Αναρωτιεμαι ποσοι θα ελεγαν οχι σε μια εστω παρεμφερη προσφορα εργασιας.
Στην πραξη ομως.
Ενα χιλιαρικακι τον μηνα, και αραχτος.
ΑΠΕΙΡΕΣ οι περιπτωσεις, θα μπορουσα ναμαι κι εγω μια απο αυτες, ΠΟΛΥ ΑΝΕΤΑ.
Αντιθετως εφαγα σκατα, και συνεχιζω να τρωω αυτοεξοριζομενος στο εξωτερικο (εφοσον δεν υπηρχε αλλη επιλογη).
Καμια φορα καθομαι και αναρωτιεμαι: "ρε μηπως τελικα επρεπε να "πουληθω" αρχης εξαρχης?" διοτι τουλαχιστον μια αξιοπρεπη διαβιωση θα την ειχα. Αυτο δεν ειναι το πρωτιστο εξαλλου?
Και οχι μόνο αυτο.
Ουκ ολιγες φορες ακουσα: "πας καλα?", "εχεις μεγαλο προβλημα", "πόσο μ@λ@κ@ς εισαι?" κλπ
Πρεπει να κοιταμε το βολεμα & την παρτη μας τελικα βαζοντας τ'αλλα σε 2η μοιρα? ΝΑΙ.
Μου επιτρεπετε να αυτοπροσδιοριζομαι ως γραφικος? Ευχαριστω!
Αυτη ειναι η εγχωρια πραγματικοτητα. Ναι το εχουμε στο αιμα μας. Σχεδον ολοι, με τον εναν ή με τον αλλον τροπο, εχουμε δουλεψει το συστημα μεσα απο τις παθογενειες του.
Θα μου πεις πως καποια πραγματα ειναι ανθρωπινες αδυναμιες, και αντε να σου πω οτι το αντιλαμβανομαι, μα αυτη η νοοτροπια ειναι σαπιλα σκετη. Ειμαστε ενας σαπιος λαος, διεφθαρμενος εκ των εσω. Το εχουμε στο αιμα μας. Τελεια και παυλα.
Το μονο που με παρηγορει ειναι οτι εδω στην Αγγλια εχω παρε δωσε με την μουσικη που μου αρεσει και οτι απο τον 2ο μηνα ελαβα ενισχυση (ως ανεργος) απο το κρατος (βασισμενη στο εισοδημα μου, οικονομικη στηριξη, δωρεαν ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη, 100% επιδομα ενοικιου κλπ), τα βασικα δηλαδη, που στην Ελλαδα δεν εχω παρει ποτέ (εκτος απο το βιβλιαριο ανεργου).
Και ολα αυτα απο μια χωρα στην οποια δεν εχω συνεισφερει τιποτα. Οι ανθρωποι εδω στην Βρετανια εχουν σκεφτει τουλαχιστον τα στοιχειωδη (με τις οποιες ατελειες κουβαλα το εδω συστημα).
Στην Ελλαδα ο απορος δεν εχει ουτε δωρεαν μετακινηση ουτε τιποτα. Αντιθετως εχει πολιτικους που του αξιζουν. Και για αυτο οταν λεω πως ποτέ δεν εχω ψηφισει κανενα απο τα κομματα εξουσιας, με κοιτανε παραξενα σα να μη με πιστευουν (τρανη αποδειξη πως φαγαμε μονοι μας το κεφαλι μας...)
[ τροποποιήθηκε από τον/την freak, 13-12-2013 22:18 ]