Με αφορμή προηγούμενο ποστ της φίλης sunwing (σχετικό με τους σπουδαίους κρητικούς λυράρηδες), σκέφτηκα να ανοίξω ένα θέμα για τον μεγάλο λυράρη της κρητικής μουσικής, τον Ανδρέα Ροδινό. Αν και στο βίντεο που ακολουθεί παρατίθενται λεπτομερείς πληροφορίες για την ζωή, τον θάνατο και το έργο του, θα αναφέρω κι εδώ μερικές:
Ο Ανδρέας Ροδινός γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1912 και πέθανε το 1934, μόλις στα 22 του χρόνια, από φυματίωση. Ασχολήθηκε από μικρός με τη λύρα και σε ηλικία 18 χρονών ήταν ήδη ένας φθασμένος λυράρης. Αγάπησε τη μουσική με πάθος και δεν δέχτηκε ποτέ να πάρει χρήματα για την τέχνη του.
Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες μορφές της κρητικής μουσικής και αν και το έργο που άφησε πίσω του, λόγω του πρόωρου θανάτου του, δεν είναι μεγάλο (κάποιες ελάχιστες ηχογραφήσεις από συρτά και πεντοζάλια) ωστόσο επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τους καλλιτέχνες της γενιάς του αλλά και τους μεταγενέστερους. Λέγεται ότι το ταλέντο του ήταν τέτοιο που αν ζούσε θα είχε αφήσει μια πολύ μεγάλη κληρονομιά στην μουσική παράδοση του νησιού του.
’ριστος δεξιοτέχνης αλλά και εκφραστής της κρητικής μουσικής, δεν έγραψε κάποια δική του μελωδία, διασκεύασε όμως και εκτέλεσε με μοναδικό τρόπο τις μελωδίες και τους σκοπούς του τόπου του, ώστε να μιλάμε σήμερα για την γνωστή ενότητα με τα «Συρτά Ροδινού» όπως έχουν πλέον επικρατήσει να λέγονται. Πρόκειται για μελωδίες από διάφορα συρτά τις οποίες «έδεσε» με απίστευτη ευρηματικότητα μεταξύ τους και με το μοναδικό του παίξιμο τις έκανε να αποτελούν σημείο αναφοράς όλων των μουσικών της Κρήτης. Λέγεται από πολλούς ότι κανείς δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει την ερμηνεία του Ροδινού στα συρτά αυτά.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ηχογραφήσεις που έχουμε είναι με τον ίδιο άρρωστο, λίγο πριν πεθάνει, αφού ο λαουτιέρης και φίλος του που τον συνόδευε, Γιάννης Μπερνιδάκης (Μπαξεβάνης), είχε καταφέρει, μαζί με άλλους, να τον πείσουν να μπει στο στούντιο και να γράψει. Ο ίδιος ο Μπαξεβάνης ενώ ήταν να τραγουδήσει αρνήθηκε, ώστε να μείνει «ατόφιο» το παίξιμο του Ροδινού και να περάσει στις επόμενες γενιές.
’ξιο αναφοράς επίσης είναι ότι εκείνο τον καιρό οι δίσκοι γράφονταν με κερί, ένα υλικό που κόστιζε ακριβά, και η διαδικασία ήταν πολύ δύσκολη καθώς υπήρχε πολύ συγκεκριμένος και περιορισμένος χρόνος για να ολοκληρωθεί η ηχογράφηση και δεν υπήρχε η δυνατότητα του παραμικρού λάθους, καθώς η διαδικασία θα έπρεπε να επαναληφθεί από την αρχή.
Τα έργα αυτά διασώθηκαν χάρη στη φροντίδα του αδελφού του Γιάννη Μπαξεβάνη κι έτσι τα έχουμε ως τις μέρες μας.
Όλο το Ρέθυμνο και όλη η Κρήτη συγκλονίστηκαν με τον θάνατο του μεγάλου λυράρη, ο οποίος κηδεύτηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1934 αγκαλιά με τις δυο του λύρες.
Το μεγάλο του ταλέντο και ο πρόωρος χαμός του τον κατέταξαν στους θρύλους της κρητικής μουσικής.
Το παρακάτω είναι το πιο γνωστό μέρος από την ενότητα των «Συρτών Ροδινού»
