Έχετε σκεφτεί ποτέ,πως οι στίχοι των τραγουδιών του αγαπημένου σας δίσκου-ων μπορούν να φτιάξουν μια μικρή ιστορία ή ένα νέο τραγούδι;
Πριν μερικά χρόνια,ενώ διάβαζα για τις πανελλαδικές
άκουσα στο
ραδιόφωνο ένα τραγούδι με τίτλο ''καινούργια ζάλη''.Αμέσως κατάλαβα οτι πρόκειται για ΤΡΥΠΕΣ,ένα συγκρότημα που μέχρι τότε με άφηνε παγερά αδιάφορη!!Χωρίς δεύτερη σκέψη αγόρασα το δίσκο(υπήρχαν ακόμα)με τίτλο''Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι'' και ακούγοντας και τα υπόλοιπα τραγούδια,μου βγήκε αυθόρμητα να φτιάξω το ακόλουθο πότ πουρί(sorry για τα ανύπαρκτα Γαλλικά μου).Βέβαια μοιάζει περισσότερο με προσωπικές σκέψεις παρά με ιστορία ή τραγούδι και πάει κάπως έτσι...........
Με σιχαίνονται οι μέρες με σιχαίνονται
με κοιτάζουν σαν να βλέπουν κάποιο τέρας
κι όλες τρέχουνε θεέ μου όλες τρέχουνε
όλες τρέχουν να κρυφτούν μακριά από μένα
Με σιχαίνονται κι οι νύχτες με σιχαίνονται
με κλωτσάν' έξω απ'τα ωραία τους λημέρια
κι όλα καίγονται θεέ μου όλα καίγονται
όλα καίγονται μαζί με μένα
Κι η σκέψη μου γυρίζει σ'ένα χάρτινο τσίρκο,εκεί που η ζωή είναι πολύ μικρή για να'ναι θλιβερή.Μ'ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι,περιφέρομαι από πόλη σε πόλη αναζητώντας κάποια καινούργια ζάλη και μιαν ελπίδα που να με οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη.Ξένος σε μια πατρίδα που μίσησα και με μισήσαν περισσότερο απ'οπουδήποτε αλλού.
Σ'ένα άγριο όνειρο ξύπνησα παγωμένος.Κάποιος με ρώταγε μες απ'το μαύρο φώς...ποιός είν'ο δρόμος μου,αν ξέρω που πηγαίνω και ποιός φόβος μου με νίκησε πάλι.Μα σαν τον ρώτησα ποιός είναι..μην είναι ο διάβολος ή μήπως είν'ο θεός..δεν πήρα απάντηση.
Μα να'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Περιπλανιέμαι μες τους άδειους δρόμους.Θέλω να σπάσω τη σιωπή ουρλιάζοντας πως δεν υπάρχω.Από κάπου μακριά μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα..Ο,ΤΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
Γι'αυτό και γω σε θάβω και κλαίω κουρασμένη χαρά,το ξέρω πως φταίω που δεν υπάρχεις πια,Όμως ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου.
Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα.Τώρα μπορώ να θυμάμαι και μπορώ να ξεχνάω,γιατί ό,τι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά..δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια.Ξέρω πως για νέες ήττες,για νέες συντριβές..κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία.
Και θα σε προκαλώ να με κατεβάσεις στης ψυχής σου το πάτο κι ακόμα πιο κάτω,γιατί είμαι δικός σου τσακισμένη χαρά.Κι από κει θ'ανατείλω όπως τ'αστέρια που ξεψύχησαν μέσα στο φώς κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού.Κι αν πάλι η σκέψη μου γυρίσει σ'εκείνο το χάρτινο τσίρκο,θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,ποιός φόβος μου με νίκησε πάλι.Και θα παλέψω για όσα ποθώ και για όσα μου ανήκουν..και θα σταθώ στα πόδια μου και θα φωνάξω ΚΑΙ ΝΑ'ΜΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΖΩΝΤΑΝΟΣ!
Γιατί τ'αύριο θα'ναι πάντοτε μια άλλη μέρα...μια καινούργια ζάλη...μια ακόμη υπέροχη ευκαιρία!!
(Ε,δεν είναι και κανένα συγγραφικό αριστούργημα,αλλά ίσως κάποιοι''συναντήσουν'' στα λόγια αυτά τη σκέψη τους και έτσι σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας)
στην παρέα μας.
