Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Mi ultimo Tango en Atenas- «Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα»
Στίχοι/Μουσική: Daniel Armando
Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosferamelodia simbolo, melodrama y tragedia.
Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria
politico dislexico en parodia onirica
tirania fantasma, dilema megalomano
de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.
Patriota heroicο, tragicο, sistematico
hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο
teatro ironicο, sindicato plasticο
y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.
Energia hyperbole, antidotο democraticο
Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima
musica epidermica en un pentagrama masoquista
y la simetria toxica de un epilogo necrologico.
Hay un Oasis aromatico, paralelo, fisiologico
profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo
sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos
en lirica extasis sus praxis
es el melodico y fantastico antropos.
Este mi ultimo Tango en Atenas
Tango lloron, que corre por mis venas.
ΥΓ. Ο Daniel Armando, Αργεντινός που μιλάει ΑΡΙΣΤΑ ελληνικά, είπε στον Θύμιο Καλαμούκη και τη «Ελληνοφρένεια» ότι, μια μέρα, στο σπίτι μιας φίλης του, είδε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι 17000 ελληνικές λέξεις στα ισπανικά». Επίσης, είπε ότι, σε ένα ταξίδι του στην Κούβα για διακοπές, αγόρασε πολλά βιβλία για να έχει να διαβάζει. Διαβάζοντας ένα από αυτά που είχε κριτική για τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της χώρας, του έκανε εντύπωση ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ο συγγραφέας στα πολύ δύσκολα ισπανικά που χρησιμοποιούσε για να εκφράσει τις δύσκολες σκέψεις της κριτικής του, ήταν ελληνικές. Συνδυασμός αυτών των δυο γεγονότων ήταν η έμπνευση για το «Mi ultimo Tango en Atenas».
Να πω και μια προσωπική εμπειρία, παρόμοια της οποίας όλοι θα έχουν παρατηρήσει. Κάποτε, στην αρχή της δεκαετίας του ’70, έπαιζα στις μικρές/ερασιτεχνικές ομάδες του Παναθηναϊκού και, ταυτόχρονα, ήμουν φίλος με τον Γιώργο τον Βλάχο. Επειδή, δε, μιλούσα αγγλικά και λίγα ισπανοϊταλικά, έκανα παρέα με τους ξένους παίκτες που ερχόντουσαν στην επαγγελματική ομάδα, αλλά και με τον μακαρίτη τον «Μίστερ», όπως τον φωνάζαμε, Πούσκας, που μου επέτρεπε να μπαίνω και στο πούλμαν της ομάδας (του Γουέμπλευ, έτσι;), πράγμα που απαγορευόταν αυστηρά για τους πάντες, πλην 16άδας και του μακαρίτη γυμναστή, Γαβρίλου Γαζή. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι είχα καθημερινή σχέση και νιτερέσα με τους ξένους παίκτες της ομάδας. Αυτό που μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση ήταν ότι, σε αντίθεση με τους Σλάβους και λοιπούς Ευρωπαίους, οι ισπανόφωνοι σε τρεις μήνες συνεννοούνταν, άνετα, και σε ένα χρόνο μιλούσαν καλά ελληνικά. Αιτία ήταν τα παραπάνω περί των 17000 λέξεων στα ισπανικά, αλλά και την δομή της σύνταξης, που είναι παραπλήσια της ελληνικής. Ακούστε, πχ, πώς μιλάει ο Ρότσα και πώς ο Μπάγεβιτς ελληνικά…
πηγή: http://gkdata.gr/2012/07/11/mi-ultimo-Tango-en-atenas-Apurimac-%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AC/