Δημιουργήθηκαν στις αρχές του '80 από τον Steve Albini, ένα αλλόκοτο, ψηλό, αδύνατο, μυωπικό παιδί, αυτοδίδακτο μουσικό και συντάκτη σε underground fanzine της εποχής. Πατώντας γερά στα βήματα μπαντών όπως οι Gang Of Four, Killing Joke, Pop Group, Public Image Ltd και στον απόηχο του Punk, αναζήτησαν τα όρια μεταξύ θορύβου και μουσικής.
Ο ήχος τους είχε όλα εκείνα τα ακραία στοιχεία που σε μερικά χρόνια αργότερα θα γινόταν σήμα κατατεθέν σε όλο το φάσμα της σκληρής μουσικής. Μια ρυθμική βάση που χτίζεται από ένα ογκώδες δολοφονικό μπάσο και ένα ακούραστο drum machine, πάνω στην οποία ασελγούν κιθάρες, που ακούγονται περισσότερο σαν αλυσοπρίονα και άλλα βιομηχανικά εργαλεία (εξ' ου κι ο όρος industrial) και η φωνή να φτύνει ιστορίες μηδενισμού και κυνισμού.
Με το γκάζι πατημένο στο τέρμα, οι Big Black πρόλαβαν και έβγαλαν μερικά EP's και δυό ολοκληρωμένους δίσκους, πριν διαλυθούν στο απόγειο της δημοτικότητάς τους. Το Atomizer και το Songs About F@cking> είναι γεμάτα από κομμάτια που ακόμη και σήμερα σε τινάζουν στον αέρα με την ενέργειά τους και σε πείθουν οτι αυτό που ακούς δεν μπορεί να είναι παρά η απόλυτη (έντεχνα δομημένη) μουσική του θορύβου!
Σε μια συνέχεια του "do it yourself" πνεύματος, έκαναν μόνοι τους την παραγωγή των δίσκων όπως επίσης και τα εξώφυλλά τους. Χωρίς manager, χωρίς δικηγόρους, μεγάλη εταιρία και όλον αυτόν το συφερτό που σήμερα θεωρείται δεδομένος ακόμη και στα "ανεξάρτητα" συγκροτήματα, οι Big Black μας έδωσαν με την ταχύτητα trailer b-movie κινηματογραφικής ταινίας τη σκοτεινή παρανοϊκή πλευρά της Αμερικής. Μια πραγματικότητα γεμάτη μισαλλοδοξία, μίσος, υλισμό και βία. Στο μεταμοντέρνο συντηρητισμό των πολιτικών και του MTV, αυτοί απάντησαν με εξτρεμιστική μουσική και σαρκαστικό χιούμορ! Κι όταν έφτασαν στο σημείο που -λίγο πολύ- όλες οι μπάντες διακαώς επιθυμούν, την επιτυχία δηλαδή, αυτοί πολύ απλά έπαψαν να υπάρχουν...
Μετά τη διάλυσή τους, οι Dave Riley και Santiago Durago ασχολήθηκαν αποσπασματικά με τη μουσική, ενώ το τρομερό παιδί Steve Albini εξελίχθηκε σε guru των studios (αν και ο ίδιος αρνείται τον όρο "παραγωγός" επιμένοντας να αποκαλεί ευατόν "μηχανικό ήχου") κάνοντας τη μουσική παραγωγή σε δίσκους γνωστών και άγνωστων ονομάτων όπως οι Nirvana, oι Pixies, oι Jesus Lizard, ακόμα και στους Έλληνες Bocomolech.
Ύστερα από τόσα χρόνια μετά τη "βιομηχανική επανάσταση" των Big Black και κοιτώντας κανείς πίσω, βλέπει ένα αληθινό και πρωτοποριακό (χωρίς να το επιδιώκει) συγκρότημα, που σε μία εποχή που η μουσική ήταν ήδη ένα ακόμη προϊόν προς κατανάλωση, κινήθηκε αυθαδικά κόντρα στο ρεύμα, έκανε θόρυβο, κλότσησε, σάρκασε και χάθηκε πριν καταλήξει να είναι ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο του παγκόσμιου πια μουσικού super market...
Και άφησε πίσω του έναν ήχο σκληρό και τραχύ, δύσκολο στο άκουσμα από αυτιά που έχουν εθιστεί στα αποστειρωμένα προϊοντα της νέας εποχής. Έναν ήχο που έυκολα μπορείς να διακρίνεις σαν επιρροή σε μπάντες όπως οι Nine Inch Nails, oι Tool, oι Faith No More, oι Ministry, ακόμα και στους Rage Against The Machine!
Big Black : The Model (Kraftwerk cover)
Big Black : Bad Penny
Big Black : Fish Fry
Big Black : L Dopa
-----------------
I'm gonna make the Block Rockin' Beat sound Harder, Better, Faster, Stronger....and this will be the Firestarter, as seen on your Favorite Worst Nightmare
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sitzoune81 στις 11-11-2008 15:22 ]
