Άμα το έγραφες αυτό το 1998,θα έλεγα ότι όντως η ροκ μουσική πεθάινει.Ομως το 2004 τα πράγματα (ευτυχώς) είναι πολύ διαφορετικά,αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή...
Πρώτων,υπάρχει μία έντονη τάση για επιστροφή στις αρχικές ρίζες του ροκ&ρολλ από σχήματα όπως οι White Stripes,οι Strokes και οι Black Rebel Motorcycle Club που παράγουν πραγματικά εξαιρετική μουσική.Οι Darkness (οσο και αν με νευριάζει η φωνή του τραγουδιστή τους) επαναφέρουν με μεγάλη επιτυχία το
Glam Rock των 70s καθώς και το αλα-Page solo στη
κιθάρα.Ποιο πειραματικές μπάντες όπως οι Queens of the Stone Age και Madrugada παράγουν μουσική με ένταση και νοημοσύνη.Έχουμε τη βρετανική σκηνή με
Coldplay και James...δηλαδή τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς;
Δεύτερον,η ροκ ήταν η μουσική της αντίδρασης όταν ξεκινούσε,το 1960.Το 1980 τη θέση της την πήρε η πανκ σκηνή και αργότερα η ακραία (death/grind) σκηνή κατά το 1990 (χονδρικά).Οι άνθρωποι αντιδρούν με την μουσική,απλά δεν αντιδρούν με την μουσική των πατεράδων τους (αν μπορώ να το θέσω ωμά).Δεν έχω καμία απαίτηση από ένα 15χρόνο να κάνει την επανάστασή του ακούγοντας
Deep Purple.Λογικά,θα αντιδράσει με
Slipknot ή
Linkin Park,ακολουθώντας την εξέλιξη της κοινωνίας.
Τρίτον,οι μεγάλες μπάντες της ροκ κάνουν συναυλίες και δεν πέφτει καρφίτσα (από προσωπική εμπειρία πέρσυ στους Jethro Tull και Uriah Heep).Οι (θεοί) Yes κάνουν περιοδεία με την σύνθεση του Fragile (νομίζω) με support τους
Dream Theater,ομοίως οι
Rush,χωρίς support (να το κάνουν τι;).Άμα εμφανίζονταν οι
Pink Floyd οπουδήποτε στον πλανήτη ένα εκατομμύριο κόσμος (μέσα σε αυτούς και έγω) θα πήγαιναν με τα πόδια να τους δούνε.Οι AC/DC γεμίζουν ότι θέλεις σε dt χρόνο.
Τέταρτον (και τελευταίο)...Το τι ορίζει κανείς ως ροκ...Η ροκ είναι σίγουρα λαική τέχνη (as in του μέσου πολίτη) αλλά χαρακτηρίζεται από ένα πολύ μεγάλο εύρος.Ξεκινάει από το απλούστατο των δύο συγχορδιών και φτάνει σε μία avand-garde μεγαλοπρέπεια και παράνοια που ούτε ο Schoenberg δεν θα φανταζόταν.Προσωπικά το δεύτερο άκρο είναι αυτό που με απασχολεί και δεν έχει πεθάνει καθόλου.Η progressive σκηνή (ανάθεμα για τους περισσότερους) είναι δυνατή και έχει εξαιρετικές παραγωγές.
Συμπέρασμα:αν κάποιος θέσει το ροκ ως τη μουσική από το 69 μέχρι το (ξέρω'γω...) 78-80,θέτοντας περιορισμό στις μπάντες που θεωρούνται ροκ (κυρίως αυτοί που λέμε ως classic
Rock) και στον ήχο,τότε ναι η ροκ έχει πεθάνει .Το να προσπαθήσει να την αναστήσει κάποιος μου φαίνεται μάταιο,αντί να κάνουμε βήματα μπροστά κάνουμε προς τα πίσω (ή προς τα πλάγια).Προσωπικά,θέλω τη μουσική συναρπαστική.Δεν με απασχολούν ούτε οι στίχοι (σε μεγάλο βαθμό) ούτε η προσκόλληση στους κανόνες της κλασσικής μουσικής και του εύηχου αποτελέσματος ούτε τίποτα.Θέλω πρωτοτυπία και δράση.Τι κιαν το αποτέλεσμα είναι ατονικό στα 13/8;
PS:για όσους αντέχουν,ακούστε το THRaK (1994) και THRaKaTTaK (1996) των King Crimson και γενικά ότι έχουν βγάλει αυτοί και ο θείος Frank (Zappa).No commend...
