Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
O πλανήτης μας δεν είναι σφαιρικός, αλλά εξογκωμένος στον ισημερινό και το εξόγκωμα τούτο είναι αρκετά υπολογίσιμο από απόψεως όγκου και μάζας. Η άνισος ελκτική επενέργεια επί του πλανητικού εξογκώματος εκ μέρους του ήλιου και της σελήνης σε συνδυασμό, συντελούν ώστε ο πλανήτης μας κατά κάποιο τρόπο να ανατρέπεται. Δηλ ο άξονας δεν δύναται να διατηρήσει πάντοτε την ίδια θέση, αλλά υπόκειται σε μια μετάθεση. Όπως ο άξονας του πλανήτη μας είναι κάθετο επί του ισημερινού, έτσι και ο κάθετος επί της εκλειπτικής του ζωδιακού δύναται να θεωρείται ως άλλος άξονας, ο οποίος και καλείται άξονας της εκλειπτικής. Και ο άξονας αυτός έχει ομοίως πόλο σημείο της ουράνιας σφαίρας, αντίστοιχο του πολικού αστέρα (το αστρο α’ της μικρής άρκτου), που απέχει του πόλου του άξονα του πλανήτη μας κατά 23° 26′ 22″ μοίρες, όση δηλ. η γωνία μεταξύ του ισημερινού και της εκλειπτικής του ζωδιακού. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι οι δύο τούτοι άξονες διέρχονται από το κέντρου του πλανήτη μας. Ο άξονας λοιπόν του πλανήτη μας μετατοπίζεται διαρκώς και γράφει ένα κώνο, το κέντρο της βάσεως του οποίου κατέχει ο πόλος του άξονα της εκλειπτικής που βρίσκεται στον αστερισμό του Δράκοντος. Αποτέλεσμα της αυτής κινήσεως του άξονα είναι ότι η γραμμή των δεσμών που συνδέει τα ισημερινά σημεία μετακινείται επί της εκλειπτικής, μετακινώντας συνεχώς και το εαρινό σημείο επί αυτής. Αυτό το εαρινό σημείο διατρέχει συν τω χρόνω ολόκληρο τον κύκλο της εκλειπτικής σε χρονικό διάστημα 25.796 έτη, μετατοπιζόμενος κατά έτος κατά 50 δευτερόλεπτα και 26 εκατοστά της μοίρας εξ ανατολάς προς δυσμάς – η αυτή περίοδος είναι ο μεγάλος πλατωνικός ενιαυτός.
Έτσι και έχοντας κατα νου ότι το 10.800π.Χ. θεωρείται από τους αρχαίους Αιγυπτίους η αρχή της εποχής του Λέοντα [ανατολή του αστέρα Βασιλίσκος (Regulus) ή α' του Λέοντα]) έχουμε τις παρακάτω αντιστοιχίες :
Περίοδος του Αιγόκερω (21.550π.Χ. – 19.400π.Χ.)
Περίοδος του Τοξότη (19.400π.Χ. – 17.250π.Χ.)
Περίοδος του Σκορπιού (17.250π.Χ. – 15.100π.Χ.)
Περίοδος του Ζυγού (15.100π.Χ. – 12.950π.Χ.)
Περίοδος της Παρθένου (12.950π.Χ. – 10.800π.Χ.)
Περίοδος του Λέοντα (10.800π.Χ. – 8.650 π.Χ.)
Περίοδος του Καρκίνου (8.650π.Χ. – 6.500 π.Χ. )
Περίοδος των Διδύμων (6.500π.Χ. – 4.350 π.Χ.)
Περίοδος του Ταύρου (4.350π.Χ. – 2.200 π.Χ.)
Περίοδος του Κριού (2.200π.Χ. – 50 π.Χ.)
Περίοδος των Ιχθύων (50 – 2100 μ.Χ.)
Περίοδος του Υδροχόου (2.100μ.Χ. – 4.250 μ.Χ)
Εποχή του Αιγόκερω 4250 – 6400 μ.Χ.
Εποχή του Τοξότη 6400 – 8550 μ.Χ.
Εποχή του Σκορπιού 8550 – 10700 μ.Χ.
Εποχή του Ζυγού 10700 – 12850 μ.Χ
Εποχή της Παρθένου 12850 – 15000 μ.Χ
Ο κόσμος τον οποίο διαγράφει ο πόλος του άξονα του πλανήτη μας έχει κέντρο τον πόλο της εκλειπτικής, ευρισκόμενος στον αστερισμό του Δράκοντα και ακτίνα ίση προς 23 μοίρες και 27 λεπτά. Σήμερα ο πόλος του άξονα βρίσκεται κοντά στον α΄της Μικρής Άρκτου, επέχει απο αυτόν μια περίπου μοίρα. Μετά 12.000 όμως έτη θα γίνει πολικός ο α΄της Λύρας, ο Βέγας.
Δύο είναι οι σπουδαιότερες κινήσεις που εκτελεί η Γη :
Εκτός από τις δύο αυτές γνωστές κινήσεις κάνει συγχρόνως και μια γυροσκοπική κίνηση, δηλαδή μια κίνηση σβούρας, που χρειάζεται 25.795 έτη για να συμπληρωθεί.
Η κίνηση αυτή ονομάζεται μετάπτωση τον άξονα της Γης ή απλώς μετάπτωση, και την ανακάλυψε ο Ίππαρχος (2-ος π.Χ. αιώνας). Η μετάπτωση προκαλεί την αργή, αλλά σταθερή μετακίνηση του βόρειου πόλου του ουρανού, με αποτέλεσμα, μέσα στις χιλιετίες, να παίζουν τον ρόλο του πολικού αστέρα διαφορετικά αστέρια. Έτσι, ενώ σήμερα, και μέχρι το 3.000 μ.Χ. περίπου, τον ρόλο του πολικού αστέρα παίζει το α της Μικρής Άρκτου, πριν από 5.000 χρόνια πολικός αστέρας ήταν το α του Δράκοντα. Μετά το 3.000, και μέχρι το 5.000 μ.Χ., πολικός αστέρας θα είναι το αστέρι α του Κηφέα, και μετά 12.000 χρόνια ο Βέγας, το λαμπρότερο άστρο του βόρειου ουρανού, που δεν είναι παρά το αστέρι α του αστερισμού της Λύρας.
Ταυτόχρονα, όμως η Μετάπτωση έχει ως αποτέλεσμα τη μετακίνηση των ισημερινών σημείων γ και γ’ (εαρινό και φθινοπωρινό ισημερινό σημείο), που είναι τα σημεία τομής της εκλειπτικής με τον ουράνιο ισημερινό. Η κίνηση λοιπόν αυτή του άξονα της Γης δημιουργεί τη λεγόμενη μετάπτωση των ισημεριών.
Λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, η θέση των δύο ισημερινών σημείων μετακινείται σιγά σιγά σε σχέση με τις θέσεις των άστρων και των αστερισμών στην ουράνια σφαίρα.
Η ετήσια γενική μετάπτωση ισούται με 50″,2564 δευτερόλεπτα τόξου. Η αριθμητική έκφραση της γενικής μετάπτωσης ω και της λόξωσης ε της εκλειπτικής, μετά πάροδο t ετών από το 1900, είναι:ω = 50″,2564+0″,000222 (t-1900) ετήσια,και ε = 23° 27 8″,26 – 0″,4684 (t -1900).
Σε 25.795 χρόνια, τα ισημερινό σημεία διαγράφουν μια πλήρη περιφέρεια πάνω στην εκλειπτική του ζωδιακού κινούμενα από την ανατολή προς τη δύση, αντίθετα δηλαδή από τη διεύθυνση κίνησης του Ήλιου πάνω στην εκλειπτική του ζωδιακού.
Η μετάπτωση των ισημεριών είναι το φυσικό φαινόμενο που δημιουργεί μεγάλη σύγχυση στη χάραξη ωροσκοπίων από τους πάσης φύσεως αστρολόγους, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον ζωδιακό κύκλο όπως ήταν την εποχή των ελληνιστικών χρόνων. Αυτό συμβαίνει διότι η μετάπτωση των ισημεριών, σε συνδυασμό με την πραγματική θέση του Ήλιου σε σχέση με τους ζωδιακούς αστερισμούς, δίνει τελείως διαφορετικές ημερομηνίες για τις ζωδιακές περιόδους από αυτές που υπολογίζουν σήμερα αστρολόγοι.
Γύρω στο 2000 π.Χ.. όταν θεμελιώθηκε το σύστημα μέτρησης του χρόνου, η εαρινή ισημερία συνέβαινε όταν ο Ήλιος προσέγγιζε τη διεύθυνση του αστερισμού του Κριού. Η άνοιξη λοιπόν ερχόταν όταν ο Ήλιος, στις 21 Μαρτίου, παρατηρείτο στην περιοχή του Κριού, γεγονός που συνέπιπτε με την έναρξη της εποχής της βλάστησης.
Όμως η μετάπτωση του άξονα της Γης έχει ως άμεσο αποτέλεσμα, όπως ήδη είπαμε, τη μετάπτωση των ισημερινών σημείων. Έτσι, η εαρινή ισημερία μετακινείται προς τα «πίσω», κατά μήκος των ζωδιακών συμβόλων, με τον ρυθμό ενός περίπου ζωδίου κάθε 2000 χρόνια. Δύο χιλιάδες χρόνια, λοιπόν, μετά τη στιγμή που καθορίστηκε η εαρινή ισημερία στο ζώδιο του Κριού, αυτή συνέβαινε όταν ο Ήλιος προσέγγιζε το ζώδιο των Ιχθύων.
Επόμενο είναι λοιπόν ότι 2.000 μετά από τη γέννηση του Χριστού η εαρινή ισημερία θα συμβαίνει, όταν ο Ήλιος θα προσεγγίζει τον αστερισμό του Υδροχόου. Αυτό είναι το αστρονομικό γεγονός που χαρακτηρίζει την εποχή μας ως την «Εποχή του Υδροχόου», όπως συχνά ακούμε στο ραδιόφωνο ή διαβάζουμε στις εφημερίδες και τα περιοδικά.
—————————————————————————————————————————————————————————————–
Επίσης για την μετάπτωση των ισημεριών ο κ. Τσιμπουράκης Δημήτριος (Μαθηματικός) στο βιβλίο του “Η Γεωμετρία και οι εργάτες της στην αρχαία Ελλάδα”, σελ. 116 – 117, γράφει :
“Το φαινόμενο αυτό, το οποίο είναι βασικότατο για όλη την αστρονομία, σήμερα έχει την παρακάτω εξήγηση : Λόγω του ελλειψοειδούς σχήματος τη, η Γη είναι εξογκωμένη περί τον ισημερινό. Η έλξη του Ήλιου πάνω στο ισημερινό αυτό εξόγκωμα είναι άνιση, και τούτο γιατί το μέρος του εξογκώματος που βλέπει τον ήλιο, λόγω μικρότερης απόστασης, έλκεται ισχυρότερα από το εκ διαμέτρου αντίθετο μέρος. Είναι γνωστό ότι το επίπεδο της τροχιάς της Γης γύρω από τον Ήλιο, σχηματίζει γωνία 23ο 27΄ μοιρών με το επίπεδο του ισημερινού. Έτσι η φαινομένη τροχιά του ήλιου, που οι αρχαίοι πρόγονοι μας ονόμαζαν “Εκλειπτική”, βρίσκεται σε κλίση προς το ισημερινό επίπεδο. Η ανομοιόμορφη αυτή έλξη τείνει να ανατρέψει τη Γη, ενώ ο άξονας της αναγκάζεται να εκτελέσει κίνηση, ανάλογη με εκείνη του άξονα της σβούρας που στρέφεται. Η κίνηση αυτή του γήινου άξονα, που λέγεται “Μετάπτωση”, αναγκάζει τον άξονα να γράφει πλήρη κωνική επιφάνεια, με κορυφή το κέντρο της Γης, σε διάστημα 25.800 περίπου ετών. Επειδή τώρα ο άξονας της Γης, λόγω μετάπτωσης, διαγράφει τη νοητή κωνική επιφάνεια, και ο ουράνιος ισημερινός, (σαν ουράνιος ισημερινό νοούμε τον μέγιστο κύκλος της ουράνιας σφαίρας που προκύπτει από την τομή του επιπέδου του Γήινου ισημερινού με αυτή, σαν ουράνιο άξονα δε, τον άξονα της Γης), σαν κάθετος πάνω στον άξονα, κινείται μαζί του γλιστρώντας πάνω στην εκλειπτική, με αποτέλεσμα τη μετατόπιση των ισημεριών Η3 Η4 πάνω της, από ανατολικά προς τα δυτικά. Έτσι οι ισημερίες διανύουν όλη την εκλειπτική σε διάστημα 25.800 ετών περίπου. Δηλαδή διαγράφουν τόξο 50΄΄, 2 δεύτερων της μοίρας κάθε χρόνο. Ήτοι περίπου 25 μοίρες σε 50 έτη ή 50 μοίρες σε 100 έτη. Η μετακίνηση αυτή χαρακτηρίζεται με τον όρο “Μετάπτωση των Ισημεριών” και είναι άφθαστη δόξα για τον Ίππαρχο που την ανακάλυψε προσδιορίζοντας μάλιστα σαν τιμή της την 48΄΄ της μοίρας“.
Ως εκ τούτων :
Έχοντας λοιπόν υπόψη μας τις πραγματικές τρέχουσες θέσεις των αστερισμών και πλανητών (σύμφωνα με την διόρθωση της μετάπτωσης των ισημεριών), η ημερολογιακή/ζωδιακή σειρά στην εποχή μας είναι:
============================================================
Πηγή : το βιβλίο “ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΧΡΟΝΟ ΧΡΟΝΟ” – Δρ. Σ. Θεοδοσιου – Δρ. Μ. Δανέζης (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΥΛΟΣ)
Δρ. Δανέζης Μάνος : Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής, Τμήμα Φυσικής, Τομέας Αστροφυσικής Αστρονομίας & Μηχανικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δρ. Στράτος Θεοδοσίου : Αναπληρωτής Καθηγητής, Τομέας Αστροφυσικής-Αστρονομίας και Mηχανικής, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Lykos88 στις 14-08-2010 02:41 ]
Έτσι κάποιος που είναι γεννημένος τον Οκτώβριο με την λάθος μέτρηση που χρησιμοποιούν οι αστρολόγοι νομίζει ότι κατά την τίκτωση του ο ήλιος βρισκόταν νοερά στον αστερισμό του Ζυγού, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο ήλιος βρισκόταν νοερά στον αστερισμό της Παρθένου.
Παρόμοια κάποιος που είναι γεννημένος τον Μάιο με την λάθος μέτρηση που χρησιμοποιούν οι αστρολόγοι νομίζει ότι κατά την τίκτωση του ο ήλιος βρισκόταν νοερά στον αστερισμό του Ταύρου, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο ήλιος βρισκόταν νοερά στον αστερισμό του Κριού.
-----------------
"Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ᾽ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας" (Θουκιδίδης, "Περικλέους Επιτάφιος")
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Lykos88 στις 14-08-2010 16:43 ]
