@ Τι λέτε εσείς για το παρακάτω ;;
Φαστ φουντ στιχάκια
Ωραίες φωνές υπάρχουν. Ενδιαφέρουσες μουσικές γράφονται. Στίχος; Είναι η στιγμή για εκείνο το «εεε» της αμηχανίας στο ελληνικό τραγούδι. Οχι ότι εκλείπουν οι σπουδαίοι στιχουργοί επειδή παρήλθον ανεπιστρεπτί οι «σπουδαίοι» χρόνοι των κοινών βιωμάτων και οραμάτων. Εντοπίζονται και καλοί στίχοι, απλώς σπανιότερα από τα άλλα δύο απαραίτητα συστατικά ενός καλού τραγουδιού.
Καλά τραγούδια αναζητούνται όμως εναγωνίως σε τεράστιες ποσότητες πια. Η μαζική παραγωγή αφορά εξίσου και τους συνθέτες που, πάντως, όσο κι αν άλλαξαν οι εποχές, μπορούν ακόμα να υπηρετήσουν συνεπέστερα και πιο ελεύθερα την τέχνη τους. Οι στιχουργοί, αντίθετα, που συλλήβδην κατηγορούνται για έλλειψη έμπνευσης και ερωτομανία, δημιουργούν σε μια περίοδο που, επαναπροσδιορίζοντας μονίμως τη σχέση της με τον λόγο και την αφήγηση, περιμένει τη σπουδαία νέα λογοτεχνία σαν τον μπεκετικό ήρωα.
Κι οι ακροατές; Παρ' ότι πακετάρουμε τις καθημερινές εμπειρίες μας σε δωμάτια πολυκατοικίας και μποτιλιαρισμένες διαδρομές, γκρινιάζουμε που είναι ελάχιστοι όσοι στιχουργοί μάς σπρώχνουν να κοιτάξουμε έξω από το διαμέρισμά μας -παρ' ότι κι αυτοί σε ένα τέτοιο ζουν.
Ομως, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, δεν είναι οι στιχουργοί άμοιροι ευθυνών, ειδικά όταν πατούν οικειοθελώς την «μπανανόφλουδα» της «φρέσκιας, άφθαρτης, πρωτότυπης» γραφής και της βιαστικής δημοσιότητας. Αποκτώντας απ' τη μια μέρα στην άλλη την ταμπέλα τού «ταλαντούχου», φορτώνονται και το άγχος της παραγωγής.
Ετσι, πρωτοεμφανιζόμενοι πριν από λίγα χρόνια δημιουργοί, σαν τον Νίκο Μωραΐτη ή τη
Μυρτώ Κοντοβά, βρίσκονται ξαφνικά σε μια δίνη στιχουργίας που περνά «αμάσητη» από την παραγωγή στην κατανάλωση. Το όνομά τους επανέρχεται σε δίσκους γνωστών τραγουδιστών την ίδια χρονιά.
Αλλά, τι κρίμα! Συνήθως όσο κερδίζει το όνομα, τόσο χάνει ο στίχος. Τόσο μοιάζει να γράφεται επιπόλαια σε φρενήρεις διαδρομές που δεν έχουν πια τον χρόνο να παρατηρήσουν, αλλά μόνο «βλέπουν»: όλο και πιο αναμενόμενες ρίμες, μπανάλ εικονοπλασία, στερεότυπα ερωτόλογα κι εύκολες λύσεις. Μοιάζει σαν στοίβες από άγραφα χαρτιά να τους εμποδίζουν πια να κάνουν τουλάχιστον ό,τι έκαναν: να βγαίνουν στο μπαλκόνι τους.
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/09/2005
