Live Review: Calexico στη Θεσσαλονίκη

Γράφει ο Λάζαρος Αλληλόμης (Lazarosal)
8 άρθρα στο MusicHeaven

Όπως και να ’χει όμως, οι Calexico επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη το βράδυ της Παρασκευής, το τελευταίο βράδυ του φθινοπώρου που δεν ήρθε ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία.

Το όνομα Calexico, που το μοιράζονται με μια πόλη των ΗΠΑ, προέρχεται από τη σύντμηση των λέξεων California και Mexico. Και, τι πιο ταιριαστό, για έναν ήχο που έρχεται από τα βάθη της Αμερικανικής ερήμου, εκεί που συναντιόνται η Άγρια Δύση με την Λατινική Αμερική;

Αυτήν την ίδια σύντμηση εκφράζουν και οι Αμερικανοί τροβαδούροι συνδυάζοντας τις country κιθάρες με τα mariachi πνευστά, δημιουργώντας μαγευτικά ηχοτοπία που μας έχουν συναρπάσει όλους κατά καιρούς.

Το νέο τους άλμπουμ, «Algiers», είναι, μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα ισχυρότερα της καριέρας τους: το δίδυμο Joey Burns και John Convertino –και η εξαιρετική μουσική τους- ζωντάνεψαν τα τραγούδια τους με έναν μαγευτικό τρόπο.

Το άνοιγμα της συναυλίας -του οποίου προηγήθηκαν ως support οι Blind Pilots, τους οποίους όλοι οι Θεσσαλονικείς υποδέχτηκαν όπως έπρεπε- έγινε με το “Epic”, ένα κομμάτι από το νέο τους άλμπουμ, για να συνεχίσουν μετά και να μας πάνε πίσω στο 2003, αυτό του Across The wire.

Κάπως έτσι, το συγκρότημα κέρδισε έδαφος μέσα από ένα σύνολο μουσικών ακουσμάτων και μιας άψογης σκηνικής παρουσίας που αναζητούσε, με τον τρόπο της, όλο και περισσότερο το χειροκρότημα των θεατών.

Η βραδιά κυλούσε όμορφα με τους μουσικούς που βρισκόντουσαν πάνω στη σκηνή του Principal να παίζουν διάφορα όργανα λίγο πολύ σε κάθε κομμάτι, ώσπου ο τρομπετίστας Jacob Valenzuela τράβηξε όλα τα φώτα επάνω του με την εκτέλεση του δικού του κομματιού, “No Te Vajas”: μία από τις απροσδόκητες και ωραιότερες στιγμές της βραδιάς.

Έπειτα, φτάνοντας στο τέλος της συναυλίας, ακούστηκε το Alone Again Or, όπου αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά, πως είναι ιδιαίτερα αγαπητό από το κοινό και έτσι, μέχρι τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το show, με μια κίνηση, το Principal Club Theater από την Θεσσαλονίκη, είχε μεταφερθεί λίγο πιο κοντά στα σύνορα με το Μεξικό.

Μπορεί να μην ήταν κάτι παραπάνω από τις προσδοκίες μου για ένα live των Calexico, όμως ήταν αυτό ακριβώς που περιμέναμε όλοι μας σχεδόν και έτσι περάσαμε καλά.

Πώς γίνεται άλλωστε να πεις πως δεν πέρασες καλά, όταν ο χειμώνας, από την πρώτη στιγμή που έρχεται σε βρίσκει με το παρακάτω κομμάτι να ηχεί παράξενα, κάτι σαν το «Paranoid Android», στα αυτιά σου.