Υπάρχουν, αλήθεια, απαγορευμένα ή ανεπίτρεπτα συναισθήματα;

Υπάρχουν, αλήθεια, απαγορευμένα ή ανεπίτρεπτα συναισθήματα; Αν ναι, ποιος είναι αυτός που καθορίζει το ανεπίτρεπτο των συναισθημάτων αυτών και για ποιους λόγους; Θα μπορούσαν ο έρωτας και η αγάπη να είναι κάποια από αυτά;

Καλώς τον Σβενάκο μας . Καλή χειμωνιάτικη συνέχεια.

Όχι δεν υπάρχουν κατά τη γνώμη μου ανεπίτρεπτα συναισθήματα αφου μιλάμε για συναισθήματα και όχι για κάτι άλλο.(Προτιμήσεις διαθέσεις ενοώ κλπ).

Αλλά ναι πιστεύω οτι υπάρχουν παράγοντες που μπορούν να τα εμποδίσουν . Παράγοντες που είναι σημαντικοί για εμάς όπως ενα παιδί (απο ένα προηγούμενο γάμο μας ) που δεν θα είναι αποδεκτό απο τον ερωτικό συντροφό μας.

Ένας άλλος παράγοντας μπορεί να είναι η ελλειψη ανταπόκρισης  των συναισθημάτων αυτώναπο την άλλη μεριά . (εκτός αν θεωρήσουμε δεδομένη την ανταπόκριση)

Κάποιος άλλος μπορεί να είναι οι ανούσιοι κανόνες καθωσπρεπισμού οι κοινωνικοί, που πολλοί όμως αποδέχονται και ακολουθούν.

Να μη σκεφτώ κάτι άλλο νομίζω καταλάβατε τι θέλω να πω.

Δεν νομιζω πως υπαρχουν ανεπιτρεπτα συναισθηματα μονο ανεπιτρεπτες πραξεις που μπορουν να σε οδηγησουν τα συναισθηματα αν τα αφησεις να σου στερησουν την λογικη.  Τωρα αν η αγαπη και ο ερωτας ανηκουν σε αυτα οχι ποτε.  Αλλωστε δεν ελεγχεις ποιον αγαπας ποιον ερωτευεσαι ,το θεμα ξεκιναει απο την στιγμη που θες να τον πλησιασεις και να του το πεις σε ποια κατασταση βρισκεται εκεινος ωστε να ειναι πρεπον να του μιλησεις ή να σιωπησεις.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 06-09-2011 09:50 ]

Δεν είναι μόνο τα θετικά συναισθήματα αγάπη, έρωτας κλπ τα οποία υπόκεινται σε κάποιους κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς και χρήζουν διαχείρισης ή μη όταν παραβαίνουν κάποια status...

Υπάρχουν και τα αρνητικά συναισθήματα που είναι εξ ίσου έντονα...

Ο θυμός μπορεί να οδηγήσει σε βία... η ζήλεια να οδηγήσει στη μοχθηρία...Αυτά δεν πρέπει να εμποδίζονται ή έστω να χαλιναγωγούνται?

Πιστεύω οτι τα θετικά συναισθήματα (αγάπη, έρωτας, πάθος - ναι βάζω και το πάθος  στα θετικά- ευτυχία, γενναιοδωρία κλπ  είναι ευχής έργο να υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο και η διαχείρισή τους είναι καθαρά θέμα προσωπικής αντίληψης και εκτίμησης παραμέτρων...

Στα αρνητικά πρέπει αρχικά να αξιολογείται η πηγή τους και στη συνέχεια να ελέγχονται, να εμποδίζονται, να μειώνονται, μέχρι να αποβληθούν...

Τίποτα απ΄όσα διαθέτουμε ως είδος δεν περισσεύει. Αντίθετα, όλα κάποιον ρόλο πληρούν και ως εκ τούτου είναι απαραίτητα για την επιβίωση και την ομαλή μας λειτουργία διαχρονικά. Ό,τι δεν είναι απαραίτητο ατροφεί/ατονεί με το διάβα του χρόνου μέχρι που παύει να υφίσταται. Το ίδιο ισχύει και για τα συναισθήματά μας.

Για τα τελευταία, υπάρχει η τάση να διαχωρίζονται -ατυχώς, κατά την άποψή μου- σε θετικά και αρνητικά, κάτι που βασίζεται, κυρίως, στην αξιολόγηση του αποτελέσματος που μπορεί να έχει είτε η διαχείρισή τους είτε η επίπτωση που μπορεί να έχουν σε ένα ενδοψυχικό/προσωπικό ή διαπροσωπικό επίπεδο. Είναι, όμως, πολύ διαφορετικό πράγμα οι συνέπειες που μπορεί να έχει ένα φαινόμενο από το ίδιο το φαινόμενο αυτό καθαυτό. Έτσι, λοιπόν, αν ένας μετεωρίτης συγκρουστεί με τη γη δεν είναι ένας κακός μετεωρίτης, ενώ ένας άλλος που μας προσπερνά καλός. Ένα σύμπτωμα που μπορεί να υποκρύπτει μία σοβαρή ασθένεια δεν είναι ένα κακό σύμπτωμα, αντίθετα, η ύπαρξή του είναι απαραίτητη για τη διάγνωση και την αντιμετώπιση της ασθένειας.

 Έτσι, λοιπόν, η οργή και η ζήλεια που μπορεί να βιώσει κάποιος που βρίσκει αυτήν/αυτόν που αγαπά σε μια ξένη αγκαλιά είναι απόλυτα φυσιολογικά -αν και άκρως επώδυνα- συναισθήματα. Δεν είναι ούτε θετικά ούτε αρνητικά, αλλά απαραίτητα για την αντιμετώπιση αυτής της τραυματικής κατάστασης και φυσική απόρροιά της. Αν, όμως, το άτομο που τα βιώνει εκδραματίσει τα συναισθήματα αυτά με τρόπο που να κάνουν κακό στον άλλον ή στον εαυτό του, τότε αυτό δεν οφείλεται στο ότι τα συναισθήματα είναι αρνητικά, αλλά στον τρόπο διαχείρισής τους.

Με το σκεπτικό του διαχωρισμού των συναισθημάτων σε θετικά και αρνητικά, και ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση που μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε αυτοκτονία θα έπρεπε να θεωρηθεί ως αρνητικό συναίσθημα. Επίσης, η υπερβολική χαρά ή η συγκίνηση που προκαλούν σε κάποιον ανακοπή δεν σημαίνει πως είναι αρνητικά συναισθήματα.

Τα συναισθήματα, λοιπόν, δεν είναι ούτε αρνητικά ούτε θετικά, άρα ούτε και επιτρεπτά ή ανεπίτρεπτα. Η κάθε κοινωνία, όμως, δημιουργεί τις δικές της συμβάσεις, ανάλογα με το τι θεωρεί πως εξυπηρετεί τις αρχές της και τον τρόπο που θέλει να λειτουργεί, και αξιολογεί αναλόγως και κατά περίπτωση…

-----------------
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 07-09-2011 16:27 ]

ΝantiaP,

τα συναισθήματα δεν είναι επιτρεπτά μόνον όταν, όπως γράφεις,  «…δηλητηριάζουν το μυαλό κάποιου και όχι το σώμα το μυαλό και την ψυχή κάποιου άλλου…». Δηλαδή, αν κάποιος στρέψει το θυμό του στον ίδιο του τον εαυτό και αυτοκτονήσει τότε ο θυμός του είναι επιτρεπτός, ενώ αν τον στρέψει σε άλλους ανεπίτρεπτος;

Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για να νιώσουμε κάτι. Είτε νιώθουμε κάτι είτε δεν το νιώθουμε. Κανένα συναίσθημα δεν είναι προϊόν λογικής, άσχετα αν προσπαθούμε να τα ελέγχουμε δια της λογικής.

Επίσης, πράξεις  και συναισθήματα είναι εντελώς διαφορετικής ποιότητας έννοιες και γι΄αυτό δεν είναι δυνατόν να προσομοιωθούν και να συγκριθούν.

Οι πράξεις μας είναι κάτι το συγκεκριμένο, είναι αποτέλεσμα επιλογής και βούλησης και, ως εκ τούτου, μπορούν σε μεγάλο βαθμό να ελεγχθούν. Αντίθετα, τα συναισθήματα υπάρχουν εκεί ασχέτως της θέλησής μας. Ακόμα και όταν καταφέρνουμε να τα ελέγχουμε, διαμέσου διαφόρων αμυντικών ελιγμών του ψυχισμού μας(άρνησή τους, εκλογίκευση, απώθηση, μετατροπή στο αντίθετό τους κ.τ.λ.), αυτά συνεχίζουν να υφίστανται και να  «ελέγχουν» υπογείως τόσο τη συναισθηματική μας διάθεση/ισορροπία όσο και τις πράξεις/επιλογές μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε…  

Ούτε «καλός» και «κακός» έρωτας υπάρχει. Υπάρχει έρωτας δίχως ανταπόκριση, έρωτας θυελλώδης, έρωτας παθιασμένος κ.τ.λ., όχι όμως καλός ή κακός, γιατί ο έρωτας είναι ΕΝΑΣ και δεν κρίνεται ως συναίσθημα εκ του αποτελέσματός του…

Το ερώτημα που τίθεται έχει ως εξής: θα έπρεπε να αισθανόμαστε μίσος; Δηλαδή, είναι το μίσος επιτρεπτό ως συναίσθημα, σε σχέση με την ίδια τη συνείδησή μας;

Αν όντως θεωρήσουμε ότι όλα τα συναισθήματα είναι επιτρεπτά, τότε θα πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά μας καί πώς να μισούν, με τον ίδιο τρόπο που τα διδάσκουμε πώς να αγαπούν.

Όταν αναφερόμαστε σε συναισθήματα, οι περισσότεροι βάζουν στο μυαλό τους 'ευχάριστα' και 'ηδονικά' συναισθήματα κι επιχειρηματολογούν με άξονα εκείνα.

Εντούτοις, οι ίδιοι που επιμένουμε ότι τα συναισθήματα είναι επιτρεπτά, καταφερόμαστε εναντίον πχ. των φονταμενταλιστών που τρέφουν μίσος κατά των υπολοίπων. Αν λοιπόν, τα συναισθήματα παράγουν τις ενορμήσεις για τις πράξεις, τότε δεν σημαίνει αυτομάτως ότι έχουμε ήδη κατηγοριοποιήσει και ενοχοποιήσει τα συναισθήματα για όσα συμβαίνουν;

Τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε και το γεγονός ότι σύμφωνα με την άποψη ότι τα συναισθήματα υπάρχουν ανεξάρτητα από την λογική καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι λογικές συζητήσεις δεν προσφέρουν τίποτα ως προς εκείνα. Με απλά λόγια, αν τα συναισθήματα δεν κρίνονται τότε η παρούσα συζήτηση αποτελεί κενολογία. Είναι όντως έτσι;

Υποσημείωση:

ποια η διαφορά αισθήματος και συναισθήματος; Ο έρωτας είναι αίσθημα ή συναίσθημα;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 20-09-2011 19:36 ]

Σπύρο,

+1000!!!!!!!!!!!

Απλά και μεστά.....................

Να συμπληρώσω μόνο κάποια πράγματα.

Χωρίς τα αποκαλούμενα "αρνητικά" αισθήματα(θυμός, μίσος, οργή, ζήλεια κ.τ.λ.) δεν θα επιβιώναμε ως ανθρώπινο είδος. Ανάλογα, όμως, με την κοινωνία, την εποχή και το πολιτισμικό κλίμα, θεωρείται επιβεβλημένος ο μικρότερος ή μεγαλύτερος έλεγχος κάποιων συναισθημάτων/αισθημάτων που μπορεί να οδηγήσουν σε ενέργειες/πράξεις που θα έχουν σοβαρές συνέπειες τόσο για αυτόν που εκδραματίζει όσο και γι΄αυτόν που γίνεται αποδέκτης της εκδραμάτισης αυτής.

Ο δολοφόνος ή ο τρομοκράτης δεν καταδικάζονται για τα αισθήματα που βίωσαν και που τους οδήγησαν στο φόνο ή στην τυφλή βία, αλλά για τις πράξεις τους. Ανάλογα δολοφονικά αισθήματα νιώθουμε ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως κάποια στιγμή, λίγοι, όμως, περνούν στην πράξη...

Ευτυχώς, σχεδόν οι περισσότεροι καταφέρνουν να διαχειριστούν και να εκφορτίσουν τα τρομερά αυτά αισθήματα ενδοψυχικά και συμβολικά( διαμέσου διαφόρων φαντασιώσεων). Η διαπαιδαγώγηση παίζει εδώ καθοριστικό ρόλο, καθώς ένα σημαντικό της στοιχείο αφορά στη ρύθμιση και στον έλεγχο συναισθημάτων/αισθημάτων που διάφορες εκδηλώσεις τους δεν είναι αποδεκτές από την κοινωνία/οικογένεια.

Δεν είναι, όμως, μόνο τα "αρνητικά" συναισθήματα/αισθήματα που χρειάζονται διαχείρηση, έλεγχο και εκπαίδευση, αλλά και τα αποκαλούμενα "θετικά". Εκπαίδευση/βοήθεια χρειάζονται, για παράδειγμα, και πολλοί γονείς για να διαχειριστούν την υπερβολική αγάπη τους προς το παιδί τους, όταν αυτή μετατρέπεται σε υπερ-προστασία με σοβαρότατες συχνά επιπτώσεις για το ίδιο το παιδί...

Πολλοί γονείς, φίλοι και συγγενείς παροτρύνουν αγαπημένα τους πρόσωπα να μην "πέφτουν με τα μούτρα" σε μια σχέση -να ελέγξουν δηλαδή τα ερωτικά τους αισθήματα- για να μην πληγωθούν...

-----------------
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 21-09-2011 01:52 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 21-09-2011 01:54 ]

Spoiler,

η φράση μου «Ο δολοφόνος ή ο τρομοκράτης δεν καταδικάζονται για τα αισθήματα που βίωσαν και που τους οδήγησαν στο φόνο ή στην τυφλή βία, αλλά για τις πράξεις τους» αποτελεί απάντηση/διευκρίνιση στον υπαινιγμό του μέλους StavmanR προς εμένα πως αντιφάσκω. Δηλαδή, ενώ εδώ υποστηρίζω πως όλα τα συναισθήματα είναι επιτρεπτά και έχουν λόγο ύπαρξης για την επιβίωσή μας ως είδος, στο ποστ μου «Περί φονταμενταλισμού-με αφορμή την τρομοκρατική ενέργεια στη Νορβηγία», καταδικάζω το τυφλό μίσος των φονταμενταλιστών.

Με τη φράση αυτή, λοιπόν, εννοώ πως ακόμα και ο νόμος -που βασίζεται στις αξίες και στις αρχές της κοινωνίας που υπηρετεί- καταδικάζει, σε τέτοιες περιπτώσεις, ΟΧΙ το συναίσθημα αλλά την πράξη.

Όσον αφορά στη συσχέτιση αγάπης και υπερπροστασίας, και στο ότι, όπως λες, στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε για αγάπη αλλά για εγωισμό, τότε θα πρέπει να δεχθούμε πως τουλάχιστον το 50% των ελλήνων γονιών ΔΕΝ αγαπούν τα παιδιά τους, αφού αποδεδειγμένα τα υπερπροστατεύουν λιγότερο ή περισσότερο. Δεν είναι, όμως, ακριβώς έτσι τα πράγματα. Μπορείς ΚΑΙ να αγαπάς ΚΑΙ να κάνεις, τουλάχιστον άθελά σου, κακό στο άτομο που αγαπάς.

Ευτυχώς, ο συναισθηματικός μας κόσμος δεν λειτουργεί τόσο απλουστευτικά και αφαιρετικά. Ποτέ δεν υπάρχουν «καθαρά» συναισθήματα. Πάντα υπάρχουν ταυτόχρονα και άλλα, διαφορετικής ποιότητας, συναισθήματα, ορισμένα από τα οποία λειτουργούν και ως αναστολείς κάποιων άλλων. Για παράδειγμα, το αίσθημα της ντροπής λειτουργεί ως αναστολέας υπερβολικών εκδηλώσεων αισθημάτων χαράς που θα μπορούσαν να μας εκθέσουν στον περίγυρό μας, και όχι μόνο. Για φαντάσου κάποιον να χοροπηδά και να ουρλιάζει από χαρά στην πλατεία Συντάγματος, επειδή μόλις πριν, στο τηλεφώνημα που έκανε σε μια κοπέλα που επιθυμεί πολύ, αυτή απάντησε θετικά στην πρότασή του για ένα πρώτο ραντεβού; Το αίσθημα της απέχθειας ή της αηδίας λειτουργεί και ως αναστολέας του αισθήματος της πείνας ενώπιον μιας ακατάλληλης τροφής κ.τ.λ.

Όχι δεν γνωρίζω κανέναν που να μην έχει πληγωθεί στη ζωή του από έρωτα. Γι΄αυτό και η προσπάθεια ελέγχου των ερωτικών αισθημάτων από πολλούς, ιδιαίτερα από αυτούς που πληγώθηκαν πολύ στο παρελθόν. " Όποιος καεί από το χυλό, φυσά και το γιαούρτι…".

ΥΓ. Με αφορμή αυτήν την ενδιαφέρουσα παράθεση απόψεων, σκέφτομαι σύντομα να γράψω ένα ποστ περί συναισθημάτων, για να συνεχίσουμε

-----------------
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 21-09-2011 18:23 ]

Spoiler,

μια απλή ερώτηση:

αν εσύ, ως γονιός, οργιζόσουν με το παιδί σου που σου είπε ψέμματα ή που πήρε χρήματα από την τσέπη σου χωρίς να σε ρωτήσει, αυτό θα σήμαινε πως θα έπαυες να το αγαπάς όσο θα διαρκούσε η οργή σου;

Spoiler,

ΔΕΝ απάντησες στο ερώτημά μου και καταφεύγεις σε σοφιστίες...

Ας το πάρουμε αλλιώς τότε:

Αν είχες ένα μικρότερο αδελφό και ένιωθες ενοχή επειδή τον ζηλεύεις, τί θα σήμαινε; Πως όσο νιώθεις ενοχή παύεις να ζηλεύεις;

Ας το κάνουμε ακόμα πιο πολύπλοκο:

...και επειδή θα τον ζήλευες αυτό θα σήμαινε πως δεν θα μπορούσε να τον αγαπάς ταυτόχρονα;

Spoiler,

είχα την εντύπωση πως συζητάμε για το αν μπορεί να νιώθουμε πολλά και αντιφατικά, συχνά, συναισθήματα ταυτόχρονα, και πως μπορεί κάποιος να αγαπά αληθινά και να βιώνει, εκ περιτροπής ή μονιμότερα, και άλλα από τα λεγόμενα "αρνητικά" συναισθήματα.

Επ΄αυτού επιχειρηματολογώ χωρίς καμία απολύτως διάθεση να σε κάνω να νιώσεις στο ελάχιστο άβολα με τις υποθετικές ερωτήσεις μου.

Αν, λοιπόν, ένας γονιός, πάνω στο θυμό του, δώσει ένα χαστούκι στο παιδί του, επειδή αυτό έκανε κάτι πολύ άσχημο, δεν σημαίνει πως ο γονιός αυτός δεν αγαπά αληθινά το παιδί του, παρόλο που έκανε το λάθος να το χτυπήσει.

Στο ίδιο πνεύμα ήταν και το δεύτερο υποθετικό ερώτημα, και αναφέρεται σε μία άκρως συνηθισμένη κατάσταση όχι μόνο αδελφικής αντιζηλείας, αλλά και ερωτικών σχέσεων. Και πάλι εδώ έχουμε τη συνύπαρξη αντιφατικών αυναισθημάτων.

Γιατί, λοιπόν, αυτό το ύφος και το στυλάκι "γιααααααααααα πες κι άλλα...πες κι άλλα", αντί να καταθέσεις την άποψή σου; Εδώ συζητάμε για ένα θέμα απλά και ισότιμα και ο καθένας μας μπορεί  να έχει την άποψή του.

Spoiler,

μιλάμε, απ΄ότι φαίνεται, για εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Ανάφερα πιο πάνω ποιο θεωρούσα πως ήταν το θέμα της συζήτησής μας.

Εσύ κάνεις αξιολόγηση των ενδεχομένων/υποθετικών καταστάσεων  που γράφω πως πολύ συχνά συμβαίνουν -για το αν είναι καλό ή κακό, αν είναι ανωριμότητα ή όχι κ.τ.λ.-  και όχι για το αν πραγματικά μπορούν να συμβαίνουν ή όχι.

Αυτάααααααααααααααααα.............

Καλή συνέχεια:)))

Spoiler,

αφού επιμένεις, θα επικαλεστώ τη βοήθεια της επιστήμης, όχι για να σε πείσω, αλλά για να σκεφθείς περισσότερο γύρω από την άποψή σου και για τον τρόπο που την υπερασπίζεσαι…

Λοιπόν, όταν συμβαίνει αυτό που ισχυρίζεσαι, δηλαδή, πως ΔΕΝ μπορούν να υπάρξουν  ταυτόχρονα σε κάποιον αρνητικά και θετικά συναισθήματα, τότε μιλάμε για την ύπαρξη του βασικότερου κριτηρίου μιας από τις σοβαρότερες ψυχικές διαταραχές, και πιο συγκεκριμένα για τη «μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας»(borderline personality disorder).

Αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει πως το άτομο με αυτή τη διαταραχή προσωπικότητας, μην έχοντας κατακτήσει εκείνο το επίπεδο ψυχοσυναισθηματικής ωριμότητας που να του δίνει τη δυνατότητα να μπορεί να αντέχει και να διαχειρίζεται ενδοψυχικά την ταυτόχρονη ύπαρξη αντιφατικών συναισθημάτων(κυρίως αγάπη-μίσος/οργή) -όπως θα πρέπει να συμβαίνει σε έναν επαρκώς εξελιγμένο ψυχισμό- αναγκάζεται να καταφύγει, μεταξύ άλλων, στον αρχαϊκό αμυντικό μηχανισμό της διάσχισης(splitting) ώστε να κρατά αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα -που του προκαλούν ανεξέλεγκτη σύγχυση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας- ξεχωριστά.

Η σοβαρότερη συνέπεια αυτής της αδυναμίας είναι να βιώνει τους άλλους είτε ως «ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΛΟΥΣ», είτε ως «ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΚΟΥΣ». Η υπερεξιδανίκευση των άλλων μετατρέπεται, με αφορμή την παραμικρή ματαίωση, σε πλήρη υποτίμησή τους με δραματικές συνέπειες τόσο για τις σχέσεις τους με τους άλλους, όσο και για την εικόνα του εαυτού τους.

Με άλλα λόγια, η ύπαρξη ψυχικής ισορροπίας και ωριμότητας προϋποθέτει την ταυτόχρονη ύπαρξη και ανοχή αντιφατικών συναισθημάτων, δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεσαι.

Και μ΄αυτό κλείνω τον κύκλο των επιχειρημάτων μου για το θέμα της συζήτησής μας

Καλό βράδυ!!!

-----------------
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 21-09-2011 22:39 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 21-09-2011 22:42 ]

Spoiler,

λίγη σεμνότητα δεν βλάπτει, ιδιαίτερα όταν ομολογούμε πως δεν έχουμε εξειδικευμένες γνώσεις για κάποιο θέμα. ΔΕΝ είναι κακό να μην κατέχουμε τα ΠΑΝΤΑ...

Το αν διαβάζεις τα "εντελώς τα αντίθετα", δεν περνά καθόλου από το μυαλό σου η πιθανότητα να  τα αντιλαμβάνεσαι ΕΣΥ λανθασμένα ή και εντελώς αντίθετα απ΄ότι είναι στην πραγματικότητα; Μία αναδρομή στη "φίλη σου τη Βίκυ" θεωρείς πως αρκεί για να κατανοήσεις τόσο σύνθετες καταστάσεις που για άλλους απαιτούνται χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών;

Αν τα καταφέρνεις τόσο καλά, τότε συγχαρητήρια, είσαι πραγματικά φαινόμενο!!!

Δεν διαφαίνεται, όμως, κάτι τέτοιο, στη συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον...

Έχεις αναγάγει μια αθώα συζήτηση σε βεντέτα με τρόπο ακατανόητο σε μένα. Ειλικρινά λυπάμαι, εκ του αποτελέσματος, που μπήκα στη διαδικασία να συνδιαλέγομαι με τέτοιους όρους.

Καλό βράδυ:)))

Αναφέρθηκε παραπάνω ότι "ο άνθρωπος κρίνεται με βάση τις πράξεις του κι όχι τα συναισθήματά του". Ας δούμε κάποια γρήγορα στοιχεία αυτής της προτάσεως.

Στο παρόν ζήτημα δεν αναφερόμαστε μόνο σε εξωτερική κρίση αλλά και σε εσωτερική. Δηλαδή, το ζήτημα αφορά και το αν τα συναισθήματα κρίνονται από το ίδιο το άτομο, κι όχι μόνο από άλλα άτομα. Έτσι, αν νιώσω οργή εναντίον κάποιου, αυτομάτως μπαίνω σε διαδικασία να κατανοήσω και να ελέγξω την ουσία αυτού του συναισθήματος. Μπαίνω σε διαδικασία να διερευνήσω το πλαίσιο στο οποίο αυτή η οργή διοδεύει/χειραγωγεί τις αποφάσεις μου. Υπό την έννοια ετούτη, τα συναισθήματά μας κρίνονται διαρκώς από την έλλογη λειτουργία μας. Αυτή η πρόταση φαίνεται απλή αλλά περιλαμβάνει έναν τεράστιο κόσμο στο βάθος της, καθώς η ίδια η λογική είναι έκφραση μίας χαοτικής διάδρασης συναισθημάτων.Όταν αναφερόμαστε σε 'απαγορευμένα συναισθήματα' ετούτο δεν σημαίνει ότι αναφερόμαστε σε συναισθηματική αναστολή, αλλά σε συναισθηματική καταστολή. Η αναστολή θα πει παύση της λειτουργίας, του συναισθήματος οριστικά, κάτι που θα ήταν αδύνατο από μία άποψη. Η καταστολή σημαίνει την γρήγορη επαναφορά της ψυχής σε συνθήκες ηρεμίας (εδώ υπεισέρχεται και η φιλοσοφία του Επίκουρου).

Από την άλλη, ο άνθρωπος κρίνεται με βάση τις πράξεις του επάνω στα συναισθήματα των άλλων. Εδώ, αποφεύγεται έντεχνα η αναφορά σε διάδραση των συναισθημάτων, αλλά θεωρούμε ότι η κρίση επί των πράξεων ενός ανθρώπου γίνεται καθαρά σε λογικά επίπεδα. Όμως, στην πραγματικότητα ακόμα και οι νόμοι επικρίνουν κάποιες συμπεριφορές επειδή εκείνες οι οποίες προκαλούν έμμεσα συναισθηματικές φορτίσεις στους συνανθρώπους. Τέτοιες φορτίσεις είναι φόβος, ανασφάλεια, ζήλια, μίσος, απελπισία κλπ. Οι πράξεις των ανθρώπων κρίνονται με βάση την συναισθηματική αποτύπωσή των εκφράσεων (πράξεις, λόγια, κινήσεις, συμπεριφορές). Γι' αυτό και σε κάθε επιλήψιμη πράξη ψάχνουμε να βρούμε την πρόθεσή της, ώστε να κατανοήσουμε τί είναι εκείνο που την κάνει κατακριτέα.

Στην πραγματικότητα έχουμε εξισορρόπηση των συναισθηματικών κόσμων κι όχι λογική κρίση επί των συναισθημάτων. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα "το δίκαιο δεν είναι και ηθικό" και το αντίστροφο. Διότι, το δίκαιο έχει στραφεί προς τις υλικές πράξεις, ενώ η ηθική μας είναι κυρίως συναισθηματικά δομημένη. Έτσι, πχ. ενώ αναγνωρίζεται σήμερα ιδιοκτησία ως νομικό δικαίωμα, όλοι μας καταλαβαίνουμε επί της ουσίας ότι η ιδιοκτησία -πέρα από κάποια όρια- είναι επιθετική κίνηση, προκαλεί στους άλλους φόβο, περιορισμό, ανασφάλεια. Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο κάθε χωράφι καθεαυτό, αλλά στο τί προκαλεί συναισθηματικά η κίνηση να οικειοποιηθεί κάποιος ένα χωράφι για τους υπόλοιπους. Εφόσον η κατοχή και εκμετάλλευση ενός χωραφιού γίνεται μέσα σε ομαλά συναισθηματικά πλαίσια μέσα σε κάποιο κοινωνικό σύνολο, ετούτο αποτελεί όχι μόνο κάτι μή κακό, αλλά απεναντίας και καλό.

Δεν ξέρω αν γίνεται σαφές το πλαίσιο.

Έτσι, προτάσεις όπως η αρχικώς παρατιθέμενη είναι προτάσεις φαινομενολογίας κι όχι ουσίας. Στην ουσία κρίνουμε των άλλων τα συναισθήματα και τα παράγωγά τους, μέσα από δικά μας συναισθήματα και τα δικά τους παράγωγα.

Αν αποφάσιζε ο εκάστοτε Jorge να αποβάλει από το MΗ κάποιο μέλος, ετούτο θα συνέβαινε όχι για τυπικούς λόγους, αλλά για συναισθηματικούς λόγους. Και δεν αναφέρομαι σε δάκρυα και σε μελό, αλλά στην αίσθηση ότι το μέλος ετούτο προκαλεί δυσφορία, οργή, ανασφάλεια κλπ στην μικροκοινωνία που έχει αναπτυχθεί και φυσικά στο σύνολο των διαλόγων που εκτυλίσσονται. Κι αυτό θα γίνει περισσότερο αντιληπτό στην έκφραση 'δεν είναι οι λέξεις πονηρές, αλλά τα μυαλά των ανθρώπων'. Δεν κρινόμαστε από τις λέξεις αλλά από τη στάση μας και τα συναισθήματα που κοινωνούμε με τις λέξεις αυτές.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 25-09-2011 15:16 ]