από τον Οκτώβρη του 2008, έχουν σημειώσει πάνω από 25.000 μεταφορτώσεις.

Η σύσταση του γκρουπ με ντραμς, μπάσο, κρουστά, samplers, φλαμένκο κιθάρα και ηλεκτρική κιθάρα τους επιτρέπει να ντύνουν τα τραγούδια τους με όμορφες μελωδίες, έντονες αρμονίες και δυνατούς ρυθμούς που η φωνή του γκρουπ, Maribel "La Canija", αναλαμβάνει να μεταμορφώσει με το μοναδικό ηχόχρωμα και τις συγκλονιστικές ερμηνείες της που κοινωνούν στην εντέλεια το μήνυμα που θέλουν να μεταδώσουν με τα τραγούδια τους οι D'Callaos και αφορά ποικιλία θεμάτωνκαι συναισθημάτων.

Οι D'Callaos έχουν μοιραστεί τη σκηνή με πολλούς εγχώριους καλλιτέχνες όπως οι elbicho, Ojos de Brujo, Chambao, Los Delincuentes, Muchachito, Amparanoia κ.ά., αλλά και καλλιτέχνες τους εξωτερικού όπως είναι οι Tiken Jah Fakoly, Manu Chao, Asian Dub Foundation, Orishas, Terrakota, Dub Incorporation κ.ά.

Τον Ιανουάριο του 2009 παρουσίασαν μία νέα πρόταση, μία μουσικο-θεατρική παράσταση που φέρει τον τίτλο "El Café de las Niñas", όπου αναβιώνουν τις εμπειρίες που αποκόμισαν στην αρχή της πορείας τους στην πόλη καταγωγής τους (Terrassa) σε αυτό το μυθικό μέρος, ενώ παράλληλα υποστηρίζουν και δικαιώνουν τη ζωντανή μουσική και την σπανιότητα αλλά και αναγκαιότητα ύπαρξης αυτών των μικρών μαγαζιών στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου συνδυάζουν αυτή τη μουσική παράσταση σε μικρά μουσικά στέκια με την "Girando Libre" περιοδεία τους σε διάφορες αίθουσες και φεστιβάλ σε όλη τη χώρα.

Οι D'Callaos αποφασίζουν τέλος να βάλουν μια ετικέτα στο μουσικό τους στιλ (πριν χρειαστεί να το κάνει ο Τύπος) ονομάζοντάς το: Nu-Flamenc και ορίζοντάς το ως: Μία σύγχρονη και φρέσκια ματιά στο εχγώριο ροκ (Rock con Raices) των '70 Καταλανικής προέλευσης.

Οι D'Callaos είναι οι:

Maribel Martin "La Canija": φωνή και χορός
Daniel G. Felices: ηλεκτρικές κιθάρες και φωνή
Rubén Lorente: φλαμένκο κιθάρα
Sergio Martin: ντραμς
Carlos G. Felices: μπάσο
Lluis Pi: congas, sampler και φωνή
Carlos Simón: cajón, pailas, bongos και φωνή

Albert Castan: Τεχνικός Ήχου

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Αυτή η πρώτη δισκογραφική πρόταση των D'Callaos δείχνει την εξέλιξή τους όσον αφορά στον ήχο της μπάντας, αλλά και στην απόφασή τους να δουλέψουν στο μέγιστο τις μουσικές αποχρώσεις και ενορχηστρώσεις των συνθέσεών τους, στοχεύοντας φανερά προς μία μουσική που πάει ένα βήμα πιο πέρα από την απλή διασκέδαση. Παράλληλα διατηρούν το πνεύμα και την ευαισθησία των στίχων τους, ενώ αναδεικνύουν την πιο ροκ πλευρά τους στο μουσικό μέρος.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα αναγνωρισμένα στούντιο "EnClave" στη Βαρκελώνη και ήταν αποτέλεσμα του πρώτου βραβείου που τους δόθηκε στο Festival RubiFest το περασμένο καλοκαίρι και του οποίου η αξία συνίστατο στην ηχογράφηση 8 κομματιών στο εν λόγω στούντιο, πράγμα που φυσικά τους επέτρεψε να ηχογραφήσουν υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, ωστόσο χωρίς την πολυτέλεια του χρόνου που επιθυμούσαν για καλύτερη μετέπειτα παραγωγή και ενορχήστρωση.

DESDE MI BALCÓN (2009)

Όμορφες μελωδίες χαρακτηρίζουν αυτή τη δουλειά, δημιουργίες κυρίως του κιθαρίστα του γκρουπ, Daniel G. Felices, με την σοφή παραγωγή του μαέστρου Pedro J. González. Το αίσθημα το βάζει η "La Canija", η τραγουδίστρια της μπάντας, που γεμίζει τα τραγούδια με την υποβλητική φωνή της, ριζωμένη στο Νότο. Κάποια από τα κομμάτια σε προκαλούν να τα χορέψεις όπως τα "D'Prestao", "Rumbo nuevo" και "Libre", άλλα επιθυμούν να τα ακούσεις με ηρεμία όπως τα "Los carteles" και "Palomas", όπου συμμετέχει και ο σεβιλλιάνος Albertucho. Στο "Busco" τόλμησαν να πειραματιστούν –επιτυχώς όπως φαίνεται– και με την ενορχήστρωση εγχόρδων (βιολί και βιολοντσέλο).

Οι D'Callaos νιώθουν πως η ζωή περνά γεμάτη από μικρά πράγματα, ευχάριστα και δυσάρεστα και στα τραγούδια τους μας τα τραγουδάνε όπως τα βλέπουν από το μπαλκόνι τους, προσφέροντάς μας την ιδιαίτερη ματιά τους. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, οι D'Callaos από μία παρέα φίλων που έπαιζε για δική της ευχαρίστηση στο "El Café de las Niñas" στην Terrassa (Καταλωνία) άγγιξαν το όνειρο του να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί. Ένα βήμα που τους έχει φέρει πολλή δουλειά και πολλές συναυλίες. Αλλά παράλληλα τους έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές.

EL CAFE DE LAS NIÑAS (2010)

Οι D'Callaos ανοίγουν και πάλι το "Café de las Niñas", ένα μικρό καφέ στην Terrassa, που αυτή τη στιγμή παραμένει κλειστό, όπου γίνονταν μικρές ακουστικές συναυλίες, κυρίως Flamenco μουσικής. Αυτή τη φορά όμως θα είναι ένα νομαδικό καφέ που θα πηγαίνει από χωριό σε χωριό κι από μαγαζί σε μαγαζί, μεταδίδοντας παντού το πνεύμα εκείνου του υπέροχου χώρου στην Terrassa.

Στη σκηνή, μεταμορφωμένη για λίγο σ’ αυτό το μικρό καφέ, θα συναντηθούν μουσικοί που θέλουν να περάσουν όμορφες στιγμές παρέα με φίλους, παίζοντας μουσική. Κάποιοι έρχονται, άλλοι φεύγουν. Όχι πάντα οι ίδιοι, αλλά όλοι απολαμβάνουν αυτές τις μοναδικές στιγμές που τους χαρίζει η ζωή. Ως συνδετικός κρίκος, ως σάουντρακ, τα τραγούδια των D'Callaos.

EL VIAJERO [CD SINGLE] (2010)

Το single που προαναγγέλλει την άφιξη του νέου δίσκου. Περιλαμβάνει δύο ανέκδοτα θέματα που δεν περιέχονται σε κάποιον άλλο δίσκο και ένα ρεμίξ.

EL BORDE DONDE TERMINA EL MAR (2010)

"Η άκρη όπου τελειώνει η θάλασσα" είναι ο τίτλος του τελευταίου δίσκου των D'Callaos και μ' αυτό αναφέρονται στο ανεξερεύνητο, στο άγνωστο, τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά. Οι D'Callaos νιώθουν ταξιδευτές σε μια θάλασσα από συναισθήματα με έναν ορίζοντα διάχυτο και απρόσιτο. Αλλά αυτή η νέα μπάντα ταξιδεύει επίσης σε μία θάλασσα ανεξαρτησίας. Παράδειγμά αυτού, η συμφωνία που προτείνουν (κατεβάζεις, ακούς και, αν σου αρέσει, το στέλνεις και στους φίλους σου): απλή, ειλικρινής και αποτελεσματική. Έτσι έχουν αποκτήσει ήδη δεκάδες πιστούς ακροατές που από στόμα σε στόμα διαδίδουν τη μουσική τους και γεμίζουν τους συναυλιακούς χώρους σε όλη την Ισπανία, όπου εμφανίζεται η μπάντα. Στην πραγματικότητα, μόνο σε αυτούς στηρίζονται οι D'Callaos, ώστε να συνεχίσουν να εξελίσσονται ως γκρουπ.

Το σημαντικό, λοιπόν, είναι ότι πλέον μπορείς να ακούσεις την καινούρια δουλειά των Καταλανών. Σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα, ο δίσκος «ηχεί ακόμα πιο ροκ, με περισσότερες κιθάρες, χωρίς όμως να χάνει την ψυχή του Νότου που τους χαρακτηρίζει». Τα νέα κομμάτια ηχούν στους ρυθμούς της rumba ("La noche", "El Sur"), του ανδαλουσιανού ροκ ("Siempre quise", "La tarde", "El viajero"), του Flamenco ("La madrugá") και των Lole y Manuel. Η παραγωγή, όπως πάντα, βρίσκεται στα έμπειρα χέρια του μουσικού τους «νονού», Pedro Javier González και η ηχογράφηση έγινε στο προσωπικό τους στούντιο. "Έπειτα από δύο μήνες δουλειάς ως χτίστες, ηλεκτρολόγοι, ξυλουργοί, είχαμε έτοιμο το δικό μας στούντιο στο σπίτι. Πραγματική πολυτέλεια!", λέει ευτυχισμένος και περήφανος ο Dani Felices, ταλαντούχος συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας και εν μέρει τραγουδιστής σε ορισμένα κομμάτια. Ίσως γι’ αυτό ο δίσκος ακούγεται ακόμα πιο ροκ. Έχει ηλεκτρικές κιθάρες, Hammonds και μία ρυθμική βάση πιο στερεή. Αν και έχουν επίσης χρησιμοποιήσει ηλεκτρονικούς ήχους. Ακόμα κι έτσι, πάντως, δε χάνουν την Flamenco ουσία τους. Απόδειξη αυτού, η νέα διασκευή, έπειτα από έντονη παράκληση/απαίτηση των ακροατών τους (η άμεση επικοινωνία με το κοινό έχει αυτό το καλό) ενός θέματος που είχαν πρωτοεκδώσει στις μακέτες τους και παιζόταν σε όλες τις συναυλίες τους ανεξαιρέτως, "Dime qué quieres de mí". Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο χωρίς την καταλυτική παρουσία της La Canija. Πρόκειται για μία frontwoman ικανή να φέρει μέχρι έκστασης τους ακροατές στις ζωντανές εμφανίσεις με τις συγκλονιστικές ερμηνείες της.

Η συμφωνία (youtube video)

Μια και το βίντεο είναι στα ισπανικά, παρακάτω η μετάφραση...

Γεια σας, είμαστε οι D’Callaos.

Σας αρέσει η μουσική μας;
Αν ναι ή αν ακόμη δε μας γνωρίζεις...

Σου προτείνουμε μια συμφωνία!
Μια συμφωνία χωρίς κόλπα,
μια συμφωνία χωρίς μικρά γράμματα,
μια συμφωνία μεταξύ μας.

Η συμφωνία, εύκολη:
ΕΜΕΙΣ σου χαρίζουμε τη μουσική μας δωρεάν:
Μπες στο www.decallaos.com και κατέβασε
ελεύθερα τους δίσκους μας

ΕΣΥ σε αντάλλαγμα,
κατεβάζεις, ακούς και, αν σου αρέσει,
το στέλνεις και στους φίλους σου.

La Canija - D’Callaos
"Η μουσική μας δεν έχει λόγο ύπαρξης αν ο κόσμος δεν μπορεί να την ακούσει.
Εμείς παίζουμε για να συγκινείται ο κόσμος, να γελά, να κλαίει, να χορεύει.
Γι' αυτό πάντα πιστεύαμε στη δωρεάν διάθεση της μουσικής μας.
Φυσικά, υπάρχει ένα πρόβλημα μ' αυτό, εφόσον η μουσική μοιράζεται ελεύθερα,
οι δισκογραφικές δεν ενδιαφέρονται, επομένως δεν υπάρχουν λεφτά για την προώθηση και διαφήμιση.
Έτσι γίνεται πιο δύσκολο να φτάσει η μουσική μας σε όλο και περισσότερο κόσμο.
Γι' αυτό προτείνουμε μία συμφωνία:
Εμείς σου χαρίζουμε τη μουσική μας κι εσύ μας βοηθάς να τη γνωρίσει ο κόσμος.
Είναι μια δίκαιη συμφωνία, νομίζω...

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους:

Για να κατεβάσετε το δίσκο "El borde donde termina el mar" πηγαίνετε στο www.decallaos.com/mar/ και πατάτε εκεί που λέει "Descargar el CD".

Για να κατεβάσετε το single "El viajero" πηγαίνετε στο decallaos.com/viajero/ και πατάτε εκεί που λέει "Descarga aquí un single".

Για να κατεβάσετε το δίσκο "El Café de las Niñas" πηγαίνετε στο decallaos.com/cafe/ και πατάτε εκεί που λέει "Descarga el CD aquí".

Για να κατεβάσετε τους δύο πρώτους δίσκους: "De Paso" και "Desde mi balcon" πηγαίνετε στο www.decallaos.com/index/ στην ενότητα "La Galeria" και κάνετε κλικ στους τίτλους των δίσκων.

Απόσπασμα από την παράσταση El Café de las niñas (youtube video)

Παραπάνω ακούμε μία εκπληκτική διασκευή των παιδιών που συνδυάζει την Almoraima του Paco de Lucía με το Romero Verde των Lole y Manuel.

El pobrecito hablador del siglo XXI: Εντυπώσεις απ' την παράσταση "El Café de las Niñas"

Κάθομαι δίπλα σε ένα κοριτσάκι που συνόδευε τον πατέρα της. Ή μπορεί και να ήταν ο πατέρας που συνόδευε το κοριτσάκι. Στη σκηνή, η αναπαράσταση μιας ταβέρνας: "El Café de las Niñas", ο τίτλος της παράστασης που μπαίνω να παρακολουθήσω. Μία φωτεινή επιγραφή με το ίδιο όνομα κυριαρχεί στη σκηνή, στην οποία υπάρχουν δύο τραπέζια, καρέκλες, σκαμπό και μια μπάρα του μπαρ. Έξι νέοι άνθρωποι παίζουν χαρτιά, πίνουν μπύρα και κρασί, καπνίζουν ασταμάτητα και κουβεντιάζουν φιλικά. Στην μπάρα της ταβέρνας ο σερβιτόρος κουβεντιάζει με μια κοπέλα που επίσης πίνει και καπνίζει και της οποίας το πρόσωπο δε βλέπουμε, αφού έχει γυρισμένη την πλάτη. Πίσω απ’ τη μπάρα, γεμάτα μπουκάλια και δύο ισπανικές κιθάρες κρεμασμένες, μοιάζουν σα να περιμένουν κάποιον να παίξει μαζί τους. Δίπλα στις κιθάρες, ένα ρολόι με εκκρεμές μετράει την ώρα και από ένα παλιό ραδιόφωνο ακούγεται φλαμένκο μουσική που μεταδίδει κάποιος σταθμός. Ένα σύννεφο καπνού αιωρείται. Φτάνει μέχρι τον εξώστη η μυρωδιά του κρασιού και του καπνού που μ μία αόρατη κλωστή ενώνει τους θεατές με αυτό που βλέπουμε υπό το ημίφως. Πολλοί από αυτούς που πλήρωσαν εισιτήριο φαντάζομαι θα προτιμούσαν να είναι πάνω στη σκηνή. Εμένα δε θα με πείραζε.

Το κοινό συνεχίζει να μπαίνει στο θέατρο, ενώ στο "El Café de las Niñas" η ζωή συνεχίζεται χωρίς να δίνουν καμία σημασία στα σχόλια των θεατών που περιμένουν κάποια ένδειξη για την έναρξη της παράστασης. Ξαφνικά σκέφτομαι πως η πραγματικότητα της ταβέρνας και η δική μας πραγματικότητα στην αίθουσα συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, και μου έρχεται στο μυαλό ο Μπόρχες. Το κοριτσάκι που κάθεται δίπλα μου είναι ανήσυχο. Δε σταματά να στριφογυρίζει και να κάνει ασήμαντες ερωτήσεις στον πατέρα της. Είναι αργά και σίγουρα θα 'πρεπε να είναι στο σπίτι, στο κρεβατάκι της, να κοιμάται υπό το γαλάζιο φως της γεμάτης αστεράκια λάμπας της. Η μουσική απ’ το ραδιόφωνο διαχέεται μέσα στα μουρμουρητά του κοινού και σιγά-σιγά έρχεται η σιωπή. Το φως στην πλατεία του θεάτρου σβήνει. Κάποιοι από τους νέους που τα πίνουν στην ταβέρνα σηκώνονται και αποχαιρετούν φιλικά. Ο αποχαιρετισμός δεν ακούγεται, βλέπουμε μόνο πως κουνιούνται τα χείλη και τα χέρια τους. Τώρα μένουν δύο νέοι, η κοπέλα και ο σερβιτόρος. Τα αγόρια σηκώνονται, παίρνουν τις κιθάρες, γυρίζουν στο τραπέζι και παίζουν μια-δυο νότες, καθαρές, σαν εισαγωγή χωρίς συνέχεια, χωρίς τέλος, νότες που προσελκύουν την κοπέλα και τον σερβιτόρο. Μπορούμε τώρα πια να δούμε το πρόσωπό της, νέα, ζωντανή, γεμάτη ενέργεια· μάτια μεγάλα, μαλλιά μακριά και σκούρα και ξαφνικά η φωνή της γεμίζει όλο το χώρο, συνδεμένη με τη νότα της κιθάρας. Ήταν μία ομορφιά σύντομη, φευγαλέα, σχεδόν σκληρή, καθώς σε λίγο, αφού προφέρει το τελευταίο quejío υπό το φως των κεριών που φωτίζουν το μπαρ, η κοπέλα αποχαιρετά τους φίλους της στο "El Café de las Niñas" με τη συνοδεία του άλλου κιθαρίστα. Ο σερβιτόρος σηκώνεται και σκουπίζει το πάτωμα, βάζει τις καρέκλες πάνω στα τραπέζια και σβήνει τα φώτα, ενώ απ’ την τελευταία κιθάρα βγαίνει ένας ήχος μεταβατικός σας αποχαιρετισμός, αργός και γλυκός σαν ένα νανούρισμα που αυτή τη νύχτα όφειλε, έπρεπε, να βάλει τέλος στην πραγματικότητα. Ο σερβιτόρος σβήνει το τελευταίο φως. Η σκηνή σκοτεινιάζει. Μία ακόμη μέρα στην ταβέρνα έφτασε στο τέλος της. Στο βάθος ακούγεται ο μεταλλικός ήχος απ’ τα ρολά που κατεβαίνουν. Έπειτα σιωπή.

Στριφογυρίζω στη θέση μου, ανήσυχος, γεμάτος προσδοκίες, όπως όλο το κοινό, και στο πλάι μου βλέπω το κοριτσάκι που καθόταν κοντά μου στην αγκαλιά του μπαμπά της. Κοιμάται γαλήνια με το κεφάλι γερμένο ελαφρά προς τα δεξιά και ξεκουράζεται στον αργό ρυθμό της αναπνοής του πατέρα της. Τότε, μια ακτίνα φωτός ανάβει και πάλι στη σκηνή, και απ’ το φως γεννιέται μια απόκοσμη φωνή, μια οξεία νότα, απίθανη, θρήνος ή κάλεσμα, κραυγή η κλάμα νεογέννητου, η φωνή της γυναίκας που τραγουδά, πραγμάτωση μίας φαντασίας ενός νέου χώρου, που –αν και ίδιος– αλλάζει, καθώς εμφανίζονται όσοι προηγουμένως έμοιαζαν περιθωριακοί και τώρα έχουν μεταμορφωθεί σε υπέροχους μουσικούς, καλλιτέχνες της άλλης όχθης που βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα, τις ώρες των στοιχειών, και ενσαρκώνουν την υπόσχεση εκείνης της ώρας λίγο πριν το κλείσιμο, που πάντα τελειώνουν πνιγμένες στο κρασί, στον καπνό και στο γέλιο.

Σε μια στιγμή όλα γίνονται μουσική, το "café de las niñas" είναι τώρα ένας μαγικός χώρος, γεμάτος από ρυθμούς, από τραγούδι, από duende, από φωνή. Ένα μέρος όπου δεν έχουμε πρόσβαση παρά μόνο ως θεατές ενός εξωπραγματικού δρώμενου, καθώς αυτό που συμβαίνει εκεί πάνω δεν είναι φτιαγμένο για μας, συμβαίνει προς απόλαυση των καλλιτεχνών που αλλάζουν θέση στη σκηνή, που γίνονται συνένοχοι ενός παιχνιδιού, τραγουδούν, χορεύουν, γυρίζουν σα δερβίσηδες τον κόσμο όλο, παίζουν μουσική, σα να ήταν πραγματικά οι μυθικοί θαμώνες μίας φανταστικής ταβέρνας. Το αίσθημα που μας κατακλύζει προέρχεται από μία μείξη ακουστικών απολαύσεων, ήχοι που έρχονται απ’ το παρελθόν μπλεγμένοι με ηλεκτρικά ακούσματα, duende και ρυθμός, palmas και cajón, το αίμα που βράζει, η αναγνώριση της βαθύτερης ανθρώπινης ουσίας μας ακούγοντας εκ νέου τον αρχέγονο ήχο της φυλής που μας ταξιδεύει μες στο χρόνο και μέσω της οποίας εκφράζουμε ακόμα τους θρήνους και τις χαρές μας. Κι ακόμα, η αμφιβολία της συνείδησης πως αυτό που παρατηρούμε συμβαίνει μόνο αυτή τη στιγμή και ποτέ ξανά δεν θα έχουμε την ευκαιρία να το δοκιμάσουμε, να το δούμε, να το ακούσουμε, να το νιώσουμε.

Δεν θυμάμαι πόσο χρόνο περάσαμε καμιά εκατοστή άτομα βλέποντας και ακούγοντας αυτούς τους υπέροχους καλλιτέχνες. Αλλά θυμάμαι με κάθε διαύγεια πώς, με το τέλος του ύστατου τραγουδιού, χτύπησε τυραννικά το ρολόι με το εκκρεμές που μετρούσε τις ώρες στο μπαρ και τότε το "El Café de las Niñas" σκοτείνιασε, οι μουσικοί σταμάτησαν και στον αέρα, σαν εκπνοή, η αυθάδης νότα του ρολογιού. Φώτα, ιαχές, χειροκροτήματα: τώρα ήταν όλα αλήθεια, το κοινό όρθιο, οι μουσικοί ικανοποιημένοι και η στενοχώρια μου, ενός ανόητου ρομαντικού που δεν αποδέχεται το τέλος ενός ανεπανάληπτου ψέματος.

Στο πλάι μου το κοριτσάκι είχε ξυπνήσει. Κοιτούσε με μάτια ολάνοιχτα τον πατέρα της, όπως κοιτάνε τα παιδιά όταν ξυπνάνε σε ένα μέρος που δεν είναι το κρεβάτι του και από ένα όνειρο που δεν είναι το όνειρό τους. Έπειτα κοίταξε εμένα και τους μουσικούς επίσης. Έμοιαζε να μην εκπλήσσεται από τίποτα, έμοιαζε κυρίαρχη του χρόνου που πέρασε απ’ τη στιγμή που ο μεταλλικός ήχος απ’ τα ρολά που κατέβαιναν έκλεισε την καθημερινότητά μας και μας προσκάλεσε σε ένα μέρος όπου πρωταγωνιστούσε η ονειροπόληση της τέχνης. Θα ‘θελα να πιστεύω πως ήμουν κι εγώ μέρος του ονείρου στον ύπνο της μικρούλας· πως αυτή μας ονειρεύτηκε όλους...

Όπου κι αν είστε, αν δείτε σε κάποια γωνιά της Ισπανίας αφίσες να διαφημίζουν την παράσταση των D'Callaos με τίτλο "El Café de las Niñas", πάρτε ένα εισιτήριο, θα σας μείνει αξέχαστη.

Απόσπασμα από την παράσταση El Café de las niñas (youtube video)

Εδώ έχουμε τη χαρά να ακούμε τη δική τους ορχηστρική σύνθεση La butifarra (εμπνευσμένη απ' τους Triana) σε συνδυασμό με το Recuerdos de una noche της θρυλικής μπάντας ανδαλουσιανού ροκ Triana.

Καλή ακρόαση! (και θυμηθείτε, αν σας αρέσει, στείλτε το και στους φίλους σας)

Υ.γ. Όλες οι πληροφορίες παρμένες από την επίσημη ιστοσελίδα των D'Callaos