Παλιοί ναι, αλλά όχι καλοί
Oasis... Όταν πρωτοάκουσα το Lyla, αναπόφευκτα είπα "όχι πάλι τα ίδια" και ακούγοντας ολόκληρο το άλμπουμ δεν άλλαξε καθόλου η γνώμη μου, αν και όπως συμβαίνει πάντα με τους
Oasis με κάθε άκουσμα το άλμπουμ χωνεύεται ευκολότερα.
Οι
Oasis αποτέλεσαν μία καταιγίδα δροσιάς (κι όχι ανανέωσης) για τη βρετανική ποπ και δημιούργησαν στρατιές επίδοξων διαδόχων και ακολούθων, μεταξύ των οποίων τα τελευταία χρόνια και οι ίδιοι οι
Oasis... Το image που προώθησαν ξεφούσκωσε, η έμπνευση στέρεψε και τα τραγούδια στα τελευταία άλμπουμ αναμασούν ανεπιτυχώς τις όμορφες στιγμές των Definitely maybe και What's the story.
Ό,τι καλύτερο έκαναν φέτος ήταν να στήσουν ένα θαυμάσιο cd για το περιοδικό NME που περιλαμβάνει τραγούδια των πιο φρέσκων συγκροτημάτων που έκαναν κατα καιρούς support στους
Oasis (Coral, Zutons - α, ρε αστείρευτο Λίβερπουλ...- Futureheads, Subways κτλ.). Αυτό ήταν μία (εξαιρετική) προσφορά τους στο μουσικόφιλο κοινό για φέτος...
Και μία απορία, που ανέκαθεν με κατέτρεχε: γιατί όσο πιο "παλιό, καλό" ακούγεται ένα συγκρότημα, εμένα μου φαντάζουν μεγαλύτερα τα δημιουργικά του αδιέξοδα;