Ποια βιβλία διαβάσατε για την κρίση;

Μέχρι πριν λίγο καιρό,έως περίπου το 2009-2010,και ενώ η κρίση φαινόταν να φθάνει νομοτελειακά ή είχε ήδη αρχίσει ελάχιστα ήταν τα βιβλία που ασχολούνταν με το ζήτημα...Αντίθετα σε άλλες χώρες-π.χ. ιταλία-τα βιβλία με θέμα την επερχόμενη κρίση ήταν πολλάΠλέον υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός βιβλίων σχετικών με το θέμα.Διαβάσαμε κάποιο/α;Ποιο/ποια;

Σε επόμενη απάντηση θα αναφέρω ενδεικτικά κάποιους τίτλους.Θα αναφέρω επίσης και ιταλικά βιβλία 

Τον Κωδικα Da Vinci, ελπιζοντας να καταλαβω το συμβολισμο της κρισης :P


Περα απο την πλακα, φροντισα να προμηθευτω το "Ειναι ο καπιταλισμος, ηλιθιε!" του Νικου Μπογιοπουλου.

Και μόνο απο τίτλο με προκαλεί να το ψάξω

θενκξ...

Δεν θελω να κανω διαφημιση στο βιβλιο, ομως για εναν τελειως ασχετο με τα οικονομικα ( μετα την ΚβαντοΦυσικη II που μου πηρε 3 εξεταστικες να περασω, τα οικονομικα ειναι τελειως ακαταλληλα για το μυαλο μου ), ειναι μια ωραια προσεγγιση. Βεβαια το βιβλιο ειναι μονοπλευρο, ομως δεν μπορεις να περιμενεις κατι αλλο απο τον Μπογιοπουλο ;).

ειχα δει τα πρωτα ντοκυμαντερ zeitgeist...προ κρισης...

αργοτερα την εξομολογηση ενος οικονομικου δολοφονου...

με το ξεσπασμα της κρισης απλα διαβασα τα λεγομενα μνημονια....

Εγω δεν διαβασα κανένα! Την βιωνω καθε μερα! Την δικη μου και των συνανθρωπων μας!

Eτυχε να πέσει και στα δικά μου χέρια (δανεικό) της Ναόμι Κλάϊν κι εχω και 2-3 του Νικου Δήμου απ΄την δεκαετία του 80, αλλά συμφωνώ απολύτως με την Κρύστα. Τι να κάνει εν προκειμένω μια ντουζίνα βιβλία?  Μια έγκαιρη ενημέρωση? Κατανόηση των αιτιών? Πιθανούς τρόπους αντιδράσεων? Ποιός αποφασίζει να αλλάξει ριζικά την ζωή του διαβάζοντας ή ακολουθώντας προειδοποιήσεις ενός συγγραφέα? Λέξεις νοήματα και ιδέες είναι, διαβάζονται/κρίνονται και άλλοτε επηρρεάζουν (ως ένα βαθμό) και άλλοτε παραμένουν στο πίσω μέρος του μυαλού μέχρι να βρεθεί ο καθένας μέσα στην ίδια την κρίση που του αλλάζει την καθημερινότητα.

Στην "ουσία της κρίσης" μπαίνουμε όλοι ζώντας καθημερινά την πραγματικότητα την δική μας και των γύρω μας, απλά όσοι έτυχε να διαβάσουμε και 1-2 σχετικά βιβλία πιο πριν τώρα βλέπουμε να επιβεβαιώνονται..... αλλάζει ή βελτιώνεται κάτι? 

Ο κάθε άνθρωπος βιώνει την κρίση διαφορετικά, ανάλογα με τις ιδιαίτερες και συγκεκριμένες υλικές, ψυχικές, συναισθηματικές συνθήκες που υπήρχαν στη ζωή του τη δεδομένη στιγμή. Για να αλλάξει μία κατάσταση θα πρέπει να διερευνηθεί, ώστε να ξέρει ο καθένας που βρίσκεται αλλά  και το πού και πώς θα πάει εκεί που θέλει.

Βιβλία, γράφτηκαν πολλά, Δόγμα του Σοκ (Ναόμι Κλάιν), Παγκόσμιος Μινώταυρος (Γιάννης Βαρουφάκης), το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ (Παναγιώτης Ρουμελιώτης), το ημερολόγιο της κρίσης (Παύλος Τσίμας) και πολλά άλλα.

Κάποια περιγράφουν το φαινόμενο, κάποια άλλα εντοπίζουν αιτίες που ποικίλουν, αν και καταβάθος είναι οι αφορμές (δημόσιο χρέος, υπερδιόγκωση δημοσίου τομέα, τεμπέληδες και βολεψάκηδες και άλλα τινά).

Πάντως, υπάρχει κι ένας... ξεπερασμένος "συγγραφέας" (;), αναχρονιστικός, ουτοπικός, ονόματι Καρλ Μαρξ που παρά τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς που επικρατούν σήμερα, έγραψε ένα βιβλίο περίπου 3.000 σελίδων, το οποίο βεβαίως χώρισε σε τόμους. Σε αυτό το βιβλίο, λοιπόν, είτε  αρέσει σε κάποιους είτε όχι, γράφτηκε περίπου 150 χρόνια και περιγράφεται η αιτία. Σε αυτό το...παλιοβιβλίο εξηγείται με λεπτομέρειες ο τρόπος και ο λόγος για τον οποίο η κρίση γεννιέται ως ένα δομικό στοιχείο ενός οικονομικού συστήματος που - κακά τα ψέματα - είναι η απόλυτη παγκόσμια μάστιγα εδώ και αιώνες. Διότι η κρίση δεν είναι ένα ελληνικό θέμα που οφείλεται στο προβληματικό DNA των Ελλήνων. Ούτε βεβαίως είναι ένα φυσικό φαινόμενο που πέφτει στη Γη από τα γκρίζα σύννεφα, αν και γκριζάρει ή χειρότερα μαυρίζει τις ζωές των ανθρώπων. Ούτε έρχεται με το γοργό άνεμο αν και έχει σαρωτική δύναμη.

Είναι κάτι που κατασκευάζεται, αναπτύσσεται παρασιτικά απομυζώντας ζωές, όνειρα, ελπίδες και κάθε τόσο θα επανέρχεται για να μπορεί το συγκεκριμένο σύστημα να κάνει το μεγάλο ξεκαθάρισμα και να συνεχίζει τον αέναο κύκλο του...

Ο τίτλος του βιβλίου αυτού συνοψίζει το τρίπτυχο τρόπου, λόγου και μέσου για τη δημιουργία της κρίσης και λέγεται... "Το κεφάλαιο"!

Κι ας έρθει κάποιος να αποδείξει ότι η κρίση που περιγράφεται στο "Κεφάλαιο" είναι διαφορετική από αυτή που βιώνουμε σήμερα.

[ τροποποιήθηκε από τον/την TRAVELOGUE, 12-11-2013 13:56 ]

Το διαβάζω για 2η φορά υπογραμμίζοντας με stabilo τα πιο σοκαριστικά

.

Το ότι κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα δεν σημαίνει και ότι μπορεί να το λύσει,είτε γιατί το πρόβλημμα είναι αδύνατο να λυθεί από τον καθένα ατομικά-όπως στην περίπτωσή μας η ελληνική κρίση,είτε γιατί δεν είναι προετοιμασμένος για αυτό....

Ακόμα, ένα πρόβλημμα δεν μπορεί να λυθεί εάν δεν έχει συνειδητοποιηθεί ότι υπάρχει(βλέπε τα βιβλία του Νίκου Δήμου που έθεταν ένα σωρό ζητήματα/προβλήματα που η ελληνική κοινωνία τα αγνοούσε και προσπαθούσε να βάλει κάτω από το χαλάκι στρουθοκαμηλίζοντας ενώ τα προβλήματα ήταν εδώ) ή δεν γίνει κατανοητό σε όλη του την έκταση(μέγεθος,αιτίες,συνέπειες,τι κάναμε λάθος).Συνήθως κατανοώντας τις παραμέτρους του προβλήματος σχηματίζει κανείς μια άποψη για το πως πρέπει να αντιδράσει για να λύσει το πρόβλημα,να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις έτσι ώστε να μη συνεχιστεί η προβληματική κατάσταση ή να μην ξαναεμφανιστεί το πρόβλημα....

Τα βιβλία είναι ένα μέσο διάδοσης ιδεών,ερεθισμάτων για σκέψεις,προτάσεων για αντιδράσεις κτλ...Δεν είναι το μόνο μέσο,αλλά ίσως το καλύτερο...Οι ελληνικές εφημερίδες είναι τελείως απαξιωμένες,ελάχιστα καλύτερη είναι η κατάσταση στα περιοδικά(με κάποιες εξαιρέσεις, π.χ. το νέο περιοδικό ''Κοινωνικός αναρχισμός'' με σκοπό ''την παραγωγή συγχρονου αναρχικού θεωρητικού λόγου''),ενώ υπάρχει και το  ίντερνετ ...

Το βιβλίο λόγω της φύσης του συνήθως αντιμετωπίζει το θέμα του με πιο οργανωμένο/συστηματικό τρόπο.Μπορεί να το μελετήσει κανείς...Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κανείς με την άποψη που εκφράζεται στο βιβλίο(π.χ. προσωπικά διαφωνώ σε πάρα πολλά με τον Νίκο Δήμου.Ωστόσο μου έχει δ.ωσει ιδέες,αφορμές για εμβάθυνση και για σκέψη...).Το τι θα πάρει κανείς από κάποιο βιβλίο είναι προσωπικό του ζήτημα.Το ίδιο και το πως θα το εφαρμώσει στην πράξη.Σε αυτά όμως ένα βιβλίο μπορεί να βοηθήσει...Για αυτό και το θέμα....

Κατ'αρχάς ΚΡΙΣΗ δεν υπάρχει. Είναι μια τεχνητή κατάσταση φτωχοποίησης.
Τί διαβάζω εδώ και χρόνια; Απο ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ συγγραφείς...ΦΕΚ πολλά ΦΕΚ.
Αυτά λένε την αλήθεια. Μόνο την στυγνή αλήθεια που πρόκειται να γίνει
πραγματικότητα. Απο εκεί και πέρα διαβάζω περιοδικές εκθέσεις της Ε.Ε.

πχ. Ποιός ήξερε οτι τον Σεπτέμβρη πρίν 10 χρόνια το σήμερα δεν χρωστάγαμε
παρα μόνο 25 δίς (ΤΑ ΜΙΣΑ εσοδα ενός χρόνου) για όλη την τριετία 10-13?
δηλ. την βγάζαμε με τα μισά και είχαμε να δίνουμε τα άλλα μισά...


πηγή
http://www.minfin.gr/content-api/f/binaryChannel/minfin/datastore/ed/db/bc/eddbbc40fda80a44cd7e31dab7bfb81054ed17ee/application/pdf/bulletin_27_gr.pdf

Ποιός διάβασε οτι θα αλλάξει μέχρι τον Μάρτιο του 2014 όλη η νομοθεσία για τις Αστικές
Υποθέσεις; Οτι θα πουλήθουν τα ΕΛΤΑ, η ΕΛΒΟ, όλα τα αεροδρόμια, το ΤΑΙΠΕΔ θα είναι
ο εγγυητής για όλα τα ομόλογα και τις εγγυήσεις που δοθήκαν και θα φύγει η Ελλάδα
ουτε στο 1/10 της αξίας; Μα τα λένε εδώ ΟΛΑ - φόρα παρτίδα
http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/occasional_paper/2013/pdf/ocp159_en.pdf

Ποιός θα κάτσει να διαβάσει τόση πολύ βαρετή πληροφορία που είναι και η αλήθεια όταν μπορούμε
να ακούμε διάφορους να μιλάνε να μιλάαααααανε να τσακώνονται να κουραζόμαστε και
τελικά να χάνουμε την μπαλα...Έτσι και αλλιώς αυτό θέλουνε...

Επίσημα στοιχεία και μάρτυρες χαλκευμένων επίστημων στοιχείων λοιπόν...αυτά.
44:50


βιβλία; χμ...Ίσως ένα όταν το αποφασίσουν χωρίς εμάς έτσι για πληροφόρηση
(την Ελληνική βέρζιον)

και αυτό που ισχύει αλλα κανένας μας δεν το έχει διαβάσει...(μεγάαααλο βιβλίο)
http://europa.eu/lisbon_treaty/full_text/index_el.htm

ΜΕΤΑ ένα επεξηγητικό είναι αυτό (δωρεάν ΚΑΙ βιβλίο)

ΕΔΩ
http://www.movement-of-life.org/pdf/eu-roots_booklet_GR.pdf

έχει πολλά...αυτά για μια μικρή αρχή άν και δεν έχει κανείς τόση όρεξη για βαρετό διάβασμα

[ τροποποιήθηκε από τον/την blogarismenos-enge-falos, 30-07-2013 01:41 ]

Εγώ διάβασα ένα μικρό (στο μάτι).

Έγραφε άφιξη (Άραξος,Πάτρα) και προορισμό (Πάφος,Κύπρος).

Στην πορεία οι σελίδες συμπληρώνονται και το βιβλίο παχαίνει.Ελπίζω να σταματήσει να παχαίνει και να πάω πάλι προς το εξώφυλλο και εκεί που γράφει άφιξη,να το κάνω προορισμό.

Τι να διαβάσω...βαρέθηκα να βλέπω στην τηλεόραση και στο ίντερνετ,ανθρώπους που μέχρι "χθες" δεν τους είχαμε δει στη ζωή μας και ξαφνικά μας τους πάσαραν ως Μεσσίες.(Μπορώ να το συγκρίνω με την υπόθεση Τσάκας-Πετροδόλαρα-ΠΑΟ).

Πέρα από την πλάκα,αν διαβάσω κάποιο,θα είναι του Μπογιόπουλου.

Δεν ειρωνεύομαι το θέμα σου φίλε optiras,απλά εδώ που φτάσαμε,έχουμε πόλεμο...και με τόσα μπαμ-μπουμ πάνω από τα κεφάλια μας,είναι και λίγο ρίσκο να το σκύψω και να διαβάσω...

Το μανιφεστο των ανησυχων οικονομολογων

Αποσπασμα:

Μυθος Νο 4: Η κατακορυφη αυξηση του δημοσιου χρεους οφειλεται σε σπαταλη

Ο Michel Peberau, ενας απο τους "νονους" του γαλλικου τραπεζικου συστηματος, περιεγραφε, το 2005, σε επισημη ad hoc αναφορα του, μιε Γαλλια πνιγμενη στο δημοσιο χρεος, που θυσιαζει τις επομενες γενιες επιδιδομενη σε αλογιστες κοινωνικες δαπανες. Το κρατος υπερχρεωνεται σαν αλκοολικος οικογενειαρχης που πινει περισσοτερο απ οσο μπορει να πληρωσει: αυτη ειναι η εικονα που παρουσιαζουν οι περισσοτεροι αναλυτες. Κι ομως, η προσφατη εκρηξη του δημοσιου χρεους στην Ευρωπη και στον κοσμο οφειλεται σε κατι εντελως διαφορετικο: στα σχεδια διασωσης της χρηματοοικονομικης αγορας, και κυριως στην υφεση που προκαλεσε η τραπεζικη και χρηματοοικονομικη κριση το 2008. Το 2007, το μεσο δημοσιο ελλειμμα στην ευρωζωνη ηταν το 0,6% του ΑΕΠ, αλλα, με την κριση, εφτασε το 7% το 2010. Οσο για το δημοσιο χρεος, εφτασε απο το 66% στο 84% του ΑΕΠ.

Εντουτοις, η ανοδος του δημοσιου χρεους στη Γαλλια και σε πολλες ευρωπαικες χωρες, πριν απο την κριση και την υφεση που αυτη παρηγαγε, ηταν περιορισμενη: προηλθε οχι τοσο απο την αυξηση των δημοσιων δαπανων -οι οποιες, αναλογικα με το ΑΕΠ, παραμενουν σταθερες ή σημειωνουν μικρη πτωση στην Ε.Ε., απο τις αρχες της δεκαετιας του 1990- οσο απο τη ραγδιαια μειωση των δημοσιων εσοδων, εξαιτιας της υποτονικης αναπτυξης και της φορολογικης αντεπαναστασης των περισσοτερων κυβερνησεων τα τελευταια εικοσι πεντε χρονια. Πιο μακροπροθεσμα, η φορολογικη αντεπανασταση τροφοδοτησε επι μακρον τη διογκωση του χρεους, απο τη μια υφεση στην αλλη. Στη Γαλλια, μια προσφατη κοινοβουλευτικη μελετη υπολογιζει σε 100 δισ. ευρω το κοστος της μειωσης των φορων μεταξυ 2000 και 2010, χωρις να μετρα τις απαλλαγες απο την καταβολη εισφορων (αλλα 30 δισ.) και τις "αλλες φορολογικες ελαφρυνσεις". Καθως δεν επετευχθη η φορολογικη εναρμονιση, τα ευρωπαικα κρατη επιδοθηκαν σε φορολογικο ανταγωνισμο, μειωνοντας τους φορους των εταιρειων, των υψηλων εισοδηματων και της κληρονομιας. Ακομη κι αν το σχετικο βαρος αυτων των συντελεστων ποικιλλει απο χωρα σε χωρα, η σχεδον γενικευμενη αυξηση των δημοσιων ελλειμματων και του ποσοστου του δημοσιου χρεους, σε σχεση με το ΑΕΠ, στην Ευρωπη, τα τελευταια τριαντα χρονια, δεν καταληγει, σωνει και καλα, στην ενοχοποιηση των δημοσιων δαπανων. Καταληγει σε μια διαγνωση που ανοιγει κι αλλους δρομους περα απο τη διαρκη μειωση των δημοσιων δαπανων.