Οι Nouvelle Vague στην Θεσσαλονίκη! 28/11/2009 Principal Club

Οι Nouvelle Vague για 5η φορά στο Principal Club Theater με ένα νέο καταπληκτικό άλμπουμ “Nouvelle Vague 3“ και μια νέα τραγουδίστρια…
ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009
PRINCIPAL CLUB THEATER

H μπάντα του Μarc Collin και του Οlivier Libaux,  οι Nouvelle Vague,  το Σάββατο 28 Νοεμβρίου οι Nouvelle Vague θα εμφανιστούν  στη σκηνή του Principal για 5η φορά και θα παρουσιάσουν το νέο τους album,  “Nouvelle Vague 3”.
Οι καταπληκτικές διασκευές που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία της bossa nova, της Jazz της δεκαετίας του ’50 και την Pop των 60s, η ιδιαίτερη παρουσία και ζωντάνια της μπάντας επί σκηνής, η αισθησιακή ατμόσφαιρα συνθέτουν ένα απολαυστικό live!
Στη συναυλία τους, ο Marc Collin θα παρουσιάσει και τη νέα τραγουδίστρια του γκρουπ!
www.nouvellesvagues.com
Info:
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.30
Η συναυλία ξεκινάει στις 21.30
Principal Club Theater – Thessaloniki, GR - Τel: 2310428088
www.principalclub.com
www.myspace.com/principalclub
Τιμές εισιτηρίων:
Προπώληση: 25€
Ταμείο: 30€
Πληροφορίες Για Δωρεάν Μεταφορά: 2310428088
Προπώληση εισιτηρίων:
Tsimiski, Thessaloniki, 2310250072

Παραγωγή: Principal Ltd.

Nouvelle Vague-bio
H ιστορία των Nouvelle Vague είναι γνωστή:  Αρχικά καμία δισκογραφική εταιρία δεν θεώρησε ότι υπήρχε σοβαρός λόγος να κυκλοφορήσει ο δίσκος των Nouvelle Vague στην Ελλάδα.  Όσοι άκουγαν κάποια τραγούδια όπως το “Guns of Brixton” έτσι;» άρχισαν να αναρωτιούνται ποιος μπορεί να το διασκεύασε και ποια είναι αυτή που λέει θεϊκά το “love will tear us apart”;». Σιγά-σιγά το όνομα τους άρχισε να «παίζει» σε μικρά στέκια του κέντρου, στις εναλλακτικές συχνότητες του ραδιοφώνου δίνοντας την απάντηση «Τους λένε Nouvelle Vague και είναι Γάλλοι».

Ο Μarc Collin και ο Οlivier Libaux είναι δύο από τους πλέον πολυπράγμονες μουσικούς - παραγωγούς της γαλλικής σκηνής τα τελευταία 12 χρόνια (με δισκογραφία σε έγκυρα labels, όπως F Communications, Output, Naοve κτλ). Όταν οι πορείες τους κατέληξαν σε ένα κοινό σημείο αποφάσισαν να φτιάξουν ένα δημιουργικό και εκλεκτικό σχήμα, με στόχο να τιμήσουν τα εφηβικά ακούσματά τους.
Έχοντας μεγαλώσει με τα περίφημα new wave συγκροτήματα της περιόδου 1977-1984, oι δύο μουσικοί επέλεξαν να διασκευάσουν διαχρονικές συνθέσεις Punk, post Punk από new wave συγκροτήματα, όπως οι Joy Division, Clash, Dead Kennedys, XTC, Cure, Tuxedomoon, Depeche Mode, Public Image Limited, Undertones, κ.α.
Επειδή όμως τα συγκεκριμένα τραγούδια δεν θα είχε κανένα νόημα να διασκευαστούν με ανάλογες ενορχηστρώσεις, οι Nouvelle Vague αποφάσισαν να κρατήσουν το μελωδικό πυρήνα κάθε σύνθεσης και να επανα-εκτελέσουν τα πάντα από την αρχή, χρησιμοποιώντας λιτές, ακουστικές ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία της bossa nova, της Jazz της δεκαετίας του ’50 και την Pop των 60s.
Στη συνέχεια έψαξαν και βρήκαν οκτώ τραγουδίστριες (έξι Γαλλίδες, μια Βραζιλιάνα και μια Νεοϋορκέζα) οι οποίες όμως, εκτός από το να διαθέτουν υπέροχες φωνές, έπρεπε να πληρούν μια βασική προϋπόθεση. Να μην έχουν ακούσει ποτέ τα τραγούδια που θα ερμήνευαν, ακριβώς για να μην επηρεαστούν από το πρωτότυπο, ούτε στο ελάχιστο.

Ο δίσκος δημιούργησε τεράστια αίσθηση σε όλο τον κόσμο, αφού τα κομμάτια είναι σαν να ξαναγράφτηκαν από την αρχή. Μοιάζει πραγματικά απίστευτο το πώς μεταμορφώνεται ο Punk παιάνας των Clash, «Guns Of Brixton», με τις απαλές ακουστικές κιθάρες ή πως ο απόλυτος ερωτικός ύμνος των Joy Division “Love Will tear Us Apart” αναγκάζει κάθε φορά τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς να απαντάνε σε εκατοντάδες τηλεφωνήματα ακροατών που απαιτούν να μάθουν «ποιοι διασκευάζουν τόσο όμορφα αυτό το τραγούδι». Απ’ την άλλη το “Just Can’t Get Enough” των Depeche Mode σερβίρεται εκ νέου αναδεικνύοντας την ανέμελη δυναμική του, ενώ ακόμα και ο Martin L. Gore θα παραδεχόταν ότι η δική του εκτέλεση στο “In a Manner of Speaking” των Tuxedomoon δεν είναι τόσο ανατρεπτική και ταυτόχρονα τόσο απολαυστική!

Tα τελευταία χρόνια έχουν περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο (από Σκανδιναβία μέχρι Τελ Αβίβ και από Τουρκία μέχρι Μεξικό), ενώ έχουν εμφανιστεί μαζί και με τους Dead Can Dance στο Hollywood Bowl του Los Angeles. Έχουν καταφέρει να κερδίσουν το κοινό και των μεγάλων φεστιβάλ (Big Chill, Primavera, Glastonbury, Overground) και των μικρών clubs (Jazz Cafι, Blue Note) και φυσικά όσοι τους έχουμε δει live σε κάποια από τις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, έχουμε κάθε λόγο να ξαναδώσουμε ραντεβού με την εμπνευσμένη μπάντα από τη Γαλλία, της οποίας η πιο πρόσφατη δισκογραφική κυκλοφορία μετά το άλμπουμ με το συμβολικό τίτλο “Βande Α’ part” (φόρος τιμής στην ομώνυμη ταινία του Jean-Luc Godard), είναι το NV3. Με αυτή τη νέα τους δουλειά οι NV προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, αφού αυτή τη φορά, δεν ηχογράφησαν απλώς διασκευές αγαπημένων τραγουδιών, αλλά κάλεσαν μαζί τους στο στούντιο και στο μικρόφωνο τους original τραγουδιστές! Έτσι, στο NV3, ανάμεσα σε άλλα, η lead singer του γκρουπ, Melanie Pain, ερμηνεύει το Master and Servant μαζί με τον Martin Gore (Depeche Mode), αλλά και το All my colours μαζί με τον Ian McCulloch (Echo and the Bunnymen) – η Marina Celeste τραγουδάει το Our lips are sealed, με τον Terry Hall (Specials) και τον Funboy Three – η Nadeah Miranda κάνει ντουέτο μαζί με τον Barry Adamson  το Parade των Magazine.
“Ήταν φανταστική εμπειρία”, λέει ο Olivier, “αλλά και πολύ αποθαρρυντικό ταυτόχρονα, να δουλεύεις μαζί με κάποιον σαν τον Mc Culloch: Οταν τον ακούς στο στούντιο να τραγουδάει, θέλεις να ηχογραφήσεις 15 τραγούδια μαζί του, όχι μόνο ένα! Όλοι αυτοί οι τύποι είναι τόσο cool – είναι φίνοι, διαθέτουν στυλ, είναι αστείοι, αγαπούν τη μουσικοί και είναι πολύ παθιασμένοι”.
H εξαιρετική επιτυχία των Nouvelle Vague, που ξεκίνησε σαν αστείο σχεδόν, είναι τέτοια που πολύς κόσμος που δεν γνωρίζει τα αυθεντικά τραγούδια, θεωρεί ότι πρόκειται για δικές τους συνθέσεις.

«Είναι η πέμπτη φορά που ερχόμαστε Θεσσαλονίκη. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι η πέμπτη φορά που θα… στη Θεσσαλονίκη!», είπε η Marina Celeste, πριν να τραγουδήσει το «Too drunk to *****» των Dead Kennedys. Τινάζοντας το μικρόφωνο προς το κοινό συνέχισε λέγοντας «θέλω να ακούσω ένα πολύ δυνατό, έντονο, άγριο f…», κάνοντας τους πάντες να φωνάζουν και να τραγουδούν το ρεφρέν, πριν καν αρχίσει η εισαγωγή του κομματιού.

Της Εύας Κουσιοπούλου

Έπειτα από αυτή τη… σόκιν δήλωση οι κάμερες των κινητών τέθηκαν σε λειτουργία, γιατί όλοι ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Η ξανθιά lead singer των Νοuvelle Vague, ντυμένη με ένα μαύρο κομπινεζόν, διχτυωτό καλσόν και ξυπόλητη, χτυπιόταν στη σκηνή διοχετεύοντας τη σεξουαλικότητά της στο χώρο. Αυτή ήταν ασφαλώς μία αναπάντεχη στιγμή για όσους δεν είχαν δει ξανά live το γκρουπ -σε περίπτωση που δεν είχαν ακούσει σχετικά.
Ακόμη και εγώ όμως που τους είχα ξαναδεί σε όσα live είχαν κάνει στο Principal, δεν περίμενα ότι θα κατέβαινε από τη σκηνή, θα δρασκέλιζε τις σκάλες και θα κρεμιόταν από το «μπαλκόνι» του πάνω ορόφου χαρίζοντας στο κοινό την ευκαιρία να τη φωτογραφίσει. Συνέχισε χορεύοντας με όσους βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή και τελικά αποχώρησε μαζεύοντας την ξανθιά της κόμη με ύφος και στιλ Μπριζίτ Μπαρντό, για να αφήσει τη μελαχρινή Melanie Pain να τραγουδήσει το «God Save the Queen» των Sex Pistols.
Μπαίνοντας νωρίτερα άκουσα δύο φίλους να λένε βλέποντας ασφυκτικά γεμάτο το χώρο «έχει πάρα πολύ κόσμο» και τον πιο… έμπειρο να απαντά: «Πού να έβλεπες τι γινόταν στους Thievery Corporation». Είχε όντως πολύ κόσμο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν Σάββατο βράδυ, είχε πολλές άλλες μικρότερου βεληνεκούς συναυλίες, ενώ στο Block33 έπαιζαν για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη οι αρκετά πιο σκοτεινοί και ροκ Woven Hand.
Δύο νεαρές με ρετρό φορεματάκια αναρωτιόνταν αν η Olga Koyklaki, που άνοιξε τη συναυλία, ήταν μία από τους Nouvelle Vague και συμπέραναν «μπα, όχι δεν μοιάζει με Γαλλίδα». Η «δική μας» όμορφη Olga Kouklaki διαπρέπει, λέει, στο εξωτερικό. Ενδιαφέρουσα η ατμόσφαιρα των τραγουδιών της, ενώ ως σκηνική παρουσία μού άφησε την αίσθηση ότι «δεν είμαι απλά στιλάτη, κοίτα με, τραγουδώ!». Αντίθετα ο συμπατριώτης των Nouvelle Vague, Gerald Toto, ασχημούλης μεν αλλά με εξαιρετική φωνή. O Toto τραγούδησε ουκ ολίγα με την κιθάρα του, μόνος ή παρέα με τις δύο τραγουδίστριες, όπως και το «Heart of glass» των Blondie σε μία εκτεταμένη και αρκούντως Reggae εκδοχή.
Οι φωτισμοί έγιναν ροζ και οι δύο νεαρές τραγούδησαν ανέμελα το «Just can’t get enough» των Depeche Mode. Θυμήθηκα το πρώτο live τους στο Principal. Θα ήθελα πολύ να ξαναέβλεπα μαζί με τους Nouvelle Vague την αφρατούλα Phoebe Killdeer, Αυστραλή, μεγαλωμένη στη Γαλλία, η οποία κυκλοφόρησε πέρυσι το «Weather's Coming» ως Phoebe Killdeer and the Short Straws σε παραγωγή Marc Collin και πλέον κάνει σόλο καριέρα.
Αναρωτιέμαι πώς γίνεται η Marina να χτυπιέται με τόσο πάθος και θεατρικότητα τραγουδώντας το «Bella Lugosi’s dead» των Bauhaus ή το «Human Fly» των Cramps, αμφότερες επιτυχίες από το άλμπουμ με το συμβολικό τίτλο «Βande Α’ part» (φόρος τιμής στην ομώνυμη ταινία του Jean-Luc Godard), και μετά να νιαουρίζει στο «Friday night Saturday morning» των Specials, χωρίς να παθαίνει έστω έναν διχασμό προσωπικότητας. Ακριβώς αυτό όμως κρύβεται πίσω από τη μουσική των Nouvelle Vague: Η διάθεση να κρατήσουν το μελωδικό πυρήνα κάθε σύνθεσης παίζοντας τα πάντα από την αρχή, χρησιμοποιώντας λιτές, ακουστικές ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία της bossa nova, της Jazz της δεκαετίας του ’50 και την Pop των 60’s.

ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι Nouvelle Vague (σημαίνει «Νέο Κύμα» θυμίζοντας την καταγωγή τους αλλά και το ομώνυμο κινηματογραφικό κίνημα) ξεκίνησαν από το Παρίσι, αλλά η χάρη τους ξεπέρασε κατά πολύ τα σύνορα της Γαλλίας. Ο Μarc Collin και ο Οlivier Libaux είναι δύο από τους πλέον πολυπράγμονες μουσικούς-παραγωγούς της γαλλικής σκηνής τα τελευταία δώδεκα χρόνια (με δισκογραφία σε έγκυρα labels, όπως F Communications, Output, Naοve κτλ.).
Αποφάσισαν να φτιάξουν μία μπάντα με στόχο να τιμήσουν τα εφηβικά ακούσματά τους. Έχοντας μεγαλώσει με τα new wave συγκροτήματα της περιόδου 1977-1984, επέλεξαν να διασκευάσουν αγαπημένες συνθέσεις Punk, post Punk από new wave συγκροτήματα, όπως οι Joy Division, Clash, Dead Kennedys, XTC, Cure, Tuxedomoon, Depeche Mode, Public Image Limited, Undertones κ.ά.
Ο αστικός μύθος λέει ότι έψαξαν και βρήκαν οκτώ τραγουδίστριες (έξι Γαλλίδες, μία Βραζιλιάνα και μία Νεοϋορκέζα), οι οποίες εκτός από το να διαθέτουν υπέροχες φωνές όφειλαν να μην έχουν ακούσει ποτέ τα τραγούδια που θα ερμήνευαν! Αυτό το επέλεξε το ντουέτο, για να μην επηρεαστούν οι κοπέλες που θα συμμετείχαν στους Nouvelle Vague από τα πρωτότυπα κομμάτια ούτε στο ελάχιστο.

ΝOUVELLE ΟΠΩΣ «ΝΕΟ»
Τα κομμάτια έμοιαζαν σαν να είχαν γραφεί από την αρχή και ο ομώνυμος πρώτος δίσκος τους προκάλεσε τεράστια αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα τα νέα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα, καθώς όλοι μιλούσαν για την μπάντα που διασκεύαζε γνωστά κομμάτια του new wave και δημιούργησε μόδα.
Ιεροσυλία, θα μου πείτε, να τραγουδούν τέτοιους «ύμνους» οι Γαλλιδούλες και να μη γνωρίζουν κομμάτια με τέτοια βαρύτητα. Δυσκολεύομαι ωστόσο να το πιστέψω, καθώς γνωρίζω ότι όλες τους έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια προσωπικές δουλειές με καλές πωλήσεις στη χώρα τους ή όταν τις ακούω να τραγουδούν με κοριτσίστικη γλύκα το «Guns Of Brixton» των Clash ή το «Love Will tear Us Apart» των Joy division.
Ίσως για το λόγο αυτό αλλά και για να κλείσουν τα στόματα όλων όσοι δηλώνουν ότι οι Nouvelle δεν κάνουν τίποτα το αξιοσημείωτο παρά διασκευάζουν διαχρονικά, κλασικά κομμάτια, στη νέα δουλειά τους «3» δεν ηχογράφησαν απλώς διασκευές, αλλά κάλεσαν στο στούντιο τους τραγουδιστές των πρωτότυπων συνθέσεων. Έτσι η Melanie ερμηνεύει το «Master and Servant» μαζί με τον Martin Gore των Depeche Mode αλλά και το «All my colours» μαζί με τον Ian McCulloch των Echo and the Bunnymen και η Marina τραγουδά το «Our lips are sealed» με τον Terry Hall των Specials και τον Funboy Three.

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ
Και αφού ακούσαμε τα περισσότερα από τα αγαπημένα μας, η Μelanie ευχαρίστησε το κοινό στα ελληνικά με γαλλική προφορά: «Είστε κα-τα-πλη-κτι-κοί! Φα-ντα-στι-κοί!». Όλοι χειροκροτούσαν ρυθμικά φωνάζοντας «ανκόρ», τιμώντας τους γάλλους φίλους και ζητώντας να ξαναβγούν στη σκηνή. Έπαιξαν για εμάς το τρυφερό «Dance with me» των Τhe Lords of New Church και αποχώρησαν. Έμειναν μόνο η Melanie και ο Marc Collin με την κιθάρα του, για να παίξουν το αξεπέραστο «In a Manner of Speaking» των Tuxedomoon σκίζοντας καρδιές, κάνοντας ματάκια να δακρύσουν, μετατρέποντας τις πιτσιρίκες κάτω από τη σκηνή σε… χορωδία και… βοηθώντας το ζευγάρι που μάλωνε μπροστά μας να φύγει αγκαλιασμένο από τη συναυλία.

Νοε 30, 2009