Oι μουσικές σελίδες του e-go.gr έχουν ενδιαφέρον.
Kάντε κλικ και θα περάσετε καλά...
H κυρία Γεωργία Λαιμού -την οποία μόλις γνώρισα μέσω αυτού του site- δίνει ρέστα.
Θα διαβάσετε κριτικές δίσκων, νέα, αλλά και εμπειρίες από τη νυχτερινή ζωή της Aθήνας.
Kαι για να σας πείσω σας παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο περιγράφει την εμπειρία από το μαγαζί που παρουσιάζεται η Δέσποινα Bανδη -έτσι για να ευθυμήσουμε-.
REX: Δέσποινα Βανδή ($?@&%)
19/1/2005 3:41:11 μμ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Η Δέσποινα Βανδή σε ένα κιτς υπο-θέαμα με μπαλέτο που στριφογυρίζει πλαστικές ασπροκόκκινες ομπρέλες (ευγενώς παραχωρηθείσες από τη μπουτίκ του Θρύλου;), ένα κάθισμα-καρδούλα με πλαστικό λουλούδι γύρω-γύρω (το οποίο κατεβάζει από το ταβάνι την Καλομοίρα) και περί τα πεντέμισι κιλά ζαρτιέρες που θεωρώ ότι αποφάσισαν να τις φοράνε μαζικά εδώ, διότι προφανώς βελτιώνουν την ποιότητα της κίνησης και του τραγουδιού. Πολύ χάλι.
............
Ημουν κι εγώ εκεί...
Ευτυχώς να λες που παίρνω πάντα μαζί μου 2 στυλό διότι αλλιώς δεν θα την είχα βγάλει καθαρή προχτές με όλα αυτά τα «σίγμα» που εισέβαλαν στο έσω ους μου.
(Ναι, εγώ ήμουν το νούμερο με τα δύο στυλό στα αυτιά και την απόγνωση στο μάτι.)
Κυριακή βράδυ και να ?μαι στο πατάρι του REX.
Δεύτερος εξώστης πάνω δεξιά όπως μπαίνεις... Με βλέπεις;
Όχι? Πώς όχι;
Κοτζάμ τρεις άνθρωποι είμαστε.
Σου αναβοσβήνω το φακό, με βλέπεις τώρα;
Μάλιστα, εμείς είμαστε αυτές οι σκιές μέσα στην τρύπα του τοίχου που παριστάνει την «καμάρα» θεωρείου.
Το ξέρω πως «από κάτω» δεν φαινόμαστε.
Ούτε από πάνω φαινόμαστε, αλλά αυτό πως γίνεται θα σου πω μια άλλη φορά.
Ημουν λοιπόν κι εγώ εκεί, στο δεύτερο πατάρι του REX, εκεί δηλαδή που βάζουν οι καλοί επιχειρηματίες τους όρθιους πιτσιρικάδες φαν (έναντι 20 ευρώ το ποτό) αλλά και κάτι κουρελοπαρέες σαν και τη δική μου που είναι μόνο τρία άτομα (έναντι 180 ευρώ το μπουκάλι, την υγειά μας να ?χουμε).
Όχι τώρα, μη με ρωτάς γι? αυτό τώρα, διότι μετράω ζαρτιέρες και θα χάσω το λογαριασμό.
35, 38.. 46..
Τόση πολλή ζαρτιέρα και τόσο τριώροφο τακούνι χρόνια είχα να δω.
Μια βραδιά ολόκληρη έζησα με την αγωνία της ζαρτιέρας που θα έβγαζε το μάτι κάποιου χορευτή και της σταρ Δέσποινας που τρεις φορές κόντεψε να σαβουριαστεί πάνω στο γλιστερό γαρύφαλλο της πίστας και να πέσει από το Empire State τακούνι της στο υπο-κείμενο χάος.
Γι? αυτό και θεωρώ ότι έξω από το REX φέτος πρέπει να αναρτήσουν ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ του Υπουργείου Υγείας που να προετοιμάζει τους πελάτες για το ενδεχόμενο των σοβαρών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων που είναι πολύ πιθανόν να υποστούν αν εμμείνουν στην απόφασή τους να «πάνε Βανδή απόψε».
Ανακοίνωση πρέπει να βγάλει και το υπουργείο Εθνικής Αμυνας για τα καινούργια οπλικά συστήματα (ζαρτιέρα-τακούνι) που προμηθεύτηκε η χώρα χωρίς να γίνει νόμιμος διαγωνισμός.
Μπορούμε επίσης ως έθνος να προτείνουμε στον Πλανητάρχη να χρησιμοποιήσει αυτό το «show» όταν την πέσει στο Ιράν. Είναι «σύγχρονο», δοκιμασμένο και κουλά αποτελεσματικό.
Ο ΗΧΟΘ
Ο ήχοθ λοιπόν που απήλαυσα προχτές ήτο ασταθώς κυμαινόμενος. Στο πρώτο μέρος του προγράμματος, και ειδικά κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του Φέιμγιώργος τα συριστικά «σίγμα» είχαν γίνει «θήτα». Παράδειγμα:
Ομωθ θε θκεφτομαι
Ειθαι το άλλο μου μιθό
Όπου και να ?θαι θα ?θαι το άλλο μου μιθό
Την καρδιά μου τη μιθώ
Γιατί με άφηθε να θε αφήθω
Θούπερ!
Αυτό συνεχίστηκε επί κάμποση ώρα (και με όλα τα «ξι» και «ψι», εννοείται), αλλά όταν αργότερα βγήκε η Δέσποινα έβγαλαν κι οι ηχολήπτες τους άσους από τα μανίκια.
Ανέβηκε η ένταση κατά δεκατρία ντεσιμπέλ τουλάχιστον, (με αποτέλεσμα μέχρι και εμείς στο βου πατάρι να ακούμε) μπήκαν και καμιά δεκαπενταριά μέτρα echo και τα συριστικά γίνανε ξυριστικά.
Ο φίλος μου ο Γιώργος, που διατηρεί (λόγω τεμπελιάς μάλλον) ένα μούσι από το ?74 που έκανε διαδηλώσεις με αμπέχονο, βρήκε επιτέλους την ευκαιρία και το ξεφορτώθηκε. Πρώτη φορά πήγα σε μαγαζί που στα «παρελκόμενα» περιλαμβάνει ξηρούς καρπούς, γκαζόζες και κόντρα ξύρισμα, την υγειά τους να ?χουν που μας φρόντισαν.
Κατά τ? άλλα όλα τέλεια ήταν.
Και όλα στη θέση τους.
Ο σύλλογος κυρίων και δεσποινίδων με τις μιζανπλί και το καμένο από τις βαφές μαλλί ήταν εκεί πάλι (όπως και σε όλα τα υπόλοιπα «μεγάλα θεάματα» που έχω δει φέτος) και χαρά στο κουράγιο τους, να τους δίνει ο Θεός χρόνια να ?χουν να γεμίζουν τα μαγαζιά.
Εκεί ήταν επίσης (πρώτο τραπέζι πίστα) και ένας τύπος ονόματι Νίκος (όπως μάθαμε διότι η Δέσποινα του έλεγε συνέχεια διάφορα "Πάλι Νίκο", "Α, ρε Νίκο" κ.λπ.), ο οποίος πρέπει να της πέταξε περί τα 50 κιβώτια γαρύφαλλα. Ηταν ο μόνος που πέταγε γαρύφαλλα (διότι ο σύλλογος με τις γριές το πολύ-πολύ καμιά μασέλα να της πέταγε άμα ερχόταν στο κέφι) και το χαρτζιλίκι των πιτσιρικάδων φαν δεν φτάνει για τετοιου είδους ρίψεις (έναντι 50 ευρώ τα δέκα τεμάχια...)
Τώρα μπορείς να με ρωτήσεις για την Καλομοίρα.
Μόνο που «απάντηση» δεν έχω διότι κάπου μεταξύ μίνι φούστας και «Εγώ, μωρό μου, είμαι η Καλομοίρα» ούτε να χορεύει καλά την είδα ούτε να τραγουδάει την άκουσα.
Αυτό όμως την καλή Καλομοίρα δεν φαίνεται να την πτοεί καθόλου (και καλά κάνει) διότι και Prince τόλμησε (και μάλιστα το τραγούδι «Kiss» που ως γνωστόν στα ελληνικά λέγεται «φιλάκι-α») και «Another one bites the dust» και μετά να ?σου κι άλλα φιλάκι-α που μας έστειλε και μετά έφυγε.
Να ?ναι καλά γιατί θα μπορούσε να είχε μείνει τουλάχιστον άλλη μισή ώρα επάνω (μας).
Α, ξέχασα να σου πω για τα τρίτα ονόματα αυτού του προγράμματος που βγαίνουν στην αρχή-αρχή και λένε διάφορα..
Είδα λοιπόν θηλυκό σαν καλικάντζαρο να εισβάλει επί της πίστας ντυμένο με πρασινόχρυσο εσώρουχο τύπου κορσέ του 16ου αιώνα, στο κάτω μέρος του οποίου εκτός από μαύρο τούλι τι νομίζεις ότι είχε;
Τσακάλι είσαι, φίλε μου.
Φυσικά και η σωστή απάντηση είναι ζαρτιέρες.
Είδα λοιπόν αυτές τις συγκεκριμένες ζαρτιέρες μαζί με έναν εξαιρετικά αδύνατο νεαρό που φορούσε κάτι κανό ή καγιάκ για παπούτσια να κάνουν ντουέτο το «Αναπάντητες κλήσεις» και να τρακάρουν (φωνητικώς) σε όλες τις στροφές του άσματος.
Μετά βγήκε και ο ΦέιμΘάνος Πετρέλης, ο οποίος από σκηνική παρουσία... τι νέα; Όλοι καλά; Τα παιδιά, η σύζυγος; Πάντα καλά!
Αλλά τουλάχιστον αυτός είναι ο μόνος συμμετέχων σ? αυτό το πρόγραμμα που μπορεί να κρατήσει μία ολόκληρη νότα.
Είναι κι αυτό κάτι.
Φαίνεται όμως ότι είχε κάποιο επείγον ραντεβού εκείνο το βράδυ αλλιώς δεν εξηγείται η ταχύτης Φόρμουλα ένα με την οποία «ερμήνευε» όλα τα τραγούδια.
Κάπου μεταξύ σουξέ του Ρέμου και «Κόκκινου» σουξέ δικού του λαχανιάσαμε αλλά ας είναι καλά οι υπεύθυνοι του καταστήματος μας είχαν φέρει νεράκι και επανήλθαμε.
Αν φρενάρει λίγο και πάψει να πηγαίνει μπρος-πίσω και πίσω-μπρος όλη την ώρα, προβλέπω μεγάλη καριέρα στις πίστες.
Για τους χορευτές θα σου πω τώρα
Οι χορευτές λοιπόν ήταν πολύ καλοί.
Θα πρέπει όμως να αναφέρω και μια απορία που μου γεννήθηκε και θα με ταλανίζει το υπόλοιπον της ζωής μου: αυτό το «happening» με εκείνον τον νεαρό που ενώ χορεύει ντυμένος (όπως και οι υπόλοιποι) με μια άσπρη μακριά σαν φούστα, φτιαγμένη από μικρά κουρελάκια, ξαφνικά και χωρίς να καταλάβουμε το σημαινόμενο της κατάστασης βγάζει τη φούστα και μας δείχνει τα γυμνά οπίσθιά του, γιατί μας συνέβη;
Μένει έτσι ακίνητος, μας «χαιρετάει» με την πλάτη του και μετά σβήνουν τα φώτα.
«Μας έδειξε τον κώ... του τώρα αυτός;», με ρωτάει εμβρόντητος ο διπλανός.
Τι να κάνω κι εγώ γνέφω καταφατικώς ενώπιον του εμφανούς.
Αλλά, μεταξύ μας, ακόμα δεν το έχω πιάσει το υπονοούμενο του συμβάντος.
Ενώ το άλλο, με τα κινητά, το κατάλαβα αμέσως.
Διότι με το που βλέπω ένα ζευγάρι χορευτών να βγαίνει επί της σκηνής με δυο κινητά στα αυτιά και να «καταδικάζει την αποξένωση της σύγχρονης κοινωνίας και το μάταιο της ύπαρξης» χορογραφικώς, θυμήθηκα ότι σπόνσορας της Δέσποινας είναι η ΤΙΜ και άναψε το λαμπάκι που έχω πάνω στο κεφάλι.
Πάλι καλά να λες.
Θα μπορούσα να είχα μείνει στην καταγγελία της αποξένωσης και να τρέχω στους γιατρούς τώρα.
Για τα φορέματα της Δέσποινας δε θα σου πω
διότι τα έχεις δει σε όλα τα κανάλια.
Μπορώ να σου πω όμως ότι γύρω στη μία και εικοσιπέντε κάνει την πρώτη εμφάνισή της πάνω σε ένα τύπου «άρμα» ως θριαμβική Κλεοπάτρα που μπαίνει στη Ρώμη με τον Καισαρίωνα δίπλα της και τον Ave Καίσαρ να την παρακολουθεί άναυδος.
Για τις ανάγκες αυτού του κειμένου αναγκάστηκα να κατέβω τουλάχιστον πέντε φορές από τη χελιδονοφωλιά στους κάτω ορόφους (για να ελέγξω αν ακούγαμε όλοι τον ίδιο άθλιο ήχο, κι αν είμαστε όλοι το ίδιο πανευτυχείς που πληρώναμε 60 ευρώ το κεφάλι για αυτό το... πράγμα).
Λίγο μετά την είσοδο της Δέσποινας ξανακατέβηκα λοιπόν, για να κάνω το τσεκ-απ μου και είδα τις κυρίες του «συλλόγου» (που παρεμπιπτόντως κατελάμβαναν τα τρία τέταρτα των τραπεζιών του καταστήματος) εντελώς μπουκωμένες να προσπαθούν να καταβροχθίσουν το «μενού» (μαύρο κρέας, κολλώδης καφέ σος και πατάτες φούρνου) την ώρα που η διεθνής σταρ μας ερμήνευε το «Ανάβεις φωτιές κι όλα τα καις»
Εξ ου και νομίζω πως καλύτερη περιγραφή αυτού του (ξανά άθλιου) προγράμματος περιέχεται στο διεθνές χιτ της Δέσποινας:
«Opa, opa, opa, opa...»
Δεν το ξέρεις -δεν σου το 'πα?
Τελικά αξίζει να πάω;
Εάν είσαι κυρία με μιζανπλί και γκρι ρίζα κάτω από καφέ-κόκκινο μαλλί θα πας Θες δε θες με το σύλλογο.
Οι υπόλοιποι σκεφτείτε το για κάνα δίμηνο κι όταν αποφασίσετε ελπίζω να έχει τελειώσει.
