Επιστροφή μετά 12 χρόνια με διπλό άλμπουμ
«Ελβις είσαι ακόμα κάπου εκεί έξω/ μοιάζοντας με έναν ευτυχισμένο άνθρωπο/ στο χιόνι του Ροδανθου/ και βασιλιά του βουνού...».
Ενας απαλός ρέγκε ρυθμός συνοδεύει την ποίηση της Κέιτ Μπους στο πρώτο τραγούδι του νέου άλμπουμ που κυκλοφορεί με τον τίτλο
«King Of The Mountain». Με αναφορές στον Ελβις Πρίσλεϊ και τον «Πολίτη Κέιν» του Ορσον Ουέλες, η Μπους μιλάει για την κατάρα της φήμης που σε οδηγεί στην απομόνωση. Το τραγούδι δεν είναι παρά προπομπός του
«Aerial», της νέας της δουλειάς, που
κυκλοφορεί την ερχόμενη Δευτέρα. Ενα
διπλό άλμπουμ με δεκαέξι τραγούδια που «ελπίζω το κοινό να εκτιμήσει ότι άξιζαν την αναμονή», όπως σχολιάζει η ίδια.
Δώδεκα χρόνια σιωπής είναι πάρα πολλά για μια βιομηχανία που βασίζεται στο εφήμερο. Ομως η Κέιτ Μπους δεν υπήρξε ποτέ μια συνηθισμένη ποπ τραγουδίστρια. Εμφανίστηκε αναπάντεχα στη σκηνή το '78 αφού την πρόσεξε ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ των Pink Floyd. Αφησε μια χούφτα άλμπουμ από το «Lionheart» του '78 μέχρι το πολύ επιτυχημένο «Hounds of Love» του '85 και το τελευταίο της «The Red Shoes» του '93 και συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους μουσικούς του καιρού της, όπως τον Ερικ Κλάπτον και τον Πρινς. Και ξαφνικά αποσύρθηκε από τη σκηνή και απομονώθηκε σε ένα εξοχικό στο Μπέρκσαϊρ μαζί με τον γιο της. Εκεί άρχισε να δουλεύει το επόμενο άλμπουμ της. Απ' αυτή τη μακροχρόνια παραμονή εμπνεύστηκε και ο Τζον Μέντελσον το μυθιστόρημα «Περιμένοντας την Κέιτ Μπους». Στην εισαγωγή του ένας άνδρας κρέμεται από μια ταράτσα και απειλεί να αυτοκτονήσει αν η Κέιτ Μπους δεν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ τούς επόμενους έξι μήνες.
«Είμαι ένα ήσυχο, μοναχικό άτομο που απλά ήθελε να χαλαρώσει για κάποιο διάστημα», είχε πει η ίδια για την αποχώρησή της. «Πραγματικά με άγγιξε αυτή η αίσθηση της αναμονής από το κοινό», λέει τώρα για την επιστροφή της. «Ενιωσα προνομιούχα για το γεγονός ότι οι άνθρωποι περίμεναν τη δουλειά μου».
Οσο για την επιλογή ενός διπλού άλμπουμ είναι σαφής. «Μου επέτρεψε να παίξω από τη μια την ακουστική μουσική που επιθυμώ και από την άλλη να παίξω με μια ολόκληρη μπάντα με πολλά ντραμς». Στην μπάντα, όπου παίζουν δύο ντράμερ, συμμετέχει και ο Γκάρι Μπρούκερ, ο κάποτε ηγέτης των Procol Harum παίζοντας αρμόνιο. Για την ίδια η καθυστέρηση ήταν αναγκαία εξαιτίας του γιου της. «Δούλευα κάνοντας τεράστια διαλείμματα», εξηγεί. «Στο παρελθόν δούλευα μέχρι και δεκατέσσερις ώρες κλεισμένη στο στούντιο. Αυτή τη φορά δεν είχα την πολυτέλεια να το κάνω. Αλλα ίσως ήταν καλό για μένα και τη μουσική μου που είχα τόσους περιορισμούς».
Τώρα στα σαράντα επτά της χρόνια προσφέρει το πιο πειραματικό της άλμπουμ με αναφορές στην Ζαν ντ' Αρκ και τον Βίλχελμ Ράιχ. Μιλάει όμως και για «όνειρα, σκυλιά, λόφους και παπούτσια».
«Πάντοτε αγόραζα τα διπλά άλμπουμ από τους μουσικούς που αγαπούσα», καταλήγει η ίδια. «Τέτοια άλμπουμ δεν μοιάζουν με προϊόντα, δεν συνδέονται τόσο με το κέρδος. Είναι περισσότερο μια κατάθεση ψυχής. Σαν να λέει ο καλλιτέχνης "Ιδού η μουσική μου"».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
www.enet.gr
