ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
    Kokkinos_Daimonas
    25.04.2004, 12:45
    Psaxnw gia stixoys kai gia accorda gia to "mia Fysarmonika poy klaei". Eyxaristw prokatavolika.

    Astron
    25.04.2004, 13:08
    Dm A
    Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
    Dm A
    με την ανάσα ενός παιδιού
    C A
    Σημάδι τούτου του καιρού
    C A
    που μας φοβίζει και μας καίει


    Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
    είν’ η δική μας παρουσία
    Τον ύμνο ακούγοντας να λέει
    χαίρε, ω χαίρε Ελευθερία

    Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα, αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
    Έτσι που ζεις από συνήθεια μια μέρα ακόμα και μια μέρα

    Κι ουρανός που μας σκεπάζει μια φυσαρμόνικα που κλαίει
    Κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι,μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

    Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος
    Ω, με πόση ένταση και πάθος γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι

    Μια φυσαρμόνικα που κλαίει ακολουθώ τα βήματα σου
    Μέσα στην ερημιά του κόσμου κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

    ----
    Απ' ότι ξέρω υπάρχει άλλη μια στροφή στο τραγούδι την οποία δεν την γνωρίζω όμως γιατί έχω μόνο την live εκτέλεση με το Νταλάρα από το Αττικόν.

    (Σημ. Ο Νταλάρας νομίζω το παίζει απο Bm, οπότε αν θες κάνεις τις αντίστοιχες μετατροπές)

    [ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Astron on 25-04-2004 13:08 ]
    An_yparxei_logos
    26.04.2004, 00:59
    Σωστά νομίζεις Astron... Για την ακρίβεια οι ορίτζιναλ στίχοι του Δήμου Μούτση έχουν 2 επιπλέον στροφές...

    ------------------------------------------------------------------

    Μια φυσαρμόνικα που κλαίει με την ανάσα ενός παιδιού
    σημάδι τούτου του καιρού που μας φοβίζει και μας καίει

    Μια φυσαρμόνικα που κλαίει είν’ η δική μας παρουσία
    τον ύμνο ακούγοντας να λέει χαίρε, ω χαίρε Ελευθερία

    Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα, αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
    έτσι που ζεις από συνήθεια μια μέρα ακόμα και μια μέρα

    Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
    βοήθεια κράζουνε, βοήθεια, κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

    Κι ουρανός που μας σκεπάζει μια φυσαρμόνικα που κλαίει
    κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι, μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

    Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος
    ω, με πόση ένταση και πάθος γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι

    Μια φυσαρμόνικα που κλαίει ακολουθώ τα βήματα σου
    μέσα στην ερημιά του κόσμου κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

    Κι εκεί που πάει να ξημερώσει, εκεί που δείχνει να χαράζει
    αγάπη μου ώρα για ύπνο, άρχισε κιόλας να βραδιάζει