Όταν ερμηνεύω ένα τραγούδι, κεντράρω στο λόγο. Μπορεί να χάνει κάτι ορισμένες φορές, αλλά συνήθως κερδίζει. Εάν μείνεις στο σολφέζ του κομματιού, τότε λες όλες τις λέξεις χωρίς να έχουν καμιά σημασία. Το τραγούδι είναι μελοποιημένος λόγος, δεν είναι μουσική στην οποία μπήκαν κάποια λόγια.
Ήμουνα παλιά σε ένα κοσμικό μαγαζί. Μια μέρα το κοινό δε μου άρεσε καθόλου. Ακύρωσα τον εαυτό μου, κατέβασα τα ρολά και δεν τους έδωσα τίποτα. Ήμουνα δυστυχής, κομμάτια πεταμένα. Με πλησιάζει ένα παιδί και μου λέει: "Κυρία Τσανακλίδου, έκανα οικονομία δυο μήνες για να 'ρθω να σας ακούσω". Δε φαντάζεστε πόσο ντράπηκα. Μου 'γινε μάθημα. Τώρα, αν καμιά φορά είναι κάπως το κοινό ή είμαι εγώ κάπως, κάθομαι και σκέφτομαι πως υπάρχει ένας που έκανε θυσία να έρθει να με δει και
δεν έχω δικαίωμα να τον φτύσω.
Τι ποιότητα αυτή η γυναίκα! Αν θέλετε να δείτε όλη τη
συνέντευξη μπορείτε να μπείτε
εδώ.
Επίσης η Τ.Τσανακλίδου θα εμφανίζεται στο Μετρό μέχρι το Φλεβάρη και από κει κι έπειτα θα πρωταγωνιστήσει στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη "Ο ήχος του όπλου", στη θεατρική σκηνή του Κέντρου Λόγου & Τέχνης 104.
Εγώ ένα έχω να πω: Πόσους καλλιτέχνες ξέρετε που θα μπορούσαν να το πουν αυτό? Να το παραδεχτούν?
Ελάχιστοι!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : despinakontogianni στις 17-01-2008 21:46 ]
