Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Εδώ παιδιά θα πούμε τις μικρές μας ιστορίες !
Μου αρέσει να λέω πως κατέληξα να παίζω κάποιο μουσικό όργανο και το πάθος που έχω για αυτό και την μουσική!!!
Μπορετέ ακόμα και εσείς που δεν παίζετε αλά θα θέλατε να παίζε κάποιο όργανο να μου πείτε πιο είναι αυτό όπως και την δική σας ιστορία.
Ελάτε λιπών να κάνουμε ένα μουσικό παρεάκι να πούμε τα απωθημένα μας και να ενθαρρύνουμε άτομα που ενώ το θέλουν δεν έχουν ασχοληθεί ακόμα με την μουσική δίνοντας τους σωστές συμβουλές! 
Εγώ παιδιά το όργανο που παίζω είναι drums! Είναι το μεγάλο μου πάθος η αρρώστια μου η τρελά μου και θα καταλάβετε από την παρακάτω ιστορικά που θα σας διηγηθώ πως όλα αυτά που λέω είναι λίγα!
Η πρώτη μου επαφή με τα drums ήταν σε μικρή ηλικία ήμουν γύρο στα τέσσερα με πέντε χρονών. Είχα τρις θείους που σε νεαρή ηλικία ήταν ντραμερ ο ένας εκ των τριών είναι επαγγελματίας πολλά χρόνια και είναι η δουλειά που του δίνει ψωμί, σας τους ανέφερα διότι αυτοί είναι ο λόγος που πλέον παίζω και ασχολούμαι με τα drums. Απίδι όπως όλοι ξέρουμε πως τα drums απαιτούν αρκετό χορό και υπομονετικούς γείτονες έτσι και οι θειοι μου τα είχαν στύση στο πατρικό μου σπίτι στο μεγάλο σαλόνι λόγο χορού και διότι όλη μου οι γείτονες στο στενό μου ήταν σόι μας και δεν είχαμε πρόβλημα παραπόνων. Από τότε κατάλαβα το πόσο μου άρεσε η μουσική και ιδιαίτερα τα drums, η μητέρα μου έλεγε πως ότι έπιανα στα χεριά μου το έκανα μπαγκέτες και πως κοπανούσα τα πόδια και τα χεριά μου ρυθμικά συνεχώς. Όταν είχα φτάσει σε μια ηλικία που καταλάβαινα περισσότερα ζήτησα από την μητέρα μου να με γράψει στο ωδείο για να μάθω να παίζω drums, η απαντήσει που πείρα ήταν αρνητική μου είπε πως τα drums είναι ακριβά και δεν μπορούμε να πάρουμε τότε τις εξήγησα πως δεν ήθελα να μου αγοράσει drums αλά να με πάει να μάθω αλά και πάλη η απάντηση της ήταν αρνητική. Μου ζήτησε να διαλέξω σε καράτε η αγγλικά υποσχόμενη πως αν πάω αγγλικά θα μου Επερνέ υπολογιστή, εγώ από αντίδραση διάλεξα καράτε και μέσα σε μερικούς μίνες με σταμάτησαν γιατί είχα μαυρίσει στο ξύλο όλα τα παιδάκια στο δημοτικό την είχα δει παουερ ρεηντζερ κόκκινος! Έπειτα με έγραψαν στα αγγλικά τα οπαία με σταμάτησαν σύντομα γιατί δεν πατούσα στα μαθήματα. Παρόλο τον πόλεμο νεύρων που τους είχα ανοίξει για να με γράψουν στο ωδείο δεν είχα αποτέλεσμα.
Στην ηλικία τον δεκαεννέα ετών μιλώντας με ένα παιδί που έπαιζε χρόνια drums πανό στη κουβέντα μας μου λέει πως πουλά το πρώτο του πρακτις σετ σε μια εξευτελιστική τιμή και μου δήλωσε πως αν θα το Επερνα εγώ θα μου έκανε τα πρώτα τρία μαθήματα δωρεάν, έτσι και εγώ χάρις δεφτέρι σκύψει δεχτικά! Την επομένη μέρα κουβαλάμε τα τύμπανα στο πατρικό μου!!! Την δεύτερη μέρα που δοκίμασα να τα χτυπήσω πήρα και μια έπυλι από τον πάππου μου πως άμα ξανά παίξω όταν θα λυπώ θα τα κάνει καυσόξυλα για το τζάκι. Τότε πείρα την σοβαρή απόφαση να απογαλακτιστώ και να πάω να νοικιάσω ένα σπίτι που θα μπορώ να στεγάσω τα τύμπανα μου, κουμαντάροντας τα έξοδα μου και ζώντας λιτά με ένα μικρό μισθό που Επερνέ τα κατάφερα εμένα μονός και ναι!!! Επιτέλους είχα κάνει το όνειρο μου πραγματικότητα! Παίζω drums έχω τα δικά μου τύμπανα τζαμαρω και μελετά συνεχώς θέλοντας να δω τον εαυτό μου ακόμα! και ακόμα! και ακόμα! καλύτερο να παίζει drums!!!
Πρώτα απ'όλα μπράβο σου για την επιμονή και την αγάπη που έχεις για τα τύμπανα.
Εγώ λοιπόν παίζω κιθάρα. Όταν ήμουν περίπου 10-11 χρονών οι γονείς μου ήθελαν να γράψουν εμένα και τον μεγαλύτερο αδελφό μου να μάθουμε πιάνο.Για 2 διαφορετικά όργανα δεν έπαιζε λόγω χρημάτων.Και είχαν ακούσει ότι με την κιθάρα πονάνε τα χέρια κλπ κλπ, και μάλλον το πιάνο τους φαινότανε πιο ''σωστό'' ή κάτι τέτοιο.
Εγώ όμως μέσω ενός φίλου είχα ήδη ανακαλύψει τους Scorpions, και λίγο μετά τους Bon Jovi και κανα δυο ακόμα μπάντες.Και μπορούσα να με φανταστώ μόνο με κιθάρα στα χέρια. Αν και πολύ υποχωρητικός στη ζωή μου(μέχρι και τώρα), δεν έκανα πίσω με τίποτα. Σε σημείο που έθεσα βέτο, ή κιθάρα ή τίποτα. Και πέρασε το δικό μου τελικά, αν και μετά από πολύ αγώνα.
Αυτή βέβαια είναι για μένα η αρχή της ιστορίας, γιατί ακολουθεί μια ολόκληρη ζωή μέχρι τώρα, με πολλές θυσίες, και για να βγει τότε το πτυχίο, και για να είμαι σωστός επαγγελματίας αργότερα, και πάντα για να γίνομαι ένα κλικ καλύτερος απ'ότι ήμουνα χτες...
Στη φτωχογειτονιά που μεγάλωσα (σε μια επαρχιακή πόλη), τα ωδεία και τα μουσικά όργανα, ήταν μακρινό όνειρο για εμάς τα πιτσιρίκια, που παίζαμε ακόμη στο χωμάτινο δρόμο, φτιάχναμε μόνοι μας τους χαρταετούς μας με καλάμια από τον κοντινό χείμαρρο, και επισκευάζαμε τα ποδήλατά μας επίσης μόνοι μας με πένσες, τανάλιες, και ότι άλλο εργαλείο βρίσκαμε στην λιτή εργαλειοθήκη του πατέρα.
Όμως η μουσική ήταν πάντα παρούσα στο σπίτι. Το μικρό ραδιόφωνο πάντα έπαιζε και μας ταξίδευε σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη, σε διαφορετικά ακούσματα.
Η πρώτη μου «κιθάρα» ήταν ένα κομμάτι ξύλο από το διπλανό γιαπί, ενώ το ρόλο των χορδών έπαιζαν πετονιές διαφορετικού πάχους, περασμένες από τα ξέφτια του ξύλου στην κορφή και στην βάση του, δεμένες κόμπο πίσω από την «ταστιέρα». Για κούρδισμα ούτε λόγος…
Στη συνέχεια το «μοντέλο» αναβαθμίστηκε: Απόκτησε και ένα ξύλινο ηχείο στο κάτω μέρος του, ενώ τα ξύλα από το γιαπί, ένεκα και των δοκιμών μας, άρχισαν να λιγοστεύουν αισθητά…
Είχα την τύχη, (μα και την ατυχία συνάμα…!!!), να είμαι ο μεγαλύτερος από την παρέα μας, οπότε αντιλαμβάνεστε πως κάθε μου εγχείρημα, ακόμη κι αν δεν στέφονταν από επιτυχία, είχε πάντα τις επιδοκιμασίες των υπολοίπων.
Έτσι η συνέχεια ήταν καθοριστική: Άρχισα να σκαρώνω κάτι, τάχα μου δήθεν, τραγούδια τα οποία πάντα τύγχαναν της θετικής αποδοχής της παρέας…
Ήταν σίγουρο… Κάποια στιγμή θα γινόμουν διάσημος…!!! (Ακόμη την περιμένω…!!!)
Στην ερώτηση λοιπόν των γονιών μου τι χριστουγεννιάτικο δώρο θα ήθελα να μου κάνουν, αν και ήξερα τα πενιχρά οικονομικά τους, και φοβόμουν για πιθανές αντιδράσεις (λόγω μαλλιάδων, γιεγιέδων και λοιπών μη παραδειγματικών στοιχείων) απάντησα με πολύ σοβαρό ύφος, μα καθόλου βέβαιος για την έκβαση της απάντησης, «μια κιθάρα».
Ο πατέρας κάτι σιγοψιθύρισε… Κάτι σαν διαμαρτυρία, σαν αποδοκιμασία…
Η μητέρα πιο συγκαταβατική, απάντησε πως είναι κάτι πολύ πιο ακριβό από τα χρήματα που θα μπορούσαν να διαθέσουν.
Ωστόσο γυρνώντας προς το μέρος μου, με ρώτησε αν ήξερα κάποιο κατάστημα που θα μπορούσαν να κοιτάξουν για κάποια ίσως φθηνότερη, διανθίζοντας και την ερώτηση της με το γνωστό τροπάριο του «άμα είσαι καλός στο σχολείο και δεν τα παρατήσεις, τότε το καλοκαίρι βλέπουμε».
Από την μια λοιπόν η συγκατάνευση, από την άλλη η αναβολή… Δεν είπα κουβέντα… Το καταχώνιασα βαθειά μέσα στα τόσα άλλα παιδικά μου θέλω, που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.
Μέσα μου ήξερα πως το να βρεθώ με μια πραγματική κιθάρα στα χέρια, ήταν κάτι που έπρεπε να το μεταθέσω στο πολύ μακρινό μέλλον.
Με έτρωγε όμως και μια γλυκιά προσμονή, τη μέρα που οι γονείς πήγαν στην αγορά για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια… Κάτι σαν προαίσθημα ήθελα να το σκέφτομαι, αλλά έλεγα μπα… δεν… αφού μου είπαν... ακριβή…
Παραμονή Χριστουγέννων του '79, γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι, είδα σε περίοπτη θέση στο μικρό σαλονάκι του σπιτιού, να με περιμένει μια μικρή κιθαρούλα 3/4 με συρμάτινες χορδές.
Το τι έγινε δεν το περιγράφω… ούτε και την ευνόητη συνέχεια (ασταμάτητο γρατσούνισμα στην αρχή, παίξιμο μετά, μελέτη από κάποια στιγμή και ύστερα, συγκροτήματα, live, τα πρώτα μεροκάματα…)
Θυμάμαι, σαν να’ ναι τώρα που γράφω αυτά τα λόγια, αυτή τη στιγμή. Θυμάμαι την αγάπη, θυμάμαι τη ζεστασιά, θυμάμαι το δίδαγμα που κράτησα από την στάση τους, (και τώρα στα 43 μου γονιός μεγάλων παιδιών πια, προσπαθώ να είμαι όσο πιο κοντά μπορώ στα θέλω τους, στις απόψεις τους, στις αγωνίες τους).
Όμως περισσότερο από όλα θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου, που αν και χαρούμενος από την χαρά μου πέταξε την φοβερή ατάκα:
"Κοίτα μην πάει χαμένη..."
Αυτά ήταν τα λόγια του, τα οποία κάθε φορά που βγαίνω να παίξω μουσική τα θυμάμαι πάντα…
Κάθε βράδυ…
Μην χολοσκάς πατέρα, δεν πήγε χαμένη…
Τίποτε δεν πάει χαμένο…
Πολύ με συγκίνησες φίλες starg, ειδικά στο σημείο της αυτοσχέδιας κιθάρας σου .Με έφερες πολλά χρόνια πίσω όταν κάτι αντίστοιχο είχα κάνει και εγώ βάζοντας για χορδές , συρματα διαφορετικής διατομής από συρματόσχοινα .
Διστυχώς εγώ δεν μπόρεσα λόγω οικονομικών να αποκτήσω όργανο στην μικρή μου ηλικία καίτι που το ήθελα πολύ (άλλα βλέπετε τα χρόνια εκείνα).
Το πρώτο μου όργανο ήταν μια μελώδικα ενός φίλου μου στο στρατό.
Εν συνεχεία όταν απολύθηκα από το στρατό και άρχισα να δουλεύω (δεν άσκησα το επάγγελμα του μουσικού), παρακολούθησα μαθήματα σε ωδείο (από χόμπυ) και απέκτησα σταδιακά ,ένα μικρό αρμόνιο της Γιαμάχα , ενα μαθητικό 40άρι ακορντεόν, τα οποία σιγά-σιγα αντικατέστησα με καλύτερα ,πράγμα που γίνεται διαρκώς μέχρι σήμερα.
Μπράβο παιδιά που καταφέρατε να κάνετε αυτό που αγαπάτε. Μπράβο takispag που με την επιμονή σου κατάφερες το σκοπό σου και εσύ starg με την υπομονή σου κατάφερες να κάνεις αυτό που αγαπάς και θέλω να σου πω πως με συγκίνησε η κουβέντα του πατερά σου μακάρι όλη μας να είχαμε την πετούμενοι στήριξη τον γονιών. Μπράβο και σε εσένα reteos που έστω και σε μεγαλύτερη ηλικία έκανες το όνειρο σου πραγματικότητα.
Σας ευχαριστώ για τις ιστορίες σας ήταν πολύ έρεα παρέα, μένετε στο forum για να συνεχίσουμε την κουβέντα και με τα αλά πιθανά μόλοι που θια στείλουν.
Ωραιες οι ιστοριες σας παιδια... βλεπω οτι λιγο πολυ ολοι εχουμε και συγγραφικο ταλεντο.
Μπραβο για την επιμονη και το παθος Diakoron.
Starg με συγκινησες.
Ο Αδελφικος μου φιλος τον οποιο τον θυμαμαι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, ηταν απο μουσικη οικογενεια και επαιζε κιθαρα απο τα 10. Στην ιδια ηλικια κι εγω ξεκινησα να παιζω τυμπανα με σκοπο να φτιαξουμε συγκροτημα, επηρεασμενοι και οι δυο απο τον μεγαλυτερο αδελφο μου που ηταν μεταλας. Καναμε προβες στο σπιτι του φιλου μου και ακομη εχω ηχογραφησεις απο τοτε σε κασετα
Το πρωτο σετ μου ηταν τα ταπερακια της μανας μου (τι πρωτοτυπο) που αργοτερα τα εξελιξα βαζοντας χαρτοπατσετες και ταινια. Μετα μεγαλωσα περισοτερο το σετ μου παιρνοντας και τον δισκο σερβιρισματος της μανας μου που ηταν φοβερο crash πιατινι αλλα επεφτε συνεχεια απο το ποτηρι στο οποιο επανω του το στηριζα. Το πρωτο τραγουδι που παιξαμε ηταν το cocaine των JJ cale
Απο τα 13 ζητουσα τυμπανα απο τους γονεις μου αλλα......... γιοκ τυμπανα.
Στα 15 πηγαινοντας για σπουδες στο βολο (ειμαι απο νησι) και με πολυ δουλεια τα καλοκαιρια πηρα απο μονος μου το πρωτο αληθινο σετ μου το οποιο λογω συναισθηματικου δεσμου δεν πουλησα ποτε.
Ξεκινησα ωδειο κρυφα απο τους γονεις μου γιατι ο πατερας μου ηθελε να μαθω ακορντεον!!!!
Επαιξα για αρκετα χρονια σε κεντρα, γαμους και διαφορες εκδηλωσεις αλλα δεν θελησα ποτε να γινω επαγγελματιας ντραμερ με την εννοια της λεξης. Παντα ηθελα να παιζω για να γουσταρω εγω και τα φιλαρακια μου πρωτα απο ολα
Eγώ παίζω πολλα μουσικά όργανα και θα αναφερθώ σε όλα αυτά. Πρώτα όμως θα πρέπει να πω πώς κατάληξα στο πιάνο, το όργανο που με έκανε να αγαπήσω τη μουσική.
Στο δημοτικό οι γονείς μου, επειδή δεν πήγαινα σε καμία άλλη δρασηριότητα (ποδόσφαιρο και τέτοια), έρχονται μια μέρα και μου λένε: "Σε μια βδομάδα θα αρχίσεις πιάνο". Εγώ τότε τα πήρα και άρχισα να φωνάζω πως δε γουστάρω το πιάνο και άλλα τέτοια, αλλά αργά η γρήγορα μεταπείθην και ξεκίνησα τα μαθήματα μου. Θα εκπλαγείτε αν σας πω ότι μου άρεσε τόσο πολύ, εμένα τον αντιδραστικό, αλλά έτσι ήταν. Το αγάπησα το όργανο αυτό με την ψυχή μου και το είχα σαν φίλο μου, σαν κολλητό μου, ένα πράγμα. Και επιπλέον ήταν αυτό που με οδήγησε να μάθω και άλλα όργανα.
Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και ειλικρινά μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Έτσι αυτοδίδακτος σεχεδόν, πήρα την κιθάρα του πατερα μου και έμαθα να παίζω. Βέβαια ίσως μάθαινα καλύτερα αν πήγαινα σε κάποιο δάσκαλο, αλλά συνέχισα να παίζω μόνος μου και τα κατάφερνα πολύ καλά. Αν και είναι γνωστό ότι αυτοί που παίζουν πιάνο, δεν είναι καλό να παίζιυν έγχορδα όργανα, γιατί μπορούν να βλάψουν τα δάχτυλα τους. Αυτές οι παρατηρήσεις ήταν γνωστές σε μένα αλλά εγώ συνέχιζα να κανω του κεφαλιού μου και να παίζω την κιθαρίτσα μου. Ε, μου την έσπαζαν αυτές οι απαγορεύσεις και ίσως έτσι για να τους την σπάσω έπαιζα κιθάρα, όχι ότι δε μου άρεζε πάρα πολύ.
Φυσαρμόνικα έμαθα επίσης μόνος μου, πριν μάθω να παίζω και τόσο καλή κιθάρα. Πρώτα είχα αγοράσει μια της πλάκας, η οποία δε μου άρεζε και τόσο. Μάπα σας λέω. Έτσι παράτησα αυτό το όργανο και τα ξέχασα. Μετά όμως από κανα δυο χρόνια το ενδιαφέρον μου για την φυσαρμόνικα, αυξήθηκε και έτσι ο πατέρας μου με αγόρασε μια ντο διατονική μάρκας Hohner, μαζί με ένα βιβλιαράκι εκμάθησης φυσαρμόνικας. Έτσι έμαθα να πάιζω πάλι αυτοδίδακτος και το ευχαριστήθηκα παραγματικά. Είχαμε πάει και κάτι καλοκαιρινές διακοπές τότε και δεν την άφηνα από τα χέρια μου, τόσο την αγαπούσα. Και στην παραλία την έπαιρνα να φανταστείτε!!!
Επίσης πρέπει να αναφερθώ και στο αρκοντεόν, ένα όργανο που το έπαιζε η μητέρα μου όταν ήταν νέα, αλλά το είχε σχεδόν ξεχάσει. Έτσι ήρθα εγώ ο τρελός ο γιος, το ανέσυρα από τις σκόνες και δεδομένου, ότι ήξερα να παίζω πιάνο μπόρεσα να παίξω τα άσπρα πλήκτρα. Δυστυχώς όμως δεν γνώριζα τα μαύρα πλήκτρα, τα μπάσα. Έλεγα να πάω σε κανέναν δάσκαλο να τα μάθω, αλλά δυστυχώς το ανέβαλλά συνεχώς. Έτσι ακόμα και σήμερα τα μπάσα μου είναι εντελώς άγνωστα και εντάξει δε μπορώ να υπερηφανευτώ ότι αυτο το όργανο ξέρω να το παίζω. Μάλιστα δύο φορές είχα βγει με αυτό και είχα πάει να πω τα κάλαντα στο χωριό μου. Πήγα που λέτε σε ένα καφενείο και μόλις μπάινω μέσα και λέω "να τα πω;;;" μου λένε: "Καλά εσύ είσαι Έλληνας ή ξένος;;" Για κανά γύφτο ή Βούλγαρο με πέρασαν!!! Και μου λέγανε και μπράβο μετά!!
Τέλος θα σας πω για το πώς οδηγήθηκα σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου όργανα. Ένα όργανο που ούτε φανταζόμουν ότι κάποτε θα μάθαινα και θα μου άρεζε τόσο πολύ: το κλαρινέτο. Μια μέρα άκουσα έναν δίσκο τζαζ μουσικής, με κλαρινέτο, αμέσως γοητεύθηκα από τον τόσο όμορφο ήχο του. Kαι αυτο ήταν. Σύντομα με κάτι οικονομίες, μπόρεσα να αγοράσω ένα κλαρινέτο. Ένα όργανο που ούτε εγώ δεν περίμενα να διαλέξω. Γνώρισα ένα από τα πιο αγαπημένα μου όργανα, με το οποίο συνδέθηκα με μια φιλία ίση με του πιάνου.
Τελέιόνοντας, λέω σε όλους, ότι αξίζει να μάθουν να παίζουν κάποιο μοσικό όργανο. Σύντομα θα γοητευθούν.
Αυτά και ελπιζω να μην σας κούρασα
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : rollinngstone στις 30-01-2010 10:45 ]
