Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δεν ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα για πολιτικές και κυρίως κομματικές συζητήσεις. Δεν θα υπερασπιστώ καμμιά ιδεολογία και δε θα ακολουθήσω καμμιά κομματική γραμμή. Άλλωστε είμαστε forum μουσικής. Γι'αυτο και θα παρακαλέσω όλους όσους διαβάσουν το συγκεκριμένο θέμα να σεβαστουν μόνο και μόνο το γεγονός του Πολυτεχνείου και να κάνουν τη δική τους ..μουσική καταθεση.
17 Νοέμβρη 1973...πέρασαν 39 ολόκληρα χρόνια! Η αλήθεια είναι ότι από μικρό παιδί ένιωθα πολύ περίεργα τη μέρα αυτή...κάθε φορά που ξημέρωνε η επέτειος του Πολυτεχνείου ''κουβαλούσα'' ένα αίσθημα θλίψης...
Σήμερα δε νιώθω μόνο αυτό...νιώθω πολύ περισσότερο ένα άγχος και μια στενοχώρια..δεν ξέρω τι φταίει..Φταίει που δεν είμαι πια παιδί και βλέπω κάπως διαφορετικά τα πράγματα; Φταίει που αυτό το ''Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία'' που τότε το απαιτούσαν χιλιάδες κόσμου είναι ακόμη πιο ''ζωντανό'' από ποτέ; Φταίει που η ατμόσφαιρα είναι το ίδιο αποπνικτική με τότε; Ειλικρινά δεν ξέρω...
Γι'αυτό και σκέφτηκα να ανοίξω το θέμα αυτό...ένα θέμα που θα περιλαμβάνει τραγούδια που θυμίζουν τη μέρα αυτή...γιατί η ατμόσφαιρα είναι λιγότερο αποπνικτική όταν ακούγεται ένα τραγούδι...
Αντί άλλων πιο "κλασσικών" για τη μέρα, διαλέγω αυτό (το τραγούδι "πάρτυ κωφαλάλων" σε μουσική Dead Kennedys και στίχους-ερμηνεία PANX ROMANA) αρχίζει λίγο μετά το 3:20, αλλά καλό να το δείτε ολόκληρο).
[ τροποποιήθηκε από τον/την AR-ON, 17-11-2012 10:57 ]
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος
Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές. Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου, κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.
Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια , σαν σκυλί με συνθήματα σκισμένα, σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους, και ζητώ πληροφορίες και υλικό, να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό.
Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή στα παιδιά και τους εργάτες , στους πολίτες, στους οπλίτες , στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά,
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους γυναίκες και άνδρες με όπλα στους ώμους στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστοί στη σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί
Όταν χτυπήσεις δυο φορές ύστερα τρεις και πάλι δυο Αλέξανδρέ μου Θα 'ρθω για να σ' ανοίξω Θα σου 'χω φαγητό ζεστό Θα σου 'χω ρούχο καθαρό Γωνιά για να σε κρύψω
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους γυναίκες και άνδρες με όπλα στους ώμους στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστοί στη σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί
Όταν χτυπήσεις δυο φορές ύστερα τρεις και πάλι δυο Αλέξανδρέ μου Θα δω το πρόσωπό σου Στα μάτια κρύβεις δυο φωτιές στα στήθη σου χίλιες καρδιές μετράνε τον καημό σου
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους γυναίκες και άνδρες με όπλα στους ώμους στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστοί στη σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί
Όταν χτυπήσεις δυο φορές ύστερα τρεις και πάλι δυο Αλέξανδρέ μου σκέφτομαι το φευγιό σου Σε βλέπω σε κελί στενό να σέρνεις πρώτος το χορό πάνω στο θάνατό σου. -----------------
... έχεις χαλάσει τη φωνή σου τραγουδώντας ...για όλα τα σύννεφα που τα ’λεγες τραγούδια της ψυχής ...
[ τροποποιήθηκε από τον/την mpjxprt, 17-11-2012 20:30 ]
Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά.
Γράφουν σημάδια, μηνύματα στο βασιλιά σα δε φωνάξεις έβγα να το γράψεις να μην σ' ακούσουν τα σκυλιά, βγάλε φωνή χωρίς μιλιά σημάδια και μηνύματα στο βασιλιά.
Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί, όρκο σταυρώσαν πάνω στο σπαθί τους η λευτεριά να μην χαθεί, όρκο σταυρώσαν στο σπαθί καπεταναίοι, στρατιώτες, λαϊκοί.
Κι όπου φοβάται φωνή ν' ακούει απ' το λαό σ' έρημο τόπο ζει και βασιλεύει, κάστρο φυλάει ερημικό, έχει το φόβο φυλαχτό όπου φωνή φοβάται ν' ακούει απ' το λαό.
Γη παιδεμένη με σίδερο και με φωτιά, για κοίτα ποιον σου φέρανε καημένη να σ' αφεντεύει από ψηλά, τα κρίματά σου είναι πολλά, γη που το σίδερο παιδέψαν κι η φωτιά.
Καίει το φυτίλι, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά, κάνουν βουλή συντακτική και γράφουν το θέλημά τους στα χαρτιά κι η κοσμοθάλασσα πλατιά, κάνουν βουλή, ξεθηκαρώνουν τα σπαθιά.
Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε τι φέρνουνε στον βασιλιά, βαθιά γραμμένο στα χαρτιά τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά
Τρεις του Σεπτέμβρη μανάδες, γέροι και παιδιά στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά, τρεις του Σεπτέμβρη μάνες, γέροι και παιδιά.
Γιατι ο Παπακωσταντινου ειναι must σε καθε τετοιου ειδους εκδηλωση και σε καθε πορεια, απεργια κτλ? Γιορταζουμε κατι που εκαναν φοιτητες, δεν υποτιθεται οτι οι φοιτητες εχουν προοδευτική σκέψη? Μπαινω στη σχολη μου σε ημερα συνελευσης και παζει μονο Παπακωσταντινου! Ελεος?
Γιατι ο Παπακωσταντινου ειναι must σε καθε τετοιου ειδους εκδηλωση και σε καθε πορεια, απεργια κτλ? Γιορταζουμε κατι που εκαναν φοιτητες, δεν υποτιθεται οτι οι φοιτητες εχουν προοδευτική σκέψη? Μπαινω στη σχολη μου σε ημερα συνελευσης και παζει μονο Παπακωσταντινου! Ελεος?
Το θέμα μας δεν έχει καμμία σχέση με τον Παπακωνσταντίνου...
Στα τραγούδια που μας θυμίζουν το Πολυτεχνείο αναφερόμαστε...
