Τα τελευταία χρόνια, ίσως όχι και λίγα, έχει γίνει must για τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο ωδείο από την ηλικία των επτά ή οκτώ ή και ακόμα μικρότερα. Εκεί, επιλέγουν κάποιο όργανο, κατά κανόνα πιάνο ή
κιθάρα και τα πλακώνουν και στις θεωρίες, στα σολφέζ κλπ, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να πήζουν, να σιχαίνονται το καταναγκαστικό του πράγματος αλλά και κάποια να μην αντιδρούν για να μην κακοκαρδίσουν τους γονείς που έχουν όνειρα για τα καμάρια τους μήπως και τα δουν σολίστ. Βέβαια, όταν πας να ρωτήσεις στο ωδείο πως πηγαίνει ο κανακάρης, η απάντηση είναι δεδομένη: "Έχει πολύ ταλέντο (έστω κι αν ακόμα δεν έχει μάθει το Ντο), λίγη δουλίτσα περισσότερο μόνο..." (είμαστε για να χάνουμε πελάτες, μέρες που είναι;)
Αγαπητιοί φίλοι, οι απόψεις μου στο ζήτημα έχουν ως εξής: ΔΕΝ κάνουν ΟΛΟΙ για ΟΛΑ. ΔΕΝ γίνεται να γίνουν όλοι μουσικοί και οργανοπαίχτες όπως δεν μπορούν να γίνουν όλοι πρωταθλητές (μπορούν όμως όλοι να γυμνάζονται) ή οτιδήποτε προϋποθέτει ταλέντο, που είναι η μαγιά, διότι το υπόλοιπο φτιάχνεται μόνο με δουλειά. Αν το παιδί έχει όντως ταλέντο, αν είναι να γίνει Σγούρος ή Καβάκος, τότε ΟΚ πλάκωσέ το στα ωδεία και σίγουρα θα την καταβρίσκει. Αλλά κλύσμα η μουσική σε επίπεδο εκμάθησής της και αναπαραγωγής της δεν γίνεται. Αυτό που για μένα πρέπει να γίνεται, είναι η δημιουργία σωστών και καταρτισμένων ακροατών της μουσικής, μέσω σωστής και χωρίς πίεση, χαλαρής εκπαίδευσης. Τη μουσική τη ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ να την ΑΚΟΥΜΕ, από τα πολύ μικρά μας χρόνια. Κάθε είδος μουσικής μπορεί να μας προσφέρει στιγμές απόλαυσης αρκεί να ξέρουμε να την ακούσουμε και να κατανοήσουμε το γενικότερο πλαίσιο απ' όπου προέρχεται. Πως γίνεται το οξύμωρο, τόσα παιδιά να πηγαίνουν στα ωδεία και μεγαλώνοντας να ακούνε σκυλάδικα ενώ να έχουν άρνηση για κλασική, τζαζ και άλλα είδη που προσφέρουν πραγματική μουσική απόλαυση;
