Κριτική από την Ευηάννα Νικολέρη-Μusic Corner-:
''Ένας δίσκος γεμάτος πειρά(γ)ματα,όπως σημειώνουν και οι ίδιοι οι Αλχημιστές.
Αν και τα λαϊκά στοιχεία είναι διάσπαρτα μέσα στο δίσκο και ο ήχος του μπουζουκιού ξεχωρίζει,τα ηλεκτρικά όργανα κρατούν το ροκ ύφος και μπορούν άνετα να υπερασπιστούν το συγκρότημα στην,κάποιες φορές,σκληρή ελληνική ροκ μουσική κοινότητα.Συνθετικά τα τραγούδια είναι ένα και ένα.Άλλες φορές ξεκάθαροι πειραματισμοί,άλλες φορές έντονα επηρεασμένα από μεγάλα ονόματα της ελληνικής ροκ σκηνής και κάποιες φορές πολυακουσμένες,αλλά ποτέ ξεπερασμένες ροκ μπαλάντες που τελικά σου αφήνουν μια γλυκειά αίσθηση βραδυνής μελαγχολίας.Σε κάποια σημεία οι συνθέσεις είναι τόσο καλές,οι ενορχηστρώσεις τόσο ξεχωριστές που σώζουν και αναδεικνύουν τα κομμάτια.Σε αυτό βοηθάει και η φωνή του τραγουδιστή Βασίλη Παγώνη,η βαθιά και σκοτεινή χροιά του που τα υποστηρίζει άψογα.
Αν έπρεπε να αναφέρω κάποιο αρνητικό για το δίσκο,αυτό θα αφορούσε το στίχο. Σουρεαλιστικός και αφηρημένος,θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος μιας υπέροχης ποιητικής συλλογής,αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είναι κατάλληλος για το στιχουργικό μέρος ενός τραγουδιού.Να το ξεκαθαρίσω,τα λόγια είναι πολύ όμορφα,γεμάτα ποιητικές εικόνες και μεταφορές,επηρεασμένα από τη ζωή στη μεγαλούπολη,τα άγχη,τις δυσκολίες και κυρίως τις ανθρώπινες σχέσεις που διαμορφώνονται μέσα σε αυτή.Θα μπορούσα να τα αναλύσω στίχο στίχο,όπως γίνεται με τα έργα μεγάλων ποιητών και πάλι να μην έχω βρει το ακριβές νόημά τους,να μην έχω πιάσει πλήρως αυτό που λέμε <<τι θέλει να πει ο ποιητής>>.Θα τα φιλτράριζα μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες και τον τρόπο που βλέπω τη ζωή και στο τέλος θα γινόντουσαν δικά μου,μια πάντα επίκαιρη αφήγηση του εαυτού μου,όπως συμβαίνει συνήθως με τη ποίηση.Όχι <<θα...>>,αυτό έκανα,είχα μια βδομάδα στη διάθεσή μου και έψαξα τα τραγούδια στίχο στίχο,νότα νότα.Όμως εγώ θα έγραφα την κριτική και ήμουν υποχρεωμένη να το κάνω.Αυτή είναι η δουλειά μου.Θα συμβεί το ίδιο με τον ακροατή που θα ακούσει κάποια στιγμή το τραγούδι στο ραδιόφωνο;Θα δώσει την απαιτούμενη σημασία;
Ίσως λοιπόν...δεν ξέρω,απλά προτείνω...Ίσως θα έπρεπε να γίνει λίγο πιο άμεσος ο στίχος,λίγο πιο ρεαλιστικός,ώστε να αγγίζει πιο γρήγορα τον ακροατή.Και φυσικά δεν εννοώ πιο χαζός.πιο ευτελής.Ο Σταμάτης Μεσημέρης έχει δείξει και στο παρελθόν ότι είναι ικανός για σπουδαία πράγματα,ένας σύγχρονος ποιητής.Πιστεύω λοιπόν ότι θα μπορούσε άνετα να αποδώσει πιο άμεσα αυτό που θέλει να πει,όπως και έκανε για παράδειγμα στο <<Αυτόπτες μάρτυρες>>,την ιστορία ενός ζευγαριού με τεράστια διαφορά ηλικίας που ενωμένοι και αγαπημένοι στέκονται απέναντι σε όλο τον κόσμο.Ή σε κάποια σημεία του <<Μπράντι με καφέ>>...Ή θα μπορούσε βέβαια να συνοδεύει τα τραγούδια με μια επεξήγηση.Δεν έχει γίνει ποτέ,αλλά δεν νομίζω ότι θα ενοχλούσε κανέναν.
Τελειώνοντας,θέλω να πω ότι ο δίσκος των Αλχημιστών μπορεί να μην είναι η φιλοσοφική λίθος,είναι όμως όπως και οι ίδιοι,ένα δώρο στην ελληνική μουσική.Αν δεν υπήρχαν και αυτά τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν το θάρρος να πειραματιστούν και να προσφέρουν,θα είχαμε βαλτώσει από καιρό.Θα ήθελα να ακούσω στο μέλλον και δικά τους τραγούδια.Το συνθετικό δείγμα που πήραμε στο <<Ακίνητα ρολόγια>> και στο <<Κρυφό καμάρι>> μας προδιαθέτει θετικά.Είμαι σίγουρη πως είναι ικανοί για πολλά πράγματα, γι'αυτό θα έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά γι'αυτούς.Καλή αρχή λοιπόν!
