Δεν πρόκειται για κάποια μουσική κόντρα, απλώς για μια καλλιτεχνική διασταύρωση…
Αbbie Gale-2
2 όπως λέμε δεύτερος δίσκος για τους Abbie Gale. Η πρώτη εντύπωση για τους Abbie Gale ακούγοντας τον πρώτο τους δίσκο, Family life, ήταν μια υποτονική διάθεση. Απλός ποπ ήχος σε στυλ BelleandSebastian. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω με πολύ καλή φωνή όμως και σωστά αγγλικά, πράγμα όχι πολύ συχνό για τα ελληνικά δεδομένα.
Το "2" όμως είναι άλλη υπόθεση. Πιο πλούσιος ήχος και ενορχηστρώσεις. Περισσότερα όργανα. Ο ήχος τους γίνεται πιο ροκ, περισσότερο παιχνίδι με τα φωνητικά. Ο ήχος τους σε κομμάτια όπως το Lovesong και το Sometimes πιο κοντά στους Closer, ενώ το Heliotrope portrait βγαλμένο από δίσκο των Pleasure.
To 2 είναι η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από πολλούς δίσκους πολύ πιο ηχηρών ονομάτων που έχουν κυκλοφορήσει πρόσφατα.
Εγώ προσωπικά τον προτιμώ και από αυτόν των Pleasure.
Με αυτό το δίσκο οι Abbie Gale κατάφεραν να με κάνουν φαν τους…
Raining Pleasure- Who’s gonna tell Juliet?
Αντίθετα με τους Abbie Gale, οι προσδοκίες ενός δηλωμένου φαν των Pleasure για τον καινούριο τους δίσκο ήταν πολύ υψηλές . Και οι ορκισμένοι φαν είναι και οι πιο απαιτητικοί. Ακούγοντας κάποια από τα κομμάτια του καινούριου δίσκου σε live τους, πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, νόμιζα ότι ο δίσκος αυτός θα είναι καθαρό
Hard Rock. Ο δίσκος είναι όντως πιο ροκ από τον τελευταίο –Forwards and Backwards.
Μετά από 4 δίσκους με δικά τους κομμάτια και με αλλεπάλληλες αλλαγές στη σύνθεση του γκρουπ τα τελευταία 10+ χρόνια, αυτός ο δίσκος μου ακούγεται σαν ένας συνδυασμός ήχων και ιδεών της όλης μουσικής τους πορείας… Λίγο από τους πρώτους 2, λίγο από Flood λίγο από Forwards and Backwards.
Το electro
Rock “Love was just a girl” θα μπορούσε άνετα να χωρέσει στο Forwards and Backwards…
To "Breath in, breath out" και το "God is pregnant" με ευκολία στο Flood, όπως και τα πιο ποπ "Who’s gonna tell Juliet", "Stains on the wall" και το υποτονικό Rainbow…
Γρήγοροι ρυθμοί και καθαρά ροκ ήχοι στο "Flamenko" και στο "You are not young any more". O Βασιλικός κάνει τα δικά του παιχνίδια με τα φωνητικά στο "Love was just a girl" και ο δίσκος αν και για μένα δεν είναι ο καλύτερός τους, είναι από τους καλύτερους της φετινής σεζόν…
Μουσικά και ηχητικά και όχι μόνο, μιας και Abbie Gale και Raining Pleasure κατάγονται από την Πάτρα, αυτές οι 2 μπάντες διασταυρώνονται ακόμα περισσότερο με τους 2 πρόσφατους δίσκους τους. Είναι ένα ιδανικό σημείο συνάντησης για όσους ψάχνουν κάτι διαφορετικό στην
ελληνική μουσική πραγματικότητα.
Έχοντας ακούσει τους τελευταίους δίσκους από Puressence μέχρι Manic Street Preachers κτλ μπορώ να πω ότι τα 2 ελληνικά σχήματα έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχυ και μπορούν άνετα να σταθούν στο ευρωπαϊκό στερέωμα…
Και οι δύο δίσκοι αξίζουν τα λεφτά τους.
ΥΓ: Στη Χαμένη Λεωφόρο της Μουσικής αυτήν την Πέμπτη, 7-9μ.μ. η 1 από τις 2 ώρες θα είναι αφιερωμένη σε αυτούς τους δίσκους.
Όσοι δεν ακούσετε την εκπομπή αλλά θέλετε μια γεύση από τους 2 δίσκους, θα τους βρείτε ->
εδώ.
