Η Ελλάδα θυμάται την Τουρκία

Νομίζω ότι οι περισσότεροι στη συζήτηση αυτή συμφωνούμε-αυτό είναι καλό

Ναι στις φιλικές σχέσεις(κουμπαριές,συναυλίες,κοινές διοργανώσεις κλπ) αλλά πάντοτε με προσοχή και επιφυλακτικότητα.

Και μιας και σήμερα,15 του Ιούλη, μπαίνουμε για μια ακόμη φορά στο καταραμένο καλοκαίρι του 74,μια αφιέρωση στη Κύπρο:

ΥΜΝΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο
κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.
Εσύ της θαλασσάς ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,
πως σου μαδήσαν τ’ άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.

Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια,-
κ’ οι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.
Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνεις μάνα,
ύμνος και θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.
[...]

Γιάννης Ρίτσος

Το θέμα για τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας είναι πολυσυζητημένο.Άλλοι τάσσονται υπερ κ άλλοι κατά.Εγώ θα προτιμήσω τη μέση οδό!Θεωρώ ότι τα εγκλήματα,στην κυριολεξία,που έχουν διαπράξει οι Τουρκοι στη διάρκεια αιώνων εναντίον των Ελλήνων δεν μπορούν να ξεχαστούν κ δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ.Όμως δεν θα πρέπει να παραμένουμε κ προσκολλημένοι στο παρελθόν.Εξάλλου οι διαφορές ήταν κυρίως μεταξύ των πολιτικών της κάθε χώρας κ Έλληνες-Τουρκοι ήταν τα "εκτελεστικά",ας πούμε,"όργανα" των κυβερνώντων,αφου μάλιστα επιθυμούσαν το καλύτερο για την πατριδα τους που αγαπούσαν έτσι όπως τους το παρουσίαζαν οι πολιτικοί.Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι δεν θα πρέπει να είμαστε επιθετικοί τόσο με τους Τούρκους ως λαό αλλά περισσότερο με τους πολιτικούς τους.όμως δε θέλω κ σε κάμια περίπτωση να θεωρούμαστε με τους Τούρκους αδέλφια αφου αν κ "εκτελεστικά όργανα" έχει κ ο λαός μεριδίο ευθύνης για όλα αυτά που έχουν υποστεί οι Ελληνες.Προτιμώ να τους βλέπω αδιάφορα χώρις όμως να ξεχνώ τι έχουν κάνεισε "ξένα χωράφια"μάλιστα.Στα ελληνικά.Και για να είμαι ειλικρινης παρ'όλες τις προσπάθειές μου ίσως να συνέχίζω να νιώθω αρνητικά για όλους τους Τούρκους.

as pw loipon kai th dikh mou gnwmh.menw sth germania,exw gnwrisei atoma apo polles xwres,(portogalia,ispania,italia...kai tourkia).prwta ap΄ola na pw oti exw mia filh tourkala.phgainoume mazi sxoleio.pote den yphrxe anamesa mas kapoio problhma.exw gnwrisei kai mia allh tourkala,h opoia afou syzhtousame mia fora,to thema phge sthn istoria.....arxise ta dika ths...ela omws pou me brhke diabasmenh!arxise na gyrizei thn istoria anapoda,na kanei thn ellada tourkia ktl....kai ths ta΄pa...
oso gia thn filh mou thn Yasemin,symfwnoume oti o aplos laos den exei na xwrisei tipota.

Τώρα θα μου πείτε Αυγουστιάτικα πάλι για τα Ελληνοτουρκικά θα μας πεις; Sorry παιδιά αλλά δεν άντεξα. Είναι η πρώτη είδηση που τράβηξε την προσοχή μου στον πρωινό τύπο σήμερα και σχετίζεται άμεσα με όσα ειπώθηκαν σε αυτό το topic. Για του λόγου το αληθές λοιπόν, επισυνάπτω το απόσπασμα της εφημερίδας.
--------------
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Δευτέρα, 2 Αυγούστου 2004

Συνεχίζουν να προκαλούν οι Τούρκοι

ΠΑΡΑ το γεγονός ότι ήδη βρισκόμαστε προ των Ολυμπιακών Αγώνων, οι «φίλοι» μας Τούρκοι συνεχίζουν τις προκλήσεις, στο Αιγαίο, αρνούμενοι να δεχθούν τη διεθνή νομιμότητα αλλά και να επιδείξουν αθλητικό πνεύμα.

Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες, μαχητικά της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας προέβησαν σε παραβιάσεις των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας, παραβιάζοντας τον εθνικό μας εναέριο χώρο. Σε όλες τις περιπτώσεις τα τουρκικά μαχητικά αναχαιτίστηκαν από την Πολεμική μας Αεροπορία.

Πάντως, ερωτηματικά δημιουργεί η προκλητικότητα αυτή της Άγκυρας, παρά το γεγονός ότι από ελληνικής πλευράς καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για την γεφύρωση των διαφορών των δύο χωρών και για την υποβοήθηση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας.


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: yiannisyiannis on 02-08-2004 11:23 ]

Την Δευτέρα που μας πέρασε είχα την τύχη να πάω στο Ηρώδειο, για να παρακολουθήσω μια πραγματικά μαγευτική συναυλία. Την διοργάνωσε ο Γιώργος Νταλάρας και το θέμα της ήταν η Μεσόγειος. Γι' αυτό το λόγο, υπήρχαν καλλιτέχνες από όλους τους λαούς της Μεσογείου και ακούστηκαν μουσικές τόσο διαφορετικές μα και τόσο κοντινές σε εμάς. Ειλικρινά ήταν μια διαπολιτισμική πανδαισία, καθώς συνυπήρχαν αρμονικά μουσικές από Κάτω Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Γιουγκοσλαβία, Μαρόκο, Αλγερία, Κύπρο, Τουρκία και Ελλάδα. Σαν παράσταση ήταν κάτι παραπάνω από άριστη. Χαρακτηριστικά έχω να θυμάμαι τον Νταλάρα να τραγουδά ένα υπέροχο τραγούδι του Petru Guelfucci, το Corsica, με θέμα την ιδιαίτερη πατρίδα του και όλη η σκηνή να φωτίζεται και να μετατρέπεται σε μια...απέραντη θάλασσα (!) καθώς και την σπουδαία Dulce Pontes από την Πορτογαλία να τραγουδά το διάσημο Cancao do mar, με τον Στέφανο Κορκολή στο πιάνο...

Σε μια φάση λοιπόν, ο Νταλάρας καλεί 2 νέους καλλιτέχνες, έναν τραγουδιστή κι έναν βιολονίστα, χωρίς να τους προλογίσει a priori, κι αρχίζει να τραγουδά το πασίγνωστο τραγούδι των Καλδάρα-Πυθαγόρα "Μες του Βοσπόρου τα Στενά". Κοιταζόμασταν όλοι και αναρωτηθήκαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του τραγουδιού ποιος είναι αυτός ο νεαρός που για πρώτη φορά τραγουδά στο Ηρώδειο δίπλα στον Νταλάρα και δεν τον ήξερε κανείς. Για τους υπόλοιπους -πλην της Pontes φυσικά που είναι διάσημη ανά τον κόσμο- δεν υπήρχε θέμα, μιας και ήταν ξένοι. Όμως ο νεαρός ήταν Έλληνας, μιας και μιλούσε άπταιστα τα Ελληνικά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε...

Μόλις το τραγούδι τελείωσε, ο Νταλάρας είπε: "Είναι πολύ μεγάλη η χαρά να λέω αυτό το τραγούδι με τον χ και y (τα μικρά τους ονόματα, Τουρκικά, τα οποία δεν θυμάμαι)...αυτή τη στιγμή το τραγούδι, μετά από 30 και πλέον χρόνια παίρνει το πραγματικό του νόημα:

"Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός,
κι εγώ λαός κι εσύ λαός
Πιες λίγο από το τάσι μου,
αδέρφι και καρντάσι μου."

Εκείνη τη στιγμή, ολόκληρο το Ηρώδειο ξεσπά σε χειροκροτήματα, αγκαλιάζοντας με θέρμη τους 2 νεαρούς Τούρκους καλλιτέχνες, που περιττό να πω, ήταν συγκινημένοι με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη.

Το επόμενο κομμάτι ήταν ένα άλλο πολυ αγαπημένο μου, το "Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει" (μουσική του Γιουγκοσλάβου Sasa Dragic, στίχοι του Φίλιππου Πλιάτσικα). Οι στίχοι του, γνωστοί σε όλους μας:

"Θα 'θελα μια νύχτα, στου ανέμου το νησί,
να 'βρισκα της μοίρας το ψεύτικο κρασί,
εκείνο που σε βγάζει απ' την παγωνιά,
να το πιω και να φύγω μακριά.

Για να σε δω στης Σμύρνης την άσβεστη φωτιά
Να μου φανερώνεις του Αιγαίου τα μυστικά
Να μου τραγουδήσεις πράγματα γνωστά
Και να νιώθω πως σε ξέρω από παλιά"

και το ρεφραίν του:

"Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει
Είναι ο χρόνος που τελειώνει και ξανά μένουμε μόνοι"

Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε όταν ο Νταλάρας και ο Τούρκος συνάδελφός του τραγουδούσαν: Τι είναι αυτό που μας ενώνει... 6.000 θεατές σηκώνονται όρθιοι και ξεσπούν σε χειροκροτήματα, αποδεικνύοντας ότι οι 2 λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους και ότι η πολιτική και οι πολιτικοί δεν είναι παραπάνω από τον άνθρωπο. Η συγκίνηση όλων μας ήταν μεγάλη, καθώς για μια ακόμα φορά η μουσική ένωσε δυο λαούς που ήταν τόσους αιώνες σε πόλεμο...

Υ.Γ.: Η συγκίνησή μου αλλά και των υπολοίπων κορυφώθηκε στο αμέσως επόμενο τραγούδι, αφού έφυγαν καταχειροκροτούμενοι οι Τούρκοι καλλιτέχνες, όταν ο Νταλάρας επέλεξε να τραγουδησει το "Χρυσοπράσινο φύλλο"...

Συμπέρασμα: Κανείς δεν ξεχνά τα εγκλήματα του Τουρκικού στρατού εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Άλλο όμως Τουρκικός στρατός και Τούρκοι πολιτικοί κι άλλο Τουρκικός λαός...

giorgos μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα, να διαχωρίζεται ο στρατός και η πολιτική μιας χώρας απο το λαό ... μια συναυλία σαν κι αυτή που λες είναι ο ιδανικός χώρος να απλοποιηθούν οι σχέσεις , δεν είναι όμως όλη η ζωή μια συναυλία. κρίμα πάντως
χαίρομαι που γίνονται τέτοιες συναυλίες, και που αναφέρθηκαν γεγονότα και απο τις δυο πλευρές (κατα ένα τρόπο) σ' αυτή τη συζήτηση.

Ε δεν μπορώ, θα την κάνω την παρατήρηση...μήπως οι Τούρκοι πολιτικοί και οι Τούρκοι στρατηγοί δεν είναι απο τον λαό της Τουρκίας;Μήπως οι Τούρκοι στρατιώτες που μέχρι πρόσφατα διέπρατταν εγκλήματα πολέμου στις Κουρδικές περιοχές της Τουρκίας δεν είναι απο τον λαό της Τουρκίας; Από που είναι δηλαδή;

Ο λαός σε κάθε χώρα-και σε αυτό δεν αφήνω έξω ούτε την Ελλάδα ούτε και την Κύπρο- έχει πάντοτε ένα μερίδιο της ευθύνης για τις πράξεις της χώρας του.



Love is like Oxygen;you get too much you get too high;not enough and you're gonna die.


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Sideline on 08-08-2004 01:59 ]

Tha mporousa - kai tha ithela - na grapsw polla apla o xronos piezei... tha pw mono oti symfwnw apolyta me to filo mou to Giorgo (gia ta parelkomena tis synaylias) kai oti ston kathena mas ekgeitai an tha mporesoume na koitaksoume enan anthrwpo sta matia apallagmenoi apo prokatalipseis... xwris ayto to "nai, alla...". Proswpika den irtha edw (stin Poli) me arnitiki diathesi, alla poly perissotero i symperifora aytwn twn anthrwpwn me ekane na tous niwthw twra pragmatika "aderfia mou"...

Έλα ασήμωσε και χόρεψε,
ποιος χειμώνας σ'το απαγόρευσε...


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: KIT_KAT on 09-08-2004 10:52 ]

kit kat στην Κύπρο, οι ίδιοι άνθρωποι που στέκονται στα οδοφράγματα με τις φωτογραφίες των δικών τους ανθρώπων που χάθηκαν το 74 πήγαν να δώσουν αίμα για την Αναστασία, ένα κοριτσάκι απο την Τουρκία που έπασχε απο λευχαιμία. δεν πιστεύουν όμως ότι οι Τούρκοι είναι αδέλφια τους. δεν μπορούν να ξεγράψουν τη ζωή τους.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, η ζωή μας όλη δεν είναι μια συναυλία. Ούτε ή ανθρώπινη συμπεριφορά και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις λειτουργούν πάντοτε επηρεασμένες από τον ενθουσιασμό και τη μέθη μιας ωραίας συναυλίας ή κάποιου αντίστοιχου γεγονότος. Αντίθετα, αυτή η μαγεία χάνεται σύντομα κι επιστρέφουμε στους συνηθισμένους μας ρυθμούς.

Για να είμαστε σοβαροί και ρεαλιστές λοιπόν, πρέπει να κρίνουμε (κι όχι να κατακρίνουμε) τη συμπεριφορά ενός λαού, αν όχι από τα βάθη των αιώνων, τουλάχιστον από αρκετές δεκαετίες συμβίωσης μαζί του.

Για το λόγο αυτό, από το πρώτο post μου σ’ αυτή τη συζήτηση, ζήτησα τη γνώμη των ανθρώπων που συμβιώνουν με τους Τούρκους όλη τους τη ζωή και τους ξέρουν στα μέσα και στα έξω. Οι απαντήσεις των Κυπρίων αδελφών μας ήταν καταλυτικές.

Όλοι εμείς έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε (ειδικά στις συναυλίες), εκείνοι όμως, όπως λέει και το τραγούδι του Νιόνιου.....Χόρεψαν χορούς που ματώναν τα βήματά τους.