«Πορτοκαλί». Το πιο όμορφο τραγούδι των Chroma. Ένα τραγούδι που όμως θα προτιμούσα να μην είχε γραφτεί ποτέ.
Η ζωή (έτσι όπως τη βιώνει ένας άνθρωπος και όχι με την έννοια της συνεχούς ροής του σύμπαντος) είναι γεμάτη παράδοξα. Η γέννηση, ο θάνατος, η ευτυχία, η δυστυχία, η αλλαγή συναισθημάτων, οι αποφάσεις μας, η τύχη (η τύχη ξαναλέω) και το πως επηρεάζει τις ζωές μας. Αυτά τα παράδοξα με συναρπάζουν. Με κάνουν να σκέφτομαι, να ζω και να θέλω να ζήσω, να δω τη συνέχεια μια ταινίας στην οποία πρωταγωνιστώ. Φυσικά το πως θα είναι η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούμε εξαρτάται κι από εμάς. Μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας συναρπαστική, μπορούμε όμως να την κάνουμε εντελώς προβλέψιμη και ανιαρή και να αναλωθούμε σε μία ζωή παρατήρησης και εφησυχασμού.
Ας μιλήσω όμως για το «πορτοκαλί», το νέο τραγούδι των Chroma. Θεωρώ ότι είναι το καλύτερο τραγούδι που έχω γράψει. Η βασική του μελωδία όμως γεννήθηκε σε ένα πολύ άχαρο περιβάλλον. Υπήρχαν κλάματα τριγύρω αλλά μέσα στο μυαλό μου γεννήθηκε αυτή η μελωδία του σφυρίγματος, σαν να ήθελε να ηρεμήσει την ψυχή μου. Μη με ρωτάτε πώς γεννιούνται οι μελωδίες. Μάλλον είναι μέρος του υποσυνείδητου του ανθρώπου – στην προκειμένη περίπτωση ενός μουσικού που από τα διάφορα και άπειρα τραγούδια που ακούει κάποιες φορές αυτά κάνουν συνδυασμούς, οι νότες αλλάζουν ρυθμό, θέση…τέλος πάντων δεν ξέρω.
Στην προκειμένη φάση το «πορτοκαλί» γεννήθηκε από ένα γεγονός που όμως θα έδινα τα πάντα στον κόσμο ώστε να μην είχε συμβεί ποτέ. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν γινόταν αυτό το γεγονός; Αναρωτιέμαι, θα γεννιόταν ποτέ αυτή η μελωδία; Το τραγούδι σίγουρα δεν θα γεννιόταν ποτέ.
Αυτό είναι το παράδοξο λοιπόν. Είναι ένα τόσο όμορφο τραγούδι (τουλάχιστον έτσι εγώ το θεωρώ) το οποίο γεννήθηκε όμως εξαιτίας ενός γεγονότος που δεν θα ήθελα να είχε συμβεί ποτέ.
Τι λέει το τραγούδι; Είναι μία ωδή στη ζωή. Το επαναλαμβανόμενο ριφ του μαντολίνου συμβολίζει τον κύκλο της ζωής. Αρχή, τέλος, τέλος, αρχή. Κύκλος. Τα λόγια μιλάνε για κάποιον που έζησε, κάποιον που αντιμετώπιζε όλες τις καταστάσεις με σθένος και χαμόγελο, κάποιον που χαιρόταν και δεν γκρίνιαζε ποτέ, έναν άνθρωπο πλούσιο σε ότι αφορά το πλήθος των φίλων του και της αγάπης που εισέπραττε. Ίσως θα μπορούσε κάποιος να πει ότι θυμίζει τον αρχετυπικό Καζαντζακικό ήρωα και ναι, δεν θα είχε άδικο. Η ζωή είναι απλή. Χαρά, αγώνας, φιλία, ενότητα, αγάπη.
Τα παραπάνω στάθηκαν λοιπόν αφορμή ώστε να γιορτάσουμε αυτό το τραγούδι με μερικούς από τους φίλους που πέρασαν από την οικογένεια των Chroma τα προηγούμενα 10 χρόνια. Πολλοί φυσικά δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν λόγω φυσικών δυσκολιών και αποστάσεως αλλά τα μηνύματά τους μας συντρόφεψαν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ τους (με σειρά εμφάνισης στο βίντεο κλιπ):
Παναγιώτη Σκαρλάτο – πλήκτρα
Στέλιο Σεκέρογλου – φυσαρμόνικα
Δημήτρη Κορομηλά – Κιθάρα
Μανώλη Χαλυβίδη – Κιθάρα
Επίσης θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς τον Στράτο Αθανασίου και το υπέροχο στούντιό του (που το θεωρούμε πια σπίτι μας), Stone Studio στην Τριανδρία Θεσσαλονίκης.
Την παραγωγή του τραγουδιού επιμελήθηκε ο Simon Γεωργίου. Το mastering έγινε από τον Paul Stefanidis στοViking Lounge Mastering στην Αυστραλία. Τέλος, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον νεαρό και ταλαντούχο κινηματογραφιστή Αλέξανδρο Καντόρο ο οποίος ήταν παρόν καθόλη τη διάρκεια των ηχογραφήσεων προκειμένου να δημιουργήσει αυτό το υπέροχο βίντεο κλιπ!
Ελπίζουμε να απολαύσετε αυτό το τραγούδι που το όνομά του είναι ένα χρώμα. Μην ξεχνάτε ότι είναι για εκείνον που γελούσε μια ζωή…
