Ο δίσκος είναι υπέροχος!!!!!!!!!!!!!
Λοιπόν, έχει 18 τραγούδια…νέα και παλιά σε διασκευές…
Ειδικότερα:
Ο «Βράχος» και το «Πάτωμα», όπως τα είπε στον Ιανό, στις 28/3/2007….(βραδιά Λίνας Νικολακοπούλου)
Υπάρχει το τραγούδι «ποια παίζει τώρα», σε δικούς του στίχους, που το είχε γράψει για τις Αλίκη, Τζένη, Έλλη και Μελίνα, πριν κάποια χρόνια, και το έλεγε ο Ζαχαράτος σε ένα σόου...εδώ σε νέα διασκευή…
Τα «δυό χαμόγελα», που είχε γράψει και τραγουδήσει για μια εκστρατεία ενημέρωσης του Δεύτερου, για τον καρκίνο πέρσι…
Η «ροζ γραβάτα», όπως την είχε πει κατά την είσοδο του Μιλένιουμ, μετά από παραγγελία του Μελωδία…
Το τραγούδι «delivery», απ’ την ομώνυμη ταινία του Παναγιωτόπουλου…εκεί το έλεγε ένα παιδί απ' τη Σπείρα, εδώ το λέει ο ίδιος...
Το τραγούδι «Γράψτε Ζωζώ», που είχε γράψει πριν λίγα χρόνια για τη Σαπουντζάκη, με τη φωνή της ίδιας…
Οι «πεθερές», με την Πωλίνα…
Τα «κόκκινα γυαλιά», σε πολύ χάι, χορευτική διασκευή απ’ τους Εμιγκρέ…
Το «τραγούδι της Athens voice», για τη γνωστή εφημερίδα, με αυτόν και τη Σπείρα, πολύ ρυθμικό και χορευτικό…
Το «μην πυροβολείτε τον πιανίστα», είναι αυτό που ακουγόταν στην περσινή τηλεοπτική εκπομπή…
Το «έφαγα ήττα»…ένα πάρα πολύ όμορφο τραγούδι, αν είχε δει κανείς την παράσταση Μπιμπερό, εκεί το έλεγε ο Καραλής, εδώ το λέει ο
Βασίλης Μοσχονάς.
Το τραγούδι της Μαρίας της άσχημης…το γνωστό…με τίτλο «Πόσο σ’ αγαπώ»
Τα «επόμενα όνειρα»…ένα τραγούδι με τη
Βικτωρία Ταγκούλη της Σπείρας...πάρα πολύ ωραίο…
Το τραγούδι "Διαμάντια και μπλούζ"…σε στίχους της Λούλα Αναγνωστάκη…απ' το ομώνυμο θεατρικό έργο που είχε ανεβάσει πέρσι η Λάσκαρη...
Ένα τραγούδι που έγραψε ο
Λευτέρης Παπαδόπουλος με τίτλο "Ράια"…με όλη την αγάπη για τη γυναίκα του και για την πόλη της Θεσσαλονίκης…ζειμπέκικο με τρυφερότατους, υπέροχους στίχους…
Και είναι κι αυτό:
Χρόνια, σαν τριαντάφυλλα ξερά μες στα βιβλία,
τα δένδρα που ήταν άνθρωποι έχουν μαρμαρωθεί…
Χιόνι παλιό και μάλαμα, σαν ακριβή φιλία
κορίτσια που γεννήθηκαν κρατώντας το σπαθί
Χρόνια πολλά, απ’ το 20, είν’ η λιθογραφία
σερβίρονται τα παγωτά, καφέδες αχνιστοί
Παραθαλάσσιος καφενές σε κάποια επαρχία
εκεί που ζούνε οι άνθρωποι μόνο γονατιστοί.
(ρεφραίν) Άρχισες πάλι ανέκδοτα, τα επαρχιακά σου,
Φόρεσες όλα τα βουνά και τα μεταξωτά
Τη νύχτα που ’χεις μέσα σου, τη λες με το όνομά σου
Πίνεις το τσάι σου καυτό με δυό ζαχαρωτά
Στίχοι Μάνου Ελευθερίου…ζειμπέκικο με τον τίτλο "χρόνια σα τριαντάφυλλα", με το μπουζούκι του Καραντίνη….
Και επίσης αυτό:
Δεν ξέρω αν είναι έρωτας, που σκάει τόση αγάπη
Παντού, σαν παρενέργεια, στα κόκκαλα, στην πλάτη
Που παίρνεις τάχα απόσταση για να καταλαβαίνει
η έρημη υπόσταση σε τι σκοτάδια μπαίνει
Δεν ξέρω αν είμαι διάλειμμα κι εγώ μες στη ζωή σου
Που σκάει σαν επικίνδυνη στροφή στη θέληση σου
Που παίρνεις τάχα αδιάφορα και με ρωτάς πού πάω
Εσύ που είδες αδιάφορα σε ποιο σφυγμό ξεσπάω
Βραχυκύκλωμα, πάει το κύκλωμα απ’ τη φλόγα
που ανάψαμε και τα κάψαμε, νύχτα ευλόγα
Τα φιλιά πάνω στους τοίχους κόκκινη μπογιά
Υπογράψανε πως μας κάψανε την καρδιά
Σε στίχους δικούς του, ζειμπέκικο με τίτλο Βραχυκύκλωμα…
κατά τη γνώμη μου, αυτά είναι δύο απ’ τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί τα τελευταία 5-6 χρόνια….έχω κολλήσει άγρια μ’ αυτά…
Εξώφυλλο…ένα παχουλό αγοράκι με ένα τεράστιο καρπούζι…ακούγεται πολύ το πιάνο και σαξόφωνο….είχα χρόνια να «φύγω» έτσι, με ένα cd…
